Дружна беглi сабакi, беглi проста пад арку, якую пабудавала у небе паўночнае ззянне i, пабудаваўшы, начало расстрэльваць дзiўнымi, казачных колераў, стрэламi. Яны пералiвалiся, гулялi, бегалi i скакалi, як залатыя аленi паўночных легенд.
I Андрэй ведаў, што зараз, пасля гэтай сустрэчы, нiхто не прымусiць яго зламацца i здаць.
Зноў пачалi лiзаць раўнiну белыя языкi, але ён гнаў сабак. Хутчэй! Хутчэй!
У белым полымi, што iмкнулася да нябёс, у пякуча-халодным яго агнi перад заiнелымi вейкамi Андрэя паўставалi людзi, тысячы людзей гэтай зямлi. Яны прабiвалiся праз снягi, танулi ў палонках, хварэлi цынгой i памiралi з голаду ў цяснiнах гор. Але яны з iх халодным гарэннем былi сэрцам гэтай зямлi.
Белае полымя ўзвiвала ў цемру ночы свае языкi.