Вось ужо прынесьлі перадабедзенныя “сьпецыі” – карвалол і па таблетцы нітрасарбіда, карынфара і каўфеліна. Значыць, дадзены сігнал на абед. Пайду.
Пасьля паабедзенага адпачынку былі Марыя і Эдуард (Скобелеў – рэд.). Цяпер маю поўна фруктаў і добры напітак – журавінавы сок, аж два слоікі. А якія астры! Вось калі я ўбачыў апраўданьне іх назвы – “зорка”. Варта хоць адзін толькі раз па-сапраўднаму паглядзець на гэтыя бальфі, унікум-усьмешкі, дзюшэсы, горльдштрасы, прынцэсы і вы назаўсёды палюбіце гэтыя кветкі. Палюбіце і не паверыце, што яны сьціплыя, бедныя. Яны шыкоўныя! І мне іх так багата прынесьлі, што атрымаўся яшчэ вялікі прыгажэнны букет Валянціне Фамінічне Курбатавай – сімпатычнай інтэлігентнай жанчыне, з якою мы зноў сустрэліся тут.
9 верасьня 1985 году. Мінулы дзень быў – не стандартны, бо выхадны. А вось сёньня панядзелак, пачатак рабочага тыдня. Узяліся за мяне вельмі актыўна. З самай раніцы ўколы – гіпарын і трайчатку (кактэйль); ЭКГ; кропельніца; двойчы бралі кроў на аналізы – адзін раз перад кропельніцай – іголку пакінулі ў руцэ і “падвялі” да яе кропельніцу, другі раз “самастойна”, з пальца; ранішні ўрачэбны абход (ціск: 140/80), пульс нармальны, тэмпература – таксама. Наведала мяне нават Ірына Аляксандраўна – загадчыца нашага аддзяленьня. Таксама паслухала, памерала, параіла…
Па-свойму “лечыць” няня. Ёй, напрыклад, сказалі раніцай: “Вазьміце, калі ласка, у туалеце слоік для аналізу”. Гэта яе прамы абавязак. Яна нярвова пачала распытваць, колькі ён там стаіць, а якой гадзіне дакладна быў пастаўлены і г.д. Ёй вымушаныя былі адказваць. “Я не хочу за кого-то работать. Это должна была моя предшественница сделать.” Праз некаторы час мы ёй кажам, што там, у тым самым туалеце няма паперы. “Много слишком рвете”, – адразу вырашыла нашую праблему цётка. Яна адчыняе нашыя дзьверы і заходзіць у палату няспынна. Часта нічога так і ня скажа, часам паглядзіць у які-небудзь кут, адчыніць шафу, ці што-небудзь палічыць (скажам, па колькі ў кожнага з нас прасьцінаў ці коўдраў). А часта – проста так адчыніць дзьверы, зойдзе ў палату на крок-другі і вяртаецца некуды назад.
У палаце, апрача мяне, яшчэ двое мужчынаў. Адін гадоў на пяць маладзейшы за мяне, Віктар Андрэевіч Сьляпцоў. Ён з дзяржплану БССР, займаецца, як ён сказаў “новай тэхнікай”. Я яму сказаў, што я думаю пра “новую тэхніку” ў паліграфіі. Сказаў, што нельга яе прымусова насаджаць у нас тады, калі нічога не забясьпечана для яе бесперабойнай працы. Заўсёды чаго-небудзь не хапае, скажам для фотапалімернага спосабу заўсёды няма нейкіх пласьцінаў, для іншага спосабу – нечага яшчэ. Выпуск гэтым спосабам нам вельмі дорага каштуе. І вельмі доўга! Ёсьць у нас кнігі, што знаходзіліся ў вытворчасьці некалькі гадоў – не было тых пласьцінаў ці нечага яшчэ. “Таварыш” у дыскусію не ўступіў.
Другі мой сусед – гадоў на пятнаццаць старэйшы за мяне. Жонка яго – доктар педагагічных навук, прафесар. Сам ён у 1963 годзе зьняў вайсковую форму, быў афіцэрам, але не страявым, а “ідэалагічным” – выкладаў у вайсковых вучылішчах гісторыю КПСС і палітэканомію. Цяпер выкладае ў Менскім дзяржпедінстытуце імя Горкага палітэканомію, зваць Пётр Іванавіч. З ім была нават дыскусія.
– Такое дрэннае надвор’е, – кажа Віктар. – І як гэта тым студэнтам у калгасах?
– А наогул няправільная практыка ганяць студэнтаў у калгасы, – падаю голас я.
– Чаму няправільная, скажыце, можа, вы ведаеце спосаб не пасылаць? – адазваўся Пётр Іванавіч.
– Ну, такое пытаньне не палітэканому ставіць, – адказваю. – Хіба вы хутчэй за каго маглі б і павінны ўбачыць, што эканоміка “нашая”, у дадзеным выпадку сельская гаспадарка, жыве на ўколах, што сістэма зусім не працуе, альбо “працуе” з вялікімі перабоямі.
– Ды й няма ніякай сістэмы, – ціха падхапіў Віктар, відаць, каб не пачуў стары і глухі палітэканом.
Стары сапраўды не пачуў апошняй рэплікі і зьвяртаецца да мяне:
– А хіба вы ня ведаеце, што нашая сельская гаспадарка – сезонная, што туды ў час галоўных кампаніяў трэба ой колькі рабочых рук?
– Навука і апалагетыка, Пётр Іванавіч, не сумяшчальныя рэчы, – рызыкоўна адказваю я. – Вы, як савецкі вучоны-эканаміст, павінны б ужо ці мець сваю мадэль савецкай сельскай гаспадаркі, ці шукаць яе, каб падказаць, каму трэба. А вы абараняеце зусім непрыдатны status qvo. А гэта апалагетыка.
Я ўсякіх аргументаў чакаў бы ад вучонага, толькі не такога:
– А якую вы сістэму абараняеце? – горача, як толькі мог, вымавіў мой апанент.
– Я за нармальную сістэму, – імправізую я, – каб кожная галіна магла спраўляцца сама з сваімі праграмамі і не выводзіла з рытму іншыя галіны. Студэнт, што праседзеў у калгасе месяц “на бульбе”, недаатрымае мінімум дзесяць адсоткаў патрэбных грамадству ведаў. На прадпрыемствах і ва ўстановах адчуваецца заўсёды ў “сельгасчас” арытмія, якая дорага каштуе і кожнаму чалавеку і дзяржаве.
І я пераказаў тут асноўныя думкі з брашуры міністра сельскай гаспадаркі хрушчоўскіх часоў Міцкевіча “Сельская гаспадарка Канады”.
– Вось вы, дырэктар выдавецтва. Чаму вы не выконваеце ваш план ці заданьне самі, адзін. А ў вас жа, мабыць, ёсьць і намесьнікі, і карэктары? Ёсьць?
Прыбягаў Мікола (тут і далей Шэляговіч – рэд.). Праўда, панядзелак тут не для візітаў, але яму, як мая Ірынка кажа, перашкод ніякіх не існуе.
Чаму ж не існуе? Сьмелы, упарты – гэта правільна. Але ж яго баяцца і травяць, травяць і баяцца. І, на жаль, – “шчырыя беларусы”. Не беларусы гэта, а беларускія шавіністы, як бы хораша не маскіравалі яны свае негатыўныя адносіны да паэзіі і наогул справы Міколавай. Вось сёньня ён “парадаваў” мяне: У рэдакцыі часопісу “Работніца і сялянка” зьнялі латышскае апавяданьне ў яго перакладзе. Паведаміў яму Аркадзь Бжазоўскі, сказаў, што апавяданьне чытаў і В. Нікіфаровіч, “яму, маўляў, таксама (!) не спадабалася.” Заадно Бжазоўскі загадкава папытаў, як яго яцьвяжскія справы. Вось у гэтым і ўся адгадка!
Учора ўбачыў яшчэ адзін знаёмы твар. Прывітаўся кіўком галавы, бо забыў яго імя і прозьвішча. Праўда, памятаю, што ён вучоны “аграрнага” профілю і што сустракаўся з ім у выдавецтве “Ураджай” каля дваццаці гадоў таму назад. А сёньня ён сам да мяне падышоў. Сходу спытаў, дзе мы маглі з ім сустракацца, ці не былі калі-небудзь адначасова ў бальніцы. Ён назваў сябе вучоным-геадэзістам, сказаў, што працаваў у Горацкай сельскагаспадарчай акадэміі, а цяпер у Менску. “Убачыўшы вас, – прызнаўся ён, – мне стала няёмка: вось, думаю, чалавек, якому, памятаецца мне, я нечым ў жыцьці абавязаны, а хто ён такі – забыў. Памятаю толькі, што вы далікатны да людзей і наогул сімпатычны.”
Я сказаў, дзе мы сустракаліся. Тады ён “адкрыўся” больш: ён ад Акадэміі быў адказны за геадэзічны навуковы зборнік. “Вось цяпер ведаю, чаму я, убачыўшы вас, адразу прыгадаў вашую нейкую дабрыню да мяне. А цяпер я ўспомніў: вы многа і часта вырашалі нашыя праблемы і па зборнік, і па асобных нашых выданьнях. Прабачце, што забыў прозьвішча”.
Некалькі хвілінаў паразмаўлялі на ўсякія “абстрактныя” тэмы.
10 верасьня 1985 году. Сёньня наступіла нейкае пагаршэньне: з раніцы таблетка нітрагліцэрыну спатрэбілася, падскочыў ціск – 160/90 (папярэднія ж два дні быў нармальны, ды й без нітрагліцэрыну абышоўся)… Думаю, што ўсё гэта рэакцыя на нянінае “лячэньне”: сёньня, нарэшце, я закончыў “збор аналізаў”, але, памятаючы ўчарашні канфлікт, я ўвесь гэты час напружана чакаў сустрэчы з няняй – гэта дало першы спазм; сустрэча адбылася ў такой самай танальнасьці, як і ўчора (“Что? Почему? Это обязанность ночной няни”) – другі спазм і павышэньне ціску.
А палове адзінаццатай прыйшла бухгалтарка Клара Кунавіч падпісваць чэк у банк. Арыгінальная склалася сітуацыя ў выдавецтве – адсутнічаюць усе тыя, хто мае права першага подпісу: я – тут, галоўны рэдактар – на ММКВК, намесьнік па вытворчасьці – у Маскве па неадкладных асабістых справах.
Клара прыйшла і разгубілася – застала мяне пад кропельніцаю.
– Ой-ё-ёй! А як жа нам цяпер атрымаць тыя фінансы ў банку? – загаласіла бухгалтарка.
– Нічога, Кларачка, пачакайце, калі ласка дзесяць хвілінаў, усяго толькі дзесяць хвілінаў, – кажу я . – Вось бачыце, як мала засталося ў флаконе…
– Ну, тады я патэлефаную Паліне Сяргееўне, што затрымліваюся. Адкуль можна пазваніць?
Я сказаў адкуль і расказаў, як гэта зрабіць, бо тэлефон капрызьлівы. Хутка з мяне зьнялі кропельніцу і я ўстаў, хоць пасьля гэтага рэкамендуецца хвілінаў дзесяць паляжаць. Прывёў сябе ў больш-менш прыстойны выгляд – надзеў новы шарсьцяны спартыўны касьцюм, нядаўна куплены ў Нясьвіжы, паправіў прычоску – усё-такі прымаць буду жанчыну. І тым больш, што яна мне падабаецца, хоць зрэшты мне ўсе выдавецкія жанчыны падабаюцца – хто як жанчына, хто як таленавітая супрацоўніца, хто як чалавек. Усе заслугоўваюць павагі і ўвагі, і дай бог ім шчасьця! А Клара, апрача ўсяго іншага, каштоўная яшчэ і сваёй мэтанакіраванасьцю. Маючы сям’ю – мужа і дваіх дзяцей, яна паступіла на завочную вучобу ў Маскоўскі паліграфічны інстытут, на фінансава-эканамічнае аддзяленьне. І цяпер ужо скончыла пасьпяхова тры курсы. Праз два гады будзе сьпецыяліст з вышэйшай адукацыяй. Я яе заахвоціў тым, што з пасады касіра перавёў у бухгалтары. Гэта ёй дало невялікую прыбаўку да акладу, але, як мне казалі, яна добра адчула маю маральную падтрымку і была вельмі ўдзячная. А нядаўна яна, нарэшце, атрымала кватэру: шмат гадоў жыла ў страшэнных, абражаючых чалавечую годнасьць, умовах. Як і большасьць савецкіх гараджанаў, ды й вяскоўцаў таксама! Яе новая кватэра аднак, не “падараваная” ёй рэжымам і не атрыманая паводле чаргі, у якой трэба “стаяць” і з плачам душэўным спадзявацца і чакаць дзесяць і больш гадоў. Проста гэты рэжым з шасьцідзесяцісямі гадовым спазьненьнем вырашыў паказаць свой “гуманізм” і насельнікам “Кларынай” шматкватэрнай “лачугі”, як савецкая прапаганда называе жытло беднякоў у капіталістычных краінах. Але побач з яе хацінай стаяць пакуль населеныя няшчаснымі людзьмі яшчэ некалькі такіх самых савецкіх палацаў. У адным з іх даўно пакутуе мая добрая знаёмая, дырэктар кнігарні падпісных выданьняў, сімпатычная Ліля Паўлаўна Болдырава. А разам з ёю і сям’я яе любімага сына.
Я падпісаў Кларын чэк і не адзін. Яна ня ўпэўненая была, што той рукою, у якой “нешта тырчала”, можна паставіць “правільны” подпіс, папрасіла падпісаць два-тры празапас. Я выканаў гэтую незаконную просьбу, улічваючы цяперашнія абставіны ў выдавецтве. Аддаючы чэкавую кніжку сказаў:
– А ўсё-такі, Кларачка, напэўна, пройдзе першы чэк, а тыя наўрад ці прымуць.
– Чаму?
– Таму, што надта стараўся. Падпісваў імгненна, а пасьпяваў сачыць за кожным кручком. А гэта гарантыя адступленьня ад подпісу-ўзору.
– Ну, хоць адзін, можа, прапусьцяць. На сёньня больш і ня трэба.
Так мы разьвіталіся, абмяняўшыся нейкімі “рытуальнымі” фразамі.
Папрасіў Марыю, каб да мяне сёньня не прыходзіла. Вядома, мне прыемна было б яе бачыць, маю верную спадарожніцу, адзіна магчымую маці маіх таленавітых дзяцей. Параіў, каб лепш схадзіла ў гэты час на сустрэчу з Краснадарскімі знаёмымі. Ды трэба ж падрыхтаваць у дарогу нашу Галю. А ў яе не абы якая дарога. Гэта ж першы яе працоўны адпачынак! Першая самастойная турыстычная паездка! Ды якая ж доўгая і далёкая – на цэлых дваццаць дзён і аж у Закаўказьзе, на турыстычную базу “Планерскае”. Я сказаў пра гэта ў маёй палаце, дык Віктар кажа, што ён ведае “Планерскае”. Пару гадоў таму назад езьдзіла туды яго дачка-дзесяцікласьніца. З ёю чалавек дваццаць. Працавалі там у саўгасе – на полі ці на саўгасных заводах.
– Дык вось, – кажа, Віктар, – цэлыя канікулы юнакі і дзяўчаты працавалі. За гэта ім налічвалі нейкія грошы. А дайшла справа да разьліку – амаль усё налічанае ўтрымалі на аплату харчоў ды розных штрафаў. Ледзь-ледзь хапіла на зваротны білет. А ў дарозе ж трэба есьці!..
Вечарам па тэлефоне я цёпла разьвітваўся са сваёй юнай турысткаю.
Была адзінаццатая гадзіна вечара, а Галечка яшчэ не рыхтавалася ў дарогу. Як высьветлілася, яна ледзь ня цэлы дзень займалася сваімі вершамі – вычытвала пасьля машынапіснай перадрукоўкі, адбірала разам з Лёнем (тут і далей – Дранько-Майсюком – рэд.) для альманаху “Дзень паэзіі – 86”. У альманах трэба адзін-два, а Лёня “выбраў” цэлы дзясятак. “А цяпер, сказаў, будзем выбіраць з гэтага. Ёсьць жа яшчэ ўкладальнік зборніку, ёсьць загадчык рэдакцыі. Але ім нялёгка будзе, бо з добрага выбраць лепшае ня так лёгка.
Лёня, як рэдактар, рабіў, вядома, свае заўвагі, даваў парады. Кожную з іх Галя, як яна сама мне прызналася, сустракала “ў штыкі”. Я пахваліў яе за “цьвёрдыя перакананьні”, але ж параіў прыслухоўвацца да Лёневых парадаў – ён мае добрую падрыхтоўку ў паэзіі, а галоўнае, сам паэт таленавіты, з добрым густам.
Гэта Галіны арыгінальныя вершы. Свае вершы яна ўсё яшчэ баіцца публікаваць. Я і ня ведаю, як яна адважылася на абнародаваньне сваіх перакладаў з Р. Бёрнса. А цудоўная атрымалася нізка!
11 верасьня 1985 году. Серада. 10 гадзінаў раніцы. Да сьнеданьня пасьпеў прыняць дзьве нітрагліцэрыначкі і вось цяпер укінуў трэцюю. Ранішнюю дозу лекаў прыняў. А ўрачэбнага абходу чамусьці яшчэ не было. Затое Ірына Аляксандраўна мяне на калідоры папярэдзіла, каб далёка не адыходзіў ад палаты. “Хачу паказаць вас прафесару”, – вымавіла. А якому не сказала.
Нашая палата часта нагадвае чытальню. Зацята чытаюць усе яе насельнікі.
Перада мною цяпер ляжыць часопіс “Беларусь”, разгорнуты на нарысе Леаніда Левановіча “Глыбокія карані”. Ня ведаю, каму пішуць і каму друкуюць такія матэрыялы. Я іх ніколі не чытаю! Хіба што зацікавіць імя аўтара ці ягоны аб’ект. Праштудзірую часопіс, пасьля закажу з дому якую-небудзь кнігу.
Пётр Іванавіч ледзь ня дзень і ноч вельмі зацікаўлена чытае“Шчыт і меч” Вадзіма Кажэўнікава. Прытым другую ўжо кнігу. І перад гэтым шмат чаго, кажа, тут прачытаў. Робіць гэта ён ня ў ложку, як шмат хто любіць, і ня ў крэсьле, што пасавала б да яго ўзросту і рангу. На палату ёсьць адна нізенькая табурэтка – калі трапіцца цяжка хворы, т. зв. ляжачы, тады на ёй стаіць начное начыньне. Табурэтачка гэтая некалі апынулася каля ложку Пятра Іванавіча. Ён яе прыгледзеў і знайшоў ёй прымяненьне: бярэ кнігу і, кладзе яе на ложак, а сам садзіцца на гэты “трон” і чытае. Чытае запар гадзіну-дзьве. Мясьціны, што ўразілі нечым яго, перачытвае па некалькі разоў, чытае іх і нам голасна. Абмяркоўвае іх зьмест. Карацей, жыве імі ўвесь.
Таксама любіць чціва пра шпіёнаў Віктар. Калі я паступіў у палату, ён дачытваў таўшчэзную кнігу Яўгена Вараб’ёва “Зямля да запатрабаваньня” – пра славутага савецкага шпіёна беларуска-яўрэйскага паходжаньня Льва Маневіча. Цяпер пераключыўся на “Лязо брытвы” Яфрэмава.
Калі Пётр Іванавіч зачытвае ўсім нам уголас нешта страшнае ці экстравагантнае пра фашысцкіх правадыроў, дык маладзейшы намнога Віктар з задавальненьнем зьвяртае нашую ўвагу на вычытаныя ім пікантныя сексуальныя штучкі. Нават часта зьвяртаецца да Пятра Іванавіча (!) з “нявінным” пытаньнем, скажам, як той паступіў бы ў такіх сексуальных сітуацыях, альбо ці ўхваляе ён такую і такую тэхніку палавых зносінаў.