Мы з Міхасём пераглянуліся. Чаму так сказала? Чаго хацела ад нас? Гэтага мы пакуль не зразумелі.
На другі дзень я доўга не ўставаў з ложка. Ноччу не выспаўся. Усю ноч нейкае глупства ў галаву лезла. І каралева Елізавета снілася, і Эльдарада, і бутэлькі.
Я некалькі разоў прачынаўся. Знарок вочы шырока-шырока расплюшчваў. Каб гэтае глупства ў галаву не лезла. Ды дарэмна. Толькі заплюшчу вочы — зноў каралева Елізавета. Бутэлькі збірае і да мяне нясе. Спрабаваў да ста лічыць, да тысячы. Нічога не дапамагала.
Толькі пад раніцу заснуў. Соладка-соладка спалася. Ні бутэлек, ні Эльдарада, ні англійскай каралевы. Я, мусіць, да паўдня спаў бы, калі б не тата і мама.
— Андрэйка, уставай.
— Андрэй, дзень на двары.
Гукаюць, як у лесе. А я, вачэй не расплюшчваючы:
— Зараз. Устану…
І далей сплю. Быццам у кошкі-мышкі з імі гуляю. Відаць, не спадабалася гэткая гульня тату. Стаў мяне за пятку казытаць.
— У мяне канікулы, — заенчыў я сонным голасам. — Калі вы не на рабоце, то я не назаляю. Спіце, колькі хочаце.
— Ат, спі. Хоць да вечара, — відаць, пакрыўдзіўся тата. — Я хацеў, каб ты паснедаў з намі. Мы на работу хутка пойдзем.
«Спі». Хіба заснеш, калі за пятку казыча? Не ведае, якая ноч у мяне была.
Расплюшчыўшы вочы, я ляжаў на ложку. Колькі хвілін у хаце было ціха. Потым рыпнулі дзверы. Напэўна, мама прыйшла. Так, яна. Яе крокі, мяккія, лёгкія. Тата цяжка ступае, грузна.
— Чуў, якая пагалоска па вёсцы ідзе? — данёсся мамін голас.
— Выдумкі,— адказаў тата.
— А можа, не выдумкі? — сказала мама. — Бабка Тэкля на свае вочы касманаўта бачыла.
— Нагаворыць бабка Тэкля. Толькі вушы развешвай.
У мяне сон як рукою зняло. Цікава. Вельмі цікава. Касманаўта бабка Тэкля бачыла. Чаму я пра гэта не ведаю?
Зноў рыпнулі дзверы.
— Дзень добры, — пачуў я Міхасёў голас. — Андрэй дома?
— Спіць, — сказаў тата, — не дабудзіцца. — І моцна гукнуў: — Андрэй, сняданак на стале стаіць. Мы на работу пайшлі.
У пакой уляцеў Міхась.
— Чаго ляжыш, як крот у нары? — накінуўся ён на мяне.
Не спадабалася мне гэткае параўнанне.
— Крот не ляжыць, крот ходзіць, — кажу. — Яму праз кожныя чатыры гадзіны есці хочацца.
А ён:
— Лянівы ты, Марозік. Чуў, што каля вёскі касманаўты спусціліся?
Я хуценька ўсхапіўся з ложка, адзеўся. Значыць, не плёткі. Каля вёскі касманаўты ходзяць, а я ў хаце сяджу.
— Дык бяжым! — крычу. — Я ні разу жывога касманаўта не бачыў.
Міхась засмяяўся:
— Ты, напэўна, у гарачай вадзе купаны? Сядзь.
— Я сеў на край ложка. А,Міхась нечакана сказаў:
— Давядзецца нам папрасіць прабачэння ў Наташы.
— Чаму? — не зразумеў я.
— Магчыма, дзесьці ёсць такая краіна — Эльдарада. У непралазных джунглях, напрыклад, куды і чортава вока не зазірне. Факты за гэта.
«Мусіць, свет дагары перавярнуўся, — думаю. — Дзяўчынкі на дуэль выклікаюць, Міхась у Эльдарада паверыў, бутэлечная пошта, касманаўты. Штосьці дзіўнае вакол робіцца».
— Выкладвай факты.
— Можна і факты. Бутэлечная пошта — адзін, — пачаў загінаць пальцы Міхась. — Я ўжо правяраў. Не Наташыным почыркам запіска напісана.
— Запіска не доказ.
— Не доказ, — пагадзіўся Міхась. — Але касманаўт… Касманаўт… Адкуль ён з'явіўся? Магчыма, запіска і касманаўт — адно звяно. Вось толькі як звязаць яго? Як?
Болей я не мог трываць.
— Дзе той касманаўт? Дзе ён?
Міхась устаў з ложка, глянуў у акно. Я таксама падышоў да акна, пачаў пільна-пільна ўзірацца. Мне думалася, што зараз убачу на вуліцы касманаўта. Сапраўднага касманаўта: у скафандры, у гермашлеме. Нездарма Міхась ад акна не адыходзіцца.
Але касманаўт не з'яўляўся. Толькі куры ляніва грэбліся ля плота, а каля іх паважна паходжваў наш рабы певень.
— Дзе касманаўт? — тузануў Міхася за плячо.
Міхась развёў рукамі.
— Каб ведаў, то каля цябе не стаяў бы. Людзі кажуць.
— Кажуць, кажуць, — перадражніў я. — Чаго ж ён хаваецца ад людзей?
Міхась уздыхнуў: