— Маё племя адпусціць цябе, як толькі мы выканаем «танец перамогі».
Хлопчыкі з гучнымі крыкамі пачалі кружыцца вакол Лёшы. Яны рабілі нейкія недарэчныя рухі і строілі смешныя грымасы. Але Лёшу было не да смеху.
— Пакуль вы скончыце свой ідыёцкі танец, — намагаўся ён перакрычаць хлопчыкаў,— камары з'ядуць мяне!..
— Ну што ж, — крычаў у адказ Вадзік, — адным здраднікам будзе менш…
У гэты момант у Вадзіка з рук выпаў бубен і пакаціўся ў кусты. Ён пабег за ім, нагнуўся і раптам, схапіўшыся за руку, нема закрычаў:
— Ой, мяне змяя ўкусіла!
— Дзе? Якая змяя? — падбеглі да яго Шурка і Марык.
Убачыўшы змяю, яны спалохана адскочылі і, кінуўшы Вадзіка, пусціліся наўцёкі.
— Куды ж вы?.. — лямантаваў наўздагон ім Вадзік. — Дзік, Сакаліны Кіпцюр! Вярніцеся! Памажыце! О-ой!..
— Зараз жа развяжы мяне, — загадаў Вадзіку Лёша.
— Не магу… Не маю права…
— Калі зараз жа не развяжаш, ты загінуў!..
Вадзік, не перастаючы гучна стагнаць, развязаў Лёшу. Той, ледзь вызваліўшыся, адразу схапіў яго за руку і пачаў уважліва разглядаць дзве невялічкія ранкі. Затым туга перацягнуў вяроўкай Лёшкаву руку крыху вышэй за тое месца, дзе чырванелі сляды змяіных зубоў. Прыпаўшы да ранкі ротам, ён высмоктваў з іх і сплёўваў яд…
— Ну, здаецца, амаль усё высмактаў… Цяпер ужо не страшна, але трэба хутчэй паказацца ўрачу. Ты можаш сам ісці?
— Не, мне нешта дрэнна… Баліць рука… І ў вачах цямнее.
— Нічога, нічога, гэта зараз пройдзе. — Лёша дапамог Вадзіку падняцца. — Ну, пайшлі…
— Лёша, а ты на мяне не злуешся?
— Вось яшчэ, глупства ўсё гэта.
— А Шурка і Марык вунь якімі аказаліся.
— Ну, ведаеш, змяя каго хочаш напалохае.
— Але ж ты не спалохаўся.
— Можа, і напалохаўся б, але ж я звязаны ляжаў.
— Лёша, ты прабач мне…
— Ды кінь ты. Знайшоў пра што гаварыць… Пайшлі хутчэй у лагер. Абапрыся на маё плячо.
Параіўшыся са сваім класным кіраўніком Несцерам Фёдаравічам, вучні з сёмага «В» класа вырашылі на гэты раз пайсці па гістарычных месцах, дзе змагаўся партызанскі атрад дзядзькі Сцёпы.
Але ўжо ў самым пачатку паходу чырвоным следапытам давялося крыху затрымацца: пайшлі дапамагаць калгаснікам зграбаць сена.
Таню і Міхася пакінулі дзяжурыць па лагеру, далі заданне прыгатаваць вячэру.
Пакуль Таня, стоячы на каленях, поркалася ля патухлага кастра, Міхась бестурботна махнуў на ўсё рукой і заваліўся спаць у будане з яловых галін. Пераканаўшыся, што адной ёй касцёр не распаліць, Таня падышла да будана і з сілай пацягнула Міхася за ногі. Праціраючы вочы, Міхась вылез са свайго сховішча.
— Ну, што ты ад мяне хочаш?.. І хвіліны не дала паспаць!
— Добрая хвіліна — дзве гадзіны ўжо спіш. Ідзі лепш касцёр распалі. Хутка ўсе прыйдуць, а вячэра яшчэ не гатова.
— Падумаеш, вячэра. Паспеем…
Міхась зноў сабраўся лезці ў будан, але Таня, заўважыўшы, што ў яго разарвана калашына, гучна рассмяялася.
— Дзе ты ўмудрыўся штаны парваць?
— Ды гэта ж ты парвала, калі за ногі мяне цягнула. Ну, заяц, пачакай! — І Міхась пагнаўся за Таняй. Але дагнаць жвавую дзяўчынку не так проста. Міхась зноў вярнуўся да будана.
— Разарвала, дык цяпер зашывай! — сказаў ён, калі Таня падышла бліжэй.
— Падумаеш, напалохаў! І зашыю.
— Ды ты, мамчына дачка, ніколі іголкі ў руках не трымала!
— А цяпер вось вазьму і зашыю.
— Паглядзім, — Міхась схаваўся ў будане, выйшаў адтуль у трусах, працягваючы штаны Тані: — На, зашывай.
— А ты хутчэй касцёр распалі, нам жа трэба вячэру гатаваць. Інакш што нашы будуць есці?
Міхась сеў да кастра і пачаў чыркаць запалкамі. Сапсаваўшы апошнюю з іх, ён вырашыў: «Пайду, знайду крэмень і выкрасаю агонь. Як людзі ў старажытнасці рабілі».
А Таня дастала іголку і ніткі, узяла ў рукі штаны і задумалася: «Сапраўды, як гэта зашываюць?» Нарэшце склала разарваныя палавінкі і пачала няўмела шыць. Шво ў яе атрымлівалася грубае, тоўстае.
Міхась тым часам знайшоў два каменьчыкі, вярнуўся да кастра і ўзяўся высякаць іскру.
Гледзячы, як няўмела ён гэта робіць, Таня засмяялася.
— Відаць, мы з табой аднолькавыя ўмельцы.
— Я мужчына, і шыць для мяне неабавязкова.
— Але ж ты і агонь выкрасаць не ўмееш.
— А мне і не трэба рабіць гэта крэменем… У наша дваццатае стагоддзе для гэтага ёсць запалкі.
— Тады распалі запалкамі,— пакпіла з яго Таня. — Хто ж табе перашкаджае?