Jam pasis tri monatoj, depost kiam la komandanto de tank-regimento, kolonelo Aleksandrov ne estis hejme. Vershajne li estis che la fronto.
En la mezo de la somero li sendis telegramon, en kiu li proponis al la filinoj Olga kaj Jhenja la reston de la ferio pasigi apud Moskvo, en la somerdomo.
Shovinte sur la nukon koloran kaptuketon, kaj apogante sin sur la bastonon de brosbalailo, Jhenja malkontente staris antau Olga, kiu estis diranta al shi:
— Mi veturos kun la ajhoj, kaj vi ordigos la loghejon. Vi povas ne kuntiri la brovojn kaj ne leki la lipojn. Poste shlosu la pordon. La librojn redonu al la biblioteko. La amikinojn ne vizitu, sed tuj direktu vin al la stacidomo. De tie sendu al la pachjo tiun chi telegramon. Poste eltrajnighu kaj venu al la somerdomo. Eugenia, vi devas min obei… Mi estas via fratino…
— Mi estas same la via…
— Jes… sed mi estas pli agha… kaj finfine tiel ordonis la pachjo.
Kiam en la korto ekbruis la forveturanta auto, Jhenja suspiris kaj chirkaurigardis. Chie regis hhaoso kaj malordo. Shi proksimighis al la polva spegulo, en kiu videblis pendanta sur la muro la portreto de patro.
Estu Olga pli agha, kaj dume endas shin obei! Sed tamen che shi, che Jhenja estas la samaj kiel de la patro la nazo, busho, brovoj. Kaj vershajne estos sama shia karaktero.
Shi streche ligis la harojn per kaptuko, demetis la sandalojn, prenis chifonon, deprenis de la tablo la tukon, shovis sub la kranon sitelon kaj, kaptinte la broson, pushis al la sojlo la rubajharon.
Baldau ekzumis la primuso.
La planko estis kovrita per akvo. En la tolajha zinka trogo siblis kaj krevetis saposhaumo. La preterpasantoj mire rigardis la nudpiedan knabinon en rugha robeto, kiu, starante sur fenestrobreto de la tria etagho, kuraghe frotis la vitrojn de la malfermitaj fenestroj.
Automobilo kuregis sur vasta suna vojo. Metinte la piedojn sur la valizon, kaj apogante sin sur molan pakajhon, Olga sidis sur plektita fotelo. Sur shiaj genuoj kushis rufa katido kaj tauzis per la piedetoj bukedon da cejanoj.
Che la trideka kilometro ilin atingis ekspedicia rugharmea autokolono. Sidante sur lignobretoj vice, la rugharmeanoj tenis fusilojn intergenue kaj akorde kantis.
Che la sonoj de la kanto vaste malfermighis fenestroj de la domoj. De malantau la bariloj, pordegoj elkuris ghojaj knaboj. Ili mansvingadis, jhetadis al la rugharmeanoj ankorau nematurighintajn pomojn, kaj kriis poste huraon kaj tuj komencis batalojn, militojn, enhakighante en artemizion kaj urtikon, atakante kavaleri-impete.
La automobilo turnis sin al somerdoma vilagheto, kaj haltis antau negranda, hederkovrita vilao.
La shoforo kun helpantoj malfermis la auton, kaj elprenis la ajhojn. Olga malshlosis la vitrumitan verandon.
De tie estis videbla granda, nezorgata ghardeno. En la profundo de la ghardeno staris malgracia duetagha kabano, super la tegmento de kiu flirtis malgranda rugha flageto.
Olga revenis al la auto. Al shi venis energia nejuna virino. Tiu estis najbarino, laktoliverantino. Shi entreprenis ordigi la somerdomon, lavi la fenestrojn, plankon, murojn.
Dum la najbarino dismetis pelvojn kaj chifonojn, Olga prenis la katidon kaj iris en la ghardenon.
Sur la trunko de cherizarboj bekitaj de paseroj, brilis varma rezino. Forte odoris je ribo, kamomilo kaj artemizio. Kovrita per musko, la tegmento de la kabano estis truhava, kaj el la truoj etendighis supren kaj malaperis inter la arboj iuj maldikaj shnuroj.
Olga trapasis avelujon, kaj vishis de la vizagho araneajhon. Kio okazis? La rugha flago super la tegmento jam mankis, tie staris nur bastono.
Tuj Olga ekaudis rapidan, alarmitan flustradon. Subite, rompante sekajn vergojn, peza shtupetaro — tiu, kiu estis almetita al la fenestro de la subtegmento —, kun knaro obtuze falis apud la muron, subigante lapojn.
La shnuroj super la tegmento ektremis. Gratinte la manojn, la katido saltis en urtikon. Senkomprene Olga haltis, chirkaurigardis, atente auskultis. Sed nek inter la verdajho, nek post la barilo, nek en la nigra kvadrato de la kabanfenestro io estis videbla kaj audebla.
Shi revenis al la peroneto.
— Knabachoj petolas tra fremdaj ghardenoj — klarigis al Olga la laktoliverantino. — Hierau che la najbaroj du pomarbojn iu senfruktigis, rompis pirarbojn. Tiaj homoj estas… huliganoj. Mia filo, karulino, soldatighis. Forveturante, li ech vinon ne trinkis. "Adiau — li diris — panjo." Kaj li foriris, ekfajfinte. Vespere, kiel devas tio esti, mi ektristis, ploris. Nokte mi vekighis kaj shajnis al mi, iu tra la korto shteliras, susuras. Nu, mi pensas, mi estas nun homo sola, neniu min defendas… Chu multo estas bezonata por mi, maljunulino? Oni per briko min povas bati kaj nenio de mi restos. Tamen dio savis min, nenio estis shtelita. lu susuris, susuris kaj foriris. Barelo staris en la korto — el kverko, ech du homoj ne povus movi ghin. Do, oni ghin rulis dudek pashojn al la pordego. Jen estas la rezulto. Kaj kiu estis, kiuj homoj — la afero restas malklara.
En krepusko, kiam la ordigado estis finita, Olga eliris sur la peroneton. Tiam el la leda ujo zorge shi prenis blankan, perlamote brilan akordionon — donacon de la patro, kiun li sendis al shi okaze de la naskightago.
Shi metis la akordionon sur la genuojn, surmetis la rimenon sur la shultron kaj komencis ludi la muzikon de kanto, antau nelonge audita.
Jam kiam Olga estis kantanta la kanton, shi kelkfoje mallonge streche rigardis direkte al malhela arbusto, kiu kreskis en la korto, apud la barilo.
Fininte la ludadon, shi rapide revenis kaj, turninte sin al la arbusto, laute demandis:
— Auskultu! Pro kio vi kashas vin, kaj kion vi bezonas chi tie?
De post la arbusto eliris homo en ordinara blanka kostumo. Li klinis la kapon kaj ghentile respondis al shi:
— Mi ne kashas min. Mi mem estas aktoro iugrade. Mi ne volis geni vin. Pro tio mi staris kaj auskultis.
— Vi povus stari kaj auskulti de la strato. Sed vi ial grimpis trans la barilon.
Chu mi? Chu grimpis? — ofendighis la homo. - Pardonu, mi ne estas kato. Tie che la angulo estas rompitaj tabuloj kaj mi de la strato penetris tra la truo.
— Kompreneble! — mokis Olga. - Jen estas la pordo. Bonvolu penetri tra ghi reen al la strato.
La homo estis obeema. Dirante ech ne unu vorton, li iris tra la pordo, riglis ghin post si. Kaj tio plachis al Olga.
— Atendu! — descendante shtupon, shi haltigis lin. — Kio vi estas? Chu aktoro?
— Ne — respondis la homo. - Mi estas ingheniero-mekanikisto, sed en libera tempo mi ludas kaj kantas en nia uzina operejo.
— Auskultu — neatendite simple Olga proponis al li. — Akompanu min al la stacidomo. Mi atendas la malpli aghan fratinon. Jam estas mallume, malfrue, sed shi ne venas. Memoru, mi neniun timas, mi simple ne konas la chi-tieajn stratojn. Tamen haltu, kial vi malfermas la pordon? Vi povas atendi min che la barilo.
Shi forportis la akordionon, surmetis sur la shultrojn tukon kaj eliris sur la malhelan straton, aromantan je roso kaj floroj.
Olga estis malkontenta pri Jhenja kaj pro tio kun sia kunulo parolis malmulte. Li diris al shi, ke li estas Georgij Garajev, ke li laboras kiel ingheniero en automobila uzino.
Atendante Jhenjan, ili vidis preterpasi du trajnojn, kaj fine venis la lasta, la tria.
— Kun tiu sentauga knabinacho oni havas amason da problemoj! — kolere ekkriis Olga. - Nu, se mi havus kvardek au almenau tridek jarojn! Ja shi havas dek tri, sed mi — dek ok, kaj pro tio shi tute ne obeas min.
— Kvardek tute ne necesas — decide diris Georgij. — Dek ok estas multe pli bone! Vi ne maltrankvilu. Via fratino venos morgau matene.
La stacia perono senhomighis. Georgij elposhigis cigaredojn. Tuj al li alvenis du impertinent-aspektaj buboj kaj, atendante fajron, elposhigis siajn cigaredojn.
— Juna homo — ekbruligante alumeton kaj lumigante la vizaghon de la pliagha, Georgij ekparolis. — Antau ol veni al mi kun cigaredo, endas saluti, mi ja havis honoron konatighi kun vi en la parko, kie vi diligente rompis tabulon el la nova barilo. Vi estas Mikaelo Kvakin, chu jes?
La bubo eksnufis, retirighis kaj Georgij estingis la cigaredon, prenis Olgan je la kubuto kaj kondukis shin hejmen.
Kiam ili foriris, la dua bubo shovis la salivitan cigaredon post la orelon kaj senzorge demandis.
— Tiu propagandisto de kie venis? Chu li estas chi-tiea?
— Chi-tiea — nevole respondis Kvakin. — Li estas onklo de Timchjo Garajev. Endas kapti Timchjon kaj bati. Li kolektis kompanion kaj shajne ili ion entreprenas kontrau ni.
Jen ambau amikoj rimarkis sub la lanterno en la fino de la kajo grizharan estimindan ghentlemanon, kiu apogante sin sur bastonon descendis lau la shtuparo.
Tiu estis loka loghanto, doktoro F.G.Kolokolchikov. Ili kuris post lin, laute demandante, chu li havas alumetojn. Sed ilia aspekto kaj vochoj neniel plachis al la ghentlemano, pro tio turninte sin li minacis al ili per la kurba bastono kaj solene iris sian vojon.
… De la Moskva stacidomo Jhenja ne sukcesis sendi telegramon al la patro kaj pro tio, detrajnighinte, shi decidis trovi la vilaghan poshtejon.
Trapasante malnovan parkon kaj kolektante kampanulojn, shi nerimarkeble eliris al la vojkrucigho de dughardenaj stratoj, dezerta aspekto de kiuj montris, ke shi trafis ne tien, kien shi volis.
Ne malproksime shi ekvidis malgrandan viglan knabinon, kiu malbenante trenis je kornoj obstinan kaprinon.
— Bonvolu diri, karulino — ekkriis Jhenja — kiel iri de chi tie al la poshtejo?
Sed la kaprino subite tiris shin, turnis la kornojn kaj ekgalopis tra la parko kaj la knabino kun krio ekkuregis post ghi. Jhenja chirkaurigardis: jam krepuskighis, sed homoj nenie videblis. Shi malfermis la kortpordon de ies duetagha somerdomo, kaj sur la pado ekiris al la peroneto.
— Bonvolu diri — ne malfermante la pordon, laute sed tre ghentile demandis Jhenja, — kiel mi povas de chi tie iri al la poshtejo?
Neniu respondis al shi. Shi staris, pensadis dum momento, malfermis la pordon kaj tra la koridoro pashis en la chambron. Mastroj nenie. Tiam konfuzighinte shi turnighis por eliri, sed en la momento el sub la tablo elrampis granda helrufa hundo. Ghi atente rigardis la embarasighintan knabinon kaj mallaute, sed minace ekblekis kaj kushighis sur la vojo al la pordo.
— Vi, stulta! — shi ektimis kaj sindefende levis la manon. — Mi ne estas shtelisto! Mi nenion de vi prenis. Jen estas shlosilo de mia loghejo. Jen estas la telegramo al la pachjo. Mia pachjo estas komandanto. Chu tio kompreneblas?
La hundo silentis kaj ne movighis. Kaj Jhenja iom post iom proksimighis al la malfermita fenestro, daurigante:
— Do, jen! Chu vi kushas? Kushu… Tre bona hundeto… Vi aspektas sagha, simpatia.
Sed apenau Jhenja tushetis la fenestrobreton, kiam la simpatia hundo kun minaca bleko subite surpiedighis, kaj Jhenja, en timo saltinte sur la kanapon, subtiris la piedojn.
— Estas tre strange — preskau plore shi ekparolis. — Vi kaptu rabistojn kaj spionojn, sed mi estas… homo. Jes ja! — shi montris al la hundo la langon. - Stultulo!
Jhenja metis la shlosilon kaj la telegramon sur la randon de la tablo. Necesis atendi la mastrojn.
Sed pasis unu horo, la dua… Jam vesperighis. Tra la malfermita fenestro venis malproksimaj signaloj de lokomotivoj, bojado de hundoj kaj frapoj de flugpilkado. Ie oni gitarludis. Kaj nur tie, apud la somerdomo chio estis silenta, senbrua.
Metinte la kapon sur malmolan cilindron de la kanapo, Jhenja senvoche ekploris. Fine shi profunde ekdormis.
Shi vekighis nur matene.
Post la fenestro bruis densa foliaro lavita de pluvo. Ne malproksime knaris puta rado. Ie estis segata ligno, sed tie, en la somerdomo restis chio silenta.
Sub la kapo de Jhenja kushis mola leda kuseno, la kruroj estis kovritaj per delikata litotuko. La hundo malaperis.
Tio signifis, ke nokte iu venis!
Jhenja eksaltis, ghustigis la hararon, ordigis la chifitan robeton, prenis de la tablo la shlosilon, la nesenditan telegramon kaj volis forkuri.
Tiam sur la tablo shi ekvidis paperfolion, sur kiu grandlitere estis skribita per blua krajono:
"Knabino, kiam vi estos foriranta, frape fermu la pordon."
Sube estis subskribo "Timur".
"Chu Timur? Kiu estis Timur? Endus vidi kaj danki tiun homon."
Shi eniris la najbaran chambron. Tie staris skribotablo, sur ghi estis skribilaro, cindrujo, malgranda spegulo. Dekstre, apud ledaj automobilaj gantoj kushis malnova gratmakulita revolvero. Tie che la tablo, en skvamighinta, gratita ingo staris kurba turka sabro. Jhenja metis la shlosilon kaj la telegramon, tushis la sabron, eligis ghin, levis super la kapon kaj rigardis la spegulon.
La aspekto estis teruriga kaj severa. Estus bone fotighi tiel kaj porti la foton en la lernejon. Eblus mensogi, ke iam la patro prenis shin al militfronto. Per la maldekstra mano eblus teni la revolveron. Jen, chi tiel. Tiel ech pli bone. Shi kuntiris la brovojn, kunpremis la lipojn kaj, celante al la spegulo, premis la chanon.
Tondro frapis la chambron. Fumo kovris la fenestrojn. La spegulo falis sur la cindrujon. Kaj, lasinte sur la tablo la shlosilon kaj la telegramon, surdigite Jhenja elflugis el la chambro kaj kuregis for de tiu stranga kaj danghera domo.
Iamaniere shi trovis sin sur riverbordo. Nun shi havis nek la shlosilon, nek la telegramon. Kaj nun endos rakonti al Olga chion: kaj pri la hundo, kaj pri la tranokto en la malplena somerdomo, kaj pri la sabro, kaj finfine pri la pafo. Malbele! Se estus la pachjo, li komprenus. Olga ne komprenos. Olga koleros,kaj ekploros. Tio estas ech pli malbona. Plori Jhenja mem povis. Sed vidante larmojn de Olga, che shi chiam aperis deziro grimpi sur telegrafan foston, sur altan arbon au sur kamentubon.
Por preni kuraghon, Jhenja sin banis en la rivero, kaj malrapide iris serchi sian somerdomon.
Kiam shi estis supreniranta la peroneton, Olga staris en la kuirejo kaj ekbruligis primuson. Ekaudinte la pashojn, Olga turnis sin kaj silente, malamike fiksrigardis Jhenjan.
— Olga, saluton! — Jhenja diris, haltinte sur la lasta shtupo kaj penante ridetis. — Olja, chu vi riprochos min?
— Jes! — ne fortirante la okulojn de sur la fratino, respondis Olga.
— Nu, riprochu — humile konsentis Jenja. — Tia, chu vi scias, stranga okazo estis, tia neordinara aventuro! Olga, mi vin petas, ne kuntiru la brovojn, estas nenio danghera, mi simple perdis la shlosilon de la loghejo, la telegramon al la pachjo ne sendis…
Jhenja kunpremis la palpebrojn kaj retrovis la spiron, intencante elpafi chion tuje. Sed sammomente la barilpordo klake malfermighis. En la korton enkuris dornekovrita, vila kaprino kaj, malaltigante la kornojn, impetis en la profundon de la ghardeno. Kaj post ghi kun krio trakuris la jam konata al Jhenja nudpieda knabino.
Utiligante la okazon, Jhenja rompis la dangheran konversacion kaj jhetis sin en la ghardenon por forpeli la kaprinon. Shi atingis la knabinon, kiam tiu anhelante tenis la kaprinon je la kornoj.
— Knabino, chu vi nenion perdis? — rapide tra la dentoj demandis Jhenjan la knabino, ne chesante piedbati la kaprinon.
— Ne — malkomprenis Jhenja.
— Kaj kies tio estas? Chu ghi ne estas la via? — la knabino montris la shlosilon de la Moskva loghejo.
— La mia — flustre respondis Jhenja, time retrorigardante al la teraso.
— Prenu la shlosilon, leteron kaj kvitancon, la telegramo jam estas sendita — same rapide balbutis la knabino.
Kaj, shovinte al Jhenja en la manon paperan pakajeton, shi batis la kaprinon per la pugno.
La kaprino eksaltis al la pordo, kaj la nudpiedulino rekte tra dornoj, urtikoj ombre kuris post ghi. Tuj post la barilpordo ili malaperis.
Kuntirante la shultrojn, kvazau oni batus shin, ne la kaprinon, Jhenja malfermis la pakajheton:
"Jen estas la shlosilo. Jen estas la telegrafa kvitanco. Tio signifas, ke iu sendis la telegramon al la patro. Sed kiu? Aha, jen estas letero! Kio ghi estas?»
En la letero estis skribite per blua krajono:
"Knabino, neniun timu hejme. Chio en ordo, kaj neniu de mi ion ekscios."
Sube staris la subskribo,"Timur".
Kvazau sorchita, Jhenja malrapide shovis la leteron en la poshon. Poste shi rektigis la shultrojn kaj jam trankvilighinte alvenis al Olga.
Olga staris samloke, apud la nebruligita primuso, sur la okuloj aperis larmoj.
— Olja! — malghoje ekkriis tiam Jhenja. — Mi shercis. Nu, kial vi koleras je mi? Mi ordigis la tutan loghejon, purigis la fenestrojn, chiujn tolajhojn kaj la plankon lavis. Jen estas al vi la shlosilo, jen — la kvitanco de la pachja telegramo. Prefere permesu kisi vin. Chu vi scias, kiel mi amas vin? Chu vi volas, por vi mi saltu de la tegmento en la urtikon?
Kaj ne atendante, ke Olga ion respondos, Jhenja jhetis sin che shian kolon.
— Jes… sed mi maltrankvilis — malespere ekparolis Olga. — Chiam vi havas absurdajn shercojn… Al mi pachjo ordonis… Jhenja, lasu! Jhenja, miaj manoj estas kerosenaj. Jhenja, prefere vershu lakton kaj metu la kaserolon sur la primuson!
— Mi… sen shercoj ne povas — balbutis Jhenja dum Olga staris apud la lavkuveto.
Shi jhete metis la kaserolon kun lakto sur la primuson, tushis la kushantan en ia posho letereton, kaj demandis:
— Olja, chu dio ekzistas?
— Ne — respondis Olga kaj submetis la kapon sub la kranon.
— Sed kiu estas?
— Lasu min en trankvilo! — kun domagho respondis Olga. - Neniu estas.
Jhenja silentis iome kaj denove demandis:
— Olja, kio estas Timur?
— Tiu ne estas dio, tiu estis iu caro — sapumante siajn vizaghon kaj manojn, sendezire respondis Olga — malica, lama el mezepoko.
— Se li ne estas caro, ne malica kaj ne el la mezepoko, tiam kio li estas?
— Tiam mi ne scias. Lasu! Kaj por kio vi bezonas tiun Timuron?
— Por tio, ke shajne mi tre amas tiun homon.
— Kiun? — kaj Olga senkomprene levis la kovritan per sapa shaumo vizaghon. - Kion vi balbutas, elpensas kaj malebligas trankvile lavi min! Atendu nur, venos pachjo, li klarigos ai vi pri amo.
— Kion, pachjo! — funebre kun patoso ekkriis Jhenja. - Se li venos, do ne por longa tempo! Li certe ne ofendos solan kaj sendefendan homon.
— Chu tiu estas vi, sola kaj sendefenda? — malfide demandis Olga. — Ho, Jhenja, ne scias mi, kia homo vi estas kaj kies karakteron vi heredis?
Tiam Jhenja mallevis la kapon, kaj rigardante sian vizaghon, respegulatan en la nikelita tepoto, fiere kaj ne meditante respondis:
— Tiun de la pachjo. Nur. La lian. Sole la lian. De neniu alia en la tuta mondo mi heredis ech unu trajton.
La nejuna ghentlemano, doktoro F.G.Kolokolchikov sidis en sia ghardeno kaj riparis murhorloghon. Antau li kun melankolia mieno staris lia nepo, Kolja.
Oni konsideris, ke li estas helpanta. Efektive jam dum tuta horo li estis tenanta en la mano turnilon, atendante, kiam la avo bezonos chi tiun instrumenton.
Sed la shtala risorto, — kiun endis enigi en la lokon, estis malobeema, kaj la avo estis pacienca. Kaj shajnis, ke fino ne rompos ja tiun atendadon. Tio estis bedaurinda tiom, ke de malantau la najbara barilo jam kelkfoje elshovighis la hartufa kapo de Sima Simakov, persono lerta kaj informita. Kaj tiu Sima Simakov per la lango, la kapo, la manoj gestis al Kolja tiom strange kaj enigme, ke ech kvinjara fratino de Kolja, Tatjanka, kiu, sidante sub tilio pensfikse klopodis enshovi dornon en la bushon de pigre kushanta hundo, neatendite helpis kaj tiris la avon je la pantalon-tubo, post kio la kapo de Sima Simakov momente malaperis. Finfine la risorto enighis.en sian lokon.
— La homo devas labori — levante la shvitan frunton kaj turnante sin al Kolja, patronece prononcis la grizhara ghentlemano F.G.Kolokolchikov. - vi havas mienon, kvazau mi vin regalas per ricinoleo. Donu la turnilon kaj prenu tenajlon. Laboro nobligas homon. Che vi mankas ghuste la anima nobleco. Ekzemple, hierau vi formanghis kvar porciojn da glaciajho, sed ne dividis ghin kun la malpli agha fratino.
— Shi mensogachas, senhonta! — jhetante al Tatjanka koleran vizaghon, ekkriis ofendita Kolja. - Trifoje mi donis al shi mordi po du fojoj. Sed shi iris plendi pri mi, kaj ankorau tirshtelis de la panja tablo kvar kopekojn.
— Kaj vi nokte lau la shnuro elgrimpis — neturnante la kapon, senemocie jhetis Tatjanka. - Sub via kuseno estas lanterno. Kaj en nian dormochambron iu huligano jhetis shtonon. Li jhetis kaj fajfis, jhetis kaj fajfis.
Ech la spiro de Kolja Kolokolchikov haltis che tiuj impertinentaj vortoj de la senhonta Tatjanka. Tremo trapasis de la kapo ghis la kalkanoj. Sed feliche okupata per laboro, la avo tiun dangheran kalumnion ne atentis au simple ne audis. Bonokaze en la ghardenon en la momento eniris la laktoliverantino kun ladkruchoj kaj, mezurvershante la lakton, komencis plendi:
— Kaj de mi, Fedor Grigorjevich, friponoj nokte preskau forrulis kverkan barelon. Hodiau, oni diras, ke dum matenigho oni vidis du homojn, ili sidis sur la kamentubo, la malbenitaj, kaj balancis la piedojn.
— Kiel sur la kamentubo? Kiucele, se mi povas demandi vin, kiucele? — demandis la mirigita ghentlemano.
Sed en tiu tempo de la kokejo eksonis tintado kaj sonorado. La turnilo en la mano de la grizhara ghentlemano ektremis, kaj la obstina risorto, elsaltinte el sia nesto, kun jelpo tinte falis sur la feran tegmenton. Chiuj, ech Tatjanka, ech la pigra hundo kune turnis sin, nekomprenante, kio okazis kaj de kie venis la tinto. Kolja Kolokolchikov, ne dirante ech vorton, jhetis sin lepore trans la karotajn bedojn kaj malaperis post la barilo.
Li haltis che la bovejo, el kiu, same kiel el la kokejo, venis abruptaj sonoj, kvazau iu batus per pezilo relpecon. Tie li kunpushighis kun Sima Simakov, de kiu li ekscitite demandis:
— Auskultu… Mi ne komprenas. Kio ghi estas? Chu alarmo?
— Ho, ne! Tio shajne estas ghenerala voksignalo numero unu.
Ili transsaltis la barilon, plonghis en la truon de la park-barilo. Tie kun ili karambolis larghshultra fortika knabo Gejka. Poste alkuris Vasilij Ladigin. Ankorau kaj ankorau iu. Kaj senbrue, lerte ili kuregis lau pasejoj konataj nur de ili, al iu celo, dum la kurado mallonge interparolante:
— Chu tio estas alarmo?
— Ho, ne! Tio estas ghenerala voksignalo numero unu.
— Kiu voksignalo? Tio ne estas,tri-halt', tri-halt'." Tio estas, ke iu shtipulo movas rade dek frapojn saratempe.
— Ni rigardu!
— Jes, ni kontrolu!
— Antauen! Fulme!
Dum la sama tempo, en la chambro de la somerdomo, kie tranoktis Jhenja, staris alta malhelhara knabo chirkau dektri-jara. Li surhavis legheran nigran pantalonon kaj bluan chemizon kun brodita rugha stelo.
Al li alvenis vila grizhara oldulo. Tola chemizo lia estis malricha. La vastega pantalono estis multpece flikita. Al la genuo de lia maldekstra kruo estis alligita kruda lignajho. En unu mano li tenis leteron, per la alia li premis malnovan gratitan revolveron.
"Knabino, kiam vi estos foriranta, frape fermu la pordon" — moke tralegis la oldulo. - Do, eble vi al mi tamen diros, kiu tranoktis sur nia kanapo?
— Iu konata knabino — sendezire respondis la knabo. - Shin sen mi restigis la hundo.
— Chi tie vi mensogas! — ekkoleris la oldulo. — Se shi estus konata, en la letero vi nomus shin.
— Kiam mi estis skribanta, mi shin ne konis. Kaj nun mi konas.
— Vi shin ne konis. Chu vi lasis shin sola matene en la loghejo?
Vi, amiko mia, malsanas, kaj vin endas ekspedi al frenezulejo. Tiu fiulino frakasis la spegulon kaj la cindrujon. Nu, bone la revolvero estis sharghita per senkuglaj kartochoj. Se en ghi estus kugloj?
— Sed, onklo… kuglojn vi ne havas, char viaj malamikoj havas fusilojn kaj sabrojn… simple lignajn.
Similis, ke la oldulo ridetis. Tamen skuinte la vilan kapon, li severe diris:
— Vi rigardu! Mi chion rimarkas. Aferoj viaj, kiel mi komprenas, estas malklaraj, pro tiuj mi povus vin sendi reen, al la patrino.
Frapetante per la lignajho, la oldulo iris supren sur la shtuparo. Kiam li malaperis, la knabo suprensaltis, kaptis la enkurintan en la chambron hundon kaj kisis ghin sur la muzelon.
— Aha, Rita! Ni kaptighis kun vi… Ncnio estas, li hodiau estas bona. Nun li estos kantanta.
Kaj ghuste. De supre el la chambro audighis tusetado. Poste estis tia tra — la — la! Kaj poste basa baritono ekkantis:
—
— Haltu, freneza hundo! — kriis Timur. - Kial vi shiras mian pantalonon, kaj kien vi min tiras?
Subite li brue batfermis la pordon, kiu kondukis supren, al la onklo, kaj tra la koridoro post la hundo elkuris al la verando. En la angulo de la verando, apud malgranda telefono konvulsiis, saltis kaj batighis kontrau la muron ligita al shnuro bronza sonorileto. La knabo premis ghin permane, volvis la shnuron sur la najlon. Nun la tremanta shnuro malstrechighis, vershajne ghi ie shirighis. Tiam mirigita kaj kolerighinta li kaptis la telefonon.
Horon antau la okazintajho Olga sidis che tablo. Antau shi kushis lernolibro pri fiziko.
Eniris Jhenja kaj prenis botelon de jodo.
— Jhenja — malkontente demandis Olga — de kie estas la gratajho sur via shultro?
— Mi iris — senzorge respondis Jenja —, kaj tie staris io tia pika kaj akra. Jen tiel tio okazis.
— Kial sur mia vojo ne staras io pika kaj akra? — mok-
imitis shin Olga.
— Nevere! Sur via vojo staras ekzameno pri matematiko. Ghi estas pika kaj akra. Vi defalos, rigardu! Olja, ne preparu vin por ingheniera instituto, iru al la medicina — parolis Jhenja alshovante al shi tablan spegulon. - Nu, rigardu, kia vi estas ingheniero? Ingheniero devas esti — jena… jena… kaj jena… — kaj Jhenja movis la okulojn, levetis la brovojn kaj tre tenere ridetis.
— Stulteta! — brakumante, kisante kaj milde shovante shin, diris Olga. — Iru for, Jhenja, kaj ne malhelpu. Prefere kuru al la puto por akvo.
Jhenja prenis de la telero pomon, iris al angulo, iom staris che la fenestro, poste malbukumis la ujon de la akordiono kaj ekparolis:
— Chu vi scias, Olga? Alvenis a! mi hodiau nekonata onklo. Tiel, aspekte agrabla — blondulo, en blanka kostumo kaj demandis: "Knabino, kiu vi estas?" Mi diris: Jhenja…
— Jhenja, ne malhelpu kaj la muzikilon ne tushu — ne turnighante kaj ne detirante sin de la laboro, diris Olga.
— Kaj via fratino estas shajne Olga, chu?" — eligante la akordionon, daurigis Jhenja.
— Jhenja, ne malhelpu kaj la muzikilon ne tushu! — nevole alauskultante ripetis Olga.
— Tre — diris li — bone via fratino muzikas. Chu shi ne volas lerni en konservatorio?" (Jhenja elprenis la akordionon kaj transmetis la rimenon sur la shultron.) — "Ne — mi diris al li — shi jam studas ferbetonan profesion." Tiam li diris:,A-a!" (Nun Jhenja premis unu klavon.) Kaj mi diris al li:,Bo-o!" (Nun Jhenja premis alian klavon.)
— Sentauga knabinacho! Remetu la muzikilon sur ghian lokon! — eksaltante diris Olga. - Kiu al vi permesas komenci paroli kun iuj fremdaj homoj?
— Nu, mi remetu ghin — ofendighis Jhenja. — Ne mi komencis. Tion li komencts. Mi volis rakonti al vi plu, sed mi ne faros nun. Jen atendu, venos pachjo, li vin instruos konduti!
— Chu min? Vin li instruos. Vi malhelpas al mi lerni.
— Ne, vin! — kaptante la malplenan sitelon, jam de la peroneto rediris Jenja. - Mi al li rakontos, kiol vi min centfoje dum tago peladas jen por keroseno, jen por sapo, jen por akvo! Mi ne estas por vi kamiono, nek chevalo, nek traktoro!
Shi alportis akvon, metis la sitelon sur la breton, sed char Olga, ne atentinte tion, sidis, klininte sin super la libro, ofendighinte Jhenja foriris al la ghardeno.
Elirinte al la herbejeto antau la duetagha kabano, Jhenja elposhigis katapulteton kaj, strechinte la gumon, lanchis chielen etan kartonan parashutiston.
Enfluginte piede supren, la parashutisto renvershighis. Super ghi malfermighis blua papera kupolo, sed jen pli forte ekblovis vento, la parashutisto estis flankenigita kaj malaperis en malhela subtegmenta fenestro.
Katastrofo! La kartonan hometon endis liberigi. Jhenja chirkauiris la kabanon, tra kies truoza tegmento disighis diversflanken maldikaj shnuroj. Shi altrenis al la fenestro putrighintaii shtupetaron kaj, grimpinte lau ghi, saltis sur la plankon de la subtegmento.
Estis tre strange! La subtegmento estis loghata. Sur la muro pendis shnurvolvajhoj, lanterno, du krucigitaj signalflagetoj kaj mapo de la vilagho, chio markita per nekompreneblaj signoj. En la angulo kushis kovrita per sakshtofo brakpleno da pajlo. Tie staris renversita lignolada kesto. Apud la truplena muskighinta tegmento staris granda rado, simila al shipdirektilo. Super la rado pendis memfarita telefono.
Jhenja rigardis trans la fendon. Antau shi kiel ondoj de maro shancelighis foliaro de la densa ghardeno. En la chielo ludis kolomboj. Kaj tiam Jhenja decidis: la kolomboj estu mevoj, tiu chi malnova kabano kun ties shnuroj, lanternoj, flagoj estu granda shipo. Shi estu kapitano.
Shi ekgajis. Shi turnis la direktilradon, la strechaj shnuroj ektremis, ekzumis. La vento ekbruis kaj pelis verdajn ondojn. Al shi shajnis, ke tio estas shia shipo, kiu turnas sin malrapide kaj trankvile sur la ondoj.
— La direktilon maldekstren! — laute komandis Jhenja kaj pli strechis la pezan radon.
Trashirighinte tra la tegmentaj fendoj, mallarghaj radioj de la suno falis sur shiajn vizaghon kaj robon, sed Jhenja komprenis, ke tio estas malamikaj shipoj, serchantaj shin per lumjhetiloj. Shi decidis batali kontrau ili.
Kun peno shi turnis la knarantan radon, manovrante dckstren kaj maldekstren kaj streche kriante komandvortojn.
Jen, la akraj rektaj radioj de la lumjhetiloj malbrilighis, estingighis. Certe tio signifas, ke la suno estis kovrita per nubo. Sed tio estis, ke la venkinta eskadro sinkis al la fundo.
La batalo estis finita. Per la polva polmo Jhenja vishis la frunton, kaj subite sur la muro eksonoris la telefono. Tion Jhenja ne atendis: shi opiniis, ke la telefono estis simple ludilo. Shi ghenighis. Shi prenis la auskultilon.
La vocho sonora kaj akra demandis:
— Hallo! Hallo! Respondu! Kiu azeno shiras la shnurojn kaj donas signalojn stultajn kaj nekompreneblajn?
— Tio nc cstas azeno — balbutis konfuzite Jhenja. - Tio estas mi, Jhenja.
— Freneza knabinacho! — akre kaj preskau timigite kriis la sama vocho. - Lasu la direktilradon kaj kuru for! Tuj alkuros… homoj kaj batos vin.
Jhenja jhetis la auskultilon, sed estis jam malfrue. Jen kontrau la lumo aperis ies kapo: tio estis Gejka, lin sekvis Sima Simakov, Kolja Kolokolchikov kaj poste grimpis ankorau aliaj knaboj.
— Kiuj vi estas? — retirighante de la fenestro, time demandis Jhenja. — Iru for!… Tio estas nia ghardeno. Mi vin chi tien ne vokis.
Sed shultr' al shultro, kompaktmure la knaboj silente iris al Jhenja. Sin trovinte alpremita en angulo, Jhenja ekkriis.
En la sania momento en la lumstrio preteris ankorau unu ombro. Chiuj turnis siajn kapojn kaj disighis. Kaj antau Jhenja ekstaris malhelhara knabo en blua chemizo, sur la brusto de kiu estis brodita rugha stclo.
— Silenton, Jhenja! — laute diris!i. — Nc endas krii. Neniu vin tushos. Mi konas vin. Mi estas Timur.
— Chu vi estas Timur? — vaste malfermante plenajn de larmoj la okulojn, nekredeme ekkriis Jhenja. — Chu vi kovris min per litotuko? Chu vi lasis al mi la letereton? Chu vi sendis al la fronto, al la pachjo telegramon kaj al mi sendis la shlosilon kaj kvitancon? Sed por kio? Pro kio? De kie vi min konas?
Tiam li alvenis al shi, prenis shian manon kaj respondis:
— Restu kun ni! Sidighu kaj auskultu, kaj tiam por vi chio estos klara.
Sur la pajlo kovrita per sakshtofo dislokighis la knaboj chirkau Timur, kiu metis antau si la mapon de la vilagho.
Che la fenestro sur shnurbalancilon sidighis observanto. Sur lia kolo pendis lacho kun teatra binoklo.
Proksime de Timur sidis Jhenja kaj strechatente auskultis kaj rigardis chion, kio okazis en la kunsido.
— Morgau matene, dum la homoj dormas, mi kaj Kolokolchikov riparos la shnurojn shiritajn far shi (li montris al Jhenja).
— Li ne vekighos — malbonhumore intermetis la grandkapa, vestita per marista chemizo Gejka. — Li ellitighas nur por maten- kaj tagmangho.
— Kalumnio! — ekstarante kaj balbutante, ekkriis Kolja Kolokolchikov. — Mi levighas kun la unua sunradio.
— Mi ne scias, kiu radio de la suno estas la unua, kiu la dua, sed li nepre ne vekighos — obstine daurigis Gejka.
Momente balancighante sur shnuroj, la observanto fajfis, kaj la knaboj eksaltis.
Lau la shoseo en polvaj nuboj movighis chevalartileria regimento. Potencaj, jungitaj per rimenoj kaj ferajhoj chevaloj rapide tiris post si verdajn obusajn kestojn kaj per griza shtofo kovritajn kanonojn.
Harditaj per ventoj, sunbrunighintaj rajdantoj, ne balancighante en la seloj, lertabrave turnis sin che la angulo kaj unu post la alia malaperadis ili en la bosko. La regimento foriris.
— Ili veturas al la stacidomo, por envagonighi — grave klarigis Kolja Kolakolchikov. - Mi vidas lau ilia vesto: kiam ili galopas al ekzercado, kiam al parado kaj kiam ien ankorau.
— Vi vidas kaj silentu! — haltigis lin Gejka. — Ni estas mem kun okuloj. Vi sciu, knaboj, tiu babilulo volas forkuri en Rugh-armeon.
— Estas malpermesite — intervenis Timur. — Chia provo estas senrezulta.
— Kiel malpermesitas? — rughighinte diris Kolja. — Sed kial antaue knaboj al fronto forkuradis?
— Tio estis antaue. Kaj nun al chiuj chefoj kaj komandantoj estas rigore ordonite preni la kolon, kaj peli nin similajn hejmen.
— Kial preni la kolon? — kolerighis kaj ankorau plirughighinte ekkriis Kolja Kolokolchikov. — Ni ja ne estas fremduloj!
— Do, jen! — kaj Timur suspiris. — Ni ja ne estas fremduloj! Kaj nun, knaboj, ek al la afero.
Chiuj disighis al la lokoj.
— En la ghardeno de la domo numero kvar en la Kurba strateto nekonataj fiknaboj senfruktigis pomarbon — ofendite informis Kolja Kolokolchikov. — Ili rompis du branchojn kaj piedpremis florbedon.
— Kies estas la domo? — kaj Timur enrigardis en la vakstolitan kajeron. — Domo de la rugharmeano Krjukov. Kiu estas che ni eksspecialisto pri fremdaj ghardenoj kaj pomarboj?
— Mi — eksonis konfuzita vocho.
— Kiu povis tion fari?
— Tie laboris Mishka Kvakin kaj lia helpanto kun la kromnomo Figura. La pomarbo estas michurinajho (I. Michurin — fama soveta selektisto. E.S.P.), la specio estas ormaturigha kaj certe estis zorge elektita.
— Denove kaj denove estas Kvakin! — Timur enpensighis. - Gejka, chu vi parolis kun li?
— Jes.
— Nu, kaj kio?
— Mi batis sur lian kolon.
— Kaj li?
— Li donis al mi du batojn.
— He, chio che vi estas «batis» kaj «batis»… Sed la senco ial mankas. Bone! Pri Kvakin ni okupighos aparte. Plu.
— En la domo numero dudek kvin de la olda laktoliverantino soldatighis filo al la kavalerio — iu sciigis el la angulo.
— Jen rekonsciighis, vi! — kaj Timur riprochete kapbalancis. — Tie sur la pordego antau tri tagoj nia signo estis pentrita. Kiu pentris? Kolokolchikov, chu vi?
— Mi.
— Do, kial la maldekstra supra radio de la stelo estas kurba kiel hirudo. Se vi entreprenas ion — faru bone. Oni venos — ridos. Plu.
Starighis Sima Simakov kaj ekparolis rapide, konvinke, sen haltoj:
— En la domo numero kvindek kvar en strato Pushkarevkaja malaperis kaprino. Mi iras kaj vidas — oldulino knabinon drashas. Mi krias: "Onjo, lauleghe vi ne rajtas bati!" Shi diras: "…La kaprino malaperis. Estu ghi malbenita!" — 'Kie ghi malaperis? " — "Jen tie, en la ravino, post la arbareto, formachis la shnuron kaj malaperis, kvazau ghin englutus lupoj!"
— Atendu! Al kiu apartcnas la domo?
— La domo estas de la rugharmeano Paulo Gurjev. La knabino estas lia filino, nome Njurka. Drashis shin shia avino. Shian nomon mi ne scias. La kaprino estas griza kun nigra dorso, nome Manjka.
— La kaprinon trovu! — severe ordonis Timur. Iros grupo ei kvar homoj. Vi, vi, vi kaj vi. Nu, chu estas chio, knaboj?
— En la domo numero dudekdu knabino ploras — kvazau sendezire informis Gejka.
— Kial shi ploras?
— Mi demandis, shi ne respondis.
— Chu granda estas la knabino?
— Kvarjara.
— Jen alia malbono. Se estus homo, sed jen kvarjara! Atendu, al kiu apartenas la domo?
— La domo estas de leutenanto Pavlov. De tiu, kiu estis antau nelonge mortigita che la limo.
— Demandis, ne respondis — chagrene imitachis Gejkan Timur. Li sulkigis la brovojn, pensadis. — Bone… Tion mi mem. Vi tiun aferon ne tushu.
— Che la horizonto aperis Mishka Kvakin! — laute raportis la observanto. - Li iras lau alia flanko de la strato, manghachas pomon. Timur! Sendu grupon: ili trabatu lin au donu al li kelkajn vangofrapojn!
— Ne endas. Chiuj restu sur siaj lokoj. Mi revenos baldau.
Li saltis el la fenestro sur la shtupetaron kaj malaperis inter la arbustoj. La observanto informadis plu:
— Che la kortpordo, en mia vido nekonata fraulino de bela aspekto, staras kun karafo kaj achetas lakton. Tiu estas vershajne la mastrino de la somerdomo.
— Chu tiu estas via fratino? — tirante la manikon de Jhenja, demandis Kolja Kolokolchikov. Ne ricevinte respondon, li ofendeme diris: — Vi nur ne volu al shi de chi tie krii!
— Sidu! — ekshirante la manikon, mokete diris al li Jhenja. — He, jen chefo trovighis…
— Ne ekscitu shin, char shi vin drashos — incitis Gejka Koljan.
— Chu min? — Kolja ofendighis. - Kion shi havas? Chu ungojn? Kaj mi — muskolaron. Jen… la brakoj, kruroj!
— Shi drashos vin kune kun la brakoj kaj kruroj. Knaboj, atenton! Timur alproksimighas al Kvakin.
Facile svingante per deshirita vergo, Timur estis iranta al Kvakin. Rimarkinte tion, Kvakin haltis. La plata vizagho montris nek miron, nek timon.
— Saluton, komisaro! — klininte flanken la kapon mallaute li diris. — Kien vi rapidas?
— Saluton, bandestro! — samtone respondis Timur. - Renkonten al vi.
— Mi ghojas pri la gasto, sed regalajho mankas. Eble jen tio? — li shovis la manon en sian sinon kaj etendis al Timur pomon.
— Chu shtelita? — demandis Timur, mordante la pomon.
— Ghuste la sama — klarigis Kvakin. Specio ormaturigha. La sola bedaurindajho estas: mankas vera maturigho.
— Acidachajho! — jhetante la pomon, diris Timur. — Auskultu, chu vi sur la barilo de la domo numero tridek kvar jen tian signon vidis? — Timur montris la stelon, broditan sur la blua chemizo.
— Nu, mi vidis — strechis la atenton Kvakin. Mi, frato, tage kaj nokte chion vidas.
— Do, jen: se vi tage au nokte ankoraufoje la saman signon vidos ie, do kuru de tiu loko, kvazau brogita.
— Ho, komisaro! Kiel impulsema vi estas! — tirante la vortojn, diris Kvakin. — Fino, ni interparolis sufiche!
— Oj, bandestro, kiel obstina vi estas — ne levante la vochon, respondis Timur. — Kaj nun memorfiksu mem kaj transdonu al via bando, ke tiu parolo kun vi estis la lasta.
De iom malproksime neniu povus pensi, ke la parolantoj estis malamikoj, kaj ne du varmaj amikoj. Kaj pro tio Olga, tenanta en la manoj karafon, demandis la laktoliverantinon, kiu estas la knabo, kiu konversacias pri io kun la huligano Kvakin.
— Mi ne scias — elkore diris la laktistino. — Vershajne li estas simila huligano kaj sentaugulo. Li chiame apud via hejmo vagadachas. Vi gardu vin, karulino, ili povas vian fratinon tradrashi.
Maltrankvilo obsedis Olgan. Kun malshato shi rigardis al ambau knaboj, trapasis la terason, metis la karafon, shlosis la pordon kaj eliris straten por serchi Jhenjan, kiu jam dum du horoj ne montris sin hejme.
Reveninte al la subtegmento, Timur rakontis pri sia renkontigho al la knaboj. Estas decidite morgau sendi al la tuta bando skriban ultimaton.
Senbrue descendis la knaboj de la subtegmento, kaj tra truoj en bariloj au senpere trans la bariloj ili diskuradis al la hejmoj diversflanken.
Timur alvenis al Jhenja.
— Do, kio? drmandis li. — Chu nun chio estas klara?
— Chio — respondis Jhenja — nur ankorau ne tre. Vi klarigu al mi pli simple.
— Tiam descendu kaj iru post mi. Via fratino nun ne estas hejme.
Kiam ili alterighis, Timur faligis la shtupetaron.
Jam vesperighis, sed Jhenja konfide iris post lin. Ili haltis che la domo, kie loghis la olda laktoliveristino. Timur chirkaurigardis. Homoj proksime ne estis. Li elposhigis plumban ujeton kun farbo kaj alvenis al la pordego, kie estis pentrita stelo, la supra radio de kiu vere kurbis kiel hirudo. La radiojn li senhezite akrigis kaj rektigis.
— Diru, por kio? — demandis lin Jhenja. — Vi klarigu al mi pli simple: kion tio signifas? ~
Timur shovis la ujon en la poshon. Forshiris folion de lapo, vishis la makulitan fingron kaj, rigardante la vizaghon de Jhenja, diris:
— Tio signifas, ke el tiu chi domo homo foriris en la Rughan Armeon. Kaj ekde tiu tempo tiu chi domo trovighas sub nia gardo kaj protekto. Chu via patro estas en la Armeo?
Jes! — kun agitigho kaj fiero diris Jenja. — Li estas komandanto.
— Tio signifas, ke ankau vi trovighas sub nia gardo kaj protekto.
Ili haltis antau pordego de alia somerdomo. Ankau tie sur la barilo estis desegnita stelo. Sed la rektaj helaj radioj de ghi estis konturitaj per vasta nigra bordero.
— Jen! — diris Timur. ~ Ankau el tiu chi domo homo foriris al la Rugha Armeo. Sed li jam malestas. Tio estas domo de la leutenanto Pavlov, kiu pereis che la limo. Chi tie loghas lia edzino kaj tiu knabineto, de kiu la bona Gejka ne povis ekscii, kial shi ofte ploras. Se vi havos okazon, faru al shi, Jhenja, ion bonan.
Li diris tion tre simple, sed malvarmo trakuris shiajn brakojn kaj bruston, kvankam la vespero estis varma, ech sufoka.
Shi silentis, klininte la kapon. Kaj nur por ion diri shi demandis:
— Sed chu Gejka estas bonkora?
— Jes — respondis Titnur. - Li estas filo de maristo. Li ofte primokas la etulon kaj fanfaronulon Kolokolchikov, sed mem chie kaj chiam defendas lin.
La vokokrio, akra kaj kolera igis ilin turni sin. Proksime staris Olga.
Jhenja tushis la manon de Timur: shi volis konduki lin kaj konatigi al Olga.
— Eugenia! — anhelante kun larmoj en la vocho diris Olga. — Mi malpermesas al vi paroli kun tiu chi fiknabo. Chu al vi estas klare?
— Sed Olga — balbutis Jhenja — kio okazis al vi?
— Mi malpermesas al vi veni al tiu knabacho — firme ripetis Olga. — Vi estas dektri-jara, kaj mi — dekok-jara. Mi estas via fratino… Mi aghas pli. Kaj kiam pachjo estis forveturanta, li al mi ordonis…
— Sed Olja, vi nenion, nenion komprenas! — kun senespero ekkriis Jhenja. Shi estis tremetanta. Shi volis klarigi, pravigi sin. Sed shi ne povis. Shi ne havis rajton. Kaj, svinginte la manon, shi diris al la fratino ech ne unu vorton.
Hejme tuj shi enlitighis, sed longe ne povis endormighi. Tamen, kiam shi ekdormis, shi ne audis, kiel nokte oni frapis la fenestron kaj donis telegramon de la patro.
Matenighis. Trumpetis ligna korno de la pashtisto. La olda laktistino malfermis la pordon kaj pelis la bovinon al la grego. Shi apenau foriris post la angulon, kiam de malantau akaci-arbusto elkuris kvinopo da knaboj kaj jhetis sin al la puto.
— Pumpu!
— Ek!
Prenu!
— Kaptu!
Privershante la nudajn piedojn per malvarma akvo, la knaboj kuregis en la korton, malplenigante la sitelojn en la kverkan barelon kaj, ne haltante, flugis reen al la puto.
Al la shvitmalsekighinta Sima Simakov, kiu sen interrompo movis la levilon de la puta pumpilo, alkuris Timur kaj demandis:
— Chu vi Kolokolchikovon ne vidis chi tie? Chu ne? Tio signifas, ke li ne vekighis. Hastu, rapidu! La oldulino baldau revenos.
Sin trovinte en la gardeno antau la somerdomo de Kolokolchikov, Timur ekstaris apud la arbon kaj fajfis. Ne atinginte respondon, li grimpis la arbonkaj enrigardis la chambron. De la arbo videblis nur duono de lito, movita de la fenestro, kaj piedoj envolvitaj per litkovrilo.
Timur jhetis sur la liton peceton de akvoshelo kaj mallaute vokis:
— Kolja, ekstaru! Koljka!
La dormanto ne movighis. Tiam Timur elposhigis tranchilon, detranchis longan vergon, akrigis chefine hokon, transjhetis la vergon tra la fenestro kaj, krochinte per la hoko la litkovrilon, tiris ghin al si.
La malpeza litkovrilo rampis tra la fenestrobreto. En la chambro eksonis rauketa mirigita ghemkrio. Elorbitiginte la postdormajn okulojn, de la lito desaltis la grizhara ghentlemano en subvestoj kaj, kaptante per la mano la forglitantan litkovrilon, li kuris al la fenestro.
Sin trovinte vid-al-vide kun la respektinda oldulo, Timur dum momento deflugis de la arbo.
Kaj la grizhara ghentlemano jhetinte sur la liton la rekonkeritan litkovrilon, demurigis shire la fusilon, haste surmetis la okulvitrojn, kaj chieleniginte la pafilon, fermis la okulojn kaj elpafis.
Nur apud la puto la timigita Timur haltis. Okazis eraro. Li pensis la dormantan ghentlemanon Kolja, kaj la grizulo pensis lin fripono.
Li ekvidis, ke la olda laktoliverantino kun siteloj kaj vekto eliranta estis el la pordo por akvo. Li muse sin kashis post la akacio kaj kornencis observi. Revenintc de la puto la oldulino levis la sitelon, vershis ghin en la barelon kaj tuj desaltis, char la akvo kun bruo kaj shprucoj elvershighis el la jam ghisrande plenigita barelo.
Senkomprene aha-ante kaj chirkaurigardante la oldulino chirkauiris la barelon. Shi enakvigis la manon kaj alproksimigis ghin al la nazo. Poste shi kuris al la peroneto por kontroli la seruron de la pordo. Finline, ne sciante, kion pensi, shi frapis la fenestron de la najbarino.
Timur ekridis kaj eliris el sia kashejo. Necesis rapidi. Kolja Kolokolchikov ne venis, kaj la shnuroj ne estis riparitaj.
… Trapasante al la kabano, Tirnur rigardis en la malfermitan al la ghardeno fenestron.
Che la apudlita tablo en kalsoneto kaj chemizeto sidis Jhenja kaj senpacience reshovante falintajn sur la frunton harojn, ion skribis.
Ekvidinte Timuron, shi ne ektimis, kaj ech ne miris. Shi nur avertis lin per la fingro, ke li ne veku Olgan, metis la nefinitan leteron en tirkeston kaj piedfingre eliris el la chambro.
Tie, eksciinte de Timur, en kiun malfelichon li falis, shi forgesis chiujn admonojn de Olga, kaj volonte proponis helpi al li ripari la shiritajn far shi shnurojn.
Kiam la laboro estis finita kaj Timur jam estis staranta trans la barilo, Jhenja diris al li:
— Mi ne scias, pro kio, sed mia fratino tre malshatas vin.
— Jen — chagrenite respondis Timur — mia onklo vin same ne shatas.
Li jam estis forironta, sed Jhenja lin haltigis:
— Atendu, kombu vin. Vi hodiau estas tre hirta.
Shi eligis kombilon, etendis ghin al Timur kaj samtempe en la fenestro eksonis indigna ekkrio de Olga:
— Jhenja, kion vi faras!
La fratinoj staris sur la teraso.
— Mi ne elektas por vi amikojn — senespere defendis sin Jhenja. — Kiajn? Tre simplajn. Virojn en blanka kostumo. "Ha, kiel bele muzikas via fratino!" Belege! Oni audus shin bele insulti. Jen rigardu! Mi jam pri chio skribas al la pachjo.
— Eugenia! Tiu knabacho estas liuligano kaj vi: stultulino — malvarme parolis Olga, penante esti trankvila. — Se vi volas, skribu al la pachjo, bonvolu, se tamen mi nur unufoje vidos vin kune kun la knabacho, mi samtage lasos la somerdomon kaj ni forveturos al Moskvo. Kaj vi scias, ke mia vorto estas forta.
— Jes… turmentulino! — larmante respondis Jhenja.- Ghuste tion mi scias.
— Kaj nun jen, prenu kaj legu! — Olga metis sur la tablon la nokte ricevitan telegramon, kaj eliris.
Tie estis skribita jeno: "Proksimtempe traveturante mi estos en Moskvo. La daton kaj horon mi telegrafos aldone. Pachjo."
Jhenja vishis la larmojn, almetis la telegramon al la lipoj kaj mallaute balbutis:
— Pachjo, venu rapide! Pachjo! Al mi, al via Jhenja estas tre malfacile.
En la korton, de kie malaperis la kaprino, kaj kiу loghis la oldulino, kiu drashis la energian knabinon Njurka, oni venigis charon da brulligno.
Insultante la senzorgajn charistojn, kiuj faligis la brullignon senorde, ghemante kaj veante, la oldulino komencis kunmeti la brullignon kolone. Sed la laboro ne estis lau shiaj fortoj. Tusante, shi sidighis sur stumpon, reakiris la spiradon, prenis aspergilon kaj iris en la legomghardcnon. En la korto restis nun nur la trijara frateto de Njurka — persono, kiel evidentis, energia kaj laborema, char apenau malaperis la oldulino, li levis bastonon kaj komencis frapi per ghi la benkon kaj la renversitan trogon.
Tiam Sima Simakov, jhus chasanta la fughintan kaprinon, kiu galopis tra arbustoj kaj ravinoj ne malpli bone ol hinda tigro, unu homon li restigis che la arbarrando kaj kun la aliaj li impetis en la korton.
Li shovis al la etulo en la bushon plenmanon da frago kaj en la manon brilantan plumon de monedo, la tuta kvaropo verve komencis kunmeti la brullignon kolone.
Mem Sima Simakov fluge kuris malantau la barilo por deteni dum tiu tempo la oldulinon en la ghardeno. Haltinte che la barilo, apud tiu loko, kie al ghi tushe staris cheriz- kaj pomarboj, Sima rigardis tra fendo.
La olduiino kolektis kukumojn en la juprandon kaj jam intencis iri en la korton.
Tiam Simakov delikate frapis la tabulojn che la barilo. La oldulino strechis la atenton. Tiam Sima levis bastonon kaj movetis per ghi branchojn de pomarbo. Al la avino ekshajnis, ke iu senbrue grimpas trans la barilon por la pomoj. Shi elshutis la kukumojn sur bedon, elshiris grandan faskon da urtiko, shtelvenis kaj embuskis che la barilo.
Sima Simakov denove rigardis en la fendon, sed la avinon nun li ne vidis. Maltrankvilighinte, li saltis, kaptis la barilrandon kaj singarde komencis suprentiri sin.
Sed en la sama tempo la oldulino kun triumfa krio elsaltis el sia embuskejo kaj lerte vipis Siman sur la manojn per la urtiko. Svingante per la brulumitaj manoj, Sima kuregis al la pordego, de kiu jam estis elkuranta la kvaropo, fininta sian laboron.
En la korto denove restis sola la etulo. Li levis de la tero spliton, metis ghin sur la randon de la lignokolono, poste li trenis tien pecon de betulshelo.
Dum tiu okupado lin la avino trovis reveninta el la legom-ghardeno. Malfermeginte la okulojn, shi haltis antau la kunmetita lignokolono kaj demandis:
— Kiu chi tie sen mi laboras?
La etulo, metante la betulshelon, gravmiene respondis:
— Chu vi, avino, ne vidas — mi laboras.
En la korton eniris la laktistino kaj ambau oldulinoj vive komencis pridiskuti la strangajn eventojn pri la akvo kaj brulligno. Ili provis atingi respondon de la etulo, tamen sukcesis nemulton. Li klarigis al ili, ke alkuris el la pordego homoj, shovis al li en la bushon dolchan fragon, donis al li plumon de monedo kaj ankorau promesis kapti por li leporon kun du oreloj kaj kvar piedoj. Poste ili jhetadis la brulshtipojn kaj denove forkuris.
Tra la kortopordo eniris Njurka.
— Njurka — demandis shin la oldulino — chu vi ne vidis, kiu en nian korton venis?
— Mi serchadis la kaprinon — malgajmiene respondis Njurka. — Dum la tuta mateno mi saltadis tra arbaro kaj ravinoj.
— Estas shtelita! — malghoje plendis la oldulino al la laktistino. — Sed kia kaprino shi estis. Nu, kolombo tiu estis, ne kaprino. Kolombo!
— Kolombo! — flankenighante de la avino kolerreplikis Njurka. — Kiam ghi komencas kornpiki, oni ne scias, kien kashi sin. La kolomboj ne havas kornojn.
— Silentu, Njurka! Silentu, klachulino, sensprita! — ekkriis la avino. - Certe, tiu kaprino havis fieran karakteron. Mi volis vendi shin, la kaprineton. Kaj jen, nun mia kolombinjo malestas.
La pordo kun knaro larghe malfermighis. Malaltiginte la kornojn, en la korton engalopis la kaprino kaj direktis sin ghuste al la laktoliverantino, kiu kun jelpo sursaltis la peroneton, kaj la kaprino, frapigante per la kornoj kontrau la muro, haltis.
Tuj chiuj vidis, ke al la kornoj de la kaprino estis firme ligita plakajho, sur kiu grandlitere estis skribite:
Kaj che la angulo, post la barilo ridegis la kontentaj knaboj. Enpikinte bastonon teren, tretante chirkau ghi, dancante, Sima Simakov fiere trakantis:
Kaj kiel hirundo, la knaboj impete kaj senbrue kuris for.
Laboro por hodiau estis multa ankorau, sed chefe necesis verki kaj ekspedi ultimaton al Mishka Kvakin.
Neniu sciis, kiel verki ultimaton, kaj Timur demandis onklon pri tio.
Tiu lasta klarigis al li, ke chiu lando verkas ultimaton lau sia maniero, sed en la fino por ghentileco konvenas alskribi: "Akceptu, sinjoro ministro, certigon pri profunda estimo al vi." Poste la ultimato pere de la akreditita ambasadoro estas enmanigita al la estro de la malamika regno.
Sed la afero nek al Timur nek al lia grupo plachis. Unue, neniun estimon al la huligano Kvakin ili volis montri, due, nek konstantan ambasadoron, nek reprezentanton che la bando ili havis. Do interkonsilighinte, ili decidis sendi ultimaton simplan, lau maniero de la mesagho de la kozakoj al la turka sultano, kiun chiu vidis sur la fama pentrajho, kaj chiu legis pri tio, kiel ili batalis kontrau siaj malamikoj.
Post la griza pordego kun nigre-rugha stelo, en la ombroplena ghardeno de la domo, kiu staris kontrau la vilao, kie loghis Jhenja kaj Olga, lau la sabla aleo iris blondbukla malgranda knabino. Shia patrino, virino juna, bela, sed kun vizagho malgaja kaj laca sidis en balancfotelo apud la fenestro, sur kiu staris richa bukedo da kampaj floroj. Antau shi kushis amaseto da malpakitaj telegramoj kaj leteroj de la amikoj, konatoj kaj nekonatoj. La leteroj kaj telegramoj estis varmaj kaj teneraj. Ili sonis de malproksime, kiel arbara ehho, kiu nenien vokas la iranton, nenien promesas, sed tamen kuraghigas kaj diras, ke iu estas proksime kaj en la malhela arbaro oni ne solas.
Tenante pupon per ties piedoj, tiel ke la lignaj manoj kaj kanabaj haroj trenighis sur la sablo, la blondulineto haltis apud la barilo. De la supro estis descendanta kolora leporo, eltranchita el tavollignajho. Ghi movis la piedetojn, kvazau tirante kordojn de la desegnita balalajko, ghia muzeleto estis malgajete-ridinda.
Ravita de tia neklarigebla miraklo, simila al kiu certe ne estas en la mondo, la knabineto elmanigis la pupon, venis al la barilo, kaj la bona leporo obeeme trafis ghuste en shiajn manojn. Post la leporo aperis la ruzeta kaj kontenta vizagho de Jhenja.
La knabino rigardis al Jhenja kaj demandis:
— Chu vi ludas kun mi?
— Jes, kun vi. Chu vi volas, ke mi al vi saltu?
— Chi tie estas urtiko — penseme avertis la knabino. - Chi tie hierau mi brulvundis la manon.
— Ne gravas — desaltante de la barilo, diris Jhenja — mi ne timas. Montru, kiu urtiko vin bruligis? Cu tiu chi? Jen rigardu: mi ghin elshiris, distretis per la piedoj kaj krachis sur ghin. Ni ludu kune: vi tenu la leporon kaj mi prenos la pupon.
Olga vidis de la peroneto, kiel Jhenja ion faris apud la fremda barilo, sed shi ne volis malhelpi al la fratineto, char shi hodiau matene jam estis ploranta. Sed kiam Jhenja grimpis sur la barilon kaj saltis en la fremdan ghardenon, maltrankviligita Olga eliris el la domo, venis al la pordego kaj malfermis ghin. Jhenja kaj la knabineto staris jam che la fenestro apud la virino, tiu ridetis, kiam la filineto montris al shi, kiel la trista, ridinda leporo muzikas per balalajko.
Lau la maltrankvilighinta vizagho de Jhenja la virino divenis, ke Olga, kiu jhus eniris la ghardenon, estis malkontenta.
— Ne koleru kontrau shi — nelaute diris al Olga la virino. - Shi simple ludas kun mia knabinjo. Nin trafis malfelicho… — La virino silentis iom. — Mi ploras, kaj shi — la virino montris al sia eta filino kaj mallaute aldonis — kaj shi ech ne scias, ke shia patro pereis che la limo antau nelonge.
Nun Olga konfuzighis, kaj Jhenja rigardis shin deflanke amare kaj riproche.
— Mi estas sola — daurigis la virino. - Mia patrino estas en montara tajgo, tre malproksime. La fratoj soldatservas, fratinojn mi ne havas.
Shi tushis la shultron de alveninta Jhenja kaj, montrante la fenestron, demandis:
— Knabino, chi tiun bukedon nokte vi al mia peroneto metis, chu?
— Ne — rapide respondis Jhenja. — Ne mi. Sed tion faris iu el la niaj.
— Kiu? — Olga senkomprene rigardis al Jhenja.
— Mi ne scias — timigite ekparolis Jhenja —, ne mi tion faris. Mi nenion scias. Vidu, chi tien venas homoj.
Post la barilo audighis bruo de auto, kaj lau la vojeto de la pordo iris du oficiroj-aviadistoj.
— Ili venas al mi — diris la virino — certe ili denove proponas al mi vojaghi al Krimeo, Kaukazo, al kuracloko, sanatorio…
Ambau oficiroj alproksimighis, militiste salutis kaj, probable audinte shiajn lastajn vortojn, la pli altranga — kapitano diris:
— Nek al Krimeo, nek al Kaukazo, nek al kuracloko, nek al sanatorio. Vi volis vidi vian panjon, chu? Via patrino hodiau per trajno elveturas al vi el Irkutsk. Ghis Irkutsk shi estis venigita per speciala aviadilo.
— De kiu? — ghoje kaj konfuzite ekkriis la virino. - Chu de vi?
— Ne — respondis kapitano — fare de viaj kaj niaj amikoj.
Alkuris la malgranda knabineto, kuraghe rigardis la venintojn, videblis, ke la blua uniformo estis al shi konata.
— Panjo — shi petis, — faru al mi balancilon kaj mi flugados tien — reen, tien — reen. Foren — foren, kiel la pachjo.
— Oj, vi ne devas! — prenante kaj alpremante la filineton, ekscite diris shia patrino. — Ne, vi ne flugu tiel foren… kiel via pachjo.
… En strato Malaja Ovrajhnaja, dorse de la preghejeto kun fendighinta murpentrajho, prezentanta severajn longharajn maljunulojn kaj pure razitajn anghelojn, dekstre de la bildo de la infero kun kaldronoj, pecho kaj lertaj diabloj, sur la kamomila kampeto la knaboj el la kompanio de Mishka Kvakin kartludis.
Monon la ludantoj ne havis kaj ili ludis je «piko», je «naz-pusheto» kaj je "revivigu la mortinton". Al la malgajinto oni vindis la okulojn, kushigis lin sur la dorson kaj donis en la manojn kandelon, t.e. longan bastonon. Per la bastono li devis blinde kontraubati siajn bonajn amikojn, kiuj, kompatante la forpasinton, klopodis revenigi lin en la vivon, fervore vipante per urtiko sur siajn nudajn genuojn, surojn, kalkanojn.
La ludo estis en sia kulmino, kiam post la preghejbarilo audighis sono de signalkorno.
Ekstere che la muro staris senditoj de la grupo de Timur.
Stab-kornisto Kolja Kolokolchikov premis mane kupran brilantan kornon, kaj la nudpieda severa Gejka tenis gluitan el pak-papero koverton.
— Kio estas chi tie, chu cirko, chu komedio? — klinante sin super la barilo demandis la frauleto, kiun oni nomis Figura. - Mishka! — returnante ekkriachis li. — Lasu la kartojn, chi tie al vi iu ceremonio venis!
— Mi estas chi tie — surgrimpante la barilon, reehhis Kvakin. - Oho, Gejka, saluton! Kiu feblulacho estas kun vi?
— Prenu la koverton — etendante la ultimaton, diris Gejka. - Tempo por konsidero estas donita al vi dudek kvar horoj. Por la respondo mi venos morgau en la sama tempo.
Ofendita per tio, ke oni nomis lin feblulacho, la stab-kornisto Kolja Kolokolchikov levis la kornon kaj, shveligante la vangojn, fervore muzikis finon. Kaj, ne dirante ech unu vorton, sub la scivolaj rigardoj de la disshutighintaj lau la barilo knaboj, ambau senditoj kun digno forighis.
— Kio ghi estas? — renversante la koverton kaj rigardante la gapantajn knabojn, demandis Kvakin. - Ni vivas chi tie en veluro kaj plezuro… Subite… la korno, fulmotondro! Mi, fratoj, vere nenion komprenas!
Li shire malfermis la koverton kaj, ne descendante de sur la barilo, komencis legi:
— "A1 la estro de la bando pri rabado de fremdaj ghardenoj Mikaelo Kvakin…" Tio estas al mi — laute klarigis Kvakin. — Kun plena titolo, lau plena formo… "kaj al lia — li plu legis — fifama helpanto Petro Pjatakov, alie nomata simple Figura…" Tio estas al vi — kun kontento klarigis Kvakin al Figura. — He, kiel ili turnas «fifama»! Tio jam estas io lau nobla maniero, ili povus nomi la stultulon pli sitnple."… ankau al chiuj anoj de tiu malhonora kompanio estas tiu chi ultimato". Kio ghi estas, mi ne scias — moke deklaris Kvakin. - Probable estas blasfemajho au io en tiu senco.
— Tio estas internacia vorto. Ni estas batotaj — klarigis knabo kun razita kapo, nomata Aljoshka, kiu staris apud Figura.
— Ili povus tiel skribi! — diris Kvakin.- Mi legas plu. La unua punkto:
"Pro tio, ke vi dum noktoj atakadas ghardenojn de la pacaj loghantoj, ne indulgante ankau tiujn domojn, sur kiuj estas nia signo — rugha stelo, kaj ech tiujn, sur kiuj estas rugha stelo kun nigra bordero, al vi, sentauguloj ni ordonas…"
— Vidu, kiel la hundoj blasfemas! — konfuzighinte, sed penante ridegi, daurigis Kvakin. - Kaj kia estas plua stilo, kiaj vortoj! Jes ja!
"…ordonas: plej malfrue morgau matene Mikaelo Kvakin kaj la fifapa Figura devas veni al loko, kiu estos montrita de la senditoj, vi devos havi kun vi la liston de chiuj anoj de via malhonora bando. Kaze de rifuzo ni lasas al ni plenan liberon de agado."
— Tio estas en kiu senco liberon"? — denove demandis Kvakin. - Ni shajne ilin nenien enshlosis.
— Tio ankau estas internacia esprimo. Ni estos batataj — denove klarigis Aljoshka kun razita kapo.
— Ili povus tiel skribi! — kun domagho diris Kvakin. — Bedaurinde foriris Gejka, videblas, ke li jam delonge ne ploris.
— Li ne ekploros — diris la kaprazito — lia frato cstas maristo.
— Kaj?
— Lia patro ankaii estas maristo. Li ne ekploros.
— Kiel vi scias tion?
— Tiel, ke mia onklo ankau eslas maristo.
— Jen, stultulo, li ripetadas la samon — ekkoleris Kvakin. — Jen la onklo, jen la frato, jen la patro. Kiel tio rilatas la aferon, ne klaras. Kreskigu, Aljosha, la harojn, char la suno boligis vian cerbon. Kion vi murmuras, Figura?
— La scenditojn kaj Timchjon kun lia kompanio morgau necesos tradrashi — mallonge kaj malbonhumore proponis Figura, ofendita pro la ultimato.
Tio estis findecidita.
Foririnte en la ombron de la preghejo kaj haltinte duope apud la bildo, kie la lertmovaj diabloj sperte trenis en la purgatorion la jelpantajn kaj kontraustarantajn pekulojn, Kvakin demandis de Figura:
— Auskultu, chu vi vin shovis en la ghardenon, kie loghas la knabino, kies patro pereis?
— Nu, mi.
— Do, jen… — kun domagho balbutis Kvakin, montrante per la fingro la muron. — Mi certas, ke la signoj de Timchjo estas prikrachindaj, kaj lin mi chiam trabatos, kiam mi renkontos lin…
— Bone — konsentis Figura. - Sed kial vi al mi la muron montras?
— Tial, ke — kurbiginte la lipojn, respondis al li Kvakin — kvankam vi estas mia amiko, Figura, sed neniel vi similas homon, sed plie jen tiun dikan kaj achan diablon.
Matene la laktoliverantino ne trovis hejmc siajn tri konstantajn achetantojn. Estis jam malfrue iri al la bazaro, pro tio, surshultrinte la ladkruchon, shi direktis sin lau loghejoj. Shi vagadis longe, senutile kaj finfine haltis apud la somerdomo, kie loghis Timur.
De malantau la barilo shi audis agrablan vochon basan: iu mallaute kantis. Tio signifis, ke la mastroj estis liejme kaj atendeblis prospero.
Trapasinte tra la barilpordo, la oldulino kantvoche ekkriis:
— Lakton, chu oni bezonas lakton!
— Du litrojn — eksonis responde la basa vocho.
Demetinte dc la shultro la ladkruchon, la laktoliverantino turnis sin kaj vidis eliri el la arbustaro vilan, chifone vestitan laman oldulon, kiu tenis en la mano kurban sabron.
— Mi demandas, chu oni bezonas lakton? — timighinte kaj retirighinte, proponis la laktoliverantino. - Vi estas trc timiga! Kion vi faras, chu per la sabro vi falchas herbon?
— Du litrojn. La vazo estas sur la tablo — mallonge respondis la oldulo kaj pikis la sabron en la teron.
— Prefere achetu falchilon — haste vershante lakton en la karafon kaj singardeme rigardante la oldulon, diris la laktoliverantino. — La sabron prefere forjhetu. Per tiu chi sabro eblas timigi morte simplajn liomojn.
— Kiom mi pagu? — shovante la manon en la poshon de la vastega pantalono, demandis la oldulo.
— Kiel chiuj liomoj — respondis al li la laktoliverantino. - Po rublo kaj kvardek — entute du kaj okdek. Mi ne bezonas krompagon.
La maljunulo serchadis monon kaj elprenis el la posho grandan gratitan revolveron.
— Pagu poste… — kaptante la ladkruchon kaj rapide forirante diris la laktoliverantino. - Mia kara, ne penu! — plirapidighinte la pashojn kaj ne chesante returni kapon, shi daurigis. - Ne urghas la mono.
Shi elkuris tra la pordo, batfermis ghin kaj kolere ekkriis de la strato:
— En frenezulejo vin, maljuna diablo, necesus teni, ne lasi vin libera. Jes, jes! Shlosi en frenezulejon!
La maljunulo levis la shultrojn, reshovis en la poshon la elprenitan de tie trirublan bileton, char en la ghardenon eniris la olda ghentlemano, doktoro F.G.Kolokolchikov. Kun mieno enpensighinta kaj serioza, apogante sin sur bastonon, per rekta, iom ligneca irmaniero li pashis sur la sabla aleo.
— Chu vi diros, karulo, kie mi povas trovi la posedanton de tiu chi somerdomo?
— En tiu chi somerdomo loghas mi — respondis la oldulo.
— Tiukaze — tushante la randon de la pajla chapelo, daurigis la ghentlemano — diru al mi, chu la knabo Timur estas via parenco?
— Jes, li estas — respondis la strangulo — tiu knabo estas mia nevo.
— Mi tre malghojas — tuse purigante la gorghon kaj nekomprene strabante al la staranta en la tero sabro, komencis la ghentlemano — sed via nevo faris provon prirabi mian domon.
— Kion? — miregis la oldulo. — Chu mia Timur intencis prirabi vian domon?
— Jes, imagu! — rigardante malantau la dorson de la oldulo, kaj komencante agitighi, daurigis la ghentlemano. — Li faris provon dum mia dormo shteli la min kovrantan flanelan litkovrilon.
— Kiu? Chu Timur vin prirabis? Chu li shtelis flanelan litkovrilon? — embarasighis la oldulo. Kaj la mano kashita post lia dorso, mallevighis.
Agitigho obsedis la estimindan ghentlemanon, kaj, kun digno retroirante al la elirejo, li ekparolis:
— Mi certe ne asertas, sed la faktoj… la faktoj! Via moshto! Mi petas vin, ne alproksimighu al mi. Mi certe ne scias, al kio atribui… Sed via aspekto, via stranga konduto…
— Auskultu — pasante al la ghentlemano, diris la oldulo — sed chio chi estas probable miskompreno!
— Via moshto! — rigardante fikse la revolveron kaj ne chesante retroiri, ekkriis la ghentlemano. - Nia konversacio akceptas nedeziratan kaj, mi dirus, nedecan por via agho direkton.
Li elsaltis tra la pordo kaj rapide iris for, ripetante:
— Ne, ne, nedeziratan kaj nedecan direkton…
La oldulo alvenis al la barilpordo ghuste en tiu momento, kiam Olga, irante sin bani, renkontighis kun la agitighinta ghentlemano.
Tuj la oldulo eksvingis per la mano, kriis, ke Olga haltu. Sed la ghentlemano lertmove, kiel kapro transsaltis la strat-kanaleton, kaptis Olgan je la mano, kaj ili ambau malaperis post la angulo.
Tiam la oldulo ekridegis. Ekscitita kaj ghojigita, energie frapante per la ligna protezo, li trakantis:
Li malbukumis la rimenon che la genuo, jhetis sur herbon la lignan kruron, deshiris la perukon kaj barbon, kaj ekkuris al la domo.
Post dek minutoj la juna kaj gaja ingheniero Georgij Garajev kuris de la peroneto, elveturigis la motociklon el la garagho, ekfunkciigis la motoron kaj surselighinte veturis al la rivero serchi Olgan, kiun li timigis.
Je la dekunua horo Gejka kaj Kolja Kolokolchikov direktis sin por ricevi respondon al la ultimato.
— Iru rekte — murmuris Gejka al Kolja. — Pashu malpeze kaj fortike. Vi iras kvazau kokido, kiu por vermoj saltadas. Chion vi havas, frachjo: kaj pantalonon, kaj chemizon, chion necesan por uniformo, sed decan aspekton vi ne havas. Vi, frachjo, ne ofendighu, mi diras ion al vi. Nu, jen diru, pro kio vi lekas la lipojn per la lango? Shovu la langon en la bushon, kaj ghi kushu tie, sur sia loko… Kial vi aperis? — dfmandis Gejka, ekvidinte Siman Simakov.
— Min sendis Timur, por esti peranto — ekparolis pafe Simakov. — Tio estas bezonata, nur vi nenion komprenas. Vi havas la vian, kaj mi mian aferon. Kolja, permesu blovi korne. Kiel grava vi estas hodiau! Gejka estas stultulo! Vi iras aranghi oficialan aferon, do almenau surmetu botojn, shuojn. Chu ambasadoroj iras nudpiede? Nu, bone, vi tien, mi chi tien. Hop-hop, ghis revido!
— Kia babilulo! — skuis la kapon Gejka. — Li diras cent vortojn, sed sufichus kvar. Blovu, Nikolaj, jen estas la barilo!
— Venigu supren Mikaelon Kvakin! — ordonis Gejka al la knabo elshovighinta desupre.
— Eniru dekstre! — ekkriis de malantau la barilo Kvakin. — Tie la pщrdego estas malfermita speciale por vi.
— Ne iru — tirante la manon de Gejka, flustris Kolja. — Ili kaptos kaj drashos nin.
— Сhu chiuj nin du? — arofiere diris Gejka. — Trumpetu, Nikolaj, laute. Nia grupo povas atingi chien.
Ili trapasis tra la rusta fera pordo, kaj sin trovis antau aro da knaboj, antaue de kiuj staris Figura kaj Kvakin.
— Donu la respondon al la letero — firme diris Gejka.
Kvakin ridetis, Figura sulkigis la brovojn.
— Ni interparolu — diris Kvakin.. — Nu, sidighu, sidu, kien vi rapidas?
— Donu la respondon al la letero — malvarme ripetis Gejka. Ni interparolos post tio.
Estis strange, nekompreneble: chu ludas, chu shercas tiu senruza fortiketa knabo en marista chemizo, apud kiu staras malgranda, jam palighinta kornisto? Au, malferminte siajn grizajn rigorajn okulojn, nudpiede, vastshultre li efektive atendas la respondon, sentante siajn kaj rajton, kaj forton?
— Jen prenu — diris Kvakin, etendante la paperon.
Gejka malvolvis la folion. Tie estis krude desegnita trifingra signo de rifuzo, sub kiu estis blasfemajho.
Trankvile, ne shanghinte la mienon, Gejka disshiris la paperon. En la sama minuto li kaj Kolja estis forte kaptitaj je la shultroj kaj manoj.
Ili ne kontrauagis.
— Pro tiaj ultimatoj ni devus trabati vin — pashante al Gejka, diris Kvakin. — Sed ni estas homoj bonaj. Ghisnokte ni enshlosos vin chi tien — li montris al la preghejeto — kaj nokte ni purigos de la fruktoj la ghardenon de la domo numero dudek kvar.
— Tio ne okazos — trankvile diris Gejka.
— Ghi okazos — ekkriis Figura kaj frapis Gejkan sur la vangon.
— Batu ech centfoje — ferminte la okulojn kaj denove malferminte ilin, diris Gejka. — Kolja — kuraghige murmuretis li — vi ne timu. Mi sentas, ke hodiau sonos ghenerala voksignalo numero unu.
La kaptitoj estis enpushitaj en la etan preghejon kun plene fermitaj feraj shutroj. Estis fermitaj post ili la pordoj, riglitaj kaj fiksitaj per ligna kojno.
— Do, kion? — alvenante al la pordo kaj almetante la polmon al la busho, ekkriis Figura. - Kiel estas tio nun: chu tio okazos lau via au nia plano?
De post la pordo obtuze, apenau audeble eksonis jeno:
— Ne, vagabondo, lau via plano nenio okazos.
Figura krachis.
— Lia frato estas maristo — malafable klarigis la kaprazita Aljoshka. — Ili servas kun mia onklo en la sama shipo.
— Nu — minace demandis Figura. — kaj kio vi estas, chu kapitano?
— Liaj manoj estas tenataj, kaj vi lin batas. Chu tio estas bona?
Jen al vi ankorau — kolerighis Figura kaj svinge batis Aljoskan.
Tuj ambau knaboj ekrulighis sur la herbo. Oni ilin tiris je la manoj, piedoj, disigis…
Kaj neniu rigardis supren, kie en la densa foliaro de la tilio, kiu kreskis apud la barilo, aperis kaj malaperis la vizagho de Sima Simakov.
Serpente li glitis sur la teron. Kaj rekte tra fremdaj ghardenoj ekkuregis al Timur, al siaj knaboj, al la rivero.
Kovrinte la kapon per vishtuko, Olga kushis sur la varma stranda sablo kaj legis.
Jhenja banis sin. Neatendite iu prenis shin je la shultroj. Shi turnis sin.
— Saluton! — diris al shi altstatura nigraokula knabino. - Mi naghis chi tien de Timur. Mi estas Tanja, mi ankau estas el lia grupo. Li bedauras, ke vi estas punita far la fratino pro li. Chu via fratino estas tre malbona?
— Li min ne kompatu — rugighinte diris Jhenja. - Olga estas tute ne malbona, shi havas nur tian naturon. — Shi faris malgravigan geston, kaj malgaje aldonis. - Fratino tamen estas fratino… sed kiam pachjo revenos, estos alie…
Ili eliris el la akvo kaj grimpis sur la krutan bordon, maldekstre de la sabla strando. Tie ili renkontis Njurkan.
— Knabino, chu vi min rekonas? — kiel chiam, rapide kaj kartave shi demandis de Jhenja. — Jes! Mi tuj vin rekonis. Jen estas Timur! — demetinte la robeton, shi montris al la kontraua bordo, plenigita de knaboj. — Mi scias, kiu kaptis por mi la kaprinon, kiu kunmetis la brullignon kaj kiu donis al mia frateto fragon. Mi vin ankau konas — shi turnis sin al Tanja. — Vi iufoje sidis sur bedo kaj ploris. Vi ne ploru. Chu tio havas sencon? Hej, sidu, diablino, au mi vin jhetos en la riveron! — shi kriis al la kaprino, ligita al arbusto. — Knabinoj, saltu en la akvon!
Jhenja kaj Tanja rigardis unu la alian. Estis ja tre ridinda tiu malgranda ciganin-simila Njurka.
Preninte unu la alian permane, ili alvenis al la krutajho, sub kiu plaudis klara, blua akvo.
— Chu ni saltu?
— Ni saltu!
Kaj ili kune jhetis sin en la akvon.
Ne sukcesis la knabinoj ech aperi el ia akvo, post ilin plaude plonghis iu kvara.
Tiu estis Sima Simakov en sandaloj kaj chemizeto, li kur-salte flugis en la riveron. Skuante la kungluighintajn harojn, krachante kaj snufante fortpuse li naghis al la alia bordo.
— Malfelicho, Jhenja, okazas malfelichajho! — trakriis li, turnante sin. — Gejka kaj Kolja falis en kaptilon!
… Legante libron, Olga supreniris la altajhon. Kaj tie, kie la kruda pado trapasis la shoseon, shin renkontis Georgij, staranta apud la motociklo. Ili salutis unu la alian.
— Mi estas veturanta — klarigis al shi Georgij — kaj vidis, ke vi iras chi tie. Mi pensis, mi veturigu vin, se vi iras samdirekte.
— Ne estas vere! — dubis Olga. — Vi staris kaj atendis min speciale.
— Nu, vi pravas — konsentis Georgij — mi volis mensogi, sed tio ne sukcesis. Mi devas pardonpeti vin pro tio, ke mi timigis vin matene. Ja sciu, tiu lama oldulo che la pordo estis mi. Mi shminkite preparis min por provludo. Sidighu, mi veturigos vin.
Olga nee balancis la kapon.
Li metis florbukedon sur la libron. La bukedo estis bela, Olga rughighis, konfuzighis kaj… jhetis ghin teren. Tion Georgij ne atendis.
— Auskultu — chagrene li diris. — Vi bone muzikas, kantas, viaj okuloj estas senruzaj, klaraj. Mi ofendis vin per nenio. Sed mi opinias, tiel, kiel vi agas, ne faras ech homo de la plej betona profesio.
— La floroj ne estas bezonataj! — mem ektiminte sian agon, kulpkonscie respondis Olga. — Mi tiel, sen floroj veturos kun vi.
Shi sidighis sur la ledan selon, kaj la motociklo ekflugis lau la vojo. La vojo disbranchighis, sed preteratente tiun vojon, kiu kondukis al la vilagheto, la motociklo liberighis en la kampon.
— Ne tien vi turnis nin — kriis Olga — ni devas dekstren!
— Chi tie la vojo estas pli bona — respondis Georgij — chi tie la vojo estas pli agrabla.
Denove estis turno kaj ili impetis tra brueta ombra bosko. Kaj kiam Georgij kaj Olga elshirighis el la levighintaj polvonuboj, sub la monto ili ekvidis fumon, kamentubojn, vitron kaj feron de iu nekonata urbo.
— Tio estas nia uzino! — trakriis al Olga Georgij. — Antau tri jaroj mi chi tien venis kolekti fungojn kaj fragojn.
Preskau ne malpliigante la rapidecon, la motociklo abrupte turnighis.
— Rekten! — averte kriis Olga. - Veturu nur rekte hejmen!
Subite la mashino eksiientis kaj ili haltis.
— Atendu — desaltante diris Georgij — estas malgranda paneo.
Li kushigis la motociklon sur herbon sub betulo, prenis shlosilon kaj komencis ion alturni, striktigi.
— Kion vi ludas en la opero? — alsidighante sur la herbon, demandis Olga. - Kial via shminko estas tia severa kaj timiga!
— Mi ludas oldan invalidon — ne chesante labori che la mashino, respondis Georgij. - Li estas ekspartizano kaj li iomete… nenormalas. Li loghas apud landlimo kaj al li konstante shajnas, ke malamikoj nin superruzos kaj trompos. Li estas maljuna kaj singardema. La rugharmeanoj estas junaj, ridas, post la dejhoro ludas flugpilkon. Ili havas knabinojn diversajn… Katjushojn!
Georgij sulkigis la brovojn kaj mallaute ekkantis:
Tuj Georgij shanghis la vochon, kaj imitante hhoron, kantis: Oldul', trankvilu, trahkvilighu!
— Kion signifas "trankvilighu"? — vishante la polvighintajn lipojn per poshtuko, demandis Olga.
— Tio signifas — daurigante frapi per la shlosilo sur la aksingon, klarigis Georgij — tio signifas, ke: dormu trankvile, maljuna stultulo, jam delonge chiuj soldatoj kaj oficiroj estas sur sia loko… Olja, chu via fratino pri nia renkontigho kun shi parolis?
— Parolis, mi insultis shin.
— Bedaurinde. Shi estas komika knabino. Mi diras al shi «a», shi al mi — «bo».
— Kun tiu komikulino oni spertas malfelichajhojn — denove malkontentis Olga. — Shi rilatas kun iu knabacho, nome Timur. Li estas el la kompanio de la huligano Kvakin. Mi neniel povas forpeli lin de nia domo.
— Timur! Hm… — Georgij konfuzite tusetis. — Chu li estas el la kompanio? Li shajnas esti ne tio, ne tre… Nu, bone! Vi ne maltrankvilu. Mi dekutimigos lin de via domo. Olja, kial vi ne lernas en konservatorio? Vi volas esti ingheniero, por kio tio utilas? Ankau mi estas ingheniero, sed nun tio ne gravas.
— Chu vi estas malbona ingheniero?
— Kial malbona? — alshovighinte al Olga kaj komencante tiam frapi sur la aksingon de la antaua rado, respondis Georgij. — Mi ne estas malbona ingheniero, sed vi bone muzikas kaj kantas.
— Auskultu, Georgij — honteme forshovighante, diris Olga. — Mi ne scias, kia ingheniero vi estas, sed vi riparas la mashinon iel tre strange.
Kaj Olga svingis la manon, montrante, kie li frapetas per la shlosilo jen sur la aksingon, jen sur la radringon.
— Nenio estas stranga. Chio farighas tiel, kiel estas bezonate.
Li ekstaris kaj frapis sur ia framon. - Do, jen chio pretas!
— Olja, chu via patro estas komandanto?
— Jes.
— Tio estas bona. Mi mem estas komandanto ankau.
— Kiu vin komprenos! — levis la shultrojn Olga. — Jen vi estas ingheniero, jen — aktoro, jen — komandanto. Eble vi estas krom tio aviadisto, chu?
— Ne — ridetis Georgij. - La aviadistoj bombardas la kapojn de supre, sed ni de la tero tra fero kaj betono trafas ghuste en la koron.
Kaj denove antau ili intermite preteris sekalo, kamparo, boskoj, rivero. Finfine ili venis al la somerdomo.
Al la krakado de la motociklo elkuris Jhenja. Ekvidante Georgij, shi konfuzighis, sed kiam li forveturis, rigardante post lin, Jhenja alvenis al Olga, brakumis shin kaj kun envio diris:
— Ho, kiel felicha vi estas hodiau!
Interkonsentinte renkontighi proksime al la ghardeno de la domo numero 24, la knaboj elkuris de malantau la barilo. Restis nur Figura. Lin incitis kaj mirigis la silento interne de la preghejeto. La kaptitoj ne kriis, ne frapis, ne respondis la demandojn kaj kriojn de Figura.
Tiam Figura ekvolis superruzi ilin. Malferminte la eksteran pordon, li eniris en la koridoreton kaj chesis movighi, kvazau li tute forestus.
Kaj tiel, almetinte al la seruro la orelon, li staris ghis tiu tempo, kiam la ekstera pordo batfermighis kun tia bruego, kvazau oni frapis sur ghi per trabo.
— Hej, kiu estas tie? — jhetante sin al la pordo, ekkoleris Figura. — Hej, ne petolu au mi trabatos vin!
Sed oni ne respondis al li. Ekstere eksonis fremdaj vochoj. Ekknaris la charniroj de la shutroj. Poste interne de la preghejeto audighis rido. Figura komencis farti malbone.
Finfine la ekstera pordo malfermighis. Antau Figura staris Timur, Simakov kaj Ladigin.
— Malshlosu la duan riglilon! — ne movighante ordonis Timur. - Malriglu mem, alie okazos io malbona!
Maleme Figura deshovis la riglilon. El la preghejeto eliris Kolja kaj Gejka.
— Rampu en ilian lokon! — ordonis Timur. — Glitu, serpentulo, rapide! — kunprenante la pugnojn, li kriis. — Mi ne havas tempon por konversacii.
Ili batfermis post Figura ambau pordojn, metis sur la mashon pezan stangon kaj pendigis seruron.
Poste Timur prenis paperfolion kaj per blua krajono mallerte skribis:
"Kvakin, gardi ne necesas. Mi ilin shlosis, la shlosilo estas che mi. Mi venos al la loko, al la ghardeno vespere."
Kaj ili malaperis. Post kvin minutoj al la barilo venis Kvakin. Li tralegis la noton, tushis la seruron, rikanis kaj iris al la pordo, dum la enshlosita Figura serioze martelis per la pugnoj kaj kalkanoj sur la feran pordon.
De la barilpordo Kvakin turnis la kapon kaj indiferente baibutis:
— Frapu, Gejka, frapu! Nu, frachjo, ghis vespero vi certe lacighos plu frapi!
La pluaj eventoj disvolvighis jene:
Antau la sunsubiro Timur kaj Simakov vizitis la bazarplacon. Tie, kie senorde vicighis butikoj de kvaso, akvo, legomoj, tabako, glaciajho, spicvaroj — en la fino staris malgranda malplena budo, kie dum dimanchoj estis laboristoj shu-riparistoj.
En la budo Timur kaj Simakov estis mallongtempe.
Dum krepusko en la subtegmento de la kabano ekfunciis la shipdirektila rado. Unu post la alia strechighis la fortikaj shnuroj, transsendante tien, kien estis bezonate, la necesajn signalojn.
Alvenadis helpgrupoj. Kunvenis knaboj, ili estis jam multaj — dudek-tridek. Kaj tra la bariltruoj traglitis novaj kaj novaj homoj.
Tanja kaj Njurka estis resenditaj. Jhenja estis hejme, shi devis deteni kaj ne ellasi Olgan en la ghardenon.
En la subtegmento che la rado staris Timur.
— Ripetu la signalon lau la sesa shnuro — embarasite petis trashovighinta en la fenestron Simakov. — Tie ial neniu respondas.
Du knaboj desegnis sur tabulo iujn vortojn. Alvenis la grupeto de Ladigin.
Finfine venis skoltoj, La bando de Kvakin kolektighis sur.la neuzata tereno apud la ghardeno de la domo numero 24.
— Jam estas tempo — diris Timur. — Chiuj pretighu!
Li ellasis el la manoj la radon, prenis la shnuron. Kaj super la kabano en necerta lumo de la luno kuranta inter nuboj malrapide levighis kaj ekflirtis la flago de la grupo — signalo al la batalo.
Lau la barilo de la domo numero 24 movighis viceto el deko da knaboj. Haltinte en ombro, Kvakin diris:
— Chiuj estas chi tie, sed Figura mankas.
— Li estas ruza — iu respondis — li probable estas jam en la ghardeno. Li chiam venas antau chiuj.
Kvakin formovis du anticipe malfiksitajn tabulojn kaj traglitis tra la truo. Post li trapasis la aliaj. Ekstere che la truo restis la sola gardanto — Aljoshka.
El fosajho, kovrita de urtiko kaj lapo, sur la alia flanko de la strato aperis kvin kapoj. Kvar el ili tuj kashis sin. La kvina — de Kolja Kolokolchikov — restis, sed ies polmo frapetis lian verton kaj la kapo malaperis.
Aljoshka, la gardanto turnis la kapon. Chio estis trankvila, kaj li shovis la kapon en la truon por auskulti, kio estas farata interne.
De la fosajho deflankighis triopo. Kaj sekvamomente, la gardanto eksentis, ke io forta tiras liajn piedojn, manojn. Kaj, ne sukcesinte krii, li deflugis de la barilo.
— Gejka — li balbutis, levante la vizaghon — de kie vi venis?
— De tie — siblis Gejka. — Silentu! Alie mi ne atentos, ke vi volis protekti min.
— Bone — konsentis Aljoshka — mi silentas. — Kaj li neatendite orelbore fajfis.
Tuj lia busho estis shtopita per la vasta polmo de Gejka. Ies manoj kaptis liajn shultrojn kaj piedojn kaj trenis lin for. La fajfo estis audita en la ghardeno. Kvakin sin turnis. La fajfo ne ripetighis. Kvakin atente chirkaurigardis. Tiam al li shajnis, ke arbusto en la ghardenangulo movighis.
— Figura! — mallaute vokis Kvakin. — Chu vi, stultulo, kashas vin tie?
— Mishka, lumon! — subite kriis iu. — La mastroj venas!
Sed ne estis la mastroj.
Malantaue en la densa foliaro eklumis ne malpli ol dek poshlanternoj. Blindigante la okulojn, ili impete atakis la embarasitajn rabantojn.
— Batu, ne malofensivu! — elprenante el posho pomon kaj jhetante ghin al la lumo, kriis Kvakin. - Shiru la lanternojn kune kun la manoj! Iras li… Timchjo!
— Tie estas Timchjo, chi tie Simchjo! — grakis, elshirante sin de post arbustoj Simakov.
Kaj ankorau deko da knaboj atakis de la malfronto kaj flankoj.
— Ehe! — kriis Kvakin. - Sed ili havas forton! Flugu, knaboj, post la barilon.
La embuskita bando panike jhetis sin al la barilo. Pushante, kunfrapante la fruntojn, la knaboj elkuradis al la strato kaj trafadis ghuste en la manojn de Ladigin kaj Gejka. La luno kashis sin post nuboj. Audighis nur vochoj:
— Lasu!
— Liberigu!
— Ne tushu!
— Chiuj silentu! — eksonis en mallumo la vocho de Timur. — La kaptitojn ne batu! Kie estas Gejka?
— Chi tie estas Gejka!
— Konduku ilin al la loko!
— Kaj se iu ne iras?
— Kaptu lin je la manoj, piedoj kaj portu lin kun honoro, kiel ikonon de dipatrino.
— Lasu min, diabloj! — eksonis ies plora vocho.
— Kiu krias? — kolere demandis Timur. — En huliganado vi estas mastroj, sed timas respondeci! Gejka, komandu, movu vin!
La kaptitoj estis kondukataj al la malplena budo en la fino de la bazarplaco. Ili estis unu post la alia enpushitaj internen.
— Mikaelon Kvakin venigu al mi — petis Timur.
Kvakin estis alkondukita.
— Chu chio pretas? — demandis Timur.
Chio estas preta.
— Iru — diris tiam Timur al Kvakin. - Vi estas ridinda. Neniu timas kaj bezonas vin.
Atendante, ke li estos batata, nenion komprenante, Kvakin mallevis la kapon.
— Iru — ripetis Timur. — Prenu la shlosilon, jen chi tiun shlosilon kaj maifermu la preghejeton, kie sidas via amiko, Figura.
Kvakin ne foriris.
— Liberigu la knabojn — malafable petis li. — Au enshlosu min kune kun ili.
— Ne — rifuzis Timur — nun chio estas finita. Nek ili kun vi, nek vi kun ili ion kune faros estonte.
Akompanate de fajfado, bruo kaj kriado, kashinte la kapon intershuitre, Kvakin malrapide iris for. Foririnte dek pashojn, li haltis kaj rektighis.
— Mi trabatos vin! — malice li ekkriis al Timur, turnante sin, — Mi trabatos vin solan. Sola kontrau la sola, ghis la morto! — kaj forsaltinte, li malaperis en la mallumo,
— Domo numero dudek du: ruli trabojn en la strato Bolshaja Vasilkovskaja.
Apude, che la stacidomo signalis lokomotivo. Venis trajno. De ghi eliris pasagheroj. Timur ekurghis.
— Simakov kaj via kvino, kion vi devas fari?
— Domo numero tridek ok en la strato Malaja Petrovskaja. — Li ekridis kaj plusis: — Nia afero estas ordinara — sitelo, barelo kaj akvo… Hop! Hop! Hop! Ghis!
— Bone! Laboru! Nu, kaj nun, chi tien venas homoj! La ceteraj iru hejmen… Tuj!
Frapado kaj tondro eksonis sur la placo. La homoj, venantaj de la stacidomo, surprizite haltis. La frapado kaj hurlado ripetighis. Eklumis fenestroj de la najbaraj somerdomoj. Iu shaltis lumon super la butikoj, kaj la kunamasighintaj homoj ekvidis super la budo la tabulon kun la jenaj vortoj:
Preterpasantoj, ne kompatu!
Chi tie trovighas homoj, kiuj dum noktoj malbrave prishteladis la ghardenojn de pacemaj loghantoj.
La shlosilo de la seruro pendas post tiu chi tabulo, kaj tiu, kiu ellasos tiujn chi arestitojn, kontrolu, chu ne estas inter ili ties parencoj au konatoj.
Estas malfrua nokto. Ne videblas la nigre-rugha stelo sur la pordego. Sed ghi ekzistas.
Tio estas la ghareteno de la domo, kie loghas la eta knabino. De la branchricha arbo malsuprenighis shnuroj. De la malglata trunko glite descendis knabo. Li alfiksas tabuleton kaj kontrolas, chu fortikas tiu nova balancilo. La dika brancho knaretas, la foliaro susuras kaj tremetas. Ekfiugis kaj krietis vekita birdo. Estas jam malfrue. Delonge dormas Olga, dormas Jhenja. Dormas ankau liaj kamaradoj: la gaja Simakov, la silentema Ladigin, la ridinda Kolja. Turnighas kaj balbutas dorme la kuragha Gejka.
La horlogho sur la turo batas kvaronhorojn: "Estis tago — estis afero. Din-don… Din-don!"
Jam estas malfrue.
La knabo ekstaras, serchas permane en herbo kaj levas grandan bukedon da kampofloroj.
La florojn kolektis Jhenja.
Gardeme, por ne veki la dormantojn, li supreniras la peroneton kaj zorge metas la bukedon sur la supran shtupon. Li estas Timur.
Estis mateno de semajnfino. Honore de la datreveno de la rugharmea venko che la lago Hasan, la komsomolanoj aranghis grandan koncerton kaj maskobalon.
La knabinoj forkuris en la boskon frumatene. Olga haste finis gladi la bluzon. Rerigardante la robojn, shi skuis tiun de Jhenja. El ghia posheto falis papero. Olga levis ghin kaj legis.
"Knabino, hejme ne timu. Chio ordas kaj neniu de mi ion ekscios. Timur."
Kion ne ekscios oni? Kial ne timu? Kiujn sekretojn havas tiu kashema kaj ruza knabino? Ne! Necesas meti finon al tio. La pachjo forveturante ordonis… Mi devas agi decideme kaj rapide.
Sur la fenestro frapis Georgij.
— Olja — diris li — helpu! Al mi venis delegitaro. Mi estas petata kanti ion de la podio. Hodiau estas tia tago — ne eblas rifuzi. Akompanu min per la akordiono.
— Jes… Sed tion povas fari al vi pianisto! — miris Olga. - Kial do per akordiono?
— Olja, kun pianisto mi ne volas. Mi volas kun vi! Ni bone faros. Chu vi permesas, ke mi saltu en la fenestron? Lasu la gladilon kaj eligu la muzikilon. Jen mi ghin mem eligis. Al vi restas nur premi la klavojn per la fingroj, kaj mi kantos.
— Auskultu, Georgij — riproche diris Olga — finfine vi povas eniri ne tra la fenestro, kiam ekzistas pordo…
En la parko estis bruo. Vice alveturadis autoj kun ripozantoj. Venis charoj kun sandvichoj, bulkoj, boteloj, kolbasoj, bombonoj, kukoj. Orde venis tachmentoj de charaj kaj kolportaj glaciajh-vendistoj. Sur la herbejoj diversvoche kriis gramofonoj, chirkau kiuj dismetis sin alvenintaj kaj lokaj ripozantoj kun trinkajhoj kaj manghajoj. Sonis muziko.
Che la pordego de estrada teatro staris dejhoranta olduleto kaj admonis la elektriston, kiu volis trapasi tra la pordo kun siaj shlosiloj, rimenoj kaj feraj hokoj:
— Kun laboriloj, karulo, mi ne enlasas chi tien. Hodiau estas festo. Vi iru hejmen, lavu vin, shanghu la vestojn, kaj revenu sen laboriloj.
— Sed ja, onklo, chi tie estas chio sen biletoj, senpage!
— Tamen, estas malpermesite! Chi tie estas kantado. Vi ja kunportas preskau kompletan telegrafan foston. Kaj vi, kamarado, ankau ne eniru — li haltigis alian homon — chi tie oni kantas, muzikas. Sed el via posho botelo elstaras.
— Sed, kara onklo — stumblante klopodis kontraudiri la homo — mi bezonas… Mi mem estas tenoristo.
— Preterpasu, tenoristo — montrante la elektriston, respondis la oldulo. — Jen tiu basisto ne kontrauas. Kaj vi, tenoristo, obeu ankau.
Jhenja, al kiu knaboj diris, ke Olga kun akordiono trapasis al la podio, senpacience movighis sur la benko.
Finfine eliris Georgij kaj Olga. Jhenja ektimis: al shi shajnis, ke oni tuj priridos Olgan.
Sed neniu ridis.
Georgij kaj Olga staris sur la podio tiel simplaj, junaj kaj gajaj, ke Jhenja ekvolis brakumi ilin ambau. Sed jen Olga metis la rimenon sur la shultron.
Profunda sulko tranchis la frunton de Georgij, li kurbighis, klinis la kapon. En tiu tempo li estis oldulo, kiu per basa vocho ekkantis:
— Ha, kiel bonege! Kiel kompatinda estas la lama kuragha oldulo! Bravulino, laudindulino!…— flustris Jhenja. — Tiel, tiel. Ludu, Olga! Bedaurinde estas nur, ke vin ne audas nia pachjo.
Post la koncerto amike interplektinte la manojn, Georgij kaj Olga promenis en la aleo.
— Chio en ordo — diris Olga. — Sed mi ne scias, kien malaperis Jhenja.
— Shi staris sur la benko — respondis Georgij — kaj kriis "Brave! Brave!" Poste al shi venis… — tiam Georgij haltis — iu knabo kaj ili malaperis.
— Kiu knabo? — agitighis Olga. — Georgij, vi estas pli agha, diru, kio estas farenda al shi. Rigardu! Matene mi trovis che shi jen tiun chi paperon!
Georgij tralegis la leteron. Tiam li mem enpensighis kaj seriozighis.
— "Ne timu" signifas «malobeu». Ho, se trafus tiu knabacho al miaj manoj, mi parolus kun li dece!
Olga kashis la leteron. Dum ioma tempo ili silentis. Sed la muziko ludis tre gaje, chirkaue oni ridis kaj, denove preninte la manojn, ili iris plu en la aleo.
Subite che la vojkrucigho ili kunpushighis kun alia geparo, kiu ankau man-en-mane iris al ili renkonte. Tiuj estis Timur kaj Jhenja.
Embarasighinte, ambau geparoj ghentile klinis sin.
— Jen li estas! — tirante la manon kun pasio diris Olga. — Li estas ghuste tiu knabacho.
— Jen — konfuzighis Georgij — kaj li estas Timur, mia terura nevo.
— Kaj vi… vi sciis! — ekkoleris Olga. — Kaj al mi nenion diris.
Flankeniginte lian manon, shi ekkuris lau la aleo. Sed nek Timur, nck Jhenja estis videblaj. Shi turnis sin al kurba, malvasta pado, kaj nur tie shi ekvidis Timuron, kiu staris antau Figura kaj Kvakin.
— Auskultu — alvenante proksimen al li, diris Olga. — Estas malmulte por vi, ke vi travagis kaj rompis chiujn ghardenojn, ech che oldulinoj, ech che orfighinta knabino, al vi ne sufichas, de vi ke fughas chiuj hundoj, vi malbonigas kaj agordas kontrau mi mian fratineton. Sur via kolo estas junpionira kravato, sed vi estas simple… sentaugulo!
Tirnur palighis. Olga svingis.
— Tio ne estas vero — li diris. — Vi nenion.scias.
Oiga svingis mane kaj kuris for por serchi Jhenjan.
Timur staris silente.
Silentis ankau la konfuzitaj Figura kaj Kvakin.
— Nu, kio, komisaro? — demandis Kvakin. - Same al vi okazas malgajajhoj, chu?
— Jes, bandestro — malrapide levante la okulojn respondis Timur. - Al mi estas malfacile, al mi estas malgaje. Preferinde estus, ke vi min kaptu, drashu anstatau pro vi audi… jen tion.
Kial vi silentis? — mokis Kvakin. — Vi povus diri: "Tion faris ne mi. Tion farachis ili." Ni ja staris chi tie, apude.
— Jes ja! Vi dirus, kaj ni pro tio vin batus — intermetis ghojighinte Figura.
Sed tute ne atendante tian subtenon, Kvakin silente kaj malvarme rigardis sian kamaradon. Timur, tushante permane la arbotrunkojn, malrapide iris for.
— Li estas fiera — mallaute diris Kvakin. — Li volas plori, sed silentas.
— Ni donu al li unu baton, kaj li ekploros — diris Figura, kaj jhetis posten al Timur abi-strobilon.
— Li estas fiera — rauke diris Kvakin — sed vi… vi estas fiulo! — kaj svingante la manon li brue batis Figuran sur la frunton.
Figura konsternighis, poste ekkriis kaj komencis kuri. Du-foje atingante lin, Kvakin pugne trabatis lian dorson.
Fine Kvakin haltis, levis la faligitan kaskedon, batante ghin kontrau la genuoj, forskuis el ghi la polvon, iris al la glaciajhisto, achetis porcion, apogis sin kontrau arbo kaj anhelante komencis avide gluti la glaciajhon grandpece.
Sur kampeto, apud pafhaleto Timur trovis Gejkan kaj Siman.
— Timur — avertis lin Sima — vin serchas (li shajnas esti tre kolera) via onklo.
— Jes, mi iras, mi scias.
— Chu vi revenos chi tie?
— Mi ne scias.
— Timchjo! — neatendite delikate diris Gejka kaj prenis la kamaradon je la mano. — Kio okazas? Ni ja nenion malbonan al iu faris. Vi ja scias, se oni pravas…
— Jes, mi scias… tiam oni timas nenion en la mondo. Sed tamen oni povas havi kordoloron.
Timur foriris.
Al Olga, kiu estis portanta la akordionon, alvenis Jhenja.
— Olja!
— Iru for! — ne rigardante la fratinon, respondis Olga, — Mi ne piu parolos kun vi. Tuj mi forveturos al Moskvo, sed vi povas sen mi promeni kun kiu vi volas, ech ghis auroro.
— Sed,Olja…
— Mi kun vi ne plu parolos. Postmorgau ni transloghighos al Moskvo. Tie ni atendos la pachjon.
— Jes, la pachjo, sed ne vi — li chion ekscios! — kolere kaj larme kriis Jhenja kaj ekkuris serchi Timuron.
Shi trovis Gejkan, Simakovon kaj demandis, kie estas Timur.
— Li estis vokita hejmen — difis Gejka. — Kontrau li ial pro vi tre koleras la onklo.
Furioze Jhenja frapis la teron per la piedo kaj, kunpremante la pugnojn, ekkriis:
— Jen tiel… pro nenio… trafas malfelicho homojn!
Shi chirkauprenis betultrunkon, sed tuj al shi alkuris Tanja kaj Njurka.
— Jhenja! — ekkriis Tanja. — Kio okazis al vi? Jhenja, ni kuru! Tien venis harmonikisto, tie komencighas dancado, knabinoj dancas.
Ili kaptis shin, trenis kaj tiris al la rondo, interne de kiu intermite brilaperadis kiel helaj floroj la roboj, bluzoj, jupoj.
— Jhenja, ne ploru! — same kiel chiam rapide diris Njurka. - Kiam min drashas la avino, mi ne ploras! Knabinoj, prefere ek en la rondon! Ni saltu!
— "Ni saltu!" — mokimitis Njurkan Jhenja.
Kaj, trabatighinte tra la homcheno, ili ekrotaciis, ekturnighis en ekscite gaja danco.
Kiam Timur revenis hejmen, lin alvokis la onklo.
— Min tedas viaj noktaj aventuroj — diris Georgij. — Tedas la signaloj, sonoroj, shnuroj. Kia estis la stranga historio pri la litkovrilo?
— Tio estis misajho.
— Bona misajho! Al la knabino plu ne trudu vin: vin shia fratino ne shatas.
— Pro kio?
— Mi ne scias. Certe ne senkauze. Kio estas viaj leteroj? Kio estas viaj strangaj renkontighoj tagighe? Olga diris, ke vi instruas al la knabino pri huliganeco.
— Shi mensogas — indignis Timur — kaj shi estas komsomolanino! Se shi ion ne komprenas, shi povus voki min, demandi. Mi respondus al shi pri chio.
— Bone. Sed dum vi al shi nenion respondis, mi malpermesas al vi iri en ilian vilaon, kaj ghenerale, se vi daurigos la misfarojn, mi vin resendos al la patrino.
Li estis forironta.
— Onklo — haltigis lin Timur — kiam vi estis knabo, kion vi faris? Kion vi ludis?
— Chu ni? Ni kuradis, grimpis tegmentojn, okazis iam, ke ni batalis. Sed niaj ludoj estis simplaj, al chiuj kompreneblaj.
Por doni bonan lecionon al Jhenja, vespere ne dirinte ech unu vorton, Olga forveturis al Moskvo.
En Moskvo shi havis nenian aferon. Pro tio ne vizitinte sian loghejon, shi veturis al sia amikino, estis che shi ghis vespero kaj nur chirkau la deka shi venis hejmen. Malferrninte la pordon, shaltis lumo n kaj ektremis: al la pordo de la loghejo estis alnajlita telegramo. Shi deshiris ghin kaj tralegis. La telegramo estis de la pachjo.
Vespere, kiam el la parko disveturis la kamionoj, Jhenja kaj Tanja venis hejmen. Ili volis ludi flugpilkon, Jhenja devis shanghi la shuojn je sportshuoj.
Shi estis nodanta la shnuretojn, kiam en la chambron eniris virino: la patrino de la blonda knabino. La knabino kushis sur shiaj brakoj kaj dormis.
Eksciinte, ke Olga ne estas hejme, la virino chagrenighis.
— Mi volis lasi che shi la knabinon — diris shi. — Mi ne sciis, ke la fratino forestas. La trajno venas hodiau nokte sed… mi devas veturi al Moskvo, por renkonti la patrinon.
— Lasu shin — diris Jhenja. — Kial Olga?… Sed chu mi ne estas homo? Kushigu shin sur mian liton, kaj mi sur la alian kushighos.
— Shi dormas trankvile kaj vekighos nur matene — ekghojis la patrino. — Necesas nur neofte venadi al shi kaj ghustigi la kusenon sub la kapo.
La knabino estis senvestigita kaj enlitigita. La patrino foriris. Jhenja flankenigis la kurtenon, por ke videblu la lito tra la fenestro, kaj forkuris kun Tanja ludi flugpilkon, interkonsentinte post chiu ludo lauvice veni kaj rigardi, kiel dormas la knabino.
Tuj post ilia forkuro, sur la peroneton suriris poshtisto. Li longe frapis kaj, char neniu reefiis, li revenis kaj demandis la najbarinon, chu forveturis al la urbo la mastroj.
— Ne — respondis la najbaro. — la knabinon mi jhus vidis chi tie. Mi akceptu la telegramon.
La najbaro kvitancis, enposhigis la telegramon, sidighis sur la benkon kaj ekfumis pipon. Li estis atendanta Jhenjan longe.
Pasis unu kaj duono da horoj. Denove al la najbaro venis la poshtisto.
— Jen — diris li. — Chu estas iu incendio, hasto? Akceptu, arniko, alian telegramon.
La najbaro kvitancis la ricevon. Estis jam mallume. Li pashis tra la barilpordo, supreniris la shtuparon de la peroneto kaj enrigardis tra la fenestro. La malgranda knabino dormis. Apud shia kapo sur la kuseno kushis rufa katido. Tio signifis, ke la mastroj estas ie apud la domo.
La najbaro malfermis la ventolgicheton kaj jhetis tra ghi ambau telegramojn. Ili orde kushighis sur la fenestrobreton, kaj reveninte Jhenja devus rimarki ilin tuj.
Sed Jhenja ilin ne rimarkis. Veninte hejmen che lunlumo, shi ghustigis la kusenon sub la kapo de la knabino, pelis la katidon, senvestighis kaj enlitighis.
Shi ionge kushis meditante pri tio: jen kia povas esti la vivo! S hi ne kulpas, kaj Olga same ankau ne. Sed unuan fojon shi kaj Ol ga vere malpacighls.
Estis domaghe. Shi ne povis dormi kaj ekdeziris bulkon kun konfitajho. Shi salte ellitighis, venis al la shranko, shaltis la lumon kaj tuj ekvidis la telegramojn sur la fenestrobreto.
Shi ektimis. Per tremantaj manoj shi deshiris la glustrion kaj tralegis:
Mi estos hodiau preterpase de la dudek kvara ghis la tria de mateno en Moskvo. Atendu min en la urba loghejo. Pachjo.
Venu senprokraste, nokte la pachjo estos en la urbo. Olga.
Kun teruro shi rigardis la horloghon. Estis kvarono antau la dudek kvara. Surmetinte la robon kaj kaptinte la dormantan infanon, Jhenja kvazau freneza jhetis sin al la peroneto. Shi haltis pensante. Remetis la etulinon sur la liton. Eliris al la strato kaj ekkuris al la domo de la olda laktoliverantino. Shi frapegis sur la pordo per la pugno kaj piedo, ghis aperis en la fenestro la kapo de la najbarino.
— Kial vi frapas? — per dorma vocho demandis la lasta. — Kial vi petolas?
— Mi ne petolas — petege ekparolis Jhenja — mi bezonas la laktoliverantinon, onjon Masha. Mi volas al shi lasi la infanon.
K — ion vi stultulas? — batfermante la fenestron, respondis la najbarino. — Shi dematene forveturis al la vilagho gasti che la frato.
De la stacidoma flanko venis signalo de proksimighanta trajno. Jhenja elkuris eksteren kaj kunpushigis kun la grizhara ghentlemano, la doktoro.
— Pardonu! — balbutis shi. — Chu vi ne scias, kiu trajno signalas?
La ghentlemano elposhigis horloghon.
— Estas nun la dudek tria kaj kvindek kvin — respondis li. — Tio estas por hodiau la lasta al Moskvo.
— Kial la lasta? — glutante la larmojn, flustris Jhenja. - Kaj kiam estos la sekva?
— La sekva veturos matene, je la tria kvardek. Knabino, kio okazis al vi? — kaptante je ia shultro shancelighintan Jhenjan, kompateme demandis la oldulo. — Chu vi ploras? Eble mi povas helpi al vi.
— Ho, ne! — retenante plorsingultojn kaj forkurante, respondis Jhenja. — Nun al mi jam povas helpi neniu en la mondo!
Hejme shi enshovis la kapon en la kusenon, sed tuj eksaltis kaj kolerege rigardis la dormantan knabinon. Sed tuj shi ekregis sin, ghustigis la l itkovrilon, forpushis la rufan katidon.
Shi shaltis la lumon en la teraso, en la kuirejo, en la chambro, sidighis sur la kanapon kaj skuis la kapon. Tiel shi sidis longe kaj shajne pri nenio pensis. Neintence shi tushis la kushantan tie akordionon. Mekanike shi levis ghin kaj komencis premeti la. klavojn. Eksonis melodio majesta kaj malgaja. Jhenja krude chesis la muzikadon kaj alvenis al la fenestro. Shiaj shultroj tremetis.
Ne! Resti sola kaj toleri tian turmenton plu shi ne havis fortojn. Shi bruligis la kandelon kaj tra la ghardeno stumblante iris al la kabano.
Jen jam estas la subtegmento. La shnuro, mapo, sakoj, flagoj. Shi ekbruligis lanternon, venis al la rado, ligis ghin al hoko kaj abrupte turnis la radon.
Timur estis dormanta, kiam Rita tushis lin je la shultro per la piedo. La pushon li ne sentis. Kaptinte per la dentoj la litkovrilon, Rita fortiris ghin sur la plankon.
Timur eksaltis.
— Kion vi? — demandis li nekomprene. — Chu io okazis?
La hundo rigardis liajn okulojn, movis per la vosto, skuis la muzelon. Tiam Timur ekaudis sonon de la bronza sonorilo.
Ne komprenante, al kiu li povas esti bezonata dum la profunda nokto, li eliris en la terason, prenis la telefonilon.
— Jes, mi, Timur, estas che la aparato. Kiu estas? Chu tiu estas vi… Vi, Jhenja?
Komence Timur estis auskultanta trankvile. Sed jen liaj lipoj ekmovighis, sur la vizagho aperis rughetaj makuloj. Li ekspiris ofte kaj senorde.
— Chu nur por tri horoj? — agitighante demandis li. - Jhenja, chu vi ploras? Mi audas… Vi ploras. Ne faru! Ne necesas! Mi venos baldau…
Li pendigis la parolilon kaj prenis de la breto horaron de la trajnoj.
— Jes, estas ghi, la lasta, je la dudek tria kvindek kvin. La sekva veturos nur je la tria kvardek. - Li staras kaj mordas la lipojn. — Estas malfrue! Chu nenio estas farebla? Ne! Estas malfrue!
Sed la rugha stelo tage kaj nokte brilas super la pordego de la domo de Jhenja. Li briligis ghin mem, propramane, kaj ghiaj radioj estas rektaj, akraj, kaj lume tremas antau liaj okuloj.
La filino de la komandanto estas en malfelicho. La filino de komandanto hazarde falis en kaptilon.
Li rapide vestighis, elkuris en la straton kaj post kelkaj minutoj li jam estis staranta antau la peroneto de la vilao de la grizhara ghentlemano. En la kabineto de la doktoro estis lumo. Timur frapis. La pordo estis malfermita.
— Vi al kiu? — seke kaj mirigite demandis lin la ghentlemano.
— Al vi — respondis Timur.
— Chu al mi? — la ghentlemano meditis, poste per vasta gesto malfermis la pordon kaj diris. — Tiam mi petas eniri!
Ili parolis nelonge.
— Jen estas chio, kion ni faradas — okulbrile finis sian rakonton Timur. — Jen estas chio, kion ni faras, kiel ni ludas kaj por kio mi bezonas nun vian Koljan.
Silente la oldulo ekstaris. Per abrupta movo li prenis Timuron je la mentono, levis la kapon, rigardis al li en la okulojn kaj eliris.
Li trapasis en la chambron, kie dormis Kolja kaj tiretis lian shultron.
— Ekstaru — diris li — oni vokas vin.
— Sed mi nenion scias — timigite strechante la okulojn, ekparolis Kolja. — Mi, avo, vere nenion scias.
— Ekstaru — seke ripetis al li la ghentlemano. — Por vi venis via kamarado.
En la subtegmento sur amaso da pajlo chirkaubrakinte la genuojn, sidis Jenja. Shi atendis Timuron. Sed anstatau li en la fenestrotruon trashovighis tauzita kapo de Kolja Kolokolchikov.
— Chu tio estas vi? — ekmiris Jhenja. — Kion vi deziras?
— Mi ne scias — mallaute kaj timigite respondis Kolja. — Mi dormis. Li venis. Mi starighis. Li sendis. Li ordonis ke ni ambau descendu al la barilpordo.
— Por kio?
— Mi ne scias. En mia kapo estas iu bruo, zumado. Mi mem, Jhenja, nenion komprenas.
Demandi permeson estis de neniu. La onklo estis tranoktanta en Moskvo. Timur ekbruligis lanternon, prenis hakilon, vokis la hundon Rita kaj eliris en la ghardenon. Li haltis che la shlosita pordo de la remizo. Jes! Li sciis — tiel agi estas maleble, sed alia eliro mankis. Per forta bato li forigis la seruron kaj elkondukis la motociklon el la remizo.
— Rita! — amare diris li, genufleksante kaj kisante la hundon sur la muzelo. — Vi ne chagrenu! Mi ne povis agi alie.
Jhenja kaj Kolja staris che la pordo. Fore aperis rapide proksimighinta lumo. La lumo flugis rekte al ili, audighis bruo de la motoro. Blindigitaj, ili fermis la okulojn, retroiris al la barilo, jen la lumo estingigis, la motoro chesis labori kaj antau ili aperis Timur.
— Kolja — li diris, ne salutante kaj nenion demandante — Vi restos chi tie kaj gardos la dormantan knabinon. Vi respondecos pri shi antau nia tuta tachmento. Jhenja, sidighu. Antauen! Al Moskvo!
Jhenja ekkriis, de la tuta forto brakumis Timuron kaj kisis lin.
— Sidighu, Jhenja, sidighu! — klopodante esti severa, kriis Timur. — Tenu vin forte! Nu, antauen! Antauen!
La motoro ekbruis, la signalo eksonis kaj baldau la rugha lumeto malaperis de la rigardo de la konfuzighanta Kolja. Li staris, levis la bastonon kaj, tenante ghin kiel fusilon, chirkauiris la lumigitan vilaon.
— Jes — majeste pasante, li balbutis. — Estas malfacila la soldata servo! Mankas trankvilo tage, forestas ankau nokte.
La horo proksimighis al la tria. La kolonelo Aleksandrov sidis che tablo, sur kiu staris malvarmighinta tekrucho kaj kushis tranchajhoj da kolbaso, fromagho kaj bulko.
— Post duonhoro mi forveturos — li diris al Olga. — Domaghe estas, ke mi ne havis eblecon vidi Jhenjan. Olja, chu vi ploras?
— Mi ne scias, kial shi ne venis. Mi tiel kompatas shin, shi tiel vin atendis! Nun shi frenezighos! Shi ja estas sen tio iom freneza.
— Olja — ekstarinte diris la patro — mi ne scias, mi ne kredas, ke Jhenja trafis fikompanion, ke oni shin difektis, ke oni komandu shin! Ne! Ne estas tia shia karaktero.
— Nu, jen! — chagrenighis Olga. — Vi nur diru al shi pri tio. Shi konstante ripetadas, ke shia karaktero estas la sama, kiel la via. Sed chu vere la sama? Shi grimpis la tegmenton, tralasis tra tubo shnuron. Mi volis preni la gladilon, sed ghi eksaltis. Pachjo, kiam vi forveturis, shi havis kvar robojn. Du jam estas chifonighintaj. El la tria shi jam elkreskis, unu mi ne permesas al shi surmeti. Tri novajn robojn mi al shi kudris. Sed chio sur shi kvazau forbrulas. Konstante shi ie kaptas bluajhojn, gratajhojn. Kaj shi alvenadas certe kun korforme faritaj lipetoj, malfermante shiajn bluajn okuletojn. Nu, certe chiuj opinias, shi estas vera floreto, ne knabino. Tamen proksimighu! Aha! La floro! Tushu shin kaj tuj vi brulumos vin. Pachjo, ne elpensu, ke shi havas vian karakteron. Se oni diros tion al shi, shi saltos tri tagojn sur la kamentubo.
— Bone — brakumante Olgan, konsentis la patro. — Mi al shi diros, mi al shi skribos. Viaflanke, Olga, ne premu shin tro. Diru al shi, ke mi amas shin kaj memoras. Mi baldau revenos kaj shi ne ploru pro mi, char shi estas filino de komandanto.
— Tamen shi ploros — alpremighante al la patro, diris Olga. - Mi ankau estas filino de komandanto. Kaj ankau mi ploros.
La patro rigardis la horloghon, alproksimighis al la spegulo, surmetis la rimenon, kaj ordigis la uniforman chemizon. Subite che la ekstera pordo oni frapis. Disighis la kurteno. Kaj iel angule forminte la shultrojn, kvazau preparinte sin al salto, aperis Jhenja.
Sed anstatau ekkrii, alkuri kaj alsalti shi senbrue rapide alvenis kaj kashis sian vizaghon sur la brusto de la patro. shia frunto estis shprucita per koto, la chifita robo estis makulita. Olga time demandis:
— Jhenja, vi de kie aperis? Kiel vi venis tien chi?
Ne turnante la kapon, Jhenja svingis per la mano, kaj tio signifis: " Atendu! Lasu min! Ne demandu!"
La patro levis Jhenjan sur la brakojn, sidighis sur la kanapon, sidigis shin sur siajn genuojn. Li rigardis al shia vizagho kaj vishis shian malpurigitan frunton.
— Jes, bone! Vi estas brava homo, Jhenja!
— Sed vi estas tute kovrita, la vizagho estas nigra! Kiel vi trafis tien chi? — redemandis Olga.
Jhenja montris la pordokurtenon, kaj Olga ekvidis Timuron.
Li estis demetanta la ledajn shoforajn gantojn. Lia tempio estis shmirita per flava oleo. Li havis malsekan, lacan vizaghon de laborinta homo, honeste plenuminta sian devon. Salutinte chiujn, li klinis д a kapon.
— Pachjo! — desaltante de la patraj genuoj, kaj alkurante al Timur, diris Jhenja. — Al neniu kredu! Oni nenion scias. Tiu Timur estas mia tre bona kamarado.
La patro ekstaris kaj senhezite premis al Timur la manon. Rapida kaj triumfa rideto glitis tra la vizagho de Jhenja — unu momenton ekzamene shi rigardis al Olga. Tiu konfuzighinte, ankorau ne komprenante venis al Timur.
— Nu… tiuokaze saluton…
B a l dau la horlogho batis la trian horon.
— Pachjo — ektimis Jhenja — chu vi jam starjghas? Nia horlogho rapidas.
— Ne, Jhenja, ghi estas preciza.
— Pachjo, ankau via horlogho rapidas. — Shi alkuris al la telefono, diskumis la " precizan tempon" kaj el la parolilo sonis senemocia metala vocho:
— La tria kaj kvar minutoj.
Jhenja rigardis la muron kaj kun ghemspiro diris:
— La nia rapidas, sed nur je unu minuto. Pachjo, prenu nin al la stacidomo, ni akompanos vin ghis la trajno.
— Ne, Jhenja, estas malpermesite. Mi ne havos tie tempon.
— Kial? Chu vi havas jam bileton?
— Jes.
— Chu en litvagono?
— En litvagono.
— Ho, kiel ankau mi volus kun vi veturi foren-foren, en litvagono!
Jen estas ne stacidomo, sed iu stacio, simila al apudmoskva nepasaghera stacio, shajne tio estis Sortirovochnaja. Reloj, komutiloj, trajnoj, vagonoj. Homoj ne videblas. Sur la reloj staras kiras-trajno. Malfermighis fera fenestro, aperis kaj malaperis lumigita per flamo la vizagho de la lokomotivestro. Sur la kajo en leda palto staras la patro de Jhenja — kolonelo Aleksandrov. Alvenis leu t enanto, salutis kaj demandis:
— Kamarado kolonelo, chu vi permesas ekveturi?
— Jes! — la kolonelo rigardas horloghon: la tria kaj kvindek minutoj. — Estas ordonite ekveturi je kvindek post la tria.
Kolonelo Aleksandrov proksimighas al vagono kaj rigardas. Matenighas, sed la chielo estas nube kovrita. Li prenis la malsekajn tenilojn. Antau li malfermighas la peza pordo. Metinte la piedon sur la shtupon, ridetante li demandas sin mem:
— Chu en litvagono?
— Jes, en litvagono…
La peza shtala pordo kun bruego fermighas post li. Regule, sen pushoj, sen klakoj la tuta kirasita amasego ekmovas sin, glate altigante rapidecon. Preterpasas la lokomotivo. Fluas la kanon-turetoj. Moskvo malaperas. Nebulo. La steloj estinglghas. Matenighas.
Matene trovinte nek Timuron, nek la motociklon, Georgij revenis tiam el la laboro, tuj decidis resendi Timuron hejmen al la patrino. Li sidighis por skribi leteron, sed tra la f e nestro li ekvidis irantan lau la pado rugharmeanon.
La rugharmeano elprenis koverton kaj demandis:
— Chu vi estas kamarado Garajev?
— Jes.
— Chu Georgij Aleksandrovich?
— Jes.
— Bonvolu ricevi la koverton kaj kvitanci.
La rugharmeano foriris. Georgij rigardis la kowrton kaj fajfis kompreneme. Jes! Jen ghi estas ghuste tio, kion li atendis jam delonge. Li malfermis la koverton, tralegis kaj chifis bule la komencitan leteron. Nun necesas ne forsendi Timuron, sed voki la patrinon chi tien, en la somerdomon.
En la chambron eniris Timur, kaj kolerighlnte Geo r gij frapis la tablon per la pugno. Sed tuj post Timur eniris Olga kaj Jhenja.
— Pli mallaute! — diris Olga. — Nek krii, nek pugnofrapi necesas. Timur ne kulpas. Kulpas vi kaj mi ankau.
— Jes — subtenis shin Jhenja — ne kriu al li. Olja, vi ne tushi la tablon. Jen tiu chi ilia revolvero laute pafas.
Georgij rigardas al Jhenja, poste la revolveron, la derompitan tenilon de la cindrujo. Li komencas ion kompreni, li divenas kaj demandas:
— Tio signifas, tiam nokte chi tie estis vi, Jhenja?
— Jes, tio estis mi. Olja, rakontu al li chion klarige, kaj ni prenos kerosenon, chifonon kaj iros por purigi la motociklon.
Sekvatage, kiam Olga sidis en la teraso, tra la pordo eniris oficiro. Li pashis firme, certe, kvazau li irus en sian hejmon, kaj mirigite Olga levighis renkonten al li. Antau shi en uniformo de kapitano de tankaj milittrupoj staris Georgij.
— Kio ghi estas? — mallaute demandis Olga. — Chu tio estas denove… nova rolo en opero?
— Ne — respondis Georgij. — Mi por minuto venis por adiaui. Tio ne estas nova rolo, sed simple nova uniformo.
— Chu tio chi — montrante la kolumninsignojn, kaj iom rughighante, demandis Olga — estas ghuste tio? Chu " ni batas tra la fero kaj betono ghuste en la koron"?
— Jes, estas ghuste tio. Kantu al mi kaj muziku, Olja, ion por longa vojo mia.
Li sidighis. Olga prenis la akordionon:
— Jen — diris shi. — Sed chio chi estas pri aviadistoj, pri tankistoj mi tiel bonan kanton ne scias.
— Ne gravas — diris Georgij. - Vi trovu por mi sen kanto bonan vorton.
Olga enpensighis kaj, serchante bonan vorton, eksilentis, atente rigardante liajn kaj jam ne ridantajn okulojn.
Jhenja, Timur kaj Tanja estis en la ghardeno.
— Auskultu — proponis Jhenja. - Georgij nun forveturas. Ni kolektu por adiauo la tutan tachmenton. Ni donu la gheneralan voksignalon numero unu. Jen estos tumulto!
— Ne necesas — rifuzis Timur.
— Kial?
— Ne necesas! Ni la aliajn ne tiel.adiauis.
— Nu, se ne necesas, do ne necesas — konsentis Jhenja. — Vi chi tie sidu kaj mi iras por trinki akvon.
Shi foriris kaj Tanja ekridis.
— Pro kio vi? — ne komprenis Timur.
Tanja ekridis plu laute.
— Ho, laudinda, ho, ruza estas nia Jhenja. " Mi iras por trinki"!
— Atenton! — eksonis de la subtegmento sonora, triumfa vocho de Jhenja. - Mi donas la gheneralan signalon numero unu!
— Freneza! — eksaltis Timur. — Ja tuj chi tien alkuros cent homoj! Kion vi faras?
Sed jam ekrotaciis, ekknaris la peza rado, ektremis, ektirighis la shnuroj: Tri-stop, tri-stop, halto! Kaj ektintis sub la teg-mentoj, en kameroj, en kokejoj signalaj sonoriloj, krakiloj, boteloj, ladskatoloj. Ne cent, sed tamen ne malpli ol kvindek geknaboj rapide kuris je la voko de la konata signalo.
— Olja — pafis sin Jhenja en la terason — ni iros por adiaui ankau! Ni estas multaj. Rigardu tra la fenestro!
— Aha — fortirante la kurtenon, miris Georgij. — Ja via tachmento estas granda. Vin eblas envagonigi kaj sendi ai la militfronto.
— Estis malpermesite! — suspiris, ripetante la vortojn de Timur, Jhenja. — Al chiuj chefoj kaj komandantoj estas rigore ordonite nin vangofrapi kaj resendi. Sed estas domaghe. Mi ien irus al la batalo, atake. Automatpafiloj preparighu! La unua!
— La unua en la mondo vi estas fanfaronulino kaj bandestrino! — mokete imitis shin Olga kaj metinte la rimenon de la akordiono trans la shultron, shi diris: — Nu, kion fari, se adiaui, ni adiauu kun muziko.
Ili eliris sur la straton. Olga ludis akordionon. Poste ektintis sonoriloj, ladskatoloj, boteloj, bastonoj, antaue iris la orkestro kaj eksonis kanto.
Ili iris tra la verdaj stratoj, plimultighis adiauantoj.
Komence flankaj homoj ne estis komprenantaj: kial oni bruas, tondras, krias? Pri kio kaj pro kio estas la kanto? Sed, kompreninte, ili ridetis kaj pense au voche deziris al Georgij felichan vojon.
Kiam ili estis alvenantaj al la kajo, preter la stacio, ne haltante, estis pasanta militista vagonaro.
En la unuaj vagonoj estis rugharmeanoj. Al ili chiuj mansvingis, kriadis.
Poste preteriris sentegmentaj vagonoj kun charoj, sup e r kiuj staris arbaro el verdaj timonoj. Poste estis vagonoj kun chevaloj. La chevaloj svingis per la muzeloj, machis fojnon. Al ili chiuj ankau kriis huraon. Fine preterkuris vagono, sur kiu staris io granda, angula, bone kovrita per griza krudtolo. Tie staris gardanta soldato.
Alvenis la trajno de Georgij. Timur adiauis la onklon.
Olga pashis al Georgij.
— Nu, ghis revido! — shi diris. — Kaj eble por longa tempo.
Li balancis la kapon kaj prenis shian manon:
— Mi ne scias… Kiel volas la sorto!
Signalo, bruo, tondro de la surdiga orkestro. La trajno forveturis.
Olga enpensighis. En la okuloj de Jhenja estis granda felicho, kiun ech shi ne plene komprenis.
Timur estis emociita, sed li regis sin.
— Do, jen — per iom sanghighinta vocho li diris — nun ankau mi restis sola. — Sed tuj rektighinte li plusis: — Tamen morgau al mi venos la panjo.
— Sed mi! — ekkriis Jhenja. — Sed ili! — shi montris la kamaradojn. — Sed tio chi! — kaj shi fingromontris la rughan stelon.
— Estu trankvila! — forigante la mediton, diris Oiga ai Timur. — Vi pri homoj chiam zorgis kaj ili al vi repagos same.
Timur levis la kapon.
— Ho, kaj chi tie li ne povis respondi alie, tiu simpla kaj aminda knabo!
Li levis la rigardon al la kamaradoj, ekridetis kaj diris:
— Mi staras… mi rigardas. Al chiuj estas bone! Chiuj estas trankvilaj. Tio signifas, ke mi ankau estas trankvila!