Пра Ядвiгiна Ш. распавядаць i проста, i складана.
Проста i прыемна таму, што ён - таленавiтая, творчая асоба, вядомая ў лiтаратурным асяроддзi як пiсьменнiк, паэт, публiцыст.
Адно толькi тое, што Ядвiгiн Ш. з'яўляецца першапачынальнiкам беларускай прозы, надае яго лiтаратурнай постацi гiстарычную вагу. Раман "Золата" (на жаль, не гэта золата шукалi сквапнiкi ў падмурку) пiсьменнiк не паспеў закончыць, але i тое, што дайшло да нас, яскрава гаворыць пра талент аўтара.
Многабаковасць i сiла яго таленту такiя, што калi б адкласцi ўбок усе яго празаiчныя i паэтычныя здабыткi, а пакiнуць толькi публiцыстычныя нататкi знакамiтыя "Лiсты з дарогi", гэтага хапiла б, каб узнесцi iмя Ядвiгiна Ш. да вышынь лепшых твораў беларускай лiтаратуры. Трапнасць назiранняў у "Лiстах з дарогi", сакавiтасць i вобразнасць мовы пераносяць нас у той час, робяць сведкамi падзей далёкай даўнiны.
Не меншую лiтаратурную каштоўнасць маюць i яго кароткiя навелы. Праз гэтыя глыбока псiхалагiчныя, з тонкiм гумарам i лёгкай сатырай творы Ядвiгiна Ш. можна ставiць побач з А. П. Чэхавым.
Параўноўваць-то можна, але такое параўнанне выклiкае i сум, бо iмя Чэхава высока ўзнесена ягонымi суайчыннiкамi, а iмя Ядвiгiна Ш. для большасцi беларусаў дагэтуль незнаёмае. Упэўнены, што гэтая ж несвядомая большасць, прачытаўшы творы Ядвiгiна Ш. i азнаёмiўшыся з яго складаным i трагiчным лёсам, усклiкне: "Мой Ядвiгiн Ш.!"
Але, пералiчваючы лiтаратурныя вартасцi Ядвiгiна Ш., я наўрад цi скажу штосьцi новае, хаця кожны па-свойму ўспрымае i асобны твор, i кожную творчую асобу.
Лепей вярнуся да таго, з чаго пачынаў, - да зямлi, беражлiва песцiўшай талент Ядвiгiна Ш., - да Карпiлаўкi.
Вiдаць, угодна было Богу зрабiць так, каб я нарадзiўся ў Карпiлаўцы i адчуў сэрцам тое, што адчуваў Ядвiгiн Ш. I няма нiякай маёй заслугi ў тым, што ўсё сваё жыццё "карыстаюся" сцежкамi Антона Iванавiча, прагульваюся па прыгожай лiпавай алеi, пасаджанай знакамiтым аднавяскоўцам, п'ю смачную вадзiцу з той крынiцы, якая наталяла i Ядвiгiна Ш., з тужлiвай удзячнасцю зрываю здзiчэлы яблык з яблынькi-калекi славутага колiсь саду Лявiцкага...
Можаце верыць, можаце не, але я заўсёды адчуваю сябе тут напружана - усё здаецца, што вось-вось выйдзе насустрач Антон Iванавiч. Хвалююся, быццам сапраўды адбудзецца такая сустрэча. Напэўна, душа Ядвiгiна Ш. так i не пакiнула родных мясцiнаў...
Адчуваю вострую вiну за многае... За тое, што знакамiты дуб-дзядуля, якому б яшчэ жыць ды жыць, хутка перастане зелянець сваёй неабсяжнай кронай, бо нядобрыя людзi, у маю адсутнасць, выпалiлi яго, скалечылi. I каб не маё штогадовае i шматразовае яго ратаванне, даўно б ён ужо падпiраў неба мёртвымi галiнамi...
Балюча i ад таго, што не ўдалося мне ўскалыхнуць лагойскiя ўлады i разам стаць на абарону сядзiбы, якая ператварылася ў звалку дачнiцкага смецця i бруду, дзе раскапалi кар'ер, дзе размясiлi трактарамi глыбокiя каляiны.
Крыўдна i адтаго, што не ўдаецца мне ажыццявiць галоўную мэту свайго свядомага жыцця - пабудаваць i стварыць хоць невялiчкi музей Ядвiгiна Ш. Ёсць i экспанаты, i шмат цiкавых дакументаў, але няма разумення тых, ад каго залежыць пабудова такога музея.
Адзiн высокапастаўлены чыноўнiк з урада спытаўся ў мяне, калi я прывёз яго на сядзiбу пiсьменнiка:
- Ядвiгiн Ш.? Хто такi? Дакажы, што ён знакамiтасць!..
Паўтаруся: пра Ядвiгiна Ш. i проста, i складана распавядаць. Вось чаму балюча i складана распавядаць пра яго - iмя гэта доўгiя гады замоўчвалася афiцыйнымi коламi, не падабалася яго беларускасць, яго адданасць сваёй зямлi, iдэi адраджэння Беларусi.
А што сёння? I сёння Ядвiгiна Ш. ведаюць у Беларусi нямногiя.
Хацелася б сказаць колькi слоў i пра тую, якая дзялiла з Антонам Iванавiчам усе складанасцi жыцця, - пра яго жонку, Луцыю Гнатоўскую.
Ядвiгiн Ш. у час першай сусветнай вайны зрабiў высакародны ўчынак - прывёз у свой карпiлаўскi дом пяцьдзесят дзяцей сiротаў.
Дом быў звычайны, драўляны i не надта ўжо вялiкi, але ўсiм хапiла месца.
Менавiта Луцыя як гаспадыня атулiла дзяцей цеплынёй i пяшчотай, менавiта яна гатавала iм есцi, укладвала спаць, бо прыслугi ў доме не было. А ў Лявiцкiх - i сваiх чацвёра дзетак!
Сучасным "панам" такое высакародства i не снiлася...
А як свяцiлiся цеплынёй мамiны вочы, калi яна расказвала пра "панi Лявiцкую"!
- Што была за душа! Якая дабрыня! Папросiць, бывала, карпiлаўскiх жанчын памагчы зжаць сярпамi жыта, а сама вакол нас збiваецца з ног - i памагае, i нясе з дому розныя вясковыя прысмакi, i частуе нас i кожную жанчыну называе душачкай...
Кажучы "мой Ядвiгiн Ш.", я, у першую чаргу, як яго аднавясковец, бяру большую частку нашай агульнай вiны за недастатковае ўшанаванне памяцi знакамiтага пiсьменнiка.
Толькi патрыёт сваёй зямлi, чалавек з высокiм грамадзянскiм пачуццём мог сказаць: "Мова - гэта кроў народа..."
Ад сябе магу дадаць, што належнасць да нацыi, да сваёй зямлi, да гiсторыi сваёй Радзiмы немагчыма, калi ў сэрцы перастала гучаць родная мова.
Духоўная абяскроўленасць, абыякавасць да мiнулага i будучынi - вось дыягназ нашага сучаснага захворвання.
Лёгка пачысцiць крынiчку Ядвiгiна Ш. - цяжэй нашу застойлiвую несвядомасць i непавагу да сябе.
ДВА БАКI МЕДАЛЯ
Перакруцiўся мой лёс настолькi, што я, вясковец да апошняй крывiнкi, зрабiўся гарадскiм жыхаром. I, як па той прымаўцы - гадка есцi, ды не кiнеш, мушу жыць сярод чужога сэрцу, непатрэбнага душы асяроддзя.
З узростам гарадское жыццё робiцца невыносным, даядае i апошняiя нервы, i астатняе здароўе.
Што б я рабiў, каб мяне не чакаў i не сустракаў карпiлаўскi старэнькi дамок? Як толькi выпадае магчымасць, я iмчу туды напiцца вачыма родных мясцiн, наталiць сэрца водарам шчымлiвых успамiнаў i галасамi мiнулага.
З маладосцi прылятаю сюды хоць на гадзiну - i ў маразы-завеi, i ў дажджавую макрэчу, i ў спякоту.
Асаблiва люблю прыязджаць у вёску зiмой. Аўтобус давозiць да Жукаўкi, ад якой да Карпiлаўкi ўсяго два кiламетры.
Што гэта за кiламетры! Цуд! Дарога праз лес! У лесе цiха, бялютка, чыста. Сляды вавёрак, зайцоў, лiсаў, ласёў. Кожнае дрэва знаёмае - джгаеш бадзёра i ўсхвалявана. Сустрэча з роднымi мясцiнамi - заўсёды свята!
I вось аднойчы зiмой саджуся я ў аўтобус i еду ў Карпiлаўку. Апрануты па-паходнаму: старэнькая шапка, паношаная куртка, боты. У вёсцы трэба i снег расчысцiць, i дроў прынесцi, i печ распалiць - у чыстай вопратцы рабiць гэта нязручна.
Еду я ў аўтобусе, разглядаю пасажыраў, адшукваю сярод дачнiкаў мясцовых жыхароў, знаёмых. Аўтобус быў паўпусты, знаёмых я не ўбачыў i перавёў погляд на праплываючыя краявiды.
Потым звярнуў увагу на мужчыну майго ўзросту, якi сядзеў перада мной, важна адкiнуўшыся на сядзеннi, ганарлiва задраўшы галаву.
Калi ён павярнуў яе крыху да акна, я пазнаў у iм Толiка з Лекараўкi. Калiсьцi, у маладосцi, я дапiнаў на вечарынкi ў тую Лекараўку, хоць знаходзiцца яна ад Карпiлаўкi няблiзка. Толiк граў на гармонiку, i я нядрэнна заломваў мяхi - мы нават падсяброўвалi.
Увогуле, моладзь адной вёскi тады ведала моладзь з усiх навакольных вёсак.
- Толiк! Здароў! - пляснуў я яму па плячы. - Ледзь пазнаў цябе!.. (А не бачылiся мы гадоў дваццаць.)
На Толiкавай задранай угару галаве была андатравая шапка, на плячах рацiнавае палiто. Нiчога ў гэтым дзiўнага не было, ён ехаў у сваю вёску да бацькоў - не ў ватоўцы ж ехаць.
У адказ на мае словы Толiк, не паварочваючыся, кiнуў нядбайна ўбок:
- Прывiтанне!.. - i яшчэ вышэй "заламаў" галаву.
Я пачаў распытваць пра жыццё, пра справы, пра лёс. Толiк адказваў, але скупа:
- Жыву, як бачыш, добра... Працую таксiстам... (Тут быў зроблены асаблiва ганарлiвы нацiск.)
Магчыма, таму, што бачыў на мне сцiплую вопратку, ён адказваў на ўсе пытаннi, як кажуць, праз губу. Адказваў на пытаннi - i не больш. Нiякiх сустрэчных пытанняў, нiякай зацiкаўленасцi да мяне.
Бачу, што размова не атрымлiваецца, адварочваюся да акна i працягваю любавацца краявiдамi.