СЯСТРА БЕРНАРДА. Вой, нядобра гэта.
СЯСТРА ГАННА. Калi сястра Ганорыя праведае...
СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Хiба мы туды на Iзабэлу iдзем глядзець? Хiба мы правiлы манастыра iдзем парушаць, а, сястра Бернарда?
СЯСТРА БЕРНАРДА. Не, не... Як такое можна падумаць? Мы - на Iзабэлу? Тфу. Мы туды агароднiну iдзем разбiраць.
СЯСТРА ГАННА. I мы не вiнаватыя, што там можа апынуцца сястра Iзабэла.
СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Малайчына, сястра Ганна. Слушна гаворыш.
СЯСТРА БЕРНАРДА. I нам трэба паспяшацца.
СЯСТРА ГАННА. Я згараю ад нецярпення, так хочацца... агароднiну разбiраць.
СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Так, гэта вельмi захапляюча. (Смяюцца).
СЯСТРА БЕРНАРДА. Хадземце.
(Выходзяць).
Сцэна 5
(Iзабэла мые падлогу. Яна ледзь не падае з ног ад стомы i голаду. Вусны яе нешта шэпчуць).
IЗАБЭЛА. (мармыча): Божа, памажы мне, Божа... (Заходзiць сястра Ганорыя i дэманстратыўна вылiвае на падлогу памыi. Выходзiць. Iзабэла кленчыць, каб прыбраць iх, але трацiць прытомнасць ад стомы i падае. Заходзiць сястра Марыя).
СЯСТРА МАРЫЯ. (падбягае да Iзабэлы) : Сястра Iзабэла, сястра Iзабэла... Уставай! Уставай... Ох, сiняя ўся. Ачуньвай! Не трэба табе на падлозе ляжаць. Камень надта халодны. Памрэш... Чуеш? Божа, не давядзi... (Падымае яе i ўсаджвае на лаўку). Ну, ну... Сястра Iзабэла.
IЗАБЭЛА. (ледзь чутна): Што? Што такое...
СЯСТРА МАРЫЯ. Сястра Iзабэла, гэта я, я, сястра Марыя. Сястра Марыя. Пазнаеш мяне?
IЗАБЭЛА. Так... Што са мною?
СЯСТРА МАРЫЯ. Ты ўпала. Упала. Нельга на халоднай падлозе ляжаць.
IЗАБЭЛА. Так, гэта нiчога... Я зараз... Зараз. (Спрабуе ўстаць). Мне трэба вымыць. (Паказвае на памыi). Вымыць... падлогу.
СЯСТРА МАРЫЯ. Ну куды табе. Ты i на нагах не трымаешся. Ах, ах, ах...
IЗАБЭЛА. Я нiчога, нiчога... галава крыху кружыцца. Я, я ўжо лепей... лепей сябе адчуваю.
СЯСТРА МАРЫЯ. Бачу я, як ты сябе адчуваеш. Ты хворая.
IЗАБЭЛА. Не трэба, не трэба... Iдзi. Цябе пакараюць, калi ўбачаць са мною. Дзякуй. (Спрабуе падняцца i зноў падае).
СЯСТРА МАРЫЯ. Сядзi, сядзi. Ох, упартая ты. Сядзi, кажу табе! Я сама ўсё зраблю. (Iдзе да вядра).
IЗАБЭЛА. Не, табе нельга.
СЯСТРА МАРЫЯ. Маўчы. Зараз лепш не крычаць. Сястра Ганорыя можа пачуць. Святая Марыя Магдалiна, памажы нам...
IЗАБЭЛА. Навошта ты гэта робiш?
СЯСТРА МАРЫЯ. А хiба Хрыстос не вучыў дапамагаць людзям?
IЗАБЭЛА. Дзякуй табе. Я проста стамiлася...
СЯСТРА МАРЫЯ. Вельмi?
IЗАБЭЛА. Нiчога, гэта пройдзе. Я... я навучуся.
СЯСТРА МАРЫЯ. Мацi-Iгумення правярае цябе. Гэта выпрабаванне. Табе проста трэба пацярпець.
IЗАБЭЛА. Я пацярплю.
СЯСТРА МАРЫЯ. Я ведаю, ты моцная. Толькi без Бога якая можа быць моц? На вось. (Нешта перадае ёй).
IЗАБЭЛА. Што гэта?
СЯСТРА МАРЫЯ. Гэта каўчэжац. Там мошчы святога Iеранiма. Ён заўсёды мне дапамагаў. I табе дапаможа. Малiся толькi, i абавязкова дапаможа.
IЗАБЭЛА. Дзякуй. (Вешае каўчэжац сабе на шыю).
СЯСТРА МАРЫЯ. Сёстры кажуць, што ты дачка звера. Што ты пiла кроў сваiх ворагаў i ела iх смажанае мяса. Што ты адна магла забiць дзесятак рыцараў...
IЗАБЭЛА. (смяецца): Яны праўда так думаюць?
СЯСТРА МАРЫЯ. Усiм вядома, колькi нармандцаў было пакарана па загадзе твайго бацькi.
IЗАБЭЛА. На вайне заўсёды шмат ахвяр.
СЯСТРА МАРЫЯ. Але кажуць, ты забiла нават роднага брата.
IЗАБЭЛА. Ён быў здраднiкам. Ён падаслаў да бацькi наёмнага забойцу. Той пралiчыўся - бацька застаўся жывы. Толькi паранены - ён страцiў вока. Брат зрабiў свой выбар.
СЯСТРА МАРЫЯ. I ты сама?..
IЗАБЭЛА. Так, я забiла яго. Я выклiкала яго на перамовы, нiбы хачу аб'яднацца з iм i выступiць супраць бацькi, i там перарэзала яму горла. Я глядзела, як ён хрыпеў i захлынаўся сваёю крывёю.
СЯСТРА МАРЫЯ. Божа, даруй ёй яе грахi.
IЗАБЭЛА. Але ўсё гэта ў мiнулым.
СЯСТРА МАРЫЯ. Ад мiнулага не так лёгка пазбавiцца, мне здаецца.