СЯСТРА IААННА. Хлусня! У цябе ёсць сябар. I хоць ён, пэўна, хутка памрэ, ты яшчэ паспееш нацешыцца з iм.
IЗАБЭЛА. (уражаная) Iаана, што ты такое кажаш?!
СЯСТРА IААННА. Тое, што ведаю. Тое, што бачыла на ўласныя вочы.
IЗАБЭЛА. Ты была тут?
СЯСТРА IААННА. Ад самага пачатку.
IЗАБЭЛА. Ты бачыла?
СЯСТРА IААННА. I бачыла, i чула. Усё зразумела. Бутон распусцiўся, а ў iм аса. Толькi джалiць яна мяне, мяне... (Плача).
IЗАБЭЛА. Iаана, ён памiрае...
СЯСТРА IААННА. (раз'юшана) Ён! Ён! Ён! Ён! А да мяне табе ўжо зусiм справы няма? Пагуляла з блазнаватай i кiнула, так?! Варта было з'явiцца першаму ж казлiшчу, i ты... Такое тваё боскае служэнне?
IЗАБЭЛА. Ды як у цябе язык паварочваецца такое казаць? Ён памiрае...
СЯСТРА IААННА. Нiчога ты не разумееш! Ты чэрствая, жорсткая, дурная! Я паверыла ў цябе... Я думала... Я... (Рыдае). Ты! Ты не ўяўляеш, кiм тя была для мяне! Ты не... I вось цяпер ён! I ты! Невыносна1
IЗАБЭЛА. (у разгубленасцi) Iаана, я жанчына. Мы не можам...
СЯСТРА IААННА. Дурнiца! (выбягае, рыдаючы). Якая ж ты дурнiца!
IЗАБЭЛА. (спрабуе спынiць) Iаана...
СЯСТРА IААННА. (На бягу) Траўка? Будзе табе траўка! Вылечу я яго. Радуйся!
(Выбягае).
Сцэна 20
ЖАФРЭЙ. (прыйшоў у сябе, слабым голасам) Iзабэла, Iзабэла.
IЗАБЭЛА. Жафрэй, ты прыйшоў у сябе? Дзякуй Богу, Ён пачуў мае малiтвы...
ЖАФРЭЙ. Колькi я ляжаў?
IЗАБЭЛА. Некалькi дзён.
ЖАФРЭЙ. А да гэтага...
IЗАБЭЛА. Трызнiў.
ЖАФРЭЙ. Дрэнна памятаю... Усё як скрозь полымя.
IЗАБЭЛА. Лiхаманка. Як сябе зараз адчуваеш?
ЖАФРЭЙ. Гарачка крыху спала. Лягчэй. Дыхаць лягчэй.
IЗАБЭЛА. А раны?
ЖАФРЭЙ. А... Бог з iмi...
IЗАБЭЛА. Хочаш чаго-небудзь?
ЖАФРЭЙ. Вады...
IЗАБЭЛА. Зараз. (Падае яму вады. Ён п'е). Бачыш, ты ўжо i пiць можаш. Самае страшнае ўжо прайшло. Паправiшся, дзякуй Богу.
ЖАФРЭЙ. Папраўлюся... Далёка яшчэ да гэтага. Галава балiць.
IЗАБЭЛА. Гэта пройдзе.
ЖАФРЭЙ. Ты ведаеш, у мяне да гэтае пары ў руцэ твой крыжык. Нi на iмгненне яго з рукi не выпусцiў.
IЗАБЭЛА. Вось i не выпускай. Ён табе дапаможа.
ЖАФРЭЙ. Я табе казаў, што ты анёл?
IЗАБЭЛА. I не аднойчы. У трызненнi.
ЖАФРЭЙ. Я праўду казаў.
IЗАБЭЛА. Добра, добра... Толькi не хвалюйся. Табе нельга зараз хвалявацца. Табе трэба берагчы свае сiлы, iначай не ачуняеш.
ЖАФРЭЙ. Я думаў, што памру сёння.
IЗАБЭЛА. Не кажя так.
ЖАФРЭЙ. I цяпер вось, гляджу на цябе, на твой твар, i думаю, што лепей бы памёр.
IЗАБЭЛА. Нельга так казаць, гэта грэх.
ЖАФРЭЙ. Мне ўсё роўна. Я кахаю цябе.
IЗАБЭЛА. Не.
ЖАФРЭЙ. Я кахаю цябе.
IЗАБЭЛА. Маўчы! Маўчы!
ЖАФРЭЙ. Я ведаю, гэта гучыць як блюзнерства тут, у святых сценах манастыра, казаць такое сятры Бога Нашага Iсуса Хрыста. Мне ўсё роўна! Няхай я загублю душу гэтымi словамi, але... Я кахаю цябе!
IЗАБЭЛА. Маўчы! Ну што ж ты робiш? Ты загубiш мяне. Ты загубiш мяне.