— Ты нас развяжы і ў мяхі з чортавай скуры пасадзі, - сказаў Дзіма. — А мы ў мяхах навыперадкі пабяжым. Вось будзе смешна!
Цмок пачасаў за вухам, падумаў і сказаў:
— Што ж, развяжу. Але вы старайцеся, каб мне спадабалася. Калі спадабаецца, то будзеце кожны дзень у мяхах бегаць.
— Пастараемся, — прагаварыў Дзіма.
Цмок падышоў да нас, імгненна разматаў шпагат, кінуў на зямлю.
— Чакайце мяне тут, — сказаў і схаваўся ў будане.
— Што прыдумаў? — паціху спытаўся я ў Дзімы.
— Крыху пабегаем у мяхах, а потым Цмоку прапануем, каб у мех залез, — зашаптаў Дзіма. — Ён залезе, а мы мех шпагатам завяжам.
— А калі не палезе?
Дзіма падняў з зямлі шпагат, схаваў за пазуху.
— Палезе. Пабачыш.
У гэты момант з будана выпаўз Цмок. У лапах ён трымаў два вялізныя, чорныя, як сажа, мяхі.
— Вось і мяхі едуць, — усміхнуўся нам, як добрым знаёмым. — Залазьце. Прашу.
Мы з Дзімам залезлі ў мяхі, нацягнуўшы іх да самай шыі.
— Марш! — стукнуў у далоні Цмок.
Першым, спатыкаючыся, пабег Дзіма. Я ірвануўся, каб дагнаць яго, і носам паляцеў у траву.
— Ха-ха-ха, — на ўсё горла зарагатаў Цмок.
«Каб ты, не спыняючыся, рагатаў», — пажадаў я яму, нязграбна ўстаючы.
— Даганяй, кірпаты, — падахвоціў мяне Цмок.
Калі б я не хваляваўся, калі б разважаў спакойна, то, мабыць, дагнаў бы Дзіму. Але зноў ірвануўся і, вядома, зноў зваліўся на зямлю.
Цмок не вытрымаў:
— Вылазь, незграбайла. Зараз пакажу, як трэба бегаць.
«Ён у мех збіраецца залезці, - тахнула ў галаве. — Не бачыць гэтага Дзіма, ляціць на злом галавы. Ён, напэўна, думае, што тут алімпійскія гульні».
Я на ўсю моц галёкнуў:
— Дзіма! Назад бяжы.
Дзіма азірнуўся. Бачу: выскачыў з мяха і як мага да нас.
— Чаго марудзіш? Вылазь, — крыкнуў Цмок. — Зараз, як зайца, за вушы выцягну.
Я вылез з меха:
— Калі ласка, пан Цмок, залазь.
Цмок вырваў мех з маіх рук, залез у яго і скокнуў, як кенгуру. Адзін раз, другі. Спыніўся, параўняўшыся з Дзімам.
— Вучыся, кірпаты, — усміхнуўся, звяртаючыся да мяне.
Я стукнуў сябе кулаком у грудзі:
— Абавязкова навучуся, пан Цмок.
Цмок ажно ззяў ад шчасця.
— Оп-ля! Оп-ля! — скокнуў яшчэ два разы. Мы з Дзімам дагналі яго.
— Пан Цмок, паспрабуй з галавой схавацца, — сказаў Дзіма. — Напэўна, не зможаш бегчы, калі з галавой схаваешся?
Цмок вылупіў вочы:
— Што? Я ўсё змагу.
І адразу ж нагнуўся, хаваючыся ў мех з галавою. Дзіма выхапіў з-за пазухі шпагат.
— Пан Цмок, крыху пачакай, — крыкнуў я.
— Яшчэ ніжэй сесці? — глуха данеслася з меха.
— Але, крыху ніжэй. Дый адпачні. Сіл набярыся.
— У мяне сіл хапае.
Пакуль я з Цмокам вёў гэткія перагаворы, Дзіма борздзенька завязваў мех. Вось заціснуў адзін вузел, другі.
— Усё, — выцер з ілба пот.
— Усё? — глуха крыкнуў Цмок.
— Куляй яго, — звярнуўся да мяне Дзіма.
Упёршыся рукамі, мы перавярнулі Цмока на бок.
— Што робіце? — зароў ён.