Калi ён пайшоў i бедная жанчына засталася адна, яна паклiкала сваю сястру i сказала ёй:
- Сястра мая Ганна (а так яе звалi), прашу цябе, падымiся на вежу ды паглядзi, цi не едуць нашыя браты, яны абяцалi сёння завiтаць да мяне ў госцi. Калi iх убачыш, дай iм знак, каб яны паспяшалiся.
Сястра Ганна паднялася на вежу, а нябога ў вялiкiм смутку час ад часу гукала яе:
- Ганна, сястра мая Ганна, цi не вiдаць, каб хтось ехаў?
А сястра Ганна адказвала:
- Не вiдаць нiчога, толькi сонейка яснее, толькi траўка зелянее.
Тым часам Сiняя Барада схапiў вялiзны нож i крыкнуў на ўсё горла:
- Ану, спускайся хутчэй, цi зараз я сам да цябе падымуся!
- Зараз, зараз, калi ласка, яшчэ хвiлiнку, - адказала жонка i зноўку ледзь чутна гукнула:
- Ганна, сястра мая Ганна, цi не вiдаць, каб хтось ехаў?
А сястра Ганна адказвала:
- Не вiдаць нiчога, толькi сонейка яснее, толькi траўка зелянее.
- Ану, спускайся хутчэй, - крыкнуў Сiняя Барада, - цi зараз я сам да цябе падымуся!
- Ужо iду, - адказала жонка, а сама зноў гукнула сястру. - Ганна, сястра мая Ганна, цi не вiдаць, каб хтось ехаў?
- Бачу, бачу! - адказала сястра Ганна. - Вялiзны слуп пылу! Ён наблiжаецца да нас...
- Цi не нашыя гэта браты?
- Ах, сястра мая, на жаль, не, гэта статак бараноў...
- Цi спусцiшся ты нарэшце? - крыкнуў Сiняя Барада.
- Яшчэ адну хвiлiнку, - адказала жонка i зноў гукнула сястру. - Ганна, сястра мая Ганна, цi не вiдаць, каб хтось ехаў?
- Бачу, - адказала тая, - два коннiкi скачуць сюды, але яны яшчэ вельмi далёка.
I праз хвiлiну дадала:
- Дзякуй Богу, гэта нашыя браты! Зараз я дам iм знак, каб яны паспяшалiся.
Тут Сiняя Барада закрычаў так моцна, што ўвесь палац скалануўся. Нябога выйшла да мужа i ў слязах, з раскудлачанымi валасамi, кiнулася яму ў ногi.
- Усё дарма, - сказаў Сiняя Барада. - Настаў твой смяротны час!
Ён ухапiў яе адной рукою за валасы, другой падняў свой страшны кухонны нож i ўжо мерыўся быў адсячы ёй галаву... Бедная кабета зiрнула на мужа змярцвелымi вачыма i апошнi раз папрасiла:
- Дай мне яшчэ хоць адно iмгненне.
- Не, не! - адказаў ён. - Бог за цябе памолiцца.
Ён падняў руку i...
У гэтую хвiлiну пачуўся такi моцны грукат у браму, што ад нечаканасцi Сiняя Барада спынiўся. Брама не вытрымала, расчынiлася, i на двор уляцелi два коннiкi. Яны адразу выхапiлi шпагi i кiнулiся да Сiняе Барады.
Убачыўшы братоў сваёй жонкi - а з iх адзiн быў драгун, а другi мушкецёр Сiняя Барада кiнуўся наўцёкi. Але браты дагналi яго раней, чым ён паспеў узбегчы на ганак. Яны працялi яго наскрозь шпагамi i кiнулi памiраць. Бедная жонка Сiняе Барады была i сама ледзь жывая, у яе не было сiлы нават падняцца i абняць сваiх ратаўнiкоў.
Сталася так, што ў Сiняе Барады зусiм не было спадкаемцаў, i ўсе яго скарбы засталiся ягонай жонцы. Адну частку мужавага багацця яна выкарыстала, каб выдаць сястру Ганну за маладога пана, якi быў даўно ў яе закаханы; на другую - купiла братам капiтанскiя чыны, а за астатняе - сама згуляла вяселле з вельмi сумленным i добрым чалавекам, з якiм хутка забылася на ўсё гора, што ёй давялося перажыць з Сiняю Барадой.
Мараль
Жанчын цiкаўнасць часта спакушае,
Але нярэдка iх раскаянне чакае.
I прыкладаў таму - нямала кожны дзень.
Такi капрыз - нiкчэмная патрэба:
Яго здаволiш - i знiкае ён, як цень,
А вось плацiць пасля занадта доўга трэба.
Другая мараль
Жыцця не трэба ведаць дасканала
I розум не вялiкi трэба мець,
Каб, прачытаўшы казку, зразумець,
Што так, бадай, спрадвеку не бывала.
Хто бачыў дзе мужоў такiх жахлiвых,
Што патрабуюць ад жанчын таго, што немажлiва?
Хай i раўнiвы муж - таго не бачна звонку,
Бо ён заўжды iмкнецца ўлашчыць сваю жонку.
I ўжо якая б нi была ў мужа барада,
Сказаць не проста, хто ў сям'i сапраўдны гаспадар.