Агледзіўся па баках, сустрэўся позіркам з Антосем.
¬- Калі там спынімся? Гарыць ўсё...
- Хвілін праз 30, - падказаў Антось і дадаў, каб суцешыць хлопца: - Там станцыя вялікая, буфет ёсць.
- У-у-у, - прастагнаў хлопец і закрыў вочы, адкінуў галаву.
Мінула хвілін дваццаць.
- Нешта ніяк да Рудакоў не даедзем, - з лёгкім хваляваннем сама сабе сказала бабуля, што сядзела побач з хлопчыкам-інвалідам.
Той неадрыўна глядзеў у акно і нечакана гучна сказаў:
- Зараз нас абгоніць белы Мерседэс, а насустрач будзе рухацца сіні МАЗ з сіняй фурай!
Многія пасажыры ад нечага рабіць павярнулі галовы спачатку на хлопчыка, потым - да акон.
Міма аўтобуса бязгучна праплыў белы Мерседэс, потым з шумам мільгануў сіні МАЗ з вялікай фурай.
- Э-е-е, - павярнуўся да салона хударлявы і лысы малады чалавек, на каленях якога ляжаў уключаны ноўтбук. - Міма гэтага павароту мы праязджалі! Чорт... Зараз будзе бярозка са зламанай вяршыняй справа!
Бярозка з'явілася як здзек.
- Што такое? - раздаўся упэўнены асуджальны голас, якому хацелася падпарадкавацца і адказаць на пытанне, хоць ты нічога і не абавязаны адказваць. - Што за... выбрыкі ў нас на трасе?
Гэта той самы дзелавы мужчына ажно ўзняўся ў сваім крэсле. Ён звяртаўся да вадзіцеля, але, было бачна, гатовы быў шукаць вінаватага і сярод пасажыраў.
Яму ніхто не паспеў адказаць, бо адразу ж пачуўся перапужаны крык мажнай цёткі, якая нядаўна старанна абгрызала да чыстага курыныя косткі:
- А-а-а!
Адказам на яе крык стала запытальная, з улоўным страхам, цішыня салона. Не разгубіўся толькі упэўнены мужчына:
- Чаго вы крычыце? Што за прычына?
- Курыца...Во... - жанчына падняла высока уверх пакет са смажанай паловай курыцы.
- І што ў ёй страшнага? - грозна ўжо перапытаў мужчына. - Людзей палохаеце...
- Дык мы ж яе з'елі! А яна - во... Як і была...
- Што Вы верзяце? Калі з'елі, дык адкуль ёй быць? Мо вы па пяць курэй бераце з сабой...
- Я адну брала, - замармытала жанчына. - І мы яе з'елі пятнаццаць хвілін таму.
У салоне ужо ніхто не ўсміхаўся.
- Вадзіцель! - пузаты павярнуўся наперад. - Патлумачце, што тут адбываецца - па распарадку мы павінны праз тры хвіліны спыніцца ў Рудаках. Чаго мы ездзім туды-сюды!
- Ды пайшлі вы! - пачаў было вадзіцель, але мужчына рыкнуў:
- Не забывайцеся!
- А я адкуль ведаю? - раздражнёна адказаў вадзіцель. - Вы толькі заўважылі, а я ужо тройчы адзін адрэзак еду. Не зварочваю ж нікуды...
Павісла маўчанне.
- Ёсць! - раздаўся пераможны крык лысаватага з ноутбукам.
- Што ёсць? - імкліва павярнуўся дзелавы мужчына да яго.
- Гадзіннік на ноўтбуку назад пераскочыў. Зноў мы вярнуліся...
- Што пераскочыла і куды мы вярнуліся? - запатрабаваў тлумачэнняў мужчына.
Ноўтбушнік з гатоўнасцю стаў тлумачыць:
- Толькі што час на маніторы пераскочыў на 10 хвілін назад. Я зірнуў - мы едзем там, дзе і раней былі якраз 10 хвілін таму.
- Гэта як? - крыху разгубіўся мужчына.
- Я думаю, апошні ўдар перуна прыйшоўся на лінію перадач, узнікла моцнае электрамагнітнае поле і мы патрапілі ў кальцо прасторы-часу, якое якраз утварылася. І круцімся ў ім...
- Калі б мы у кольцы былі, то б ад пачатку пачалі размаўляць, - устрэў Антось, якому такое тлумачэнне здалося неверагодным. - Лухта нейкая...
- Не абавязкова, - заўпарціўся ноўтбушнік. - Поле дзейнічае на фізічную мёртвую матэрыю. Вось, час пераскочыў, курыца аднавілася... Калі Вы можаце патлумачыць па-іншаму, чаму мы ужо тройчы едзем адным адрэзкам - патлумачце. І зірніце на гадзіннікі...
- І бензін ужо колькі часу на месцы, - падтрымаў вадзіцель. - І спідометр пераскочыў...
- Так, спакойна, трэба разабрацца ва ўсім! -загадаў дзелавы мужчына, хоць ніхто і не збіраўся парушаць напружаную цішыню салона, і загад гэты ён аддаў, відавочна, ад асабістай разгубленасці, каб супакоіцца самому..
- Гэта суд Божы! Час наш прыйшоў! - раздаўся зычны, упэўнены голас аднекуль з сярэдзіны салона, а потым ўзнялася над усімі жанчына ў стракатай хустцы.
- Сядзьце, не палохайце людзей!
Голас належаў жанчыне гадоў 50, апранутай у адмысловы касцюм. Жанчына прыўзнялася з месца, і Антось унутрана абрадаваўся - уся постаць жанчыны, яе твар выпраменьвалі упэўненасць і спакой.
- Ад таго, што мы тут зараз будзем крычаць і палохаць адзін аднаго, лепш нікому не будзе, - строга загаварыла жанчына. - Кажу вам гэта, як урач. Малады чалавек, што Вы казалі пра тое закальцованае поле? - гэта было пытанне да лысаватага мужчыны з ноутбукам.
- Я ўжо казаў... Думаю, прастора-час вакол нас звярнуліся ў кольца. Гэта тлумачыць тое, што і час пераскоквае назад кожныя 10 хвілін, і мы вяртаемся нейкім чынам назад. І мабільнікі не працуюць, мой дакладна...
- І што будзе далей?
¬- Не ведаю... Нешта павінна быць... Некалі скончыцца...
Хваляванне і напружанасць у салоне трохі зменшыліся, быццам ад ведання таго, што здарылася, стала лягчэй. У большай меры падставай для супакаення была невядомасць: нясе пагрозу ім, пасажырам, іх часовае (а ўсе былі упэўнены - менавіта часовае) знаходжанне ў гэтым закальцованым часе ці не. Пакуль ніякай пагрозы не было. А кожная дарога рана ці позна заканчваецца - у гэтым быў упэўнены кожны пасажыр. За адным дзеяннем ці з'явай наступаюць другія, у наступстваў бываюць прычыны, а наступствы становяцца падставай для новых прычын. І ў тым, што ланцужок часова прыпыніўся, ніхто не бачыў асаблівай пагрозы.