МАЦI-IГУМЕННЯ. Iдзi, развiтайся з сёстрамi.
IЗАБЭЛА. Сцеражы вас, Бог. (Заходзiць сястра Марыя).
СЯСТРА МАРЫЯ. Матушка, сястра Урбена памiрае. Яна клiча вас.
МАЦI-IГУМЕННЯ. Iду...
(Мацi-Iгумення i сястра Марыя выходзяць).
Сцэна 34
(Забягаюць Жан, Брумсхальд i Рабер).
IЗАБЭЛА. Жан! Брумсхальд! Рабер! Божа, як я рада вас бачыць1
ЖАН. Iзабэла!
IЗАБЭЛА. Што, я спадзяюся, сумавалi па сваёй панi!
РАБЕР. Ды я зараз хiба толькi не лятаю ад радасцi.
БУМС АЛЬД. Дзе табе лятаць, качар!
РАБЕР. Маўчы, нармандскi мядзведзь! Захачу i палячу! Разганюся i палячу!
БУМС АЛЬД. Ён п'яны.
IЗАБЭЛА. А пуза, я бачу, выгадаваў на п'емонцкiх парсючках. А?
РАБЕР. А што нам без цябе было рабiць? Толькi жэрцi! (Рагоча).
ЖАН. Iзабэла, як ты дзiўна выглядаеш у манаскiм адзеннi.
БУМСХАЛЬД. Роўна багамолка! Ха-ха...
ЖАН. Можа, нам трэба звяртацца да цябе "сястра Iзабэла"?
IЗАБЭЛА. Усё! З манаствам скончана! Да д'ябла! Iзабэле з П'монта не быць манашкаю.
БУМСХАЛЬД. Значыцца, недарэмна я захоўваў твой меч?
IЗАБЭЛА. Дзе ён?
БУМСХАЛЬД. Трымай (Кiдае ёй меч). Больш чым уласнае жыццё зберагаў.
IЗАБЭЛА. Тваё жыццё не вартае i пядзi гэтага мяча. (Гледзячы на меч). Ах, як я сумавала па табе. Як сумавала па гэтым цяжары ў руцэ. (Гуляе iм). Ён усё яшчэ такi ж востры! (Спрабуе на язык). I ў яго ўсё яшчэ смак крывi. Няма нiчога лпшага за смак сталi i крывi. Што, засумаваў? Заляжаўся? Хутка, хутка я напаю цябе...Напаю цябе крывёю! (Васалам) Што, стаiцё, як слупы, дакладвайце!
БУМСХАЛЬД. Давай, Жан. Ты гэта ўмееш...
ЖАН. У Невельскiм лесе цябе чакае атрад. Сорак рыцараў твайго бацькi. Яны даставяць цябе ў П'емонт. Там стаiць яшчэ тысяча. Яны ўсе чакаюць цябе.
IЗАБЭЛА. А бароны?
РАБЕР. Тфу, сабакi.
БУМСХАЛЬД. Яны спалохалiся. Смерць твайго бацькi...
IЗАБЭЛА. Пляваць! Збярыце iх. Я думаю, я змагу iх пераканаць.
РАБЕР. Слухай, змрочная мясцiна. Як ты тут жыла? Тут, пэўна, i папаляваць нармальна нельга?
IЗАБЭЛА. Да д'ябла паляванне! А зрэшты - не. Паляванне яшчэ наперадзе! Нам трэба загнаць вяпрука. Нармандскi герцаг - знатная здабыча, а?
БУМСХАЛЬД. Паляванне будзе як мае быць!
РАБЕР. Добра будзе засадзiць яму восцi ў карак...
IЗАБЭЛА. Не! Герцаг мой! Я сама перарэжу яму горла. Чулi? (Хапае меч i надразае сабе руку). Прысягаю гэтай крывёю, што не спынюся, пакуль не заб'ю ўсiх, усiх да адзiнага ягоных шакалаў. (Зрывае з сябе белую манаскую тканiну, выцiрае меч i сваю руку). Вось цяпер наш сцяг! Трымайце! Пад iм мы пойдзем на Нармандыю. Чулi?
ВАСАЛЫ. Так!
IЗАБЭЛА. Я сама заб'ю яго!
ВАСАЛЫ. (крычаць) Слава Iзабэле з П'емонта!
IЗАБЭЛА. Д'ябал! Хачу вiна!
РАБЕР. Вось гэта справа! Вось гэта я разумею. (Падае ёй бурдзюк з вiном. Iзабэла п'е).
ЖАН. Ды яна зараз захлынецца!
РАБЕР. Ды хутчэй я палячу, чым яна...
БУМСХАЛЬД. Цяпер мы iм усiм пакажам!
ЖАН. Кроў залье Нармандыю, гэта праўда.
РАБЕР. Першую кроў мы ўжо пусцiлi.
IЗАБЭЛА. Добра! (П'е яшчэ.) П'емонцкае вiно. Што можа быць лепей для П'емонцкай крывi? Каго вы ўжо зарэзалi?
РАБЕР. Мне таксама вiна!
БУМСХАЛЬД. Тут шпiёна герцагскага... Злавiлi ўчора. Па сцежцы прабiраўся. Спачатку прызнавацца не хацеў.
РАБЕР. Не-а. Не ха-цеў. Плакаў усё, прасiў...