IЗАБЭЛА. Не, сястра Iаана, ты памыляешся. Памыляешся... Апошнiя днi вельмi змянiлi мяне. Я шмат што зразумела. Мне здаецца, я стала зусiм iншай...
СЯСТРА IААННА. Можна, я сяду побач?
IЗАБЭЛА. Сядай. (Яны садзяцца побач). Ты ведаеш, гнеў, страх, страсць, боль, свет - усё тое, што яшчэ нядаўна раздзiрала маю душу... Яно сышло. Я сама здзiўляюся. Я адчуваю, што мая душа стала гладкай i чыстай, быццам возера ў зацiшшы. I я адчуваю спакой i радасць ад таго, што служу Госпаду.
СЯСТРА IААННА. Возера, кажаш. Надвор'е можа змянiцца. А ўвогуле, я бачу, ты таксама любiшь прыдумляць.
IЗАБЭЛА. Не, гэта праўда. А вось ты прыдумляеш.
СЯСТРА IААННА. Адкуль ты ведаеш?
IЗАБЭЛА. Таго, пра што ты кажаш, не бывае.
СЯСТРА IААННА. Бывае. Ты ж не спрабавала.
IЗАБЭЛА. Што, сапраўды бывае?
СЯСТРА IААННА. Iншым, можа б, i схлусiла. Табе - не.
IЗАБЭЛА. Гляджу ў твае вочы i не ведаю, што падумаць... Вочы ў цябе дзiўныя.
СЯСТРА IААННА. Чаму?
IЗАБЭЛА. Дзiўныя. Не ведаю.. Правальваешся ў iх, як у палонку. I дна не вiдаць.
СЯСТРА IААННА. Можна, я буду да цябе часцей прыходзiць?
IЗАБЭЛА. Добра. З табою цiкава.
СЯСТРА IААННА. О, я магу табе такога расказаць. Я тут усё пра ўсiх ведаю.
IЗАБЭЛА.Адкуль?
СЯСТРА IААННА. Мне Траўкi распавядаюць. Траўкi ўсё чуюць, усё ведаюць.я i яшчэ спосабы ведаю.
IЗАБЭЛА. Праз крывую iголку?
СЯСТРА IААННА. Ёсць багата спосабаў... Гасподзь адкрыў мне шмат загадак.
IЗАБЭЛА. Я ўсё хацела цябе запытацца, хто гэтая старая, што закрывае твар анучай?
СЯСТРА IААННА. Урбена?
IЗАБЭЛА. Так, яна сказала, што яе завуць Урбена.
СЯСТРА IААННА. Яна размаўляла з табою?
IЗАБЭЛА. Так.
СЯСТРА IААННА. Дзiўна...
IЗАБЭЛА. Хто яна?
СЯСТРА IААННА. Невельскi манастыр захоўвае шмат таямнiц. А гэтая таямнiца вельмi старадаўняя.
IЗАБЭЛА. Яна была сястрой манастыра?
СЯСТРА IААННА. Была.
IЗАБЭЛА. А зараз?
СЯСТРА IААННА. Напэўна. Усе лiчаць, што яна вечная. Але пра гэта не трэба гаварыць. Чуеш, Iзабэла, нiколi нi з кiм пра яе не гавары.
IЗАБЭЛА. Чаму?
СЯСТРА IААННА. Нельга. Проста запомнi, Урбены не iснуе. Гэта старадаўнi дух. Мы - асобна. Яна - асобна. Калi будзе трэба, яна сама прыдзе. Часам яна да мяне прыходзiць.
IЗАБЭЛА. Дзiўна гэта.
СЯСТРА IААННА. Ты прызвычаiшся... Слухай, а хочаш, я табе прынясу сырадою?
IЗАБЭЛА. Малака?
СЯСТРА IААННА. Так, зусiм свежага, нават яшчэ цёплага, з такой лёгкай, духмянай пенкай? Ад нашай манастырнай каровы. Хочаш? Гэта падсiлкуе цябе...
IЗАБЭЛА. Малака... Я так даўно не пiла малака. Здаецца, цэлую вечнасць.
СЯСТРА IААННА. Я ведаю, ведаю. Як ты па iм засумавала. Напэўна.
IЗАБЭЛА. Вельмi...
СЯСТРА IААННА. Дык ты хочаш?
IЗАБЭЛА. Так. Я вельмi люблю малако.
СЯСТРА IААННА. Вельмi, вельмi хочаш?
IЗАБЭЛА. Вельмi.
СЯСТРА IААННА. А ў мяне няма малака!
IЗАБЭЛА. Дык навошта ты?!..
СЯСТРА IААННА. Неразумная ты яшчэ... Бывай, я да цябе яшчэ прыйду.
(Выходзiць. Iзабэла сцiскаецца ад крыўды i болю, затым падымаецца i таксама выходзiць).