IЗАБЭЛА. Прывабна. Толькi... толькi мяне чакаюць мае памыi. (Паказвае на падлогу). Хутка вячэрня, затым трапеза. У мяне яшчэ столькi працы. Вельмi холадна... чаму тут заўсёды так холадна? Рукi калеюць.
СЯСТРА IААННА. А я табе пагрэю. (Бярэ яе рукi ў свае i грэе).
IЗАБЭЛА. Дзякуй.
СЯСТРА IААННА. Так лепей?
IЗАБЭЛА. Лепей. А я ж так i не ведаю, як цябе завуць...
Сцэна 8
(Уваходзяць сястра Вентурыя, сястра Бернарда i сястра Ганна).
СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. (шэпча) Вунь яна.
СЯСТРА ГАННА. Яна не адна. Давайце выйдзем.
СЯСТРА БЕРНАРДА. Баязлiўцы! Ну, не. (Вельмi гучна) У нас столькi працы, столькi працы... Ай-яй. Хадземце, сёстры, трапеза чакаць не стане. (Пачынаюць дэманстратыўна разбiраць гароднiну. Цiха.) Хто з ёю? Не бачу...
СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. А, можаце не хвалявацца. Гэта Iаана Блажэнная.
СЯСТРА ГАННА. Гэта блазнаватая. А мы баялiся.
IЗАБЭЛА. (не стрымалася) Як вы сказалi?
СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Гэта Iаана.
СЯСТРА БЕРНАРДА. Тутэйшая блазнаватая. Мы так i завем яе - сястра Iаана Блажэнная. Яна траўнiца пры манастыры.
СЯСТРА ГАННА. Яна лекарка...
СЯСТРА IААННА. А вы - тры гускi! Прыляцiць каршун, схопiць вас i панясе венграм, каб пракармiць iхнiх выпладкаў.
СЯСТРА БЕРНАРДА. Тфу, ерась!
СЯСТРА ГАННА. (да Iзабэлы): Скажы, гэта ж ты сястра Iзабэла?
IЗАБЭЛА. Я. I ў мяне няма мядзведжых кiпцюроў на нагах. (Манашкi пераглянулiся).
СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Пакажы. (Iзабэла паказвае).
СЯСТРА IААННА. Пакажы iм свой рот, цi няма там гадзючых зубоў.
СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Праўда, няма. Хм.
СЯСТРА БЕРНАРДА. А можа ў яе ёсць хвост?
СЯСТРА ГАННА. Чый?
IЗАБЭЛА. Дык хвост будзеце глядзець?
СЯСТРА БЕРНАРДА. Фу, грэх якi... Даруй, Божа. Пра хвост жа нiхто нiчога не казаў. Можа, i няма яго...
СЯСТРА ГАННА. Ведаеш, у нас ёсць пры сабе крыху хлеба i морквы. Ты, пэўна, галодная. Цябе ж яшчэ не дапускаюць да агульнай трапезы?
IЗАБЭЛА. Не.
СЯСТРА ГАННА. Дык вось мы... (Глядзiць на рэакцыю сёстраў) Я...
СЯСТРА БЕРНАРДА. (махае рукой) А, можа, мiнуе... Мы...
СЯСТРА ГАННА. Так, мы падумалi, што ты, мусiць, не адмовiшся i паеш крыху...
IЗАБЭЛА. Але сястра Ганорыя...
СЯСТРА ГАННА. Мы ведаем.
СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Я пагляджу, каб яна не ўвайшла. (Падыходзiць да дзвярэй). Бедная сястра Марыя. Яна так плакала. Яе чакаюць епiтым'i. Ды ты еш, не бойся, я папiльную.
СЯСТРА БЕРНАРДА. На, вазьмi. (падае Iзабэле збан). Тут трохi вады з воцатам. Выпi...
СЯСТРА IААННА. А ваўкалакi не любяць пiць кроў старых казлiшчаў...
IЗАБЭЛА. (Есцi i п'е) Чым яна тут займаецца? (паказвае на Iаану)
СЯСТРА ГАННА. Яна яшчэ сiроткаю трапiла ў манастыр.
СЯСТРА IААННА. Божанька наш сiротка. Шкада яго. Няма ў яго нi татулi, нi матулi, але ж сыночак ёсць...
СЯСТРА БЕРНАРДА. Кажуць, яна з самога нараджэння такая прыдуркаватая. Толькi, кажуць, нарадзiлася, i давай усялякiя казкi баiць. Ажно з маленства. Бацькоў яе паморак забраў. Вось Мацi-Iгумення з дабрынi сваёй i ўзяла сiротку ў манастыр.
СЯСТРА ГАННА. Яна дзiўная. Гэта так... Толькi ў яе дар Божы.
IЗАБЭЛА. Дар?
СЯСТРА IААННА. Падарыла Святая Дзева Марыя Iiсусу зорку з неба, ён яе з'еў, i галава яго засвяцiлася, азараючы ўсё навокал...
СЯСТРА ГАННА. Яна ведае травы. Яна ведае ўсе травы на свеце. Яна iх адчувае. Нiхто iх так не адчувае, як яна. У кожнай траўкi таемныя ўласцiвасцi знаходзiць, усялякую хваробу можа травамi вылечыць, усялякi смутак суцiшыць, душу заспакоiць. А яшчэ, хоць гэта, пэўна, i няпраўда...
СЯСТРА БЕРНАРДА. Нам увогуле не варта такое казаць...
СЯСТРА ГАННА. Вядома, што траўкамi яна варожыць, сурокi здымае.
СЯСТРА БЕРНАРДА. (Шэптам): А яшчэ кажуць, што ўсялякую атруту можа зрабiць.
СЯСТРА ВЯНТУРЫЯ. Такую, што нават не заўважыш, як памрэш.