— Дапамогуць, — усміхнулася Наташа. Міхась сеў на падаконнік.
— Да-па-мо-гуць, да-па-мо-гуць, — па складах праспяваў.
— Асцярожна. Упадзеш, — сказала Наташа. — Магнітам цягне да акна.
Міхась саскочыў з падаконніка, падбег да стала, схапіў поліэтыленавы мяшэчак і высыпаў насенне на падлогу.
Наташа ажно рукамі ўспляснула.
— Калі цяпер пазбіраем?
— Магнітам? Ты сказала «магнітам цягне»? — спытаў Міхась.
— Сказала. «Магнітам цягне» — гэта фразеалагічны выраз.
Я толькі галавою круціў, пазіраючы то на Міхася, то на Наташу. Сёння я не разумеў іхніх загадак.
А Міхась узяў рукі ў бокі і пайшоў упрысядкі, прыпеўваючы ў такт:
— Тра-та-та, тра-та-та…
— Хопіць трататакаць, — не вытрымала Наташа. — Што прыдумаў?
Міхась неяк зусім па-вучонаму стаў тлумачыць:
— З усім гэтым насеннем мы перамяшаем металічны парашок. Паверхня насення пустазелля шарахаватая, а ў насення культурных раслін яна гладкая. Да шарахаватай паверхні насення, вядома, прыліпне металічны парашок. І тады мы паднясем магніт. Што будзе? Задача з адным арыфметычным дзеяннем. Рашайце.
— Насенне пустазелля разам з металічным парашком прыліпне да магніта, а насенне культурных раслін на падлозе застанецца, — адказала Наташа.
— Вось і другую задачу рашылі,— весела сказаў Міхась.
А Наташа яму:
— Міхась, фразеалагічны выраз «магнітам цягне» табе падказаў, як гэтую задачу рашыць. А ты некалі казаў, што ні мова, ні літаратура табе не патрэбны. Болей не будзеш нас, лірыкаў, ганіць?
— Вялікія вучоныя таксама памыляліся. А што пра мяне казаць? Я неяк змяніўся тут. Вось і з табою не сварымся. А-а, — махнуў рукою. — Не хочацца пра гэта. Трэба Піф-Піфа паклікаць. Хай рабіну, магніт і металічны парашок нясе.
— Не трэба Піф-Піфа клікаць, — пачулі мы гучны голас Кляйна. — Я слухаў вас. Правільна вы разважалі. Адпачніце пакуль. Я іду працаваць, адключаюся. Усё.
У мяне ажно ў горле перасохла, як пачуў голас Кляйна. Зноў падслухоўваў. А думалася, што хоць паўгадзіны спакойна пасядзім.
Прайшла хвіліна, другая. Мы сядзелі, як у здранцвенні. Першым апамятаўся Міхась. Ен падышоў да дзвярэй, адчыніў іх, глянуў у адзін бок, у
другі. Затым махнуў рукою, паклікаў мяне і Наташу.
«Штосьці незвычайнае ўбачыў», — падумаў я.
Мы з Наташай на дыбачках падышлі да Міхася. Міхась кіўнуў галавою: маўляў, на калідор выходзьце. Выйшлі на калідор — ціха, ні душы.
Міхась шчыльна зачыніў дзверы.
— Ух! — з сілаю выдыхнуў з грудзей паветра. — Ведаеце, я быццам гару з плячэй скінуў. Так нясцерпна ў пакоі было.
— Тут можна смела гаварыць? — пацікавілася Наташа.
— Можна. Апаратура, відаць, толькі ў пакоях стаіць.
— І мне можна? — ледзь чутна прашаптаў я.
— Можна.
— Дзякую. Нарэшце. У мяне ўжо пашчэнкі звяло. А Міхась:
— У цябе пашчэнкі працуюць, як бабулін калаўрот.
Я зусім не пакрыўдзіўся на яго. Хай параўноўвае мае пашчэнкі хоць з бабуліным калаўротам, хоць са швейцарскім гадзіннікам. Хай, калі яму так падабаецца. Абы гаварыць дазволіў.
— А вы ведаеце, што індзеец-вартаўнік бачыў, як мы ружу на лаўку паклалі? — я паведаміў тое, што найбольш мяне непакоіла.
— Якую ружу? — не зразумеў Міхась.
— Ды тую, на якую Кляйн сеў. Індзеец стаяў каля моста і ўсё бачыў.
— Чаго ты маўчаў? — накінуўся на мяне Міхась. Ну й дзівак! Сам прымусіў маўчаць, а цяпер
пытаецца.
— А хто прыдумаў, каб я маўчаў? Вінаватага шукаеш?
— Прабач, — сказаў Міхась. — Зусім забыўся. У мяне ў галаве ўсё пераблыталася. Не падумалі мы, што індзеец бачыць. Замітусіліся. Не даруе нам Кляйн, калі пра гэта даведаецца.
— А мы яму скажам, што той індзеец сам ружу паклаў. Скажам, што знарок выдумляе.
— Непрыгожа так, — не пагадзілася Наташа. — Кляйн індзейца наб'е.
— Хай налупіць. Даносчыкам так і трэба. Мы заступіліся за яго, а ён язык распускае.
— Ты не трашчы, — раззлаваўся Міхась. — Язык распускае… А можа, ён не сказаў і не думае казаць? Чаго ты на яго накінуўся? Пра гэта пасля пагаворым. А цяпер трэба ў разведку схадзіць. Мы тут як з завязанымі вачыма сядзім.
Вельмі спадабалася мне Міхасёва задумка. Сапраўды, годзе сядзець, Кляйна цешыць. Дзейнічаць трэба.
— Правільна, — кажу. — Хадзем на двор, цяпліцу пашукаем. Мне здаецца, што недзе там Кляйн Мікі дрэсіруе. Адчынім дзверы ў цяпліцы — хай у лес Мікі бяжыць. Вызвалім яго. Га?
Я з надзеяй глядзеў на Міхася. Няўжо спалохаецца, адмовіцца?
— Паспрабуем, — сказаў Міхась. Асцярожна ступаючы, мы пайшлі па калідоры.