СЯСТРА МАРЫЯ. Хiба ў жанчыны можа быць меч?
IЗАБЭЛА. У мяне быў. Толькi ў манастыры зброя не мае сэнсу. Бог тут адзiны абаронца. Толькi Ён...
СЯСТРА МАРЫЯ. Мне казалi, ты адмовiлася выходзiць за герцага Нармандскага.
IЗАБЭЛА. Ён вораг маёй сям'i. Што ж тут дзiўнага?
СЯСТРА МАРЫЯ. Проста... Герцаг Нармандскi такi магутны сiньёр. I хiба твой шлюб не мог стаць пачаткам усталявання мiру?
IЗАБЭЛА. Мiру? Мiру не iснуе. Мiр зараз - гэта толькi падрыхтоўка да вайны. А я... А я толькi разменная манета. Нармандыя хоча П'емонт. Захапiць яго праз шлюб са мною прасцей, чым праз вайну. Як толькi гэта адбудзецца, мяне заб'юць.
СЯСТРА МАРЫЯ. Заб'юць? Таму ты пайшла ў манашкi? Але гэта няправiльна. Сюды iдуць служыць Богу.
IЗАБЭЛА. А што мне было рабiць? Майго бацьку заб'юць. Гэта справа часу. Ён разумее гэта, таму i пайшоў на змову з баронамi. Але гэта яго не ўратуе. Я не ведаю... Усё страцiла сэнс. Я заблыталася... (Цiха). I я хачу жыць.
СЯСТРА МАРЫЯ. Божа, памажы ёй... Колькi зла! Колькi зла! Нiчога, тваё сэрца ачысцiцца ад брыдоты. Пройдзе час, i ты зразумееш... Калi толькi ты не...
IЗАБЭЛА. Ты яшчэ сумняваешся? Ну як табе даказаць, што я не ваўкалак?
СЯСТРА МАРЫЯ. (думае): Пакажы ногi.
IЗАБЭЛА. Ногi?! (Паказвае). Вось.
СЯСТРА МАРЫЯ. Так...
IЗАБЭЛА. А што, з маiмi нагамi штосьцi не так?
СЯСТРА МАРЫЯ. Мядзведжых кiпцюроў няма.
IЗАБЭЛА. Мядзведжых кiпцюроў? (Рагоча). Ну вы даеце... А можа, у мяне яшчэ што-небудзь не так? Сёстры не казалi? Можа, у мяне вужачы хвост i жабiная скура на жываце? А? А iклы? Пра iклы яны нiчога не казалi? А? (Яна рагоча).
Сцэна 6
(З'яўляецца Урбена. Па ўсiм вiдаць, што гэта вельмi старая жанчына. Яе твар закрыты тканiнаю, як у пракажонай. Яна абапiраецца на палку).
IЗАБЭЛА. (напалохана) Хто гэта?
СЯСТРА МАРЫЯ. Дзе?
IЗАБЭЛА. Там, у цемры...
СЯСТРА МАРЫЯ. Гэта...
УРБЕНА. Марыя, пастой там, у куце.
СЯСТРА МАРЫЯ. Я проста дапамагала ёй...
УРБЕНА. Выконвай.
СЯСТРА МАРЫЯ. Слухаю. (Адыходзiць у кут, кленчыць, молiцца).
УРБЕНА. (Iзабэле): Падыдзi да мяне.
IЗАБЭЛА. Хто вы?
УРБЕНА. Мяне завуць Урбена.
IЗАБЭЛА. Урбена...
УРБЕНА. Гэтае iмя табе нiчога не скажа.
IЗАБЭЛА. Вы сястра Невельскага манастыра?
УРБЕНА. Я была сястрой Невельскага манастыра.
IЗАБЭЛА. А цяпер?
УРБЕНА. Цяпер? Цяпер гэта не мае значэння. У цябе моцны прыгожы голас. Зусiм як у твайго бацькi ў дзяцiнстве.
IЗАБЭЛА. Вы ведалi майго бацьку?
УРБЕНА. У дзяцiнстве ён любiў душыць нагамi жабаў на П'емонцкiх балотах. Калi стаў дарослым, душыў абцасамi галовы дзяцей сваiх ворагаў. А ты ж таксама любiла душыць жабаў, а?
IЗАБЭЛА. Хто вы? Адкуль вы мяне ведаеце?
УРБЕНА. Пачакай, пачакай са сваiмi пытаннямi. Не пра тое хачу пагаварыць. Невельскi манастыр - дзiўная мясцiна. Сюды не прыводзяць капрызы цi дзiвацтвы.
IЗАБЭЛА. Але я...
УРБЕНА. Зараз усё раскажаш. Ты прыгожая?
IЗАБЭЛА. Вы мяне не бачыце?
УРБЕНА. Бачу - не бачу. Не твая справа! Падыдзi, падыдзi сюды да мяне, блiжэй. (Мацае яе твар рукамi). Ты прыгожая. Хоць i не такая прыгожая, як я ў твае гады. (Усмiхаецца). У той час з-за маёй прыгажосцi пачыналася палова ўсiх войнаў у свеце. Яны ўсе памерлi...усе.... Ты ведала мужчын?
IЗАБЭЛА. Так.
УРБЕНА. Ты кахала iх?
IЗАБЭЛА. Не.
УРБЕНА. Чаму?
IЗАБЭЛА. Калi пачынаецца каханне, пачынаецца залежнасць. Не. Нельга! Мне нельга было нiкому давяраць
УРБЕНА. А што з iмi сталася?