БIСКУП АЛЬБЕРТ. Гэта вельмi, вельмi не спадабаецца герцагу, якi выставiў умовай спынення вайны жанiцьбу з Iзабэлай.
МАЦI-IГУМЕННЯ. Позна. Манашка належыць Богу.
БIСКУП АЛЬБЕРТ. Але...
МАЦI-IГУМЕННЯ. Хопiць! Калi герцагу штосьцi не падабаецца, няхай утаймуе свае жаданнi. Кiм ён сябе лiчыць? Заганарыўся! Сатана таксама за ганарлiвасць быў звергнуты.
БIСКУП АЛЬБЕРТ. Але, Мацi-Iгумення...
МАЦI-IГУМЕННЯ. Хай ведае, што калi ён так заганарыўся, што вырашыў скарыстаць сiлу...Бог забараняе пагрозы. Але папярэдзьце яго, што нiводзiн правiцель не ўзяў яшчэ сiлай Невельскi манастыр! Вось уж чатыры стагоддзi гэтая святыня недаступная для людскiх страсцей. А правiцелi, што ўзнялi свой меч супраць яго, загiнулi пад яго мурамi. Можаце яму гэта перадаць.
БIСКУП АЛЬБЕРТ. Я спадзяюся, вы ведаеце, што робiце. Баранi, Божа, i вас, i ваш манастыр.
МАЦI-IГУМЕННЯ. Iдзiце, бiскуп Альберт, iдзiце i не турбуйцеся. Iзабэла П'емонцкая сёння памерла. Тут засталася толькi сястра Iзабэла - не спадкаемнiца магутнага клана, але адданая сястра Госпада Iсуса Хрыста.
БIСКУП АЛЬБЕРТ. Аман. (Выходзiць).
МАЦI-IГУМЕННЯ. Сястра Ганорыя! (Прыбягае сястра Ганорыя).
СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Я тут, матушка.
МАЦI-IГУМЕННЯ. Сястра ўладкавала новенькую?
СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Так, як вы i сказалi.
МАЦI-IГУМЕННЯ. Добра. Няхай працуе на кухнi.
СЯСТРА ГАНОРЫЯ. На кухнi...
МАЦI-IГУМЕННЯ. Даручыш ёй цяжкую працу. Хай мые падлогу.
СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Адна?
МАЦI-IГУМЕННЯ. Адна. Ёй варта забыцца пра свет i кiм яна там была. I няхай молiцца.
СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Я перадам. Усё да слова перадам.
МАЦI-IГУМЕННЯ. Перадай. I сачы за ёю. Слабыя душы - лёгкая здабыча князя цемры. Трэба злупiць з яе свецкае шалупiнне. Здзерцi!
СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Я не спушчу з яе вачэй. Шоўкавай стане.
МАЦI-IГУМЕННЯ. Ячмень у свiран завезлi?
СЯСТРА ГАНОРЫЯ. Сыры...
МАЦI-IГУМЕННЯ. Зноў сыры?! Хадзем...
(Выходзяць).
Сцэна 3
(Уваходзяць бiскуп Альберт i Фiлiп).
БIСКУП АЛЬБЕРТ. Фiлiп.
ФIЛIП. Я тут, Ваша правялебнасць
БIСКУП АЛЬБЕРТ. Усё чуў?
ФIЛIП. Усё.
БIСКУП АЛЬБЕРТ. Я бачу пытанне ў тваiх вачах.
ФIЛIП. Так, але...
БIСКУП АЛЬБЕРТ. Ну, смялей, мой хлопчык.
ФIЛIП. Чаму вы дазволiлi ёй так размаўляць з вамi?
БIСКУП АЛЬБЕРТ. Ты яшчэ малады, Фiлiп. Так, табе яшчэ шмат чаму давядзецца навучыцца.
ФIЛIП. Але вы бiскуп Царквы божай.
БIСКУП АЛЬБЕРТ. Не заўсёды тытул азначае сiлу. Такi свет.
ФIЛIП. Вы адступiце?
БIСКУП АЛЬБЕРТ. Пакуль. Не глядзi так на мяне, юны Фiлiп. Мы ж з табою не ваяры, а служкi Царквы. Так цi не?
ФIЛIП. Так, але...
БIСКУП АЛЬБЕРТ. I апроч таго, Бог нiчога не пакiдае беспакараным, асаблiва ганарлiвасць. I хто ведае, хлопчык мой, можа, праз нас i прыйдзе Ягоная адплата. I нават вельмi хутка. Усё ў руках Божых.
ФIЛIП. Мне здаецца, я разумею.
БIСКУП АЛЬБЕРТ. Ты напiшаш Папе ад мяне лiст. Раскажы ўсё падрабязна, пра ўсю нашу размову з Мацi-Iгуменняй. У цябе свежая памяць. Фiлiп, спадзяюся, ты нiчога не забудзеш?
ФIЛIП. Папрасiць чаго-небудзь?
БIСКУП АЛЬБЕРТ. Навошта? Не трэба нiчога прасiць. Запомнi, нiколi не прасi тое, што даць табе не могуць. Але лепш мы самi паведамiм пра ўсё Папе, чым хтосьцi iншы. Напiшы сёння.
ФIЛIП. Напiшу.
БIСКУП АЛЬБЕРТ. А я сёння сустрэнуся з герцарам. I вось яшчэ, Фiлiп. Я хачу папрасiць цябе.
ФIЛIП. Усё, што магу.