Я задаволена ўсміхнуўся. «Выйграў», — думаю. А Міхась, як сапраўдная хадзячая энцыклапедыя:
— Не ўсе. Ёсць на зямлі камар, які не баіцца холаду. Вучоныя нядаўна даведаліся пра яго. Ён у Гімалаях жыве. Нават пры тэмпературы мінус шаснаццаць градусаў ён выдатна сябе адчувае. А лічынкі гэтага камара жывуць у ледзяной вадзе.
— Тры — тры, — паведаміла Наташа.
Відаць, прайграю. Не, не хочацца прайграваць.
— Камары жывуць нядоўга. Усяго некалькі дзён. І Міхась не здаецца:
— Гімалайскі камар жыве з вясны да позняй восені.
— Чатыры — чатыры.
— Камар у прыродзе не патрэбны. Ен назаляе чалавеку і жывёлам.
— Пяць — чатыры.
— Патрэбны, — не згаджаецца Міхась. — Лічынкі камара выводзяцца ў вадзе, і імі кормяцца рыбы. А яшчэ камары — корм для птушак.
— Пяць — пяць.
Я наморшчыў лоб. Што ж яшчэ пра гэтага праклятага камара прыдумаць?
— Здаешся? — пытаецца Міхась.
— Надакучыла, — кажу. — Спаць хочацца. Вочы зліпаюцца. Хопіць.
— Не, не хопіць, — пачуўся Кляйнаў голас. — Хутка вы пагуляеце. З камарыкамі пагуляеце.
У пакоі патухла святло. Стала цёмна-цёмна.
— Добрай ночы, галубкі,— зноў прагучаў голас Кляйна.
— Дзякую, — весела крыкнуў я.
— Ха-ха-ха… — пачулася ў адказ.
Заснуць. Трэба хутчэй заснуць. Каб не чуць гэтага смеху.
Заплюшчыў вочы. Прайшла хвіліна, другая. Неспадзявана над галавою запішчаў камар. Я стаіўся, чакаючы, калі сядзе. Піск сціх. Імгненна пляснуў рукою па шчацэ.
— Забіў? — спытаўся Міхась.
— Мусіць, забіў.
— І я раздушыў аднаго.
— І мяне кусаюць, — прагаварыла Наташа.
Камары гудзелі, як верталёты. Толькі цяпер я зразумеў, чаму гэты пакой Кляйн камарыным назваў. Зусім не таму, што малюнкі павесіў: камароў сюды ён напусціў. Калі святло гарэла, яны дзесьці за малюнкамі хаваліся… Яго б, Кляйна, сюды. Хай бы папяклі…
— Хлопчыкі,— усклікнула Наташа, — як абараніцца ад іх?
— Наташа, я сваю сарочку скіну. Ты накрыйся ёю, — кажу.
— Андрэйка, не трэба. Яны цябе зусім затнуць.
— Акно адчынім, — прапанаваў Міхась. — Праз акно павыганяем.
Мы з Міхасём падышлі да акна, уперліся рукамі ў раму, а рама ні з месца.
— Яна зачыненая, — здагадаўся я. Міхась памацаў рукамі.
— Не. Відаць, замураваная. Няма зашчапак. Я адступіў далей:
— Адыдзіся, Міхась. Шкло нагою выб'ю.
— Выбівай.
Я разагнаўся, падскочыў, як каратыст, моцна стукнуў падэшваю чаравіка па шкле. Шкло нават не зазвінела.
— Браніраванае, — сказаў Міхась.
— Ха-ха-ха… — пачуўся Кляйнаў смех. — Добрай ночы. Заўтра наведаю вас. А цяпер пайду бай-бай. Ха-ха-ха…
На столі штосьці шчоўкнула.
— Апаратуру адключыў,—сказала Наташа. — Адпачывае. А як мы?
— Галоўнае — не спаць, — прагаварыў Міхась. — Будзем адбівацца.
Не спаць… Каб прымушалі, то не заснуў бы. Гэтыя верталёты днём выспаліся. Цяпер да ранку будуць гудзець. Што ж, хай садзяцца. Будзем знішчаць. І чаму яны ўсе такія кусучыя? Няўжо ў пакой толькі самкі наляцелі?
Я гучна ляпнуў па правай шчацэ.
— Адзін, — пачаў лічыць.
— Што? — не зразумеў Міхась. Ляпнуў па левай.
— Два.
— Што ты лічыш?
— Трафеі. Можаш і ты свае шчокі падстаўляць. У мяне рука натрэніравалася.
— Цішэй, — прашаптала Наташа. — Хтосьці ў шыбу стукае.