СЯСТРА БЕРНАРДА. Бязглуздзiцу пытаешся. Вядома, не сонцапёк.
IЗАБЭЛА. Я, вiдаць, перастала адчуваць холад. Гасподзь сагравае мне душу, а душа - цела.
СЯСТРА БЕРНАРДА. (скептычна глядзiць на Iзабэлу) Пэўна ж, у такiм целе душа ледзь-ледзь цеплiцца.
СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Ага. Добра было б усiм так навучыцца грэцца. А чаму з сёстрамi не размаўляеш?
IЗАБЭЛА. Размаўляю. Яны ў мяне пытаюцца, я адказваю.
СЯСТРА БЕРНАРДА. А сама чаму не пытаешся?
IЗАБЭЛА. Працы шмат. Ды ў каго мне яшчэ пытацца, як не ў Бога? I хiба не дзеля Яго я тут?
СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Паслухай, можа, ты Мацi-Iгуменнi спалохалася?
IЗАБЭЛА. Не.
СЯСТРА ГАННА. Дык не бойся, не бойся. Яна пасварыцца i адыдзе. Яна даруе, яна ўсiм даруе. Ты не бойся...
СЯСТРА БЕРНАРДА. (сястры Вентурыя) А рукi, рукi зусiм сiнiя...
СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. (сястры Бернардзе) Так яна нядоўга працягне.
СЯСТРА ГАННА. (сёстрам) Няўжо Мацi-Iгумення не злiтасцiвiцца над ёю?
СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Я думаю, хутка яе перавядуць на iншую працу.
СЯСТРА БЕРНАРДА. Так, так... (Iзабэла спакойна працуе, затым зноў кленчыць для малiтвы).
СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Iзноў молiцца.
СЯСТРА БЕРНАРДА. Ну, Мацi-iгумення яе як нельга лепей навучыла.
СЯСТРА ГАННА. Так шкада яе, так шкада...
СЯСТРА БЕРНАРДА. Хадземце, сёстры, ёй зараз добра...
(Сёстры выходзяць).
Сцэна 11
(Заходзiць Iаана. Моўчкi падыходзiць да Iзабэлы i пачынае дапамагаць).
IЗАБЭЛА. Ты прыйшла дапамагчы мне?
СЯСТРА IААННА. Я прыйшла пабыць з табою. (Моўчкi працуюць).
IЗАБЭЛА. Ты не павiнна гэтага рабiць
СЯСТРА IААННА. Што мы ведаем пра нашыя павiннасцi?
IЗАБЭЛА. Я ведаю. Я павiнна цяпер працаваць i малiцца аб выратаваннi сваёй душы.
СЯСТРА IААННА. Але ты не павiнна рабiць гэта ў самоце. (Зноў моўчкi працуюць).
IЗАБЭЛА. Мне сказалi, што ты вар'ятка.
СЯСТРА IААННА. Няхай кажуць.
IЗАБЭЛА. Гэта праўда?
СЯСТРА IААННА. А ты сама як думаеш?
IЗАБЭЛА. Я... я не ведаю.
СЯСТРА IААННА. Не падманвай. Гэта грэх. Не бойся мне зрабiць балюча. Я не баюся болю.
IЗАБЭЛА. Ты дзiўная.
СЯСТРА IААННА. Табе гэта агiдна?
IЗАБЭЛА. Не, але... Раней я не любiла такiх.
СЯСТРА IААННА. Я ведаю, твой бацька любiў рэзаць блазнаватых i ўбогiх. Iх катаваць цiкавей за ўсё, яны ж безабаронныя.
IЗАБЭЛА. Гэта ў мiнулым.
СЯСТРА IААННА. Прабач. Калi хочаш, я магу прыкiнуцца нармальнай.
IЗАБЭЛА. Навошта?
СЯСТРА IААННА. Трэба ж каму-небудзь прыкiдвацца нармальнай? (Паўза). Я назiраю за табою.
IЗАБЭЛА. Назiраеш?
СЯСТРА IААННА. Ад самага твайго прыезду. Яны ўсе не ведаюць, не ведаюць, якая ты на самой справе. Ты сама не ведаеш. Толькi я ведаю. Ты незвычайная...
IЗАБЭЛА. Незвычайная?
СЯСТРА IААННА. Iншая. У тваiм маленькiм целе схаваная вялiкая сiла. Магутная, як паўночны вецер. Вольная. Вольная моц, i нават Мацi-Iгумення сваiмi аплявухамi не зламала яе. Яна думае, што зламала. (Смяецца) Як ты яе падманула!
IЗАБЭЛА. Не ведаю, чаму ты так падумала... Я не...
СЯСТРА IААННА. (Не слухае яе) Толькi цябе трэба ахоўваць.
IЗАБЭЛА. Ад чаго?