Ён прыцiснуўся да каменя, прылiп. Вецер пачаў кiдаць на лес холад, таму ўнiзе ў яры пацёк зябкi струмень i адразу ж працяў Бiма. Так заўсёды позняе цяпло раптоўна мяняецца холадам. Бiм перайшоў на другi бок за ствол, каб затулiцца ад ветру i супраць ветру сачыць нюхам, - па ветры вачыма. Але наперадзе была непраглядная цемень. Бiм калацiўся.
Раптоўна, быццам вогненным вузкiм нажом, маланка рассекла цемень, на iмгненне асвятлiўшы лес, якi стагнаў i выў, а следам за ёю так вухнула ўверсе, стукнула, забрыньчала нечым пабiтым, абрынулася ўнiз i пакацiлася па лесе ў розныя бакi. Маланка i гром быццам напалохалi шамана, i ён пусцiўся ўцякаць, уцякаць, а потым i зусiм зацiх, i тады зверху застукалi кроплi. Дождж быў кароткi, моцны, халодны. Потым i ён перастаў.
Лес цяпер цiхенька бурчаў, атрасаючыся i прыхарошваючыся, быццам пасля бою. Але раптам асiна зарыпела, затрашчала, чапляючыся за суседнiя дрэвы, развiтваючыся з суседзямi, адчайна зашумела i ўпала на зямлю, ломячы свае галiны, у горкай, перадсмяротнай безнадзейнасцi: вытрымала апошнi бой i ўпала. Асiна стаяла непадалёку ад Бiма, яму было трывожна чуць смерць дрэва i страшна таму, што яно падала, як спачатку яму здалося, проста на яго; ён тады паплiшчыўся ад свайго ракавога дуба, напяў вяроўку, але... вяроўка ёсць вяроўка.
Бiм сядзеў да свiтання, праскiвелы, хворы, змучаны. Перад iм стаяла мiска з мясам - да яго ён так i не дакрануўся.
Перад свiтаннем далёка завыў воўк. Адзiн завыў: больш нiкога на перазовах у лесе не аказалася. То быў самы хiтры, ацалелы пасля тае аблавы воўк. Бiм уздыбiў шэрсць на загрыўку, застукаў зубамi i слухаў, хапаў носам паветра, глыбока ўцягваў. Ён падрыхтаваўся да сустрэчы, нiколi не падазраючы, што ў iм столькi адвагi на самаахову, якую можна назваць гераiзмам адчаю (укусiў жа ён тады Шэрага дзядзьку, чуць не збiў яго з ног!). Але воўк гэтага разу не прыйшоў. Ветру ўжо не было, так што здалёку звер не мог пачуць Бiма, а час абыходзiць свой участак, вiдаць, яшчэ не прыйшоў. Але Бiм у напружаным чаканнi напяў вяроўку, таму аброжак стаў душыць яго да хрыпаты. Тады Бiм падаўся на дрэва, прыцiснуўся задам да ствала, перахапiў вяроўку на карэнныя зубы i... перакусiў. Як нажом шахнуў!
Збылося!
Бiм вольны, хоць i адзiнокi ў дрымучым лесе.
Так i кожны сабака робiць у рэшце рэшт, хоць у розных парод гэта бывае па-рознаму: вартаўнiчыя, прывязныя - тыя перагрызаюць вяроўку адразу, таму што яны любяць толькi моцныя ланцугi; моська, хоць i не перагрызе, але калi прывязаны на вяровачку, то будзе кiдацца, круцiцца, крычаць i можа нават задушыцца; ганчакi доўга думаюць, але перагрызаюць; iнтэлiгентны сабака, якi прывык да работы па краснай дзiчыне, праседзiць многа дзён, чакаючы гаспадара, але вяроўку перагрызе толькi ў хвiлiны адчаю цi небяспекi, калi стане ясна, што нiхто ўжо не прыйдзе на дапамогу. Вось так i Бiм: прыйшоў час, i ён зрабiў тое, што павiнен быў зрабiць.
Бiм адышоў ад дрэва асцярожна, азiраючыся, прыслухоўваючыся да лесу. Нечакана непадалёку застракатала сарока: "Тут ёсць нехта, нехта, нехта ёсць! Нехта ёсць, нех-та, нех-та, нех-та ёсць!" Бiм адразу ж, ад першага папярэджання сарокi, спынiўся ў гушчары дубняку, якi шчыльна акружыў дуба-велiкана. Болю ён амаль што не адчуваў, ён прайшоў недзе ўглыбiню. Ён прылёг на лiсце, выцягнуў шыю i прытулiў галаву да зямлi. Сарока закрычала блiзка - Бiм убачыў яе на высокiм дрэве. Ён, вядома, пайшоў бы, але сарока крычала пра небяспеку з таго боку, куды трэба было iсцi Бiму. Чакаў ён, калоцячыся, але ў той жа час рашуча i з удзячнасцю да сарокi за тое, што ў час папярэдзiла пра ворага. Дзякуй табе, сарока! Толькi драпежнiкi лаюць гэтую птушку, цудоўную вястуню, народжаную з тэлеграфам на хвасце, добраахвотную служку мiрных лясных жыхароў. Каб не было сарокi, насельнiцтва, i тое, што бегае, i тое, што лётае, было б назусiм пазбаўлена iнфармацыi пра лясное жыццё.
Ваўчыца выйшла на ўскраек паляны i спынiлася. Пярэдняя нага крывая (значыць, яна некалi была паранена чалавекам). Накульгваючы, яна ступiла яшчэ некалькi крокаў, павярнула галаву проста да Бiма i з налёту... кiнулася да яго. Але не патрапiла - перашкодзiла неўваротная нага. Бiм вылузаўся ад яе ў самы апошнi момант, скочыў убок. Звер павярнуўся i быццам падскочыў на трох нагах, зноў кiнуўся на Бiма. Аднак той, як юла, адскочыў за дуб i адчуў спiною дзiрку ў дубе, дупло. I тут жа, калi ваўчыца прамахнулася другi раз, у адно iмгненне ўцiснуўся ў дупло, выставiў зубы, загыркаў раз'юшана i пачаў брахаць так, як нiколi ў жыццi не брахаў, - як ганчак на следзе, як лайка ля бярлогi, без перадыху. Голас Бiма зазвiнеў па лесе адным адзiным словам, якое зразумела кожнаму: "Бяда-а! Бяда-а!" А лес падхапiў, i рэха дапамагала: "Бяда-а! Бяда-а!!!"
Дзякуй табе, лес!
I панеслася ад сарокi да сарокi, iмклiвей чым па тэлеграфе, трывожная вестка: "Нех-та нека-га есь, нех-та некага есь, нех-та нека-га, нех-та нека-га..." Ляснiк у леснiчоўцы вызначыў, што i сабачы брэх, i дружны сарочы перапалох не ад дабра. Ён узяў стрэльбу, зарадзiў карцеччу i пайшоў у глыб лесу. Чалавек iшоў смела, таму што лес быў яму амаль што як родны дом, а лясныя жыхары ведалi яго ў твар. Ды i ён ведаў многiх iх, ведаў у твар i ваўчыцу, але чамусьцi не забiваў яе. "Цi не зацёрся хто з маладых паляўнiчых на тэрыторыю ваўчыцы, цi не напужаўся яе, узлез на дрэва i пакiнуў сабаку, каб разарвала?" - падумаў ён, спяшаючыся. Брэх чуўся далёка, у самым канцы Воўчага яра, але раптам абарваўся. "Гатова!" - вырашыў ён i пайшоў павальней, хоць i ў той жа бок. Эх, а трэба было спяшацца. Спяшацца б!
Што ж здарылася там, ля векавога дуба?
Ваўчыца была "цёртая": яна адышла ад дупла, каб Бiм замоўк, ведала, што калi пачынае брахаць сабака, то аказваецца i чалавек са стрэльбаю. Бiм таму i прымоўк, што ваўчыца не кiдалася да яго. Праз колькi часу яна падышла блiжэй i села, не зводзячы вачэй з Бiма. Так два сабакi глядзелi адзiн на аднаго вока ў вока: дзiкi сабака, далёкi прародзiч Бiма i вораг чалавека, i сабака iнтэлiгентны, якi не можа жыць без чалавечае дабраты; воўк ненавiдзiць усiх людзей, а Бiм любiў бы iх, каб яны ўсе былi добрыя да яго: сабака - сябар чалавека i сабака - вораг чалавека глядзелi адзiн аднаму ў вочы.
Ваўчыца разумела, што ў дупло ёй не ўлезцi, але яна падышла да яго, пацягнулася пысаю. Бiм падаўся назад, аскалiўшы зубы, але ўжо не брахаў, ён быў недасяжны ў сваёй крэпасцi.
Колькi часу цягнулася б гэта, невядома. Але ваўчыца павяла носам вакол, крута павярнулася ад дупла i прыгнулася, як перад небяспекай, крок за крокам падалася да тае палянкi, да таго дуба, за якiм быў прывязаны Бiм. Iшла яна з нейкiм жахам у сэрцы, апусцiўшы хвост-палена.
У паляўнiчым азарце на Бiма яна прапусцiла гэтае месца, таму што начны дождж моцна змыў пахi, а цяпер, як толькi крыху абветрала, яна i пачула: вяроўка на дрэве, мiска з мясам. О, яна ведала, што гэта абазначае: тут быў чалавек! Чалавекам пахне вяроўка, жалезам пахне круглая мiсачка, а сляды таксама яго; мяса ж - падман, здрада, пастка. Яна крышку прыпынiлася, скочыла ўбок i пабегла, як ад вялiкае напасцi. Так воўк уцякае ад пасткi, якая няўмела пастаўлена - незамаскавана i пахне чалавекам.
Уцякла ад Бiма апошняя ў лесе, адважная i ганарлiвая ваўчыца.
...Адзiная iстота на зямлi, якую ненавiдзiць воўк - гэта ты, чалавек. Ходзяць па зямлi апошнiя ваўкi, але ты iх застрэлiш, гэтых вольналюбiвых лясных санiтараў лесу i поля, якiя ачышчаюць зямлю ад нечысцi, падлы, хваробы i рэгулююць жыццё так, каб заставалася толькi здаровае патомства. Ходзяць апошнiя ваўкi... Ходзяць таму, каб знiшчаць карослiвых лiсiц, зберагчы ад заразы астатнiх, ходзяць таму, каб аслабелыя ад эхiнакока зайцы не разносiлi хваробу па лесе i па полi i не раджалi дзiцянят хворых i слабенькiх; ходзяць таму, каб у гады, калi многа мышэй, якiя разносяць тулерамiю, нiшчыць iх многа-многа. Ходзяць апошнiя ваўкi па зямлi.
Калi яны сумна, з надрывам спяваюць уначы, твая душа, чалавеча, чамусьцi здрыганецца ад гэтага адкрытага i яснага вяшчання на ўсё наваколле: "Я-а-а ё-ёсць! Я ёсць!" I ты ж ведаеш, чалавек, што ваўчыца не кране маленькае шчаня-сысуна, а прыме яго, як роднае дзiця; не зачэпiць i малога дзiцяцi, а перацягне яго ў логава i будзе падпiхаць да саскоў. Колькi iх, такiх выпадкаў, калi ваўкi з чалавека-дзiцяцi выгадоўвалi чалавека-воўка! Шакалы так не ўмеюць. Нават сабакi не ўмеюць. А цi зачэпiць воўк авечку ў сваiм раёне, там, дзе жыве? Нiколi. Але ты ўсё роўна баiшся воўка, чалавек. Так нянавiсць засланяе розум (чаго няма ў жывёлiн!) i можа так авалодаць табою, што карыснае палiчыш шкодным, а шкоднае - карысным.
Але апошнiя ваўкi пакуль што ходзяць па зямлi.
Адзiн з iх уцёк ад ненавiснага i небяспечнага чалавечага паху, але не ад Бiма. Мы не ведаем, чым бы кончылася iх сустрэча i колькi б праседзела ваўчыца ля дупла. Магчыма, яны i знюхалiся б (яна ж усё-такi была адзiнокая ваўчыца, а Бiм - самец). Не будзем гаварыць пра тое, чаго не было, толькi напомнiм, што людзi бачылi сабаку ў воўчай чарадзе неаднойчы. Але Бiма такая доля абмiнула.
Калi ўцякла ваўчыца, узнiк сам сабою моцны боль у хворых грудзях. Бiм стаў задыхацца, таму i выпаўз з дупла ды так i ўпаў на месцы - што будзе тое будзе! I ўсё-такi ён не ўзяўся есцi мяса нават пасля таго як зноў вылежаўся i змог устаць. Заставалася толькi адно: iсцi наперад, столькi, колькi хопiць сiлы.
I Бiм пайшоў. Доўга i цяжка ўзбiраўся ён на круты, вялiзны, на кiламетр, пад'ём. Дзесьцi на паўдарозе ён наткнуўся на след ваўчыцы, перайсцi яго не адважыўся (яна ж адсюль i iшла!), потым скiраваў у густы непралазны зараснiк i ўбачыў воўка. Убачыў проста перад сабою, мёртвага. Гэта быў той, што ўцёк у сярэдзiну аблавы смяротна паранены, каля якога ўсё яшчэ кружылася i кружылася ваўчыца, час ад часу апавяшчаючы наваколле сваёю страшнаю чалавеку тугою. Мёртвы воўк. Шэрсць на iм аблезла лапiнамi. Засталася толькi частка сатлелага звера. Толькi кiпцi сталi доўгiя, злавесна чыстыя i страшныя. Бiм убачыў: нават у мёртвага, сатлелага воўка кiпцюры застаюцца. I ад iх страшна.
Бiм заспяшаў паўкругам, на колькi было ў яго сiлы, назад, на тую сцяжынку, абходзячы след, якi напалохаў яго.
Нарэшце ён узышоў наверх, спынiўся на тым месцы, дзе ўчора была машына, агледзеўся i пайшоў зусiм дакладна туды, куды трэба было, - дадому. I зноў у яго неставала сiлы, зноў ён адлежваўся ў сцiрце, а то i ў сасновай iглiцы, зноў па дарозе шукаў зёлкi i еў iх.
Па шашы бег худы, кульгавы сабака. Бег наперад, толькi наперад, паволi, цяжка, але наперад, да тых дзвярэй, ля якiх ёсць спагада, ля якiх Бiму хацелася легчы i чакаць, чакаць гаспадара, чакаць даверу i самае звычайнае, простае чалавечае ласкi.
...А як жа Толiк? А як жа ён пасля таго, як прачнуўся ранiцаю?
Ён, яшчэ не адзеўшыся, у споднiм, пабег да Бiма i раптам закрычаў:
- Мама! Дзе-е Бi-iм? Дзе!!!
Мама супакоiла:
- Бiм захацеў папысаць, тата выпусцiў яго, а ён не вярнуўся. Уцёк. Тата яго клiкаў, клiкаў, а ён уцёк.
- Тата! - заплакаў Толiк. - Няпраўда, няпраўда, няпраўда! - Ён упаў на ложак, хлопчык у споднiм, i крычаў з дакорам, з мальбою, у спадзяваннi, што гэта няпраўда: - Няпраўда, няпраўда, няпраўда!
Цяпер яго ўзяўся суцяшаць бацька:
- Вернецца ён, вернецца... А не вернецца, то самi знойдзем i возьмем яго да сябе. Абавязкова возьмем. Знойдзем - сабака не iголка.
Толiк перастаў плакаць i глядзеў толькi ў адно месца. Потым зiрнуў на бацькоў, выцiраючы слёзы, i сказаў цвёрда:
- Усё роўна знайду!
Ён так упэўнена сказаў гэта, што бацька i мацi апаслiва паглядзелi адно на аднаго: "У хлопчыка свая думка".
Ад таго дня Толiк стаў маўклiвы ў школе i дома, нелюдзiмы, насцярожаны да родных.
Ён шукаў Бiма. Часам можна было бачыць у горадзе, як чысценькi хлопчык са шчаслiвае культурнае сям'i, спыняў прахожых, выбраўшы каго толькi з выгляду, i пытаўся:
- Дзядзечка, а вы не бачылi белага сабаку з чорным вухам?
Раздзел 14
ДАРОГА ДА РОДНЫХ ДЗВЯРЭЙ. ТРЫ ХIТРАСЦI
Калi Бiм падыходзiў да горада, ногi амаль не слухалiся. Бо ён жа зноў быў галодны. Ды i чым можна было пажывiцца каля шашы? Нiчым. Хiба што кiнутаю кiм-небудзь лупiнкаю ад кавуна, але гэта не харч, а толькi так. Такому сабаку трэба мяса, добрая куцця, капуста з хлебам (калi застаецца пасля абеду), адным словам, усё, што звычайна есць чалавек. Бiм кармiўся два тыднi ўпрогалад. З яго хворымi грудзьмi, пабiтымi ботам, такая галадоўка - павольная згуба. Калi ж да ўсяго дадаць, што, змагаючыся з ваўчыцаю, ён моцна стукнуў расцiснутую стрэлкаю заднюю лапу i штыльгаў на трох нагах, то можна ўявiць, якi быў у Бiма выгляд, калi ён уваходзiў у свой родны горад.
Але свет не без добрых людзей. На самай ускраiне ён спынiўся ля малюсенькага домiка з аднымi дзвярыма i адзiным акенцам. Вакол домiка ляжалi горы цэглы, каменняў, бетонных плiт, дошак, бярвення, жалеза i ўсяго iншага, а побач, з другога боку, стаяла палавiна новага вялiзнага дома, але без акон, без дзвярэй i без даху. Вецер круцiўся ў пустых дзiрках акон, шыпеў над кучамi камення i цэглы, спяваў у штабелях дошак i завываў у верхатуры будаўнiчага крана - i ўсюды на розныя галасы. Нiчога дзiўнага ва ўсiм гэтым не было Бiму (усюды будавалi i будавалi бясконца), а па праўдзе кажучы, ён не раз прасiў у будаўнiкоў: "Дайце, хлопцы, пад'есцi". Тыя разумелi яго - падкормлiвалi. Аднойчы нават жартаўнiк з iхняе кампанii на полуднiм перапынку налiў у кансервавую бляшанку ложку гарэлкi i прапанаваў Бiму:
- А ну, сабачка, дзюбнi за здароўе тых, хто тут не крадзе.
Бiм пакрыўдзiўся i адвярнуўся.
- Правiльна! - усклiкнуў жартаўнiк. - Няма табе за каго выпiць, разумнiца. Гэта я ведаю дакладненька.
Усе навокал засмяялiся i называлi штукара Шурыкам. Затое той жа самы Шурык адвалiў нажом кавалак каўбасы - сапраўдная, з магазiна, а не тое, што са сметнiцы! - i паклаў перад Бiмам: