- А мы не спознімся ў Мінск? Мы прыедзем у час? ¬- звярнулася да Антося тая нервовая жанчына ззаду. У яе голасе выразна адчуваўся страх.
"Бач, хвалюецца з-за грошай", - падумаў ён а ў голас адказаў:
- Спадзяюся, прыедзем. Мне таксама сёння спазняцца нельга. І абавязкова трэба прыехаць...
І раптоўна нейкая неверагодная думка закралася ў галаву: а раптам ім вось так ехаць і ехаць, доўга, бясконца - і ніколі не прыехаць? Антось уважліва глядзеў на пасажыраў і бачыў, што такія ж сумненні паступова авалодвалі многімі, бо твары хмурнелі, неспакой выразна праяўляўся на іх.
Трэба было паспрабаваць нешта рабіць... Хоць нешта...
- Усё нічога, аднак варта падумаць і пра нашу фізіялогію, - загаварыў дзелавы мужчына, і адчулася, што гэтага голасу чакаюць усе, што чакаюць проста любога упэўненага голасу, чакаюць добрых змен - салон імгненна ажывіўся.
- Вы пра "дзевачкі налева, хлопчыкі - направа", - асцярожна пажартаваў нехта.
- І пра гэта таксама, - сур'ёзна заўважыў мужчына. - Хто ўмее весці аўтобус? - і не пачуўшы сцвярджальнага адказу, закончыў: - Наш вадзіцель рана ці позна стоміцца.
- І што вы прапаноўваеце? - адгукнуўся з-за перагародкі вадзіцель.
Мужчына падняўся, прайшоў наперад салона, стаў побач з вадзіцелем.
- Я прапаную ўжо цяпер паспрабаваць спыніцца. Адчыніць дзверы, выйсці...
Нягледзячы на тое, што ў прапанове не было нічога незвычайнага, аднак насцярожанасць адбілася на тварах многіх пасажыраў. Бо тут, у салоне, усё было звычайным і простым, нічога знешне не змянілася, а час... ну, час увогуле можа быць незаўважным, калі не глядзець на гадзіннік. За акном жа - тое ж неба, і сонца тое ж... Але ці тое ж усё астатняе? Зямля ці цвёрдая? Паветрам ці можна дыхаць? І хоць сумненні былі проста смешнымі - але яны былі. Чаму б паветру не стаць шкляным і застылым, калі сам час закруціўся ў абаранак?
- Але спыняцца пакрысе! Вельмі павольна, - папярэдзіў-прапанаваў мужчына з ноутбукам. - Мы не ведаем, якая там фізіка поля...
- А што можа быць? - нервова запытаўся нехта.
- Не ведаю, - шчыра прызнаўся малады чалавек. - Мы патрапілі ў кольца часу, рухаючыся, мы застаёмся ў ім і рухаемся... Можа, мы і застаёмся тут толькі таму, што самі рухаемся...
- Ну, дык і выдатна, - усміхнуўся напружана мужчына ў касцюме. - Ёсць шанс спыніцца - і вярнуцца ў свой час, ці не так?
Хлопец палыпаў вачыма, падумаў і адказаў:
- Мабыць, ёсць... Усё, што ведалі пра час раней - толькі тэорыя ды гіпотэзы...
- Ну, тады я буду прытарможваць па трохі, - прыняў рашэнне вадзіцель.
Аўтобус сцішаў ход вельмі павольна, амаль незаўважна. Пасажыры ўпіліся позіркамі за вокны. Усё павольней і павольней рухаліся міма аўтобуса прыдарожныя кусты.
- Свеціцца! Сценка празрыстая! - раздаўся адчайна-здзіўлены крык хлопчыка-інваліда.
У воклічах, якія імгненна запоўнілі салон пасля гэтага крыку, былі сабраныя разам і жах, і здзіўленне, і захапленне.
Было ад чаго: праз сценкі аўтобуса стала відаць шэрая лента бягучай дарогі.
- Газуй! Хуткасць давай! - закрычаў мужчына ў касцюме да вадзіцеля, а той ужо і сам націснуў на газ, і матор узвыў, ірвануў наперад аўтобус.
- Божачка, што ж будзе, Божачка, выратуй, спыні гэта, - мармытала ззаду Антося нервовая жанчына.
І сам Антось адчуў, як страх сціскае яго свядомасць - рабілася млосна ад думкі, што і на самай справе ніколі не спыніцца іх аўтобусу. Ён стаў глядзець у акно, быццам там магла быць падказка.
- Нешта мы хутчэй ехаць сталі, - заўважыў Антось уголас, бо за акном кусты і дрэвы мільгалі надта ж часта. - Напужалі вадзіцеля...
- Тут не напужаешся, - адгукнуўся вадзіцель са свайго месца, - Калі пад сабой дарогу пабачыш... Дарэчы, я дарогу бачыў праз самога сябе... Хто-небудзь яшчэ гэта заўважыў?
- Я таксама празрыстым пачаў быў рабіцца, - падаў голас хлопчык-інвалід. - У мяне нага забалела, гляджу - а праз яе відаць крэсла, а праз крэсла - дарогу...
- Як нага забалела, унучак? - спуджана выгукнула яго бабуля. - У цябе ж паралізаваныя ножкі, не могуць яны балець...
- Балела, - настойліва адказаў хлопчык. - І цяпер баліць...
Яго бабуля моўчкі прыкрыла рот рукой, глядзела на ногі ўнука, не адрываючыся.
- А на самай справе, чаму мы хутчэй едзем? - адарваўся ад акна мужчына ў строгім касцюме. - Такое адчуванне, больш за сто сорак...
- Ды не ж, - нервова адгукнуўся вадзіцель. - Тыя ж 90 на спідометры... Не разумею я...
Загаварыў малады чалавек з ноутбукам, пачаў хрыпата, пракашляўся, пасля стаў казаць, хвалюючыся, быццам сам быў вінаваты ў тым, што адбывалася:
- Час пераходу мяняецца... ну, раней праз кожныя 10 хвілін мы вярталіся ў ранейшую кропку. А вось цяпер... праз 7... І толькі што - ужо праз 6...
- І пры чым тут рух аўтобуса? - зацікавіўся нехта, не разумеючы.
- Ну, мы ж праязджаем пэўную адлегласць ад той кропкі... да мяжы кальца. За пэўны час. Цяпер час скараціўся, а адлегласць тая ж...
- Дык мы хутка пралятаць дарогу будзем, - роблена рагатнуў вадзіцель, тут жа спытаўся сур'ёзна: - Калі час вяртання скарачаецца пастаянна, што будзе, калі дасягне нуля?
- Не ведаю, - паціснуў плячыма малады чалавек. - Для нас час спыніцца. Але мы рухаемся... Значыць, для назіральніка збоку набудзем светлавую хуткасць...
- Нешта ты занадта па-вучонаму... З намі што будзе?
- Дык... Адкуль жа мне ведаць? Тэарэтычна фізічнае цела не можа мець такую хуткасць... Толькі поле...
- Станем полем? Што гэта значыць? Што з намі стане? - нервовая напорыстасць дзелавога мужчыны ў строгім касцюме была нечаканай для маладога чалавека, ён спалохана уціснуўся ў крэсла.
- Не ведаю...
- Мы што, не вернемся? - адчайна выгукнула нервовая жанчына за Антосем, і сам ён адчуў агідны халадок страху, што стаў запаўзаць у жывот.
- Чаму вас толькі вучаць!..
- Не крычыце на яго, - раптам устала з месца жанчына ў касцюме, якая назвалася ўрачом. - Мы ўжо прыехалі...
- Куды прыехалі? Што значыць - ужо прыехалі? - занерваваўся мужчына, які, гэта было відавочна, сам пачаў адчуваць прорву пад сабой і немагчымасць адыйсці ўбок ад гэтай прорвы.
- Вы хіба не зразумелі? - жанчына павярнулася да салона. - Ніхто не зразумеў ці не хоча зразумець?