Каралёў. Не трэба, адбой. Праблема здымаецца.
Голас. Зусім?
Каралёў. Зусім. Дзякую.
Голас. Зразумела. Ну, а...
Каралёў. Усё, што атрымаў, — ваша... Усё, што ведаеш, — забудзьце.
Голас. Ужо забыліся. Дзякую. Пазваніце — буду рады.
Каралёў. Будзь здароў!
Голас. Бывайце...
Каралёў выключав тэлефон, ходзіць па пакоі, падыходзіць да акна.
Каралёў. А дзень павялічыўся. Ледзь прыкметна, але святлее... I спаць не хочацца.
Дом Юлі і Кіма. Кім сядзіць каля акна. З’яўляецца Юля.
Кім. Мэм, прыстойныя жанчыны заяўляюцца дадому да апоўначы.
Юля. А ты не спіш?
Кім. У мяне заўтра... якое заўтра? Сёння! Кантрольная. Мне трэба падрыхтавацца, а вы мала таго што подла адсутнічаеце дома і прымушаеце мяне хвалявацца, дык яшчэ прыязджаеце пад раніцу і на «мерседэсе».
Юля. Гэта не «мерседэс»! Гэта «аўдзі», а ты... ты бурчыш, як свёкар! Дзеці спяць?
Кім. А што могуць рабіць дзеці а чацвёртай гадзіне ночы? Ой-ё-ёй! Ой-ё-ёй! Мы сэканомім на энергаталонах... Вы, мэм, ззяеце, як ёлачная цацка...
Юля. Кі-ім!
Кім. Што пачварная?
Юля. Калі б ты ведаў... Калі б ты ведаў...
Кім. Я нічога не хачу ведаць, я хачу спаць. Лена тэлефанавала.
Юля. Якая Лена?
Кім. 3 клінікі.
Юля. Чаго?
Кім. Непакоілася за вас, мэм, і пыталася, куды вы падзеліся...
Юля. I што ты сказаў?
Кім. Я сказаў, што вы дома, стаміліся і спіце разам з дзецьмі. Бачыце, як вы нізка палі... Мала таго, што загульваеце
начамі, дык яшчэ вымушаеце непаўналетняга прыстойнага падлетка хлусіць дарослым.
Юля. Навошта ж ты хлусіў?
Кім. А што мне было рабіць? Сказаць, што і мне невядома, дзе вы падзеліся? Каб і яна хвалявалася ўсю ноч... А так я зло ў свеце паменшыў роўна ў два разы, і твая сяброўка спакойна спала на начным дзяжурстве. I я таксама іду спаць... чаго і вам жадаю.
Юля. Я толькі чаю пап’ю...
Кім. Вас там не напаілі нават чаем? Які жах! Я зараз прыгатую.
Юля. Я сама... Ідзі спі.
Кім. Калі вас яшчэ і голадам марылі — магу прапанаваць аўсяную кашу.
Юля. Разбяруся. Ідзі спаць...
Кім. Сонца ўзыходзіць. Дабранач, мэм!
Юля. Не здзекуйся. Ідзі.
Кім. Пайшоў. (Пайшоў.)
Юля. Кім!
Кім. Што?
Юля. Я цябе люблю...
Кім. Гэта ў вас ад бяссонніцы...
Юля. Ну хопіць ёрнічаць, я сур’ёзна!
Кім. У чатыры раніцы толькі пеўні сур’ёзна кукарэкаюць, сур’ёзныя ж размовы людзі вядуць пасля дзевяці... Гуд бай!
Юля. Чакай.
Кім. Ну што яшчэ?
Юля. Я хачу, каб ты ведаў, што б ні здарылася, што б ні адбылося, я заўсёды буду з табой, з Пінем і з Баранесай...
Кім. Не веру...
Юля. Чаму?
Кім. Вы парушылі іерархію, якую ж самі і ўстанавілі...