Міхал Дубянецкі
«Трэба рызыкаваць».
Дзёньнікавыя запісы 1985-1988 гадоў
Падрыхтоўка да друку Станіслава ДУБЯНЕЦКАГА.
Публікацыя Марыі Міхайлаўны Дубянецкай.
Яшчэ адна праява асабістай мужнасьці
У долі кожнага рэдактара перыядычнага літаратурнага выданьня ёсьць шчасьлівыя хвіліны. Яны зьвязаны з першаадкрывальніцтвам новых талентаў, выдатных твораў. За амаль 16 гадоў працы ў рэдакцыі часопісу “Полымя” мне даволі часта даводзілася перажываць такую радасьць.
Але гэта запеўка. Гаворка пойдзе пра трошкі іншае. Сёньня, з вышыні гадоў, мне падаецца цікавым, што рэдагаваньне мастацкіх рэчаў: раманаў, аповесьцяў, апавяданьняў, п’ес, вершаў, паэмаў помніцца толькі ў выключных выпадках. Затое ўсе ўспаміны, дзёньнікі, якія давялося рыхтаваць да друку самому ці нават проста чытаць вокам галоўнага рэдактара, не забываюцца. І тым больш такі жывы, эмацыянальны, выбуховы матэрыял, як дзёньнікі Міхала Дубянецкага “Трэба рызыкаваць…”
Як вядома, Дубянецкі быў таленавітым энцыклапедыстам, перакладчыкам, пісьменьнікам. Але асабліва ўдала і надзвычай вынікова спалучыліся ў ім дзьве прыродныя адоранасьці.
Ён стаў бліскучым кніжным выдаўцом – захопленым, ініцыятыўным, мудрым. Аднак на пасадзе дырэктара выдавецтва “Мастацкая літаратура”, каб яно працавала ня толькі на выкананьне эканамічнага плану, а для людзей, гэтым адбыць было немагчыма. Каб выпускаць патрэбныя, цікавыя кнігі, каб змагацца за іх з цэнзурай, патрабаваліся сьмеласьць, мужнасьць. У Міхала Дубянецкага яны меліся, пра што сьведчылі многія эпізоды ягонай дзейнасці.
Яшчэ адной праявай асабістай мужнасьці гэтага слаўнага чалавека сталі дзёньнікі. Здаецца, гэта так проста – пачаць іх весьці, зрабіць першы запіс. Але толькі не ў таталітарнай дзяржаве. Тут патрэбна адвага, бо занатаваныя радкі могуць трапіць у рукі высокапастаўленых ідэалагічных цэрбераў, цэнзараў у пагонах, а тады – чакай бяды. Ён гэтага не спалохаўся.
Друкаваць дзёньнікі М. Дубянецкага часопіс “Полымя” пачаў у № 2 за 1999 год. Гэта быў асобны сшытак, які меў загаловак “Да гісторыі выданьня аповесьці Васіля Быкава “Мёртвым не баліць”. Яму была дадзеная назва “Злое вогнішча”, а радок аўтара пакінуты падзагалоўкам. Да ліквідацыі незалежных рэдакцыяў, якая адбылася ў 2002 годзе, мы пасьпелі апублікаваць іх у “Полымі” у № № 10-12 за 2001 год, № № 1-4 за 2002 год...
Радуюся, што часопіс “Дзеяслоў” вырашыў апублікаваць астатнюю частку зьмястоўных дзёньнікаў. Гэта высакародна і справядліва ў дачыненьні да памяці пра Міхала Дубянецкага. Будзем спадзявацца, што некалі дзёньнікі выйдуць і асобнаю кнігаю.
Сяргей Законьнікаў.
5 студзеня 1985 году. Субота. Сяджу дома – выходны дзень. “Сяджу” – не зусім дакладна, бо ўвесь час нешта раблю. Днямі канчаткова вызваліўся ад “блакады” – “Блакаднай кнігі” Алеся Адамовіча і Данііла Граніна. Гэта незвычайная кніга вычарпала мяне канчаткова, фізічна і маральна. Фізічна таму, што вялікая, таму, што быў пэўны тэрмін здачы яе да выданьня, таму, што патрэбна было мазольна ўдасканальваць уніфікацыю мноства шмат разоў паўтораных там імёнаў, адрасоў і іншых рэаліяў. Маральна таму, што надзвычай цяжка аказалася быць прыкаваным такі працяглы час да тых трагічных, жудасных блакадных гісторыяў. Адчуваю, што я доўга яшчэ буду знаходзіцца пад уражаньнем усіх тых кашмараў, што доўга не змагу ўзяцца зноў за нешта значнае.
На 1986 год да выданьня не планую сабе нічога. Значыць, 1985 год – “свабодны”. А сёньня першы дзень гэтай свабоды. Як ніколі ўважліва азнаёміўся са сьвежым “ЛіМам”. Гэта першы нумар новага году. Вялікую плошчу нумару занялі ўзнагароды і… некралогі. Сьцяпану Александровічу нададзеная годнасьць “Заслужанага работніка культуры БССР”. Так сабе, без усякае юбілейнае даты, бяз нейкага “гарачага ўчынку”, а проста “за шматгадовую плённую літаратурную працу і актыўны ўдзел у грамадскім жыцьці” Хай сабе й так! Любіць ён афіцыйнае, дзяржаўнае прызнаньне, дамагаецца яго. Але ж дзівак, хапіла б і добрага прызнаньня шматлікіх і ўдзячных яго чытачоў. Зрабіў жа нямала. Гэта і застанецца ў яго вечным актыве, а ня тое званьне, што вельмі часта даецца неўпапад.
А вось Станіслаў Марцалеў за сваё 60-годдзе атрымаў Ганаровую грамату Вярхоўнага Савету БССР. Сядзеў бы і дагэтуль у ЦК, дык, напэўна, адхапіў бы ордэн за сваю антыкультурную дзейнасьць на пасадзе загадчыка аддзелу культуры. Божа, колькі ён напсаваў нашай літаратуры, нашай культуры! Як шчыраваў ён на ганебнай ніве русіфікацыі! Ды й цяпер псуе і шчыруе, шчыруе і псуе. А на цяперашняй пасадзе яго гэта можна “пасьпяхова” рабіць. Усё-такі камандуе цэлым Інстытутам. Ды якім – мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору!
Цэлую старонку займаюць партрэты новых лаўрэатаў Дзяржаўнай прэміі БССР у галіне літаратуры, мастацтва і архітэктуры, а таксама артыкул пра іх Максіма Танка – старшыні Камітэту па гэтых прэміях. Аж 21 лаўрэат! Сярод іх 5 пісьменьнікаў, адзін журналіст, адзін мастак. Я рады за Дануту Бічэль, Петруся Макаля, Дзьмітрыя Бугаёва, Анатоля Грачанікава, творчасьць якіх я ведаю і ў асноўным люблю. З задавальненьнем успрымаю таксама прэміі цудоўнай артыстцы Марыі Захарэвіч, мастаку Гаўрылу Вашчанку. Прэмія прысуджаная таксама і вялікаму нашаму Уладзіміру Караткевічу. Надта позна зрабілі гэта! “Цэхавая” грызьня, групаўшчына не дазволілі аддаць належнае гэтаму Сьветламу Чалавеку пры ягоным жыцьці. На папярэдні ж конкурс, які быў яшчэ пры Валодзевым жыцьці, вылучаўся той самы раман “Чорны замак Альшанскі”. І тады адхілілі. Затое цяпер, ратуючы свой аўтарытэт, рэабілітуючы сябе перад смуткуючай дагэтуль Беларусьсю па Такой Страце, заплюшчыўшы ад ганьбы і сораму вочы, прызналі Творцу. А каб раней, дык, можа, гэтае прызнаньне хоць крыху сагрэла б яго збалелае сэрца. А можа, і выратавала б жыцьцё, хоць Ён і ня падкі быў на афіцыйную славу…
Яшчэ старонка – рэпартаж пра адкрыцьцё Літаратурнага музею Петруся Броўкі. Вось каго ўжо песьцілі “партыя і ўрад”. Узьнялі да найвышэйшых годнасьцяў ня толькі БССР, але і СССР – і ў літаратуры(!), і ў навуцы(!), і ў партыі, і ў дзяржаўным апараце. А ён жа не раўня Караткевічу. Памёр гэты Пятрусь, і яго ўжо ніхто і не ўспамінае. Пуставаць наканавана ягонаму музею… Сьмерць жа Уладзіміра Караткевіча адгукнулася вялікім болем у сэрцах кожнага беларуса. З кожным днём яго веліч расьце і будзе вечнай слава яго на нашай зямлі.
7 студзеня 1985 г. Прыняў удзел у адкрыцьці Рэспубліканскай школы “Юны літаратар”. Гэтая падзея адбылася ў 10 гадзінаў у Доме літаратара. Зала на 350 месцаў была перапоўненая: сюды зьехаліся таленавітыя вучні старэйшых класаў Менску і ўсёй рэспублікі. Школа будзе мець два аддзяленьні – вочнае і завочнае. Першае для мінчукоў, другое для іншагародніх.
Ад імя арганізатараў Школы (Інстытут літаратуры імя Янкі Купалы АН БССР, Міністэрства асьветы БССР і Саюзу пісьменьнікаў) заняткі распачаў дырэктар школы Яўген Лецка. Ён хораша, узьнёсла акрэсьліў мэту Школы, прывязаў яе да традыцыі “Маладняка”, расказаў пра форму і метады яе функцыянаваньня, прадставіў склад Савету школы. Юных літаратараў віталі бацькоўскім словам Васіль Быкаў, Ніл Гілевіч, Віктар Каваленка, Міхась Лазарук.
Я. Лецка зьвярнуў увагу на сьпецыяльную, вельмі цікавую, зьмястоўную і прыгожую насьценгазету, якую з вялікім густам выпусьціла да гэтай падзеі ”супрацоўніца Інстытуту літаратуры, энтузіястка стварэньня гэтай Школы Галя Дубянецкая”. Мне прыемна было чуць гэта, бо я ведаю, колькі душы ўклала Галя ў гэтую справу. Пасьля 10-мінутнага перапынку пачаліся практычныя заняткі.
У добры час табе, Школа! Вядома, ня ўсе твае выхаванцы стануць прафесійнымі пісьменьнікамі. Ды такая задача і ня ставіцца. Але ж стань гадавальнікам аматараў і прыхільнікаў роднага слова. Выхоўвай маладое пакаленьне ў духу любові і павагі да прыгожага пісьменства – нашага і сусьветнага. У жорсткі прагматычны век, у век, які сушыць душы чалавечыя, ты дбай, каб у гэтых душах усё-ткі заставалася аснова духоўная.
У час перапынку падышоў Васіль Быкаў. Сказаў, што ён вельмі сьпяшаецца па неадкладных справах, але хацеў бы са мною перамовіцца. Разам з Васілём падняліся на 3-ці паверх у Гілевічаў кабінет.
В. Быкаў. “Я з Сульянавым напярэдадні Новага году быў у АТК1. Неяк так сталася, што я прыгадаў яму адно выказваньне Ніла, які сказаў, што доўга ці мала будзе ён сакратарыць, але ж ганарыцца будзе заўсёды, што гэта пры ягоным сакратарстве былі прынятыя ў члены СП два цікавыя чалавекі. Адзін, – кажу я, – тут, перад вамі. АТК адразу, усьміхнуўшыся, сказаў: “А я і другога ведаю. Але гэты другі не напісаў ніводнага раману”.
Я адпарыраваў: раману, праўда, не напісаў, але ж колькі значных твораў пераклаў. Ды як пераклаў! А перакладчыкі на поўных падставах прымаюцца ў Саюз. Але ён, Дубянецкі, як ніхто ў нашыя часы, столькі зрабіў і робіць для літаратуры – сьмела, прынцыпова, высокакваліфікавана. Дзякуючы яму, мы бачым цяпер адраджэньне нашай літаратуры – пісьменьнікам вальней стала дыхаць.
“А пра тэлеграму ягоную вы хіба забылі?” – кінуў АТК.
“Дык гэтая тэлеграма зрабіла станоўчую справу, як я разумею”, – сказаў Сульянаў.
“Ага, станоўчую – кажа АТК, – А вы ведаеце, што гэтая тэлеграма пахіснула пада мною крэсла?.. Ну, нічога, – працягваў АТК, – раней я злаваў на яго, а цяпер, здаецца, ужо адышло…”
Больш Васіль пра гэты свой візіт да АТК нічога не сказаў. Ды й навошта. І так было сказана нямала!
Затое ён сказаў, куды сьпяшаецца. Як высьветлілася, цалкам на кінастудыі забракавалі фільм, што зрабіў Віктар Дашук пра яго. Я спытаў, з якой прычыны – тэхнічнай, ці “ідэйнай”. “Вядома ж, з ідэйнай, – сказаў Васіль, – шмат у якіх мясьцінах, на іх думку, я ня тое кажу, што трэба, яшчэ больш прыдзірак да тэкстаў Алеся Адамовіча”.
Канец нашай размовы засьпеў Ніл Гілевіч. Мы разьвіталіся. Ніл застаўся ў сваім кабінеце, Васіль паехаў на кінастудыю. Думаю, паехаў з перакананьнем нічога не мяняць у сваіх і Алесевых тэкстах. “Падстрыгаць” іх – іхняя справа, а даваць іншыя, лагодненькія, аўтарскія тэксты – ня варта. У нас ужо адзнакаю часу стала, што гара нараджае мыш.
12 студзеня 1985 г. Учора апоўдні завітаў да мяне Іван Шамякін. Мы давалі яму на рэцэнзію “Сяргея Палуяна”. Далі яму не таму, што ён ведае Сяргея і яго творчасьць, а таму, каб яго дзяржаўнае імя памагло нам выдаць гэту кнігу. Ён напісаў рэцэнзію. Станоўчую ў асноўным. Але цяпер ужо просіць сёе-тое перагледзець у рукапісе, даць грунтоўную прадмову, Рагойшаву, у якой “абавязкова растлумачыць некаторыя небясьпечныя мясьціны”. “Я здымаю, – сказаў І. Шамякін, – хвалебнае Сяргеева слова пра англічан. Яно не патрэбна”. “А каб гэта было хвалебнае слова пра рускіх, вы зьнялі б?” – спытаў я. “Ну што ты? Там якраз такога слова і не хапае”, – сказаў ён.
Перакінуліся на мае непрыемнасьці, у тым ліку і з-за Купалаўскіх “Тутэйшых”. Ён раптам сказаў, што яму, як галоўнаму рэдактару энцыклапедыі, забаранялі ў Купалаўскім энцыклапедычным слоўніку даваць артыкул “Тутэйшыя”. “Я ўсё-такі даказаў, што трэба, каб ня выклікаць буру ў эмігранцкіх колах, – сказаў Іван Пятровіч. – Дамовіліся даваць, але ж з негатыўнай ацэнкаю. Я ўжо і так сваёй рукою зьняў 47 артыкулаў з гэтага выданьня”, – прызнаўся герой і дэпутат, шматгранны член і лаўрэат Шамякін.
Трэба б даведацца ў Янкі1 ці ў Юзіка2, што гэта за артыкулы, якіх Шамякін напалохаўся. А раптам цэнзар акажацца сьмялейшым і палову з іх дазволіў бы?
21 студзеня 1985 г. Позьнім вечарам, калі не сказаць глыбокай ноччу, – бо было ўжо дзьве гадзіны – дачытаў аповесьць Канстанціна Лазінскага “Анекдот пра газон”. Твор невялікі, 157 старонак машынапісу. Мне яго закінуў неяк летась Міша Ч.1 з просьбаю “прачытаць, ацаніць, а там, можа, што і вырашыць”. Заявачка нічога сабе!
Трэба даведацца, дзе Міша пазнаёміўся з аўтарам, ці прапанаваў ён гэты твор куды-небудзь. Твор добры, вышэй сярэдняга. Вельмі сучасны. Відаць, аўтар не старэйшы за свайго асноўнага героя Аліка Арсеньнева (36 гадоў). Прысьвяціў ён яго сваёй жонцы, мабыць, Вандзе, а можа і не, ці Віце – Віта, – ці Франчэсцы? Усіх ён выпісаў з любоўю. Бо і герой яго ўсіх іх любіў па-свойму. З Вандаю бавіў цяпер час. З Інаю разьвёўся, але ж любіў (ці паважаў), у цяжкіх хвілінах раіўся з ёю, нават заходзіў у яе новую сям’ю. Ды і яна не была абыякаваю да яго. Франчэска – “апошняе мімалётнае захапленьне”.
К. Лазінскі вывеў ледзь не тыповага цяперашняга маладога інтэлігента. Але ж яго нармальная раскаванасьць, свабода мысьленьня – ня ўпісваецца ў кодэкс “станоўчага героя”, які навязваецца цяпер савецкай літаратурай. Таму і нялёгка будзе К. Лазінскаму друкаваць гэтую рэч. У маіх руках быў недзе трэці экземпляр яе. Значыць, некаму пасылалася яшчэ.
Аўтар – масквіч. А гэтая акалічнасьць ня дасьць мне прыняць яе да выданьня, таму, што надта багата пыліцца ў шафах рукапісаў сваіх аўтараў. Хоць, вядома, сярод гэтых рукапісаў мала такога ўзроўню, як аповесьць К. Лазінскага. Шкада!
Разам з гэтым творам Міша даў мне яшчэ адзін, значна меншы – 59 старонак. Той самы аўтар. Тая самая “хватка”, тая самая шырыня поглядаў. Твор называецца “З даваеннага нямецкага сямейнага альбома. Аповесьць”. Дзея адбываецца ў акупіраванным рускімі і амерыканцамі невялікім нямецкім гарадку. Паказаны сапраўдныя чалавечыя, сяброўскія адносіны паміж ваеннымі прадстаўнікамі абедзьвюх краінаў, паміж салдатамі і асабліва паміж абодвума камендантамі капітанамі Прохаравым і Олтменам і іх жонкамі Кацюшаю і Надзін.
Аўтару, напэўна, давядзецца чакаць адпаведнай кан’юнктуры ва ўзаемаадносінах СССР – ЗША, каб яго твор убачыў сьвет.
22 студзеня 1985 г. Мне прыгадалі; што я – нейкі член нейкага рэпертуарнага савету (пры Міністэрстве культуры). Хітрая Н. Загорская хацела мець у сваім ускосным падначаленьні дырэктара выдавецтва, у якога яна павінна выдавацца. Напярэдадні нават пазваніла, сказала, што “вельмі дарэчы будзе там інфармацыя “Мастацкай літаратуры”.
Зьяўляюся на савет. Старшыня – А. Петрашкевіч. Агучвае ён “пытаньні” парадку дня і аўтараў рэфератаў. Сярод апошніх назваў мяне. Цікавыя метады ў Загорскай! А раптам я не разгарнуў бы яе “Праграму”?
Пакуль Петрашкевіч даваў то аднаму, то другому слова, я прааналізаваў “План дзяржаўных заявак на творы ў рэпертуар самадзейных мастацкіх калектываў.” Аналіз гэты я “выдаў” сабранай грамадзе – у тэматычным “разрэзе”. Было нейкае абмеркаваньне. Найбольшую зацікаўленасьць выказалі работнікі Міністэрства. Астатнія адчувалі сябе… хто як, некаторыя нават лішнімі.
“Цікавыя” заўвагі да плану выказала В. В. Казлова:
1. Дапоўніць план Ленініянай (гэта значыць, аднаактоўкамі і рознымі інсцэніроўкамі пра Леніна);
2. Тэмай пра сучасную армію (“а то толькі пра пагранічнікаў ёсць”);
3. Пра новыя абрады, напрыклад, пра “сьвята вуліцы”.
Сам Петрашкевіч унёс свой грош: “Трэба б больш сатыры і гумару – супраць п’янства, разгільдзяйства, падхалімства і г. д.”…