– Ва-ва-ва! Дзе тая баба, якая сядзела вось тут, на гэтым фатэлі?
– Адкуль вы ведаеце, што тут сядзела баба?
Ведаю, таму што ад фатэля пахне бабай (нюхае фатэль).
– Тут сядзела маладая дама, а цяпер яна пайшла ў свой пакой перабіраць гардэроб.
Ён: Тут нікога няма. Пасяжу я тут.
Яна: А, здаецца, я адна. Ні хто мяне не бачыць і не чуе.
Ён: Вось жа добра, што я адзін. Я закаханы і хачу пра гэта падумаць.
Яна: Ці кахае ён мяне? Мне так хочацца, каб ён сказаў мне гэта. А ён маўчыць, усё маўчыць.
Ён: Як бы мне прызнацца ёй у каханні. Я баюся, што яна спалохаецца і я не змагу больш яе бачыць. Вось бы даведацца, кахае яна мяне ці не.
Яна: Як я яго кахаю! Няўжо ён гэта не бачыць. А раптам заўважыць і не захоча больш са мной сустракацца.
Адна старая ад празмернай цікаўнасці вывалілася з акна, упала і разбілася.
З акна высунулася іншая старая і пачала глядзець уніз на тую, што ляснулася, але, ад празмернай цікаўнасці, таксама вывалілася з акна, упала і разбілася.
Потым з акна вывалілася трэцяя старая, потым чацвертая, потым пятая.
Калі вывалілася шостая старая, мне надакучыла глядзець на іх, і я пайшоў на Мальцаўскі рынак, дзе, кажуць, аднаму сляпому падарылі плеценую шаль.
Ніна – Вы ведаеце? А? Вы ведаеце? Не, ці чулі вы? А?
Вар. Міх. – Што такое? А? Што такое?
Ніна – Не, вы толькі падумайце! Варвара Міхайлаўна! Вы толькі падумайце!
Вар. Міх. – Што такое? А? Што такое?
Ніна – Ды вы ўявіце сабе, Варвара Міхайлаўна! Вы ўявіце сабе!
Вар. Міх. – Ды што такое, урэшце! Што такое?
Ніна – Не, вы паслухайце, Варвара Міхайлаўна! Ха-ха-ха.
Вар. Міх. – Ды я слухаю, слухаю! Што такое?
Ніна – Ха-ха-ха! Ну і каралева!
Вар. Міх. – Абышто нейкае кажаш!
Ніна – На сам рэч каралева!
Вар. Міх. – Абышто нейкае кажаш!
Ніна – Наш та! Блакітная кроў! Стары корч! Таксама туды!
Вар. Міх. – Куды туды?
Ніна – Ды, усё туды ж! За Лізаветай улягае!
Вар. Міх. – Як улягае?
Ніна – Ды ўлюбіўся!
Вар. Міх. – Ды хто ўлюбіўся?
Ніна – Ды наш сталбавы дваранін! Стары корч Абернібесаў!
Вар. Міх. – Абарнібесаў?!
Ніна – У тым та і жарт, што Абернібесаў!
Вар. Міх. ― Апалон Валяр’янавіч!
Ніна – Але! Вы ж падумайце!
Вар. Міх. – Даўмецца не магу, што ў ёй добрага? Чаму усе мужчыны з глузду з’ехалі?
Ніна – Вы глядзіце: Валодзя Кнуцікаў з глузду з’ехаў! Сяргей Іванавіч з глузду з’ехаў!..
Вар. Міх. – Нічога ў ёй няма цікавага!
Ніна – Ялдыгін з глузду з’ехаў!..
Вар. Міх. – Нічога ў ёй няма цікавага!
Ніна – У тым та і жарт! Нічога ў ёй няма цікавага!
Вар. Міх. – Даўмецца не магу, чаму ўсе мужчыны з глузду з’ехалі!
Ніна – Не такая ўжо яна прыгажуня!
Вар. Міх. – Па мойму, проста непрыгожая!
Ніна – Нічога ў ёй няма цікавага!
Вар. Міх. – Зусім не цікавая!
Бабуля Баброва(раскладае пасьянс): Ну і карта ж ідзе. Усё шыварат на выварат! Кароль. Ну, куды мне яго сунуць? Калі трэба, ані пяцёркі няма. Вось бы цяпер пяцёрку! Зараз будзе пяцёрка. Цьпху ты, зноў кароль!