Людзi спынiлiся i сталi шаптацца.
Сэрваль ужо збiраўся стрэлiць, як постацi нечакана скiравалi на дарогу, перасеклi яе i сышлi ў канаву з другога боку дарогi.
Лейтэнант зразумеў, што яго акружаюць i перавага перайшла да ворага. Але падняўшы галаву, ён убачыў, як постацi аддалялiся.
Блiснуў лiхтарык, яшчэ раз... i ценi знiклi ў маўклiвым заснежаным полi...
Да сваiх Сэрваль вярнуўся страшэнна раззлаваны. Расказаў пра здарэнне.
- I як, дурань, я залiшне доўга чакаў. А яны ўцяклi з-пад самага носа.
- Эх ты... Ляснула твая падзяка! - сказаў яму, смеючыся, малодшы лейтэнант Дзюманцье.
Праз некалькi дзён афiцэры паставiлi недалёка ад сталоўкi мiшэнь...
- Сэрваль, ану, паспрабуйце! Уявiце, што перад вамi тыя вашы постацi, сказаў яму капiтан.
Лейтэнант стаў метраў на 15 ад мiшэнi. Падняў да ўзроўню пляча свой кольт, прыцэлiўся... Пачуўся моцны шчаўчок.
Дзюманцье павярнуўся.
- Ну, дарагi, з такiм трэскам вас маглi б тады засекчы...
Сэрваль збялеў, рукi дрыжалi.
- Што здарылася? Вы не будзеце страляць, Сэрваль? - папытаўся капiтан. Што здарылася, лейтэнант?
- На мяне напаў такi страх. Кольт не страляе.
I, дастаўшы нож, Сэрваль нервова пачаў адвiнчваць рукаяць пiсталета. Там была зламаная спружына.