IЗАБЭЛА. Гэта грэх. Ты не можаш. Я дала зарок.
ЖАФРЭЙ. Але Гасподзь не забараняў каханне. Ён дарае каханне. Каханне сапраўднае (Iзабэла маўчыць). Божа, навошта ты мучыш мяне. Чалавек не мае ўлады над сваiм сэрцам. Чаму я не памёр сёння?! Я малiў цябе аб смерцi, Божа...
IЗАБЭЛА. Жафрэй, Жафрэй... Мы нiколi не зможам быць разам, зразумей жа гэта. Скарыся i пакiнь... Боль пройдзе, ты паправiшся, ты забудзеш.
ЖАФРЭЙ. Паглядзi мне ў вочы.
IЗАБЭЛА. Што?
ЖАФРЭЙ. Паглядзi мне ў вочы. (Глядзiць). Ты таксама не маеш улады над сваiм сэрцам.
IЗАБЭЛА. Божа... (Падае на каленi, пачынае малiцца). Божа, даруй, даруй... I злiтуйся, Божа. Я не вытрымала выпрабавання, слабая, слабая... што мне цяпер рабiць, Божа...
ЖАФРЭЙ. Не дакарай сябе. Мы ўжо праклятыя.
IЗАБЭЛА. Жафрэй...
ЖАФРЭЙ. Я забяру цябе адсюль. Як толькi я змагу сесцi на каня, мы паедзем. Паедзем далёка. У Навару. Нiхто не даведаецца.
IЗАБЭЛА. Я не магу. Я дала клятву!
ЖАФРЭЙ. Усе клятвы ўжо парушаныя.
IЗАБЭЛА. Злiтуйся!
ЖАФРЭЙ. Я не магу жыць без цябе.
IЗАБЭЛА. (Крычыць): Я не магу ўехаць!
ЖАФРЭЙ. Чаму?
IЗАБЭЛА. Ты не ўсё ведаеш. Я... я Iзабэла з П'емонта.
ЖАФРЭЙ. (збянтэжаны) Як...
IЗАБЭЛА. Я не магу паехаць. Ты не разумееш. Варта мне апынуцца за сценамi Невельскага манастыра, герцаг Нармандскi спусцiць усiх сваiх сабак. Я заложнiца гэтых муроў. У мяне ныма шанцаў... Мяне заб'юць. Заб'юць, разумееш? А калi ты будзеш разам са мною, дык i цябе таксама.
ЖАФРЭЙ. Я магу абаранiць цябе.
IЗАБЭЛА. Любы мой, храбры мой. Ваяры герцага - гэта не сялянскiя разбойнiкi з драўлянымi коламi. I iх нашмат болей.
ЖАФРЭЙ. Я папрашу за нас бiскупа Альберта. Ён дапаможа...
IЗАБЭЛА. Бiскуп сам марыянетка герцага. Ён не возьме на сябе адказнасць за жыццё Iзабэла з П'емонта. Iдзе вайна. Нiхто, нiхто не возьме на сябе такую адказнасць. Невельскi манастыр - адзiнае месца, дзе герцаг не можа дастаць мяне, пакуль...
ЖАФРЭЙ. Але я кахаю цябе. Клянуся, я што-небудзь прыдумаю.
IЗАБЭЛА. Безумоўна, базумоўна. У цябе будзе час паразважаць, пакуль загояцца раны.
ЖАФРЭЙ. Iзабэла, Iзабэла з П'емонта. Зверанё. Я не магу паверыць... Я бачыў яе... цябе. Тая была як сама смерць. У кожным яе воку сядзелi дзясятак дэманаў. Я памятаю, як яна рубiла рукi i галовы сваiх палонных. Сама... Я памятаю пырскi крывi на яе твары. Я памятаю выскал... А ты, ты зусiм iншая... Не, не, ты - не яна. Ты анёл.
IЗАБЭЛА. Яна. Яна, Жафрэй.
ЖАФРЭЙ. Сапраўды, Бог здзяйсняе цуды.
IЗАБЭЛА. Мы будзем разам. Толькi спачатку табе трэба вылечыцца. Паабяцай, паабяцай мне на святым крыжы, якi трымаеш у сваiх руках, што ты нiчога не будзеш распачынаць да тае пары.
ЖАФРЭЙ. Ты патрабуеш ад мяне зароку?
IЗАБЭЛА. Абяцай!
ЖАФРЭЙ. Я паабяцаю, але ты мяне пацалуеш.
IЗАБЭЛА. Абяцай!
ЖАФРЭЙ. Абяцаю табе... (Яна яго цалуе).
IЗАБЭЛА. Я буду гарэць ў пекле.
Заслона.
Сцэна 21
(Заходзяць сястра Вентурыя, сястра Бернарда i сястра Ганна).
СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Дзе яна?
СЯСТРА ГАННА. Усё яшчэ з iм.
СЯСТРА БЕРНАРДА. Яна з iм днямi сядзiць. Нi на хвiлiну не адыходзiць. I так тры тыднi запар.
СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Не да дабра гэта.
СЯСТРА ГАННА. А я думаю, богаўгодная гэта справа, даглядаць хворага, якi пацярпеў за веру.
СЯСТРА БЕРНАРДА. справа, бясспрэчна богаўгодная. Алнак гэта можа далёка зайсцi.
СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Я згодная з сястрой Бернардай. Быць так доўга сам-насам з мужчынаю, з рыцарам...
СЯСТРА ГАННА. Не разумею, пра што вы.
СЯСТРА БЕРНАРДА. З другога боку, ён яшчэ вельмi слабы, целам, i наўрад цi здольны...
СЯСТРА ГАННА. А што, калi папрасiць Мацi-iгуменню прызначыць ёй каго-небудзь у дапамогу? Ну каб спынiць гэтыя размовы...
СЯСТРА БЕРНАРДА. Маладая ты яшчэ, сястра Ганна, шмат чаго не разумееш. Няўжо мы можам ўказваць Мацi-iгуменнi, што рабiць? Балазе, мудрасцю нашую матушку гасподзь не абдзялiў. Яна сама ведае, як трэба. Ды i не згадзiцца яна нiколi змянiць сваё рашэнне.