Ha, ha, ha, forĝisto de l' amo.
Starante dekstre de Korina, mi voris ŝin per la okuloj, kaj mi retenis miajn formikplenajn manojn. Mia rigardo enprofundiĝis tra la dekoltaĵo ĝis la antaŭkorto de ŝia «forĝejo», alkroĉiĝis al belgrajno sub ŝia orelo, karesis ŝian grasetan korpon de supre malsupren kaj reen, estis torturata de la tenta tremetado de ŝiaj mampintoj ĉe ĉiu «ha, ha, ha». Fine mi ekvidis la piedeton, mian komplicon, flirtanta kun la pianpedalo. La piedeto signis al mi: «Nu, stultulo, kion vi atendas?»
Kuraĝigite, mi klinis min kaj algluis miajn lipojn al la belgrajno. La piano silentis, kaj el la gorĝo de la kantantino gluglis lasta «ha, ha, ha», sed en tute nova tono. Ŝia korpo skuiĝis, kaj ŝi turnis al mi siajn simplanimajn bluajn okulojn.
Mi murmuris:
- Korina, mi ne povis plu.
Ŝi suspiris:
- Mi ne scias, kion mi pensu pri tio.
Ŝi komedie paŭzis kaj afektis seriozan mienon.
- Krome, sinjoro, vi ankoraŭ ne diris al mi, kion signifas midzi.
La brakoj, kiujn mi jam tenis pretaj ĉirkaŭpreni ŝin, falis laŭlonge de mia korpo. Mi rigardis ŝin per stultaj okuloj kaj demandis, konsternite:
- Kion vi diris?
- Kara amiko, mi nur deziras scii, kio estas midzi.
- Mi jam ja klarigis tion al vi.
- Ne, vi nur ĵonglis per «ne forgesu min», «midzu min» ktp, sed vi mem scias, ke via midzo ne estas trovebla eĉ en la Plena Ilustrita Vortaro.
Mi ridetis.
- Korinjo, vi estas poetino. Vi do posedas ekzempleron de la Parnasa Gvidlibro.
- Certe, jen ĝi.
- Nu, bonvolu foliumi ĝis la glosaro. Ŝi serĉis kaj laŭte legis:
- Midzi: buŝko... ho, ho, hooo!
Kvara «ho» ne eliris el ŝia mirronda buŝo, ĉar mi kaptis ŝiajn genuojn, por turni la piantabureton, ĝis ŝiaj lipoj troviĝis ĝuste antaŭ miaj. Ha, la hipokritulino! Kia kiso, kia kisado! Post du minutoj (aŭ du horoj?) Korina milde repuŝis min, por reakiri spiron kaj flustri en mian orelon:
- Karulo, ĉu estas eble, ke tiaj manieroj, kiaj en Parnaso, ekzistas en la realeco?
- Korinjo, mia dolĉa amatino, ĉu vi vere neniam?..
Ŝi levis la ŝultrojn.
-Vi mem aŭdis mian edzon laŭdi sian konservemon.
Ambaŭ ni vespiris, kaj post silento, forte alpremiĝante al mi, ŝi hezite demandis:
- Karulo, ĉu vi opinias, ke ankaŭ al mi plaĉus?..
Mi malrapide levis ŝin de la tabureto kaj milde ŝovis ŝin al granda sofo, meblo aparte oportuna por mia celo. Dume mi murmuris al ŝi, kiel volupte mi kisas ŝian belgrajnon. Ŝi ronronis kaj mallaŭte konfidis al mi, ke ŝi posedas ankoraŭ pli belan belgrajnon aliloke. Poste ŝi diris nenion plu, ĉar ŝia buŝo tute koncentriĝis sur la eblo inspirita de la Parnasa Gvidlibro. La paŝtistino ludanta ŝalmon en pentraĵo pendanta super ni povus atesti, ke la sufikso ad tiun tagon apenaŭ sufiĉis, por montri la daŭron de nia plezuro.
Korina, kiu genuis sur la tapiŝo, poste sterniĝis apud mi sur la sofo. Mi prenis ŝin en miajn brakojn kaj danke kisis ŝiajn virtuozajn dolĉajn lipojn. Ni iom ripozis, sed mia amorantino baldaŭ proponis kun brula okulumado:
- Karulo, mia japana amikino menciis la ludon mitsu-minato. Restas du pordoj...
Mi ne scias, ĉu mitsu-minato estas ludo, doktrino aŭ kuirrecepto, sed, responde al la sugesta invito de Korina, mi miavice genuiĝis kaj tiel diligente esploradis la ceterajn enirejojn al la volupto, ke mi fine malkovris la nigran belgrajnon, kiu ornamis la blankan pufan kadron de la malantaŭa pordeto. Kaj, forĝisto de 1' amo, mi ekmartelis ŝian ardegan karnon kun fervor'.
Je la kvina, kiam mi forlasis la gastaman domon de Lambresto kun malforto en la kruroj kaj lumo en la kapo, mi trafis la statistikiston sur la trotuaro.
- Ha, samideano, nun vi foriras. Kion vi pensas pri la talento de mia edzino?
- Fabela, fabelega! Post kelkaj ekzercoj ŝi certe baldaŭ ricevos la unuan premion.
- Kaj ĉu vi fine klarigis al ŝi, kio estas via fama midzuminado?
- Jes, la radiko estas facile trovebla plurloke, ekzemple en...
- Ekzemple, ekzemple... Ha ha! Permesu, ke mi ridu. Kial do ne en la laŭdire Plena Ilustrita Vortaro? Plena! Ha! ha!
- Mi jam skribis pri tiu bedaŭrinda manko al profesoro Waringhien.
- Ha? Kion li respondis?
- Ke la angla presisto forgesis midzi, sed ke li zorgos pri tio okaze de la dua eldono. Kaj, ĉar la vortaro estas ne nur plena, sed ankaŭ ilustrita, midzo estos detale prezentita en aparta bildotabulo.
Lambresto kompateme skuis la kapon.
-Vi devos do aĉeti duan ekzempleron de la Plena Ilustrita Vortaro. Al mi sufiĉas la vortaro de Kabe. Ne unu stelon ricevos de mi la rabemaj libristoj!
Kaj, elpoŝigante sian ŝlosilon, li asertis kun sarkasma rideto:
- Mi estas saĝa. Mi ne lasas min elsuĉi, kiel vi.
Dekunua epizodo:
KIEL MI ELIMINIS DU GRAVAJN MALSANOJN
EL LA ESPERANTO-MOVADO
Sur tiuj ĉi vastaj kaj herboriĉaj
kampoj paŝtas sin grandaj brutaroj,
precipe ŝafoj