— Сок з дрэва цячэ, — растлумачыла Наташа. — Бачыце: зверху кара трэснула. А мураўі шчыльна-шчыльна прытуліліся адзін да аднаго на гэтым густым струменьчыку і п'юць.
— Калі мурашам сок так падабаецца, то можна і нам пакаштаваць, — прамовіў Міхась.
Ен знайшоў востры камень, стукнуў ім па дрэве, здзіраючы кару. З дрэва капнула адна кропля, другая, трэцяя…
Міхась падставіў палец, лізнуў.
— Салодкі.
Мы з Наташай таксама падставілі далоні. Сок быў вельмі салодкі.
— Дык гэта ж малочнае дрэва, — здагадалася Наташа. — Яго сок падобны на каровіна малако.
— Пакуль гэтага малака не нап'юся, далей не пайду, — сказаў я. — Я дома заўсёды цёплае малако піў.
Міхась і Наташа ўжо прымасціліся каля дрэва.
Што ж, і яны, відаць, пілі дома цёплае малако.
Ды гэтага паўднёвага малака мы так і не папілі, бо ўбачылі, што з лесу выбег індзеец. На галаве ў яго было дзіўнае ўпрыгожанне з птушыных пер'яў. Ен, відаць, быў не просты індзеец, а правадыр індзейцаў. Вы, напэўна, ведаеце, што ў многіх індзейскіх плямёнах упрыгожанні з птушыных пер'яў — не больш, не менш, як сімвал улады ці баявых адзнак. Замест узнагарод індзейцам уручаюцца пер'і.
— Ен да нас бяжыць, — прагаварыла Наташа. — Ён думае, што мы ворагі. Трэба растлумачыць, што не ворагі, а сябры.
— У лесе іх многа. Зараз яшчэ выскачаць, — сказаў я. — Давайце на дрэва, схаваемся там. Невядома, ці паспеем растлумачыць.
— Растлумачым. Як толькі бліжэй падбяжыць, крыкнем: «Кока-Кола!» Ен спыніцца, здагадаецца, што мы сябры Кока-Колы. Пасля як-небудзь дамовімся з ім.
— Усё-ткі давайце на дрэва залезем. З дрэва крыкнем. Думаеш, не пачуе, калі з дрэва крыкнем?
— Вядома, пачуе, — падтрымаў мяне Міхась. Мы хуценька ўзлезлі на дрэва. Наташа потым
прызналася: «Я ніколі на дрэвы не лазіла: вышыні баялася. А тут быццам хто падкінуў мяне».
Але гэта было потым. Цяпер мы сядзелі ў густой лістоце і чакалі індзейца.
Індзеец прабег метраў дзвесце, азірнуўся. «Э-э-э!» — неяк дзіка крыкнуў і вялікімі скачкамі кінуўся наперад.
«Сваіх таварышаў за сабою кліча», — падумаў я. Ды памыліўся.
З лесу выбегла нейкая пачвара. Вялізная, як цялё. Яна гналася за індзейцам.
Я ледзь з дрэва не зваліўся, калі ўбачыў яе.
— Што гэта?
— Мабыць, мабыць… — прашаптаў збялелымі вуснамі Міхась.
— Павук-людаед, — закончыла за Міхася Наташа. — Кляйн яго на паляванне выпусціў.
Павук-людаед набліжаўся, і мы змаглі яго разгледзець.
Кожны з вас бачыў павука-крыжавіка. Восем ног, восем вачэй, дзве верхнія сківіцы, падобныя на клюшні. Яны выдзяляюць яд. І яшчэ адна пара шчупальцаў, каб датыкацца, хапаць, звязваць. Павялічце ўсё гэта ў дзесяткі разоў. Павялічылі, уявілі?
Не дзіва, што я ледзь з дрэва не зваліўся.
Страшны драпежнік гнаўся за індзейцам. Восем пар ног лёгка неслі цела, на цёмнай спіне выразна вырысоўваўся светлы крыж. Індзеец, не дабегшы да дрэва, павярнуўся і пабег да лесу, уздоўж возера.
Зліпліся ад поту доўгія чорныя валасы, калыхаліся птушыныя пер'і, пакута сцяла мышцы твару.
Наташа ўхапілася за маю руку, моцна-моцна сціснула яе.
— Хутчэй, міленькі, хутчэй, — зашаптала.
— Нелюдзь! — вырвалася ў Міхася.
Я здагадаўся, што гэта ён пра Кляйна.
Індзеец ужо падбягаў да лесу, але і павук не адставаў, набліжаўся. Трыццаць метраў… Дваццаць… Не паспее ўцячы. Не паспее… Не памятаю, хто першым крыкнуў: «Бяжым!» Але мы саскочылі з дрэва і пабеглі за імі, за павуком і індзейцам. Я бег, трымаючы ў руках бамбукавы кій. Не памятаю, дзе і калі яго схапіў.
Мы, мабыць, не выратавалі б індзейца. Не паспелі б дабегчы. А калі б і дабеглі, то што змаглі б зрабіць? Але хіба можна было сядзець на дрэве і спакойна назіраць? Гэта ж не перадача па тэлебачанні.
Індзеец каля самага лесу, і зусім побач павук…
Раптам з дрэва, якое стаяла на ўскрайку, саскочыла малпа. Яна нагнулася і… кінула ў вочы павуку-людаеду жменю зямлі.
— Шымпанзэ! Наш шымпанзэ! — закрычаў Міхась.
Міхась, відаць, не памыліўся. Хіба знайшлася б ва ўсім лесе яшчэ адна такая разумная істота?
Індзеец знік у лесе. Павук-людаед спыніўся, потым, паволі перастаўляючы ногі, рушыў на шымпанзэ. Той не стаў чакаць, скокнуў на дрэва. Павук палез за ім, хутка-хутка перастаўляючы доўгія худыя ногі.
Шымпанзэ кулём скаціўся з дрэва. Няўклюдна павярнуўшыся, павук пачаў злазіць на зямлю…
Нарэшце мы дабеглі да лесу, але ні павука, ні шымпанзэ на ўскрайку не ўбачылі.
Наташа прыхінулася да дрэва, закрыла твар рукамі.
— Ён зловіць шымпанзэ, зловіць…
— Не зловіць, — няўпэўнена прагаварыў Міхась. — І, павярнуўшыся да мяне, запытаў: — Чаму мы не дагналі яго?
Я адкінуў убок непатрэбны кій.
— Чаму, чаму… У нас па дзве нагі. А ў яго колькі? Восем.
З лесу выехалі два коннікі. Адзін з іх быў індзеец, зусім малады, яшчэ юнак. За спіною ў яго вісеў лук, а на поясе — стрэлы. Ен падскакаў да нас, штосьці незразумелае крыкнуў.