«Няўжо не пашанцуе? Няўжо мы не вырвемся на двор? А што, калі Піф-Піф паблізу затаіўся? Вось каб вырвацца! Павінна ж чалавеку хоць калі шанцаваць», — адна за адною праносіліся ў галаве думкі.
Нам пашанцавала. Мы выйшлі на двор, спыніліся на ганку, азірнуліся. І на двары нікагутка. Нават палівальшчыкаў чамусьці не відаць.
— Чаго стаіце? — прашаптала Наташа. — Чакаеце Кляйна? Бяжым!
Мы саскочылі з прыступак і пабеглі, як гаворыцца, куды вочы глядзяць. Абы далей ад гэтага страшнага дома. У тую хвіліну нават забыліся, што хацелі цяпліцу шукаць.
Мы беглі, беглі па высыпаных пяском дарожках. А ў скронях стукала: «Хутчэй. Яшчэ хутчэй. Кляйн даганяе».
Нарэшце ўбачылі невялікую палянку. На палянцы стаялі вуллі. Мы спыніліся.
— Тут пчолы, — прагаварыла Наташа. — Можа, тыя, дзікія?
— Тых пчол Кляйн наўрад ці трымае тут, — сказаў Міхась. — Тут звычайныя, свойскія…
— Усё роўна блізка не падыходзьце. Пчолы не любяць чужых.
Калі б Наташа прамаўчала, я, напэўна, мінуў бы гэтую палянку. А пасля гэтых слоў мяне як хтосьці ў плечы штурхнуў: «Яна баіцца — і ты баішся? Памятаеш, як цябе Наташа бабаю ў штанах абазвала? Ідзі».
Усміхаючыся, я падыбаў да вулляў. І Міхась пайшоў са мною. Міхась, які прывык дзейнічаць па прынцыпу: сем разоў адмерай, адзін раз адрэж. Яго, мабыць, таксама хтосьці ў спіну штурхануў. А можа, проста воля яго ап'яніла? Пішуць жа ў кнігах, што воля ап'яняе чалавека, што, вырваўшыся на волю, чалавек робіцца як сам не свой. Відаць, так.
— Куды вы? — крыкнула Наташа. — Вярніцеся.
— Паслухаем, як пчолы дзынькаюць, і вернемся, — весела адказаў Міхась.
Але каля вулляў, як ні дзіўна, не было ніводнай пчалы.
— Хадзі сюды, — паклікаў Міхась Наташу. — Няма пчол. Пустыя вуллі.
— Няма? Вы правяралі?
— Зараз праверу.
У траве ляжаў бамбукавы кій. Міхась узяў яго і рэзнуў па вуллі. Адзін раз, другі.
— Няма. Бачыш?
Наташа нясмела падышла да нас. А Міхась стукнуў кіем па другім вуллі.
— Няма. А ты баялася.
— Дай і я стукну, — прашу Міхася.
— Што, рукі свярбяць? — засмяяўся Міхась. — Бо. Мне не шкада.
Я ўзяў у Міхася кій і грукнуў па бліжэйшым вуллі. Некалькі разоў запар.
— Вылазяць! — спалохана крыкнула Наташа. Я адчуў, як каля вуха быццам іголкай кальнула.
Спачатку падумаў, што Міхась жартуе, чым-небудзь парнуў. Ужо хацеў сварыцца, ды праз імгненне ўбачыў каля самага носа адну пчалу, другую. Я замахаў рукамі. Дарэмна. Зноў як іголкай кальнула. Ужо ў твар.
— Уцякайма! — крыкнуў штосілы. — Пчолы нападаюць!
А дзесьці побач Міхась заенчыў:
— Упякла! Вось дык упякла!
Махаючы рукамі, мы кінуліся наўцёкі. А пчолы, як прывязаныя, кружыліся над намі, злосна гудзелі. Мы ўляцелі ў нейкі куст. Толькі тут перавялі дыханне.
Я глянуў на Міхася і ажно жахнуўся:
— Міхась, у цябе губа, як валейбольная камера. Зірнуў на Наташу. А ў Наташы увесь нос
распух.
— Наташа, — кажу, — твой кірпаты нос цяпер на яловую шышку падобны.
— Не паслухаліся мяне, — усхліпнула Наташа. А Міхась падкалоў:
— Марозік, ты вельмі не радуйся. Вунь як вуха ў цябе разнесла. Быццам слухаўку табе начапілі.
Я пакратаў вуха, паморшчыўся.
— Пячэ. Кляйнавы пчолкі балюча джаляць.
— А ведаеце, пра што я цяпер думаю? — праз слёзы вымавіла Наташа.
Я вырашыў пажартаваць:
— Напэўна, пра сялянскую кілбасу?
— Сам ты сялянская кілбаса, — са злосцю адказала Наташа. — Я пра школу думаю. Як з гэткім носам у школу прыйду?
Наташа заплакала.
«Сялянскаю кілбасою абазвала і яшчэ плача, — думаў я. — Дажыўся! Дзяўчынка сялянскай кілбасою абзывае!»
— Наташа, — паклікаў Міхась.
— Не хачу вас слухаць.
Наташа борздзенька ўсхапілася на ногі і вылезла з куста. Мы, вядома, таксама пасунуліся за ёю. На дарожцы стаялі Кляйн і Піф-Піф.
— А я знарок вас з дома выпусціў,— усміхнуўся Кляйн. — Я ж казаў вам, што эксперымент працягваецца. Што, паказыталі вас мае пчолкі?
«Знарок з дома выпусціў». Вось яно што. А мы радаваліся, думалі: пашанцавала.