Лічаць роднай мовай беларускую 74, 2%
Лічаць роднай мовай рускую 25, 4%
!ншымі мовамі валодае 68,7%
З іх рускай 57, 0%
Iншымі 11, 7%
Не валодае іншымі мовамі, апроч беларускай, 32,3%
Выказана патрабаванне (ці просьба) рэабілітаваць паэта Алеся Гаруна, акадэміка Усевалада Iгнатоўскага і некаторых іншых.
Я. Сакалоў, С. Паўлаў і некаторыя іншыя з “хадзяеў” былі прыкметна збян- тэжаныя гэтымі дадзенымі.
Выразна прагучала думка, што беларусы выйдуць на вуліцы, калі будзе працягвацца гэтак далей.
Усе выступленні фіксаваліся на плёнку. Думаю, што праз тыдзень-другі расшыфруюць, перакладуць на рускую мову і фельд-сувяззю пашлюць у бела- каменную. Маўляў, глядзіце, як нас бяруць тут беларусы за горла.
***
На другі ж дзень у тыя самыя апартаменты была выкліканая іншая група дзеячаў. Цяпер ужо да другога сакратара ЦК КПБ Генадзя Барташэвіча, які,
зазначым, курыруе кадры і карныя органы. Галоўным клопатам “хадзяіна” былі так званыя “нефармальныя” арганізацыі, карацей, такія згуртаванні, якім адмаўляюць улады права на існаванне, як, напрыклад, “Талака”.
Гэтую апошнюю ініцыятары сустрэчы падверглі самай жорсткай крытыцы. !х абурыла “найноўшая выхадка” “Талакі” - “дзёрзкі паход па Дзвіне-Даўгаве”. Што ж інкрымінуецца нашым смельчакам?
- паход адбываўся пад нацыянальнымі бел-чырвона-белымі сцягамі;
- удзельнікі мелі на рукавах шэўроны з выяваю “Пагоні”, гэтая эмблема была і на харугвах, на штандарах;
- удзельнікамі час ад часу выгукваліся нацыяналістычныя лозунгі і паролі тыпу “Жыве Беларусь!” і падымалі “свае” лозунгі;
- на латышскай тэрыторыі адбыліся сустрэчы з аднадумцамі, сумесныя вечары.
Гэтая гульня ў інтэрнацыяналізм цалкам правалілася і паказала сапраўдную сутнасць мерапрыемства:
- кантакты паміж аднымі і другімі адбываліся з дапамогай перакладу, але без рускай мовы пасярэдніцы;
- удзельнікі паходу шукалі сустрэчы з сынам Антона Луцкевіча і дамагліся яе. Яны наогул шукалі сувязяў з адпаведна настроенымі равеснікамі і далёка не равеснікамі;
- ледзь не з рэлігійным экстазам выконваліся па-беларуску і па-латышску спецыяльна падрыхтаваная да “паходу” песня “У золкім подыху вякоў”, што гучала там, як гімн.
М. Танк сказаў мне, што “нам там учора далі моцны наганяй за гэтых “тала- коўцаў”, за ўсякіх “нефармалістаў”.
“Наганяй”, дарэчы, не толькі ні з таго ні з сяго атрымліваюць тыя, каго моладзь тая і не прасіла займацца імі, не хоча іх улады над сабою. Ну, гэта, як кажуць, бяда гэтых дзядоў. Але ж “наганяй” дастаецца і “талакоўцам”. Першая яго праява - адмова друкаваць справаздачу пра раллі “Дзвіна-Даўгава”, дадзена толькі маленькая інфармацыя ў “Чырвонай змене”.
У наступны панядзелак пытанне “нефармальных” будзе разбірацца на сакра- тарыяце СП. Будзе “разбірацца” і ў шмат якіх іншых “інстанцыях”.
21 мая 1987 году. На нараду аб чарнобыльскіх праблемах, мы пайшлі ад мяне разам з Барысам Сачанкам...
Дзень скончыўся ў Доме літаратара “Прэм’ерай купалаўскай энцыклапедыі”. Яе прадставіў !ван Шамякін. Пра яе гаварылі: !осіф Хаўратовіч, Аляксандр Петрашкевіч, Ніна Саламевіч (цудоўна!), Люба Тарасюк, Мікола Грынчык, Віктар Каваленка, дырэктар СШ з Брэстчыны.
У зале вельмі-вельмі мала было энцыклапедыстаў. Яшчэ менш - аўтараў гэтай энцыклапедыі. Усё сядзелі нейкія падлеткі. А можа гэта выхаванцы таго сімпатычнага дырэктара сапраўднай, значыць, беларускай школы?
Быў і добры, кажуць, канцэрт. Я на яго не застаўся. Дома чакалі не менш важныя справы.
23 мая 1987 году. фынчын дзень нараджэння. Поўны дом кветак. Букеты, букеты! Усюды букеты. I ў крышталёвых, і ў шкляных, і ў керамічных вазах - улічваліся колер, форма і аб’ём, асабліва вышыня вазы. Праўда, “рознаквецце” не шырокае, адпаведна сёлетняй пары году - незабудкі, бэз, гваздзікі, нарцысы, цюльпаны. Затое якія нязвыклыя формы іх! А кодеры! Перш за ўсё цюльпаны адрозніваюцца гэтым - уся вясёлка. Што ні гатунак, дык новая непаўторнасць. А гатункі - “Слава Галандыі”, “Крэлабес”, “Роуз Уінгс”, “Лондан”, “Оксфард”...
Прыгожыя цюльпаны белыя і чырвоныя. Менш - жоўтыя. Мноства ружовых адценняў. Галоўным прадстаўніком гэтых апошніх, бадай, “Роуз Уінгс” (“ружовыя крылы”). На адной гэтай кветцы, быццам бы аднакаляровай, ружовай, можна любавацца мяккімі пераходамі ад таго самага чырвонага да таго самага белага колераў. Здзіўляюць тут не зусім цюльпанныя пялёсткі кветак. Яны ў верхняй сваёй частцы больш нагадваюць пялёсткі лілеі, таксама як і гэтыя, трубачкай скручаныя наверх. На гэтым іх падабенства з пялёсткамі роднасных ім лілей вычэрпваецца. Варта толькі паглядзець зверху на “Роуз Уінгс” і ўбачыш... ружу. Так, ружу! Такое ўражанне ствараюць тыя “трубачкі”, што кладуцца адна на другую і паралельна.
Сёлета, дарэчы, у нас у кватэры, здаецца, без жывых кветак не было ніводнага дня. Вельмі часта іх бывае не менш, чым сёння, а нават і больш. Самым кветка- вым быў сакавік. Палову месяца кватэра патанала ў кветках у сувязі з маім 4-м чыслом. Мала чым саступіла другая палова - развітання Марыі з калектывам, са “штатнай” працай. А далей пайшлі кветкі са сваёй дачы. А гэта будзе ўжо да глыбокай восені! Узімку даводзіцца наведваць час ад часу Камароўскі рынак, каб адтуль прыносіць у наш дом кветкі.
У свой Дзень фынка атрымала шмат дарагіх падарункаў - ад кніг, цукерак і парфумаў, да прадметаў адзення і абутку. Усіх названых відаў было няма- ла. Але ж кідаецца ў вочы адна акалічнасць: зробленае, звязанае, пашытае рукамі дарыльшчыкаў - значна вышэйшай якасці, чым тое, што зварганена на сацыялістычных прадпрыемствах.
Вось маленькі, а які паказальны, прыклад - духі “Фея ночи”(“Начная фея”). Яны, як там пазначана (заўважым: у вельмі неадпаведным месцы) маюць год- насць групы “Экстра”, ГОСТ 17237-71”. Цана - 12 рублёў. Гэта і за вядро такой вады нятанна. А тут маленькі флакончык на кубікаў тры вадкасці (каля 3, 5 см. у дыяметры донца і 3 см. вышыня флакона-цыліндра!). Можа дзяржава, каб не сорамна было драць са “свайго” народу столькі яго мазольных грошай, пастара- лася аформіць гэты тавар? Дзе вы бачылі? Просценькае шкельца. Просценькая гладзенькая цыліндрычная бутэлечка. Просценькі пластмасавенькі няўклюдны корачак. А на ім - яшчэ больш няўклюдная шэрая пачварная накрыўка ледзь не велічыні бутэлечкі. Злачынна паскудная для такой цаны ўпакоўка з мяккага кардону невыразных шэра-чорных колераў, на чатырох асноўных плоскасцях каробачкі два вялікія матылі, мабыць, тыя “феі”, а ў сапраўднасці Pieris brassicae. Абадок “пастамента” ўвесь у тэкстах. Тут мы знайшлі і як называюцца творчыя і вытворчыя таленты - “Масква. СССР. Ф-ка “Новая заря”. I марка гэтай са- вецкай фірмы ёсць - усё, як у людзей. Дэвальвіраваная абрэвіятура тут азначае, што “тавар, зроблены на экспарт(!). Цікава, якія асацыяцыі гэтае “фэ” выкліча ў Iрынкі? Ці патрывожыць яна тое, што ў маўзалеі на вялізнай плошчы?..
У канцы лютага-пачатку сакавіка пачаліся нашыя амарылісы. Iх было столькі, што рэзалі нават у букеты. За вокнамі - снег, трашчыць мароз, а дома бушуюць амарылісы. Мабыць, гэта і натхніла Галю напісаць цудоўны верш “Амарылісы”. Крышку пазней усцешылі нас і ружова-фіялетавыя званочкі глаксінняў. У самы пік цвіцення ад гэтых званочкаў не было відно ні раслінаў, ні вазонаў.
24 мая 1987 году. З 14-ці гадзінаў 40 хвілінаў глядзеў па Беларускім тэлебачанні праграму “Роднае слова”. Перадачу падрыхтаваў Вінцук Вячорка. Ён вадзіў гледачоў па адным з мінскіх універсамаў - “Гродна”. Гэта ўнікальнае гандлёвае прадпрыемства ў Мінску. Ды, мабыць, і ва ўсёй Беларусі: усе шыльды і шыльдачкі, аб’явы і этыкетачкі і г. д. напісаны... на бе-ла-рус-кай мове! Ці ж гэта не дзіва ў нас, у наш час, у краіне “з узорна вырашаным нацыянальным пытаннем”?!
Дзе мілы Вінцук знайшоў такое дзіва? А можа сам інспіраваў гэта? Як там бы ні было, а Вінцук заслугоўвае найвялікшай нашай падзякі і захаплення, найлепшага слова пра сябе. Колькі ён робіць, каб вярнуць гаротным белару- сам забраную ў іх мову! Бачыце, з тэлекамерай і мікрафонам дапяў нават да крамы. А колькі і як ён дзейнічае ва ўласцівых яму ўмовах, у інтылігенцкіх і маладзёжных аўдыторыях, ва ўстановах культуры.
Дай Божа, табе здароўя, дарагі Вінцук! Беражы цябе, Божа, ад падонкаў і свінней! Можа тое, што я паведаміў учора Вінцуку, будзе карысным у яго вялікай патрыятычнай дзейнасці.
А цяпер вось Цэнтральнае тэлебачанне хваліць нядаўніх “ворагаў савецкага народу” паэтаў Гумілёва і Севяраніна. Няхай жыве Адліга-2!
26 мая 1987 году. “Самая дэмакратычная” ў двухкоссі краіна СССР паволі, паволі вызваляецца ад ганебнага двухкосся:
Вярнуўся са шматгадовай ссылкі акадэмік Андрэй Сахараў. Больш за сто барацьбітоў за правы чалавека вызваленыя з турмаў, канцэнтрацыйных лагероў, з “псіхушак”, некаторым з іх дазволена выехаць на жыхарства за мяжу.
У часопісах пачалі публікаваць не толькі забароненыя творы прызнаных савецкіх пісьменнікаў, але таксама і творы былых “ворагаў народу”, гэта значыць, сапраўдных патрыётаў, з такім ярлыком рэпрэсаваных Леніным, Сталіным і іх паслядоўнікамі.
Друк, радыё, тэлебачанне патроху набіраюць нармальныя рысы нармальных сродкаў інфармацыі.
Рыхтуюцца адпаведныя законы-гарантыі правоў чалавека. Вось, напрыклад, толькі што апублікаваны парадак чарговай, сёмай, сесіі Вярхоўнага Савету СССР. Сярод пытанняў бачым і такія, як: “Аб праекце Закону СССР пра ўсенароднае аб- меркаванне важных пытанняў дзяржаўнага жыцця” і “Аб праекце Закону СССР пра парадак абскарджання неправамерных дзеянняў службовых асобаў, якія парушаюць правы грамадзянаў”. Вось без якіх нават законаў 70 гадоў абыходзіліся? Жах!!!
Скажам прама, што гэтага зусім нямала, калі ўлічыць, што “Адліга-2” аб- вешчаная Міхаілам Гарбачовым (дай Бог яму здароўя!) не так даўно. Калі захаваюцца гэтыя напрамкі дэмакратызацыі і цяперашнія яе тэмпы, калі гэты ачышчальны працэс ахопіць усе сферы культурнага, грамадскага, гаспадарчага і нацыянальнага жыцця краіны, то і сапраўды гадоў так праз дзясятак СССР, мабыць, можна будзе ўжо назваць дэмакратычнай дзяржавай.
Вось і цяпер стала вядома, што КДБ перастаў глушыць перадачы радыёстанцыі “Голас Амерыкі”. А крыху раней гэта зроблена і ў адносінах да перадач радыёстанцыі “Бі-бі-сі”.
Гэтая падзея супала з вывадам у эфір беларускіх нацыянальных праблемаў. Абмяркоўваюцца выступление Ніла Гілевіча на апошнім пленуме Саюзу пісьменнікаў СССР, а таксама закрыты зварот дваццаці васьмі дзеячаў беларускай культуры да М. С. Гарбачова. I там, і там востра пастаўленае пытанне беларусізацыі Беларусі. I адно, і другое можна было б назваць адным гучным воклічам: “Спыніць русіфікацыю Беларусі!”. Як ніколі дагэтуль, у эфіры, на- рэшце, пачалі лунаць словы важкіх нашых дакументаў. Толькі цяпер, можа, увесь свет пачуе пра наш боль, пра нашую смяротную бяду.
4 чэрвеня 1987 году. Адбыўся найвыдатнейшы пленум праўлення Саюзу пісьменнікаў БССР. Пленум праходзіў у Доме літаратара з 10 да 20 гадзінаў пад наглядам інструктара ЦК КПСС(!?) А. С. Філіна, загадчыка аддзела ЦК КПБ I. I. Антановіча, намесніка Старшыні Савету Міністраў БССР Н. М.Мазай, загадчыка сектару мастацкай літаратуры ЦК КПБ А. I. Бутэвіча, пры ўдзеле некаторых “профільных” міністраў і іншых “спецыялістаў”. Афіцыйна ставілася на яго абмеркаванне пытанне “Сацыяльныя і маральныя праблемы ў жыцці і літаратуры”. Гэта дало магчымасць глыбока прааналізаваць тую тупіковую сітуацыю, што ўтварылася ў нас з беларускай моваю і вакол яе. Добрым штуршком тут быў цудоўны даклад Ніла Гілевіча.
Пасля яго выступіла 18 чалавек. Акрамя таго, было нямала пытанняў. Некаторыя з іх можна лічыць цэлымі выступленнямі.