— Ён радуецца, што вызваліў нас, — прамовіла Наташа. — Тады плакаў, бо шкадаваў. Цяпер радуецца.
Не ведаю, чаму ў мяне так выйшла, але і я ўсміхнуўся яму, гэтаму дзіўнаму шымпанзэ.
А шымпанзэ ажно заскакаў. Пасля заляпаў рукамі па нагах, подбегам накіраваўся ў лес, зноў вярнуўся.
«У-у», — закрычаў.
— Ен просіць, каб мы за ім ішлі. Ен хоча вывесці нас з лесу, — здагадалася Наташа.
«У-у», — закрычаў шымпанзэ і паклыпаў у лес.
Мы пайшлі за ім. Шымпанзэ, азірнуўшыся, зноў зажмурыў краёчкі вачэй, куточкі губ адцягнуў угору.
— Ен радуецца, што мы зразумелі яго, — пракаменціравала Наташа.
Не адстаючы ад шымпанзэ, мы чэпалі па лесе з паўгадзіны, а мо і цэлую гадзіну. Я гэтага добра не памятаю. Памятаю, як раптоўна расступіўся лес, як мы ўбачылі шырокую паласу вады. Не дрэвы, не кусты, не кветкі, а шырэзную паласу вады. Ад радасці ажно дыханне перахапіла. Цяпер я зразумеў адчуванне тых падарожнікаў, якім пашчасціла, як і нам, вырвацца з абдымкаў зялёнага пекла.
— Вада! — ва ўвесь голас закрычаў я.
— Вада! Вада! — падхапілі Міхась і Наташа. «У-у», — закрычаў шымпанзэ. А потым павярнуўся і знік у лесе. Быццам яго і не было.
— Які разумны! — усклікнула Наташа. — Непадалёку павінны быць людзі. Ен нас да людзей прывёў.
— Цікава, — прагаварыў Міхась. — Вельмі цікава. Шымпанзэ звычайна жывуць у Экватарыяльнай Афрыцы. А як гэты тут апынуўся?
— Тут усё шыварат-навыварат перакручана, — напомніў я Міхасю яго словы.
Шымпанзэ вывеў нас да вялікага возера. З самым гарызонтам злівалася люстраная гладзь вады.
Каля возера раслі дрэвы, дзе-нідзе стаяў густы непралазны чарот. Астраўкамі бялеў пясок, гарачы, як прысак. Між астраўкоў пяску зелянела сакавітая трава.
Знямоглыя, мы паваліліся на траву.
— Давайце пакупаемся, — прапанаваў я. — Горача.
— Але, ідзі купайся, — пазяхнуў Міхась. — Там цябе чакае кракадзіл з кракадзіляняткам.
Я зусім забыўся, што ў возеры могуць быць кракадзілы. Добра, што папярэдзіў Міхась. З сеткі выблытаўся, а цяпер кракадзілу ў пашчу? Не.
Я адсунуўся далей ад возера. Моўчкі ляжаць не хацелася.
— Ведаеце, хто нас з лесу вывеў? — кажу. — Індзеец.
Міхась павярнуўся набок, уважліва-уважліва паглядзеў на мяне.
— Ты сур'ёзна?
Я і вокам не змаргнуў.
— Сур'ёзна.
— Марозік, ты не перагрэўся? Табе галава не баліць?
А я знарок, каб пазлаваў Міхась:
— Індзеец вывеў. Я яшчэ ў лесе пазнаў.
— Андрэй, — прысела каля мяне Наташа, — ты перахваляваўся? Так?
— Я зусім не хваляваўся. Я ведаў, што індзеец выведзе.
— Андрэй, ты сам сказаў, што шымпанзэ вывеў. Шымпанзэ з Экватарыяльнай Афрыкі.
— Мала што я мог казаць. Дзе вы бачылі такіх разумных шымпанзэ? Шымпанзэ ніколі не здагадаецца з лесу вывесці. Ен можа сук выламаць. Гэтым суком мёд дастаць альбо…
— Альбо трэснуць табе па ілбе, — закончыў за мяне Міхась. — Шкада, што не трэснуў. Мо паразумнеў бы.
— Здаюся! Здаюся! Пажартаваў.
— Эх ты, галава, два вухі,— прамовіў Міхась. — Хіба так жартуюць?
Мы замаўчалі.
— А мама цяпер, напэўна, напякла бліноў, і тата іх ёсць са смятанаю, — парушыла маўчанне Наташа.
Лепей не гаварыла б пра гэта. Мне ўспомніўся дом, успомнілася вёска. Школа успомнілася, мая парта каля акна. Перад канікуламі я алоўкам напісаў на парце: «Ура! Ура-а!! Ура-а-а!!!» Дурань, які дурань я тады быў!
— Мне ў школу хочацца, — прызнаўся я.
— З-за мяне вы ў Эльдарада трапілі,— прагаварыла Наташа. — Я вінавата. Я.
У Наташыных вачах стаялі слёзы. Яна чакала ад нас адказу.
— Наташа, — сказаў Міхась, — мы самі згадзіліся. Ніхто нас сілком не цягнуў.
— Наташа, — падхапіўся я, — ты не ўспамінай пра бліны. Ты, мусіць, есці захацела? Га?
— Есці не вельмі. У горле перасохла.
— І ў мяне перасохла. Зараз я вас і напаю, і накармлю. У мяне ж пяцёрка па батаніцы. Не забыліся? Хутка ўбачыце, што робяць рабінзоны. Міхась, за мною!..
— Што яшчэ прыдумаў?
— Бачыш на ўскрайку тыя магутныя дрэвы? Гэта мамоны — дынныя дрэвы.
— І ты нас тымі «дынямі» хочаш накарміць?