(Выходзiць сястра Марыя, яе чакае Фiлiп).
ФIЛIП. Стой.
СЯСТРА МАРЫЯ. Брат Фiлiп, што ты тут робiш?
ФIЛIП. Чакаю.
СЯСТРА МАРЫЯ. А чаго ты тут чакаеш?
ФIЛIП. А ты на маслабойку хадзiла.
СЯСТРА МАРЫЯ. А ты адкуль ведаеш?
ФIЛIП. А потым на гарод пойдзеш.
СЯСТРА МАРЫЯ. Пайду...
ФIЛIП. А ранiцай займалася шыццём. I ўчора зранку шыццём займалася.
СЯСТРА МАРЫЯ. Ты што, сачыў за мною?
ФIЛIП. Сястра Марыя, я штосьцi прынёс табе, глядзi. (Паказвае на кош)
СЯСТРА МАРЫЯ. Што гэта?
ФIЛIП. Гэта? Гэта рыба. Смажаная фарэль, яйкi, руанскi сыр. Паглядзi.
СЯСТРА МАРЫЯ. Навошта гэта?
ФIЛIП. Табе.
СЯСТРА МАРЫЯ. Але, брат Фiлiп, гэта...
ФIЛIП. Пачакай, пачакай... Нiчога не кажы. Пачакай... Я хачу нешта расказаць табе. Я ведаю, табе здаецца, я зусiм яшчэ хлапчук. Няхай. Я ведаю, у мяне зусiм юны твар, дзiцячы твар, дзiцячыя вочы, кволыя рукi... Але ты не ведаеш... Нiхто не ведае. Я ўбачыў цябе тады, на пастрыжэннi П'емонцкага звераняцi. I тады я заўважыў цябе больш за астатнiх. Штосьцi надзвычайнае было ў тваiх вачах, святло нейкае... Затым споведзь. Я буду гарэць у пекле, але тады на споведзi, калi я бачыў твой твар, па якiм кацiлiся слёзы, вялiзныя, быццам мальтыйскiя вiнаградзiны, я адчуў... Што гэта са мной было? Божа Ўсемагутны, я ўбачыў твой твар, i з тае пары бачу яго ўвесь час. Дзень i ноч яго бачу. Заплюшчваю вочы i ўсё роўна яго бачу. I чую голас. Голас праведнiцы, якая просiць лiтасцi ў грэшнiка. Голас анёла... I не было нiводнай ночы, каб я не чуў яго, каб ён не клiкаў мяне. Што гэта?
СЯСТРА МАРЫЯ. Ды што ты такое гаворыш?
ФIЛIП. Ну, паслухай, паслухай. Я не ведаю, што са мною адбываецца, калi я думаю пра цябе.
СЯСТРА МАРЫЯ. Бог з табою, брат Фiлiп. Падумай, што ты гаворыш!
ФIЛIП. Табе здаецца, што я яшчэ вельмi малы? Так? Я ведаю, ты лiчыш мяне хлапчуком. Гэта мой твар цябе падманвае. Я ненавiджу свой твар! Я гатовы здзерцi з яго скуру, каб толькi ты...
СЯСТРА МАРЫЯ. Я пайшла...
ФIЛIП. Пачакай! Я ненавiджу свой твар i вельмi люблю твой!
СЯСТРА МАРЫЯ. Памажы яму, Божа. Фiлiп, хлопчык мой, гэта насланнё. Д'ябальскiя спакусы, вось што гэта. Гэта пройдзе. Усё пройдзе. Прасi ў Бога i Ён дапаможа...
ФIЛIП. Ты не разумееш! Не буду я нiчога прасiць! Не буду! Хопiць! День за днём, ноч за ноччу я прасiў толькi аднаго. Малiўся, утаймоўваў плоць, прычашчаўся... Хопiць!
СЯСТРА МАРЫЯ. Фiлiп...
ФIЛIП. Пакахай мяне.
СЯСТРА МАРЫЯ. Гэтага нiколi не будзе.
ФIЛIП. Прашу цябе.
СЯСТРА МАРЫЯ. Нельга.
ФIЛIП. Будзеш браць ежу?
СЯСТРА МАРЫЯ. Паслухай мяне...
ФIЛIП. (выкiдвае кошык) Як хочаш! Не буду прасiць.
СЯСТРА МАРЫЯ. Пабойся Бога...
ФIЛIП. Не баюся. Нiчога не баюся. Калi гэта спакусы д'ябла - то я прымаю iх! Калi гэта насланнё - то я падпарадкоўваюся яму! Ты павiнна гэта зразумець. Чуеш? Павiнна! Павiнна! Я не магу iначай. Не магу. Паслухай, Марыя, калi ты пакарышся мне, я цябе азалачу. Бiскуп адпусцiць усе грахi. У мяне ёсць грошы. Шмат грошай. Нiхто не ведае. Бiскуп не ведае. Ты будзеш жыць як герцагiня. Я буду кахаць цябе!
СЯСТРА МАРЫЯ. Але ж ты яшчэ дзiця. Фiлiп, гэта дзiцячая страсць. Ды i не да гэтага ты прызначаны. Фiлiп, падумай...
ФIЛIП. Дзiцячая? Зноў? Як ты не разумееш, што гэта ты мяне давяла! Што глядзiш? Ты! Ахмурыла. Прымусiла пакахаць пакорлiвасцю сваёю, пяшчотаю, лагоднасцю... А цяпер? Не! Не1 Калi прымусiла мяне пакахаць, я таксама цябе прымушу! Прымушу! Хочаш ты гэтага цi не. I ўсе легiёны Рая i Пекла не стрымаюць мяне. Што глядзiш? Ты зразумела мяне? (Хапае яе i трасе).
СЯСТРА МАРЫЯ. Што ты робiш? Фiлiп. Фiлiп. Злiтуйся. (Крычыць) Злiтуйся!
ФIЛIП. Сцiхнi! (Б'е яе).
Сцэна 12
(З'яўляецца сястра Iаана).
СЯСТРА IААННА. Пакахаў галубок галубку i давай таптаць (смяецца). Топча, курлыкае, радуецца i не ведае, што янот ужо блiзка...
ФIЛIП. Хто гэта? Хто тут?
СЯСТРА IААННА. А табе хто трэба, галубочак? (Сястра Марыя выбягае).
ФIЛIП. Ты хто? А-а-а, я бачыў цябе. Так, я цябе ведаю. Ты Iаана вар'ятка.
СЯСТРА IААННА. А ты анёлачак з целам казляняцi. Небарака... Матчыны вымя згубiў, вось i тыцкаеш мыскаю кожнай сучцы.
ФIЛIП. Паслухай, ты ж нiкому не раскажаш пра тое, што бачыла?
СЯСТРА IААННА. А што я бачыла?