- Не разумею... - пачаў Антось, паказваючы вачыма на крэсла. - Што адбылося?
- Нічога такога, я думаю, - ахвотна адказаў лысаваты. - Мы ўжо набылі дастаткова вялікую хуткасць адносна нерухомага назіральніка. Так што мы набываем для яго форму кропкі. А для нас унутры гэтая кропка азначае бясконцасць.
- А прасцей?
- Прасцей? Наш аўтобус з кожнай хвілінай будзе рабіцца усё большым і большым. І стане ўрэшце адным сусветам. Бясконцым.
Антось пракаўтнуў.
- Слухай... Можа, ёсць магчымасць нешта зрабіць? У мяне... рукапіс... Не магу я яго з сабой тут пакінуць. Ён там трэба...
- Не магу, - адмоўна пакруціў галавой хлопец. - Я праўду сказаў - адсюль мы нічога не перададзім. Зараз ужо час звярнуўся да 3 хвілін...
За шыбамі акон салона нічога амаль не было відаць - адзіная шэра-зялёная паласа.
Пачуліся крокі ззаду. Антось азірнуўся - да іх ішла жанчына з непрыгожым худым тварам. Яна ішла доўга - салон стаў падобным да паўпустога кіназала з чатырма радамі крэслаў.
- Я не магу тут застацца! - сказала жанчына і Антось зразумеў, што калі жанчыне адказаць нешта банальнае, то пачнецца істэрыка.
- Я таксама не магу, - адказаў ён шчыра.
Жанчына быццам чакала такога адказу менавіта ад Антося, зрабіла некалькі крокаў наперад (хоць раней гэта было адразу, побач), стала ля вадзіцеля.
- Спыніцеся і адчыніце дзверы. Я выйду!
У салоне павісла маўчанне. Жанчына-ўрач прайшла наперад.
- Які сэнс? Вы што, не зразумелі, што прыпынак - гэта наша поўнае знікненне? Вы не бачылі хіба, як мы раствараемся?
- Дык чаго мне баяцца? Чаго? - закрычала жанчына з хударлявым тварам. - Я ж - мёртвая! І вы - мёртвыя! Як можна баяцца яшчэ адной смерці?! Спыніце! Вадзіцель! Спыняйцеся! Мне ўсё роўна. Але калі ёсць магчымасць зрабіць хоць крок некуды - я абавязана яго зрабіць. Я не магу паміраць проста так!
- Ён не будзе спыняцца! - катэгарычна запратэставала ўрач. - У нас усіх - аднолькавы лёс. І прыміце свой так, як і трэба - як свой крыж І нясіце яго. І думайце над тым, дзе і што зрабілі так, каб атрымаўся менавіта такі вынік. Вы намалявалі сябе бязгрэшнай, а хіба гэта так? Хіба не шчыміць сумленне? Хіба не шукалі Вы ў сваім жыцці адказу на пытанне: "Ці ж не я вінаватая ў хваробе дачкі?" Ну, што спалохаліся? Вы тут не перад амбонам - перад сабой. Нічога ўжо нельга змяніць, нічога! Дык самі сабе адкажыце - вінаватыя?
- Вінаватая... Мае грахі - толькі мае. Не Вам мяне судзіць, - раптоўна апала жанчына з хударлявым тварам. - Ведаю. Ведаю, што мяне трэба караць, але навошта такім чынам? Завошта ж дачушцы будзе такая смерць? Ёй, як мне, як нам усім, не ехаць у аўтобусе, ёй цэлую вечнасць, бясконца, пакутаваць ад болю, лежачы пад кропельніцай! Бог наш - міласэрны ці кат бессардэчны? Што вы яго малявалі чалавекалюбцам?.. Пусціце мяне! Вадзіцель! Адчыніце дзверы! Я скочу на хаду, калі вы так баіцеся! Я буду біць вокны! Спыніцеся!
- Разаб'ецеся! - данеслася папераджальнае аднекуль з салона і жанчына засмяялася з папярэджання:
- Мёртвы баіцца разбіцца! Вадзіцель! Спыняйцеся!
- Дурніца, чым ты можаш дапамагчы жывому, калі сама мёртвая! Што гэта дасць?
- Вадзіцель! Не спыняйцеся! Невядома што здарыцца можа, яна з глузду з'ехала, а нам потым разлічвайся з-за яе!
- Вадзіцель! Прытармазіце да таго часу, як і раней, калі пачнецца свяціцца абшыўка аўтобуса! - толькі па яму зразумелай прычыне ўладна загадаў нечакана для самога сябе Антось. - Потым зноў сабе паедзеце. Адчыніце дзверы. Мы скочым удваіх...
Вадзіцель нічога не адказаў, але толькі глянуў аднекуль зверху здалёк - ад свайго крэсла на Антося і жанчыну, пераключыў рычаг. Зялёнае месіва за акном стала разбівацца на асобныя плямы.
Антось уважліва сачыў за падлогай. Калі праз яе стала угадвацца шаша, ён сказаў:
- Адчыняйце дзверы...
- Мяне пачакайце! - пачуўся голас аднекуль ззаду. Антось азірнуўся - з глыбіні салона, ужо так далёка ад іх, з месца ўзняўся хлопчык-інвалід.
- Куды ж ты, унучак? - з болем спытала яго бабуля.
- Баб, тут жа я магу на сваіх нагах! - весела і пераканаўча загаварыў хлопчык. - Дык пусці мяне пабегаць - з я ж ніколі не бегаў...
- Бяжы, унучак любы, - бабуля ўзнялася з крэсла, выпусціла хлопчыка і перахрысціла яго ў спіну. - Бяжы, родненькі, - і ўпала ў крэсла, а слёзы пакаціліся з яе вачэй, хоць старая ўсміхалася.
Хлопчык дабег да Антося і жанчыны, якія стаялі ля ўжо адчыненых дзвярэй. Мабыць, час яшчэ скараціўся, бо нічога не было відаць, адно адчувалася толькі велізарная хуткасць аўтобуса. Адразу за парогам нібыта ўзнікала сцяна - цвёрдая, аб якую абавязкова разаб'ешся.
Жах сціснуў сэрца Антося.
- Спыніцеся, дурні! - аднекуль здалёк закрычаў дзелавы мужчына. - Яшчэ некалькі хвілін пацярпець - і мы дакладна будзем ведаць праўду! Там жа - немінучая пагібель! Вы проста знікніце, як знікаў аўтобус! Час вернецца ў нуль - і мы вернемся назад! Як Вам гэтага не зразумець? Спыніцеся!
Антось завагаўся. Тыя ж ваганні ён пабачыў на твары жанчыны. Але потым яго позірк спыніўся на хлопчыку - і Антось рашуча ўзяў яго за руку, працягнуў другую жанчыне:
- Давайце скочым разам. Мы і на самай справе мёртвыя. Двойчы не паміраюць... Ну, на лік тры: адзін, два тры!..
З паведамленняў у СМІ:
"Пярун патрапіў у аўтобус. Трагедыя адбылася на трасе ў 11:25. Магутны разрад маланкі патрапіў у пасажырскі аўтобус. Відавочцы бачылі, як той літаральна асвяціўся блакітным полымем, потым з'ехаў па поўнай хуткасці з трасы і тройчы перакуліўся. З 18 пасажыраў аўтобуса і яго вадзіцеля у жывых засталося толькі трое пасажыраў: малады мужчына, жанчына і хлопчык-інвалід, якіх невядомым чынам выкінула з аўтобуса - іх целы былі знойдзеныя у некалькіх метрах побач. Цяпер яны ў рэанімацыі. Медыкі кажуць аб іх цяжкім, але ўстойлівым стане. Пра іх далейшы лёс мы праінфармуем сваіх чытачоў. Цяпер відавочна, што вадзіцель парушыў правілы тэхнікі бяспекі, не спыніўшы рух аўтобуса ў час навальніцы".