— Ой, дзяўчынкі! — Каця падбегла да Басі.— Якая навіна! Вася, гэта праўда?
Але Вася, апусціўшы галаву, маўчаў.
— Якія мы табе дзяўчынкі? — абурыўся Дзіма. — І чаго ты ў яго пытаешся, — кіўнуў ён на Васю, — так ён і прызнаецца!
— А на якой вуліцы гэта адбылося? — пацікавіўся Паўлік.
— Так, так, раскажы, як гэта ўсё здарылася? — дзяўчынкі пачалі тармасіць Васю, але ён па-ранейшаму маўчаў, толькі кончыкі вушэй пачырванелі.
— Ну чаго вы да яго прычапіліся, — зноў заступіўся за Васю Дзіма, — самі бачыце, саромеецца чалавек. Не будзе ж ён сам пра свой подзвіг расказваць.
— Тады ты раскажы, калі ведаеш.
— Я? А што я магу расказаць? Ішлі мы, значыць, з Васем па вуліцы… па вуліцы… Як знарок назва з галавы вылецела…
У дзверы гучна пастукалі, і ў пакой увайшла жанчына з сакваяжам у руках.
— Хто тут хворы?
— Вось ён. — Каця паказала на Паўліка і падсунула крэсла. — Сядайце, калі ласка.
Доктар уважліва агледзела нагу Паўліка.
— Дзе ж гэта з табой здарылася? — спытала яна ў Паўліка.
— Проста няўдала ступіў.
— А ведаеш, хлопчык, — доктар уважліва паглядзела на Паўліка, — я цябе недзе бачыла. Вось толькі не памятаю дзе… Вось рэцэпт… Праз тры-чатыры дні будзеш здаровы. Ану, устань, прайдзіся.
Паўлік падняўся і, моцна кульгаючы, зрабіў некалькі крокаў.
— Дык гэта ж ты!.. — раптам радасна ўсклікнула жанчына, прыціскаючы Паўліка да сябе. — Цяпер я цябе пазнала. Гэта ты выратаваў маю дачушку. Нарэшце я цябе знайшла!..
— Прабачце, доктар, — пачала Каця.
— Мяне завуць Марыя Паўлаўна.
— Прабачце, Марыя Паўлаўна, але вашу дачку выратаваў не ён, а вось гэты хлопчык. — І Каця паказала на Васю.
— Няўжо? — Марыя Паўлаўна разгублена падышла да Басі.— Ты?
— Не… не я, — Вася нарэшце падняў галаву.
— Дзіма, што ж гэта такое? — Каця неўразумела паглядзела на Дзіму.
Цяпер ужо і ён сарамліва апусціў галаву.
— Я так сказаў таму, што хацеў, каб вы даравалі майму сябру. Я не ведаў, хто сапраўды выратаваў дзяўчынку.
— Дык вось чаму, Паўлік, у цябе баліць нага?! — нарэшце здагадалася Мая.
— Значыць, ты хацеў абараніць свайго сябра? — спыталася, звяртаючыся да Дзімы, Марыя Паўлаўна.
— Ага, — ціха адказаў Дзіма.
— Але ж яму такая абарона не патрэбна. Праўда, Вася?
— Праўда, — гэтак жа ціха адказаў хлопчык.
— А тое, што вы паміж сабой сябруеце, гэта вельмі добра.
— У нас, Марыя Паўлаўна, усё звяно дружнае, — з гонарам сказала Каця.
— Гэта я паспела ўжо заўважыць, — усміхаючыся, сказала Марыя Паўлаўна. — Толькі добра запомніце, дарагія мае сябры, што ў дружбе самае галоўнае і самае каштоўнае — гэта сумленнасць і праўдзівасць.