Я адклаў папку ўбок і падбег да акна. На вуліцы стаяла Наташа. Убачыўшы мяне, махнула рукою.
— Андрэй, хадзі сюды. Я выйшаў.
«Зноў штосьці выдумала, — думаю. — Не сядзіцца ёй. Нават артыкул не дала дачытаць».
— Мабыць, спаў? — адразу накінулася на мяне. — Гукаю, гукаю, а ён не чуе.
— Зачытаўся, — кажу. — Пра бутэлечную пошту артыкул знайшоў.
Наташа неяк хітра прыжмурылася.
— Пра бутэлечную пошту? Цікава напісана?
— Не адарвацца. Дам і табе пачытаць, калі хочаш. Ты ведаеш, што здарылася ў 1560 годзе?
— Андрэй, ты нейкі дзіўны. Адкуль я магу ведаць, што здарылася ў 1560 годзе? Гэта ж не ўчора было.
— Я таксама не ведаў,— кажу. — А цяпер ведаю. Паслухай. У 1560 годзе адзін англійскі рыбак злавіў сеткаю залітую смалою бутэльку. Ен разбіў яе, а там — пергамент. Стаў чытаць — тайнае пісьмо… Прынёс яго да англійскай каралевы Елізаветы І. Узяла Елізавета Першая пісьмо…
— І ў мяне пісьмо, — сказала Наташа. — Я сама знайшла бутэльку з пісьмом. Глядзі.
Наташа працягнула бутэльку, якую хавала за спіною.
— Асцярожна трымай. Не разбі,— папярэдзіла. Я ўзяў бутэльку ў рукі. Бутэлька як бутэлька.
Самая звычайная. У такіх напітак «Бураціна» прадаюць, Я паціснуў плячамі.
— І ты хочаш сказаць, што гэта твая бутэлечная пошта?
— Але. Бутэлечная пошта, — кіўнула галавою Наташа.
— Наташа, не смяшы. Даўно напітак выпіла?
— Перавярні бутэльку, — загадала Наташа.
Я перавярнуў бутэльку донцам уверх. На далоню выпала паперка, згорнутая ў трубку. Я аддаў бутэльку Наташы, разгарнуў паперку. Няроўнымі друкаванымі літарамі на паперы было напісана: «Людзі, дапамажыце нам. Вас просяць жыхары Эльдарада. Мы загінем, калі вы не дапаможаце. Кляйн…»
Далей літары расплыліся, няйначай як залітыя вадою.
Я заморгаў вачыма і паглядзеў на Наташу.
— Ты… Ты дзе гэта знайшла?
Наташа ўзяла запіску і спакойна адказала:
— У нашай рэчцы. Бутэльку плынню да берага прыбіла. Шкада, што ўвесь тэкст не зможам прачытаць. Той, хто прыслаў гэтае пісьмо, відаць, вельмі спяшаўся. Корак ледзь-ледзь трымаўся. Вада ў бутэльку трапіла.
«Людзі, дапамажыце нам. Вас просяць жыхары Эльдарада…» Гэтыя словы стаялі ў маіх вушах. Я, здавалася, чуў іх…
«Мы загінем, калі вы не дапаможаце…» Гэта ўжо нават не просьба, а крык роспачы. Адчай.
Каму так цяжка? Адкуль гэтая бутэлька? Няўжо сапраўды ёсць краіна Эльдарада? Як яе жыхары да нас трапілі? І чаму менавіта да нас?
Усе гэтыя пытанні адно за адным імкліва праносіліся ў маёй галаве. Я на хвілінку разгубіўся. Ды толькі на хвілінку. Бо нарэшце здагадаўся, што Наташа сама напісала… Знарок. Каб даказаць, што ёсць краіна Эльдарада.
— С-сама. Ты-ты сама нап-пісала, — заікаючыся ад хвалявання, прамовіў я.
— Не. Запіску прыслаў хтосьці з Эльдарада. Я яе ўчора знайшла. Хацела з вамі параіцца, але вы з мяне смяяліся…
Я зусім разгубіўся. Няўжо знайшла? Хлусіць, напэўна. Не. Вунь і слёзы на вачах выступілі. Пакрыўдзілася, бо не веру. Але і верыць не хочацца. Дваццатае стагоддзе — стагоддзе тэхнікі. І Міхась казаў, што з космаса можна любую макулінку сфатаграфаваць. А калі Наташы верыць, то выходзіць, што касманаўты цэлую краіну не заўважылі. Хіба мажліва такое?
— Наташа, ты, напэўна, штосьці пераблытала, — сказаў я, каб не пакрыўдзіць Наташу.
Наташа глянула мне ў вочы.
— Андрэй, скажы шчыра — не верыш?..
— Не веру.
— Тады я цябе выклікаю на дуэль. Выклікаю на дуэль… Бач, якая шпаркая. Наглядзелася прыгодніцкіх фільмаў, начыталася кніг пра рыцараў. Толькі чытала іх, відаць, наадварот. Хіба дзяўчынкі калі-небудзь выклікалі хлопчыкаў на дуэль?
Да чаго дайшло! Няўжо з дзяўчынкай на кулакі стану біцца? Ды з мяне куры смяяцца будуць. Чаго я на вуліцу выходзіў? Лепей сядзеў бы, артыкулы чытаў. Хай бы думала, што дома няма.
Як выкруціцца? Як? А калі параіць, каб да Міхася схадзіла, каб яму пісьмо паказала? Няхай з ім спрачаецца, няхай яго на дуэль выклікае.
— Наташа, давай да Кадыша сходзім. Яму пра ўсё раскажам. Разам паразважаем, адкуль гэтае пісьмо.
— Давай сходзім, — пагадзілася Наташа.
На маё шчасце, Міхась якраз быў дома. Мы паказалі яму бутэльку, прачыталі запіску.
Я, напрыклад, хоць спачатку, хоць крыху паверыў, што запіска з Эльдарада, а вось Міхась доўга не думаў, сказаў:
— Сама напісала.
— І ты мне не верыш?
— Не-а.
Гэтае «не-а» Міхась прагаварыў у нос, і ў яго выйшла праз «э» — «нэ-а». З форсам гэтакім.
Я чакаў, што Наташа ўзбурыцца, як і мяне, выкліча Міхася на дуэль. Але чамусьці не выклікала. Збаялася, ці што?
Яна зняважліва зірнула спярша на Міхася, пасля на мяне і з пагардаю прамовіла:
— А я спадзявалася на вас. Лічыла, што дапаможаце.