Kaptas tie da leporoj paron,
Unun ŝovas en sakon kaj returne rapidas.
La diablido sur la bordo sidas.
Je l' oreloj Balda la leporon balancas:
"Jen vi sub mia fajfilo dancos:
Por kun mi vetkuri, diablo,
Al vi mankas ankoraŭ kapablo -
Tio estus nur perdi tempon sensence,
Prefere vetkuru kun mia frato komence.
Foj-du-tri! Galopu for!"
Ekkuris la diablido kaj la lepor' -
La unua ĉirkaŭ la maro,
La dua al la hejma arbaro.
Fine kun elŝovita lango,
Ĉirkaŭinte la maron, kun enfalintaj vangoj,
La diablido sufoke "finiŝ"as,
Sur la frunto ŝviton per la mano viŝas,
Kredante, ke li venki sukcesas,
Sed Balda jam la fraton karesas
Kaj diras: "Ho, mia frato,
Vi laciĝis, ripozu, amato".
La diablido ektremis,
Perdis kuraĝon, la voston subpremis,
Strabe gapas al la leporo.
"Atendu, mi baldaŭ revenos kun oro".
Al la avo li venis, raportas: "Afero domaĝa!
Min superkuris Balda malpliaĝa!"
Streĉe la maljuna diablo pensis,
Sed Balda tiel brui komencis,
Ke la tutan maron agitis
Kaj sur ĝi ondegon ekscitis.
La diablido revenis: "Kial vi koleras?
Ni plene la tributon liveros.
Tamen... ni ankoraŭ unufoje vetos:
Kiu bastonon pli foren ĵetos,
Tiu portu hejmen la tributon.
Ĉu vi timas elartikigi la kubuton?
Kion vi atendas? Ĉu vi havas dubon?"
- Ne, mi atendas jen tiun nubon -
Mi ĵetos tien vian bastonon
Kaj poste ankaŭ vin, friponon. -
La diablidon timigis ĉi tiu sorto,
Li kuris al la av' kun raporto.
Kaj Balda krias terure al diabloj
Kaj ree minacas per kablo.
La diablido elsaltis: "Kial vi bruas? Sufiĉe!
La tributon ni pagos, tamen kondiĉe..."
- Ne, - diras Balda kun malico, -
Nun estas mia vico,