— Банан і Кальмар здагадаліся, што вы не з Баварыі. І раскажуць пра гэта Кляйну. Яны пакуль спяць. Устань, Андрэй.
Я ўстаў. Кока-Кола надзеў лямкі парашута на мае плечы, зашпіліў на грудзях.
— А дзе твой парашут? — запытаўся я ў Кока-Колы.
Кока-Кола падштурхнуў мяне да выхаду.
— Я адзену. Мой ляжыць. А ты ідзі, ідзі.
— Кока-Кола, дзе ты? — пачуўся хрыпаты голас. Кока-Кола націснуў на кнопку, расчыніліся
дзверы.
— Банан і Кальмар прачнуліся. Скачыце. Мы стаялі, пазіраючы ўніз.
— Хутчэй!
Кока-Кола штурхнуў Міхася, і Міхась паляцеў уніз.
— Скачыце! Ідзіце на поўдзень. Там жыве Кляйн. Кока-Кола штурхнуў Наташу…
— Здраднік! — данеслася да нас.
Я ўбачыў, як Банан і Кальмар кінуліся на Кока-Колу.
— Скачы! Унізе паляна. «Яшчарка» кружыцца над палянай. Я ўзарву «Яшчарку»…
Кока-Кола адпіхваў Банана і Кальмара.
— Андрэй… Да «Ластаўчынага тунеля» пойдзеце… Калі дамоў будзеце вяртацца. Там…
— Кока-Кола, не трэ…
Я не дагаварыў да канца, бо Кока-Кола піхнуў мяне, і я паляцеў уніз.
«Разаб'юся», — мільганула ў галаве думка.
І адразу ж за гэтым адчуў моцны штуршок. Я зразумеў, што раскрыўся парашут.
Я паволі апускаўся на зямлю. Унізе, пада мною, апускаліся Міхась і Наташа, а ўгары, махаючы крыламі, паволі кружылася «Яшчарка», бура-зялёная, прадаўгаватая, зграбная.
Пачуўся выбух. «Яшчарку» ахапіла агнём, і яна стала падаць, развальваючыся на кавалкі.
Я заплакаў.
Мы, як і казаў Кока-Кола, спусціліся на паляну. Дзіўна было бачыць тут гэтую паляну. Вакол лес, а на паляне ніводнага кусціка. Зелянее густая шчотка травы, цвітуць кветкі. І яшчэ я заўважыў, што па краях паляны ляжаць валуны: шэрыя, круглыя, пляскатыя, як капеечныя манеты.
Адкуль яны тут? Няўжо людзі знарок з усяго лесу насцягвалі?
Але думаць пра гэта не было калі. Да мяне падышлі Міхась і Наташа, дапамаглі скінуць парашут. Наташа заўважыла на маім твары пісягі ад слёз.
— Андрэй, ты плакаў?
— Плакаў,— прызнаўся я. — Кока-Кола «Яшчарку» ўзарваў. На яго Банан і Кальмар накінуліся…
Я ўспомніў, як Кока-Кола моцна, па-мужчынску, ціснуў маю руку, як усміхаўся нам, як ратаваў нас. Слёзы зноў навярнуліся на вочы.
— А вы ведаеце, што Кока-Кола свой парашут аддаў? У яго было тры парашуты: адзін Банана, другі Кальмара і трэці яго. Ведаеце?
— Не плач, — абняў мяне за плечы Міхась.
Я не хацеў, каб мяне суцяшалі, бо адчуваў: заплачу, калі пачнуць суцяшаць.
— Міхась, вакол лес. А тут паляна, валуны. Чаму так?
Знарок я перавёў гаворку на іншае: І Міхась зразумеў мяне:
— У прыродзе многа таямніц, яшчэ не ўсё адкрыта. У 1937 годзе, напрыклад, упершыню стаў вядомы шэры бык Камбоджы — двухметровы велікан. Яго «бык Савела» звычайна называюць,
— Давайце і нашу паляну як-небудзь назазём, — прапанавала Наташа.
— Назавём яе «Паляна валуноў», — сказаў Міхась.
— А цяпер пойдзем лабараторыю Кляйна шукаць, — прамовіў я. — Кока-Кола хацеў, каб мы яе знішчылі. Падкрадземся ноччу і знішчым.
Мне вельмі хацелася ў гэтую ж хвіліну разбурыць лабараторыю, усё там панішчыць, паламаць.
— Знішчыць лабараторыю не так проста, — прагаварыў Міхась. — Туды яшчэ трэба трапіць. Што Кока-Кола казаў? Вакол лабараторыі калючы дрот, роў, у рове піраньі плаваюць. А мост ахоўваецца. У мяне такі план. Знойдзем Кляйна і скажам яму, што нас прыслала арганізацыя «Агонь і меч». Скажам, што на «Яшчарцы» прыляцелі, што яна ўзарвалася.
Скажу шчыра, не спадабаўся мне Міхасёў план. Казаць Кляйну, што мы з арганізацыі «Агонь і меч»? Казаць, што мы фашысты? Нізавошта.
— Міхась, я не змагу так. Не змагу прытварыцца.
— І я, відаць, не змагу. А што зробіш?
— Андрэй, — дакранулася да маёй рукі Наташа, — ты можаш не прытварацца. Ты будзеш нямым.
Я ажно галавою пакруціў. Ну й прыдумала! Што гэта найшло на яе?
— Наташа, я не разумею цябе.
— А што ж тут разумець. З Кляйнам па-нямецку трэба гаварыць. Каб паверыў, што мы з Баварыі. Па нямецкай мове ў нас з Міхасём пяцёркі. А ў цябе тройка. Лепей табе памаўчаць.
— Я магу памаўчаць. Магу. Але ці паверыць вам Кляйн? Хіба будзе арганізацыя «Агонь і меч» у Эльдарада нямых пасылаць?
— Скажам Кляйну, што ў цябе вялікія здольнасці.