A potem Rosół zadzwonił na lekcję i weszliśmy do klasy, a pan Mouchabiere poszedł odprowadzić Rufusa do domu. Szczęściarz z tego Rufusa! Akurat była gramatyka.
A ta choroba to na szczęście nic poważnego!
Rufus i pan Mouchabiere mają odrę...
Lekkoatleci
Nie wiem, czy już wam mówiłem, że w naszej dzielnicy jest pusty plac, gdzie czasem z chłopakami chodzimy się bawić.
Ten plac jest fantastyczny! Pełno tam trawy i kamieni, jest też stary materac i samochód, który nie ma kół, ale i tak jest bardzo fajny i służy nam za samolot - brum - albo autobus - tutut. Są puszki i czasem koty, ale z nimi trudno się bawić, bo jak nas zobaczą, to zaraz uciekają.
Siedzieliśmy z chłopakami na placu i zastanawialiśmy się, w co się bawić, bo Alcestowi zabrano piłkę do końca okresu.
- Bawimy się w wojnę? - zapytał Rufus.
- Wiesz przecież - powiedział Euzebiusz - że za każdym razem, jak mamy bawić się w wojnę, kończy się na bijatyce, bo nikt nie chce być nieprzyjacielem.
- Mam pomysł! - zawołał Kleofas. - Zrobimy zawody lekkoatletyczne.
I Kleofas wytłumaczył nam, że widział raz takie zawody w telewizji i że to bardzo fajne. Że jest mnóstwo dyscyplin i wszyscy robią naraz mnóstwo rzeczy, a najlepsi zostają mistrzami, wchodzą na takie schodki i dostają medale.
- A skąd weźmiesz schodki i medale? - zapytał Joachim.
- To będzie tylko na niby - odpowiedział Kleofas.
Pomysł był dobry, więc żeśmy się zgodzili.
- Fajnie! - ucieszył się Kleofas. - Najpierw urządzimy zawody w skoku wzwyż.
- Ja nie skaczę - oznajmił Alcest.
- Musisz skakać - powiedział Kleofas. - Wszyscy muszą skakać!
- Nie. mój drogi - upierał się Alcest. - Przecież widzisz, że jem.
Jak zacznę skakać, zrobi mi się niedobrze. A jak mi się zrobi niedobrze, to nie będę mógł skończyć kanapek przed kolacją. Nie skaczę!
- Dobra - zgodził się Kleofas. - Będziesz trzymał sznurek, przez który będziemy skakali. Bo musimy mieć sznurek.
Więc zaczęliśmy szukać po kieszeniach. Znaleźliśmy kulki, guziki, znaczki i jednego cukierka, wszystko, tylko nie sznurek.
- Weźmy po prostu czyjś pasek - zaproponował Gotfryd.
- Co ty - skrzywił się Rufus. - Nie można dobrze skakać, jak trzeba jednocześnie przytrzymywać sobie spodnie.
- Alcest nie skacze - powiedział Euzebiusz. - Niech nam pożyczy swój pasek.
- Ja nie noszę paska - pochwalił się Alcest. - Moje spodnie same się trzymają.
- Poszukam na ziemi, może uda mi się znaleźć kawałek sznurka -
powiedział Joachim.
Ale Maksencjusz oświadczył, że szukanie sznurka na placu to straszna robota, że nie możemy stracić całego popołudnia na szukanie, więc lepiej wymyślić coś innego.
-E, chłopaki! - zawołał Gotfryd. - Robimy konkurs, kto dłużej chodzi na rękach? Patrzcie na mnie!
I Gotfryd zaczął chodzić na rękach, a on to robi bardzo dobrze.
Ale Kleofas powiedział, że nigdy nie widział na spotkaniach lekkoatletycznych zawodów w chodzeniu na rękach i że jest idiota.
- Idiota? Kto jest idiota? - zapytał Gotfryd, przestając chodzić.
A potem Gotfryd stanął na nogach i zaczął się bić z Kleofasem.
- Słuchajcie, chłopaki - powiedział Rufus. - Po to, żeby się bić i robić wygłupy, nie warto było przychodzić na plac. Od tego jest szkoła.
A ponieważ miał rację, Kleofas i Gotfryd przestali się bić i Gotfryd oznajmił Kleofasowi, że w każdej chwili rozłoży go na cztery łopatki.
- Nie boję się ciebie, Bill - powiedział Kleofas. - Na ranczo wiemy, jak się obchodzić z takimi kojotami jak ty.
- To jak? - spytał Alcest. - Bawimy się w kowbojów czy skaczecie?
- Widziałeś kiedy, żeby ktoś skakał bez sznurka? - zapytał
Maksencjusz.
- Taaak, chłopcze - powiedział Gotfryd. - No to wyciągaj spluwę!
I Gotfryd: pach! pach! - zaczął strzelać z palca jak z rewolweru, a Rufus złapał się obiema rękami za brzuch, krzyknął: „Trafiłeś mnie, Tom!" - i upadł na trawę.
- Jak nie możemy skakać - powiedział Kleofas - to urządzimy biegi.
- Gdybyśmy mieli sznurek - westchnął Maksencjusz - można by zrobić bieg przez płotki.
Ale Kleofas powiedział, że nie mamy sznurka, więc zrobimy bieg na sto metrów - od płotu do samochodu.
- A to jest sto metrów? - zapytał Euzebiusz.
- Czy to nie wszystko jedno? - roześmiał się Kleofas. -Pierwszy, który przybiegnie do samochodu, wygra bieg na sto metrów i koniec.
Wtedy Maksencjusz powiedział, że to nie będzie tak jak w prawdziwych biegach na sto metrów, bo w prawdziwych biegach na mecie jest sznurek i zwycięzca przerywa ten sznurek własną piersią, Kleofas poradził Maksencjuszowi, żeby odczepił się od tego sznurka, bo zaczyna być nudny, Maksencjusz odpowiedział
mu, że jak się nie ma sznurka, to lepiej się nie brać za urządzanie zawodów lekkoatletycznych, a Kleofas wrzasnął, że nie ma sznurka, ale za to ma pięść i zaraz przyłoży nią Maksencjuszowi w łeb. Maksencjusz powiedział mu, żeby tylko spróbował, i Kleofasowi by się udało, gdyby Maksencjusz najpierw go nie kopnął.
Kiedy skończyli się bić, Kleofas był bardzo zły. Krzyczał, że nie mamy pojęcia o lekkoatletyce i że jesteśmy głupi. W końcu przyleciał Joachim i zawołał, strasznie zadowolony: