— Ча-ал-ла-ве-ек! Па-а-ча-ака-ай!
Дыхання не хапала, а мы крычалі, крычалі…
І раптам над галавою конніка загарэўся блакітны агонь. Ен ахапіў конніка, а той імчаўся, імчаўся, як бы не заўважаючы, што гарыць.
Мы спыніліся. Коннік знік у лесе. Знік і блакітны агонь.
— Што гэта? — запытаўся я ў Міхася.
— Трэба падумаць, — адказаў Міхась.
І праўда, было над чым падумаць. Конь і чалавек — гэта зразумела. У Эльдарада, відаць, ёсць не толькі старажытныя коні. І людзі ёсць, хоць і хаваюцца. Але агонь… Блакітны агонь над галавою… Ен сам па сабе загарэўся — гэта мы добра бачылі.
— Міхась, ну ты падумаў ужо? — не выцерпеў я.
— Пакуль нічога канкрэтнага не магу сказаць, — неяк па-вучонаму адказаў Міхась.
Над лесам апускалася сонца. Паўзмрокам ахутала возера, лес. Непрыкметна прайшоў дзень.
— Што будзем рабіць? — спытала Наташа.—
Сёння Кляйна мы не знойдзем. Заблудзімся.
Я азірнуўся. Наўкола лес, балота, возера… Няўжо давядзецца начаваць у лесе ці на беразе? Я заўсёды начаваў дома, у хаце. У хаце і тата, і мама. А тут? Што, калі які дзікі звер поначы падкрадзецца?..
Удалечыні бліснула маланка, загрукатаў гром.
— Навальніца будзе, — сказала Наташа.
— Я здагадаўся! Здагадаўся! — усклікнуў Міхась. — Гэта агні Эльма.
Наташа здзіўлена паглядзела на яго.
— Ты што? Гэта маланка.
— Ды не пра маланку я кажу. Той блакітны агонь, які мы бачылі над галавой конніка, называецца агні Эльма. Яны вельмі рэдка бываюць. Перад навальніцаю, калі ў паветры вялікі ціск і высокае напружанне. Блакітны агонь — гэта электрычныя зарады, якія рухаюцца ў паветры. Агнямі Эльма іх вучоныя назвалі.
— Значыць, будзе навальніца? — пытаюся ў Міхася.
— Будзе. Трэба хутчэй шалаш будаваць.
— А дзе мы пабудуем яго? — цікаўлюся.
— Вунь на тым паўвостраве, — паказаў рукою Міхась. — Далей ад лесу.
Непадалёку палоска зямлі, парослая чаротам, метраў на дзесяць — пятнаццаць вузкаю касою прарэзвала возера. Вось гэтую палоску Міхась і назваў паўвостравам.
Далей ад лесу… Вядома, някепска, што далей. Але затое блізка да вады. Ну й месцейка выбраў Міхась!
— Ад лесу ўцякаеш, а сам у чарот лезеш, у гушчыню? — сказаў я.
— Не хвалюйся. Чарот мы на шалаш паломім.
— А кракадзіл нас з таго шалаша за нагу не выцягне?
— Няма ў возеры кракадзілаў. Каб былі, то ўжо даўно мы іх убачылі б.
— Даволі спрачацца, — сказала Наташа. — Хутка зусім сцямнее.
Мы пайшлі на паўвостраў і пачалі будаваць шалаш. Зрабілі з бамбуку каркас, замацавалі яго ліянамі. Пасля гэты каркас накрылі пальмавымі лістамі, а зверху бамбукавымі кіямі абклалі. Каб вецер чарот і лісце не параскідаў. Наташа травы нарвала, у шалаш нанасіла. Я лёг. на траву. Мякка! І над галавою зацішна. Але ж звяры, дзікія звяры… І кракадзілы. Каб не выйшла ў нас, як у той казцы пра трох парасят: прыйшоў воўк і ад кепска збудаваных домікаў знаку не пакінуў. А наш шалаш хіба лепшы?
Варочаўся я, варочаўся на траве і не вытрымаў:
— Вы тут начуйце, а я на дрэва пайду. Лепей жорстка спаць, але добра ўстаць.
— Заблудзішся, — сказаў Міхась. — У балота ўлезеш.
— Не хвалюйся. На беразе пальма стаіць. На ёй пераначую.
— Андрэй, дождж ідзе. Да ніткі вымакнеш, — папярэдзіла Наташа.
Сапраўды, па шалашы гулка барабанілі важкія кроплі дажджу.
— Не вымакну. Я хутка забягу. Адна нага тут, а другая там.
— На дрэве вымакнеш.
— І на дрэве не вымакну. Лісце шырокае. Яно, як шчыт, ад дажджу мяне закрые.
— Хай ідзе, — раззлаваўся Міхась. — Праз паўгадзіны прыбяжыць. Пабачыш.
Я высунуў галаву з шалаша. Па носе стукнула буйная кропля, над галавою бліснула маланка. Я палез назад у шалаш.
— Што, задам адступаеш? — засмяяўся Міхась. «Узяўся за гуж — не кажы, што не дуж», — падумаў я і выскачыў з шалаша. Грымеў гром, бліскала маланка, дождж сцёбаў па спіне, па галаве. Валасы адразу сталі мокрыя.
Сяк-так ускарабкаўся на пальму, намацаў рукамі сук, падобны на вілы з двума зубамі. Абапёрся спіною, аддыхваючыся. А маланкі жахалі і жахалі, асвятляючы возера, лес, шалаш, пальму.
«Кап» — буйная кропля ўпала за каўнер. Непрыемны халадок прабег па скуры.
«Такія вялікія лісці, а дождж прабівае», — здзівіўся я.
Кроплі падалі ўсё часцей і часцей. Ды гэта было яшчэ не самай горшай пакутай. Забалела спіна, сцерплі ногі. І адзінота, невыносная адзінота…
Яшчэ паўгадзіны я, напэўна, вытрымаў бы, калі б… Калі б не ўбачыў, што на дрэва штосьці лезе. Гэтае «штосьці» было падобна ці то на яшчарку, ці то на рыбіну. Невялікае, сантыметраў дзесяць у даўжыню, яно даволі-такі хутка лезла па ствале, чапляючыся груднымі плаўнікамі.
«Мяне заўважыла. Лезе, каб за нагу ўкусіць. Прысмокчацца да нагі, як п'яўка», — падумаў з жахам.