- А калi табе будзе там дрэнна ў чужых, ты вяртайся да нас... Блаславi цябе бог!
- Аставайцеся з богам! - адказаў хлопец.
Зноў прайшоў трохi наперад, i зноў сумная мацi гукнула:
- Антэк!.. Антэк!..
- Што, матуля? - спытаўся хлопец.
Голас яго даходзiў ужо слабей.
- Не забывайся нас, сынок! Блаславi цябе бог!..
- Аставайцеся з богам!
I ён iшоў, iшоў, iшоў, як той юнак, што выбраўся па скарб, аплочаны яго душой. I, нарэшце, схаваўся за ўзгоркам. На полi чуўся толькi плач няшчаснай мацi.
Пад вечар неба зацягнулася хмарамi i пайшоў дробны дождж. Але таму, што хмары былi рэдкiя, сонца на захадзе прасвяцiлася цераз iх. Здавалася, што над шэрым полем i над гразкай, глiнiстай дарогай уздымаецца залатое скляпенне з жалобнаю павалокай.
Па гэтым полi, шэрым i цiхiм, без анiводнага дрэва, па гразкай дарозе паволi валокся стомлены хлопец у шэрай сярмязе, з кайстрай i торбай за плячыма.
Здавалася, што ў глыбокiм маўчаннi кроплi дажджу напяваюць тужлiвую мелодыю вядомай песнi:
Там, дзе ў полi далiна,
Там iдзе наш хлапчына,
Цiха песню спявае,
Дождж яму памагае...
Можа, вы калi-небудзь спаткаеце вясковага хлопца, якi шукае заработку i такой навукi, што дома яе не знайшоў. У вачах яго вы ўбачыце як быццам водблiск неба, якое глядзiцца ў люстра спакойнай вады; у думках яго вы знойдзеце наiўную прастату, а ў сэрцы патаемную i амаль несвядомую любоў.
Дапамажыце таму дзiцяцi. Гэта наш меншы брат Антэк, якому ў роднай вёсцы стала зацесна, i ён пайшоў у свет, даверыўшыся божай ласцы i чалавечай дабрынi.