— На сметніку хай куры грабуцца, — сказаў я.
— Вы быццам на свет нарадзіліся, — з папрокам прамовіла Аня. — У вас дома яйкі ёсць? Ёсць. Спачатку пракаліце іх з двух канцоў іголкаю, а затым бялок і жаўток высмоктвайце. І вам карысць, і шкарлупіны будуць. Размалюем іх па-рознаму. Цудоўныя цацкі выйдуць.
Як мы ні пераконвалі Аню. што фабрычныя цацкі прыгажэйшыя, не пераканалі. Заўпарцілася, на сваім стаіць: са шкарлупін лепшыя. Мусілі згадзіцца з ёю. Хіба пераканаеш дзяўчынку, ды яшчэ выдатніцу? Яны заўсёды лічаць, што за ўсіх разумнейшыя.
— Бяжы па сваю ёлку, — уздыхнуў я. — Да мяне прынясеш. Тата і мама на рабоце. У маёй хаце шкарлупіны размалюем.
Калі Аня пайшла, Дзіма прапанаваў мне:
— Я дзесяць яек вазьму, і ты дзесяць возьмеш. Пароўну. Каб не крыўдна было.
Пайшоў Дзіма ў хату за яйкамі, а я застаўся на вуліцы. Хвіліна прайшла, пяць хвілін, дзесяць — няма Дзімы. Нарэшце выходзіць, азіраючыся, як злодзей.
— Во, — паказвае на адтапыраныя кішэні. — У адну кішэню пяць улезла і ў другую пяць.
— Чаму так доўга быў? — накінуўся я на яго.
— Маці ў хаце была. Чакаў, калі выйдзе.
Мне здавалася, што мы хутка справімся з гэтай незвычайнай работай, якую даручыла нам Аня. А выйшла па-другому.
Спачатку, як вучыла Аня, мы з Дзімам пракалолі яйкі з двух канцоў іголкай, а потым пачалі смактаць, як смокчуць мёд з сотаў. Смокчам, а з дзіркі ані кропелькі.
— Трэба мацней, — сказаў Дзіма.
Пачалі з усяе сілы смактаць. У мяне ў скронях аж нейкія жылачкі затахкалі, а ў Дзімы твар так пачырванеў, нібы яго замест шкарлупіны чырвонаю фарбаю памалявалі.
Не ведаю, што рабілі б, калі б Аня не прыйшла. Як сапраўдны Дзед Мароз. З ёлкаю і з фарбамі.
— Бялкі і жаўткі быццам прыраслі да шкарлупін, — кінуўся да Ані Дзіма.
Паківала яна галавою:
— Эх вы! Трэба большыя дзіркі пракалоць.
— А можа, там кураняты сядзяць? — прагаварыў я.
— Кураняты вясною выводзяцца, а не восенню. Кажу вам, што трэба большыя дзіркі пракалоць, — раззлавалася Аня.
Мы пракалолі ў яйках большыя дзіркі і пачалі па адным піць. Вып'ем — шкарлупіну на стол кладзем. А Аня рознымі колерамі малюе. І нейкіх вясёлых чалавечкаў, і кветкі, і домікі, і шары. Напіліся мы яек, што аж моташна стала. Я на іх і цяпер глядзець не магу.
Размалявала Аня шкарлупіны, а потым усе разам ніткі да іх прывязалі, вялікаю іголкаю праз дзіркі прасадзіўшы.
Паклала Аня ўсе гэтыя цацкі са шкарлупін у цэлафанавы мяшочак і пытаецца:
— Колькі гадзін?
— Пяць, — кажу.
— А даяркі калі на ферму прыходзяць?
— У шэсць.
— Значыць, паспеем ёлку ўпрыгожыць, — сказала Аня, пазіраючы на нас з Дзімам, як на немаўлят. — Цяпер у рэдакцыю пазвонім.
Я ажно вочы вылупіў:
— Куды?
— У рэдакцыю раённай газеты.
— Не трэба званіць, — усклікнуў Дзіма. — Загрымім, як кажуць, пад фанфары.
— Я пазваню не для смеху. Папрашу, каб прыехалі да нас на ферму і даярак каля ёлкі сфатаграфавалі. Гэта іхняя работа.
Разважылі мы з Дзімам. Сапраўды, работа, сапраўды, трэба сфатаграфаваць. Хай на нашых перадавікоў увесь раён глядзіць.
— Звані, - сказаў Дзіма.
Набрала Аня нумар — яго мы ў тэлефонным даведніку знайшлі — і гукнула:
— Ало, гэта рэдакцыя?
Мы з Дзімам выцягнулі шыі, слухаем.
— Рэдакцыя, — мужчынскі голас з трубкі даносіцца. — З кім размаўляю?
— З вамі размаўляе вучаніца шостага класа Вароніцкай васьмігадовай школы Аня Бялько. А вы хто?
Я таўхануў Дзіму ў бок.
— Быццам рэпу грызе, — прамовіў Дзіма.
— Я карэспандэнт, — чуецца з трубкі голас.
— Таварыш карэспандэнт, прыедзьце, калі ласка, да нас у Варонічы. На нашай ферме ўсе даяркі гадавое заданне выканалі.
— Прыехаць?
— Прыедзьце, таварыш карэспандэнт. Мы вельмі просім вас.
«Зусім не баіцца, — думаю. — Ёй толькі дзе-небудзь на вялікім заводзе камандаваць».
— Позна ўжо. Каб раней, — чуем, як апраўдваецца карэспандэнт.
— Сёння для даярак мы ёлку паставім. Разумееце?