Рашыў вялiкi начальнiк спусцiцца з вышынi сваёй пасады i праехаць па вёсках - крыху "абнародзiцца".
Едзе ён мiж хiсткiх платоў i дзiравых стрэхаў, назiрае з машыны праз высокi быльнёг за хлiпкiм жыццём сваiх падданых, зяхае.
Раптам бачыць ля плота старую бабулю, якая рве крапiву i пiхае яе ў кошык.
- Спынiся! - загадаў шафёру. - Трэба з людзьмi сустрэцца, выслухаць iх.
- Здарова, мацi-гаспадыня! - i начальнiк працягнуў пухлую руку старой.
Тая нясмела падала сваю перакручаную працай даланю.
- Дзякуй Богу, мацуюся!.. А чый будзеш, дзiцятка? - пацiкавiлася бабуля.
- Я ... (i начальнiк назваў сваю пасаду).
Старая выхапiла сваю даланю з пухлай рукi i спужана пачала яе выцiраць аб прыпол сукенкi.
- Ой, прабачце, я ж, старая-дурная, не прызнала i сунула вам сваю мурзатую руку! Яшчэ раз прабачце!..
Начальнiк шырока ўсмiхнуўся:
- Ну што вы спужалiся? Я ж такi, як i вы, я ж з народу, з самай гушчы.
- Вось дзякуй, дык дзякуй, што заехалi! Да нас жа нiводная кiраўнiчая душа не залятае... А тут вы!..
- Ну, як жывяце? Якiя скаргi? Чаго б вам яшчэ хацелася?
Старая пакланiлася:
- Ой, дзеткi, мне хоць бы плот крыху...
- Я бачу, вы на вiтамiнчыкi нацiскаеце! - i начальнiк паказаў на крапiву.
- Гэта ж няма чым парасятка кармiць, дык я...
Начальнiк зноў перабiў бабiну гаворку:
- А я ў вашай руцэ адчуў сiлу. Вы яшчэ крэпiцеся! Ёсць порах!
Старая цяжка ўздыхнула:
- Якое тут крапленне? Якi порах? Адна порхаўка засталася... Каб хоць крыху лекаў якiх цi...
- А ў вас, я гляджу, сiнiя вочы, як у маладой...
- Мне ж ужо, дзеткi, восемдзесят першы год крануўся, а вочы я выплакала ад...
- Нiчога! Трымайцеся! Мала засталося! Усё iдзе на пад'ём, угару прэ!
- Яно-то хай усё iдзе сабе, - абураецца старая, - але ж маёй пенсii не хапае нават на...
- Я ж сказаў, усё прэ ўгару! Праз якiх сем-дзесяць год - цукерку з рота выпускаць не будзеце!.. Так, якiя яшчэ пажаданнi? Смялей! Я вас зразумею, я ж з самай гушчы!
Старая апусцiла галаву, сумна зiрнула на свае драныя гумавыя боты, якiя не абновiш i за тры пенсii, i толькi цяпер заўважыла, што працягвае выцiраць сваю заросшую гразёй даланю.
- Якiя пажаданнi, дзеткi? Усё ў нас добра...
Тут бабуля ўспомнiла, што ў вёсцы няма вады, старыя студнi абсунулiся, зараслi. Толькi яна раскрыла бяззубы рот...
- Ох i паветра ж у вас тут! Дача! Санаторый! Жывi - не хачу! - пацягнуўся, як пасля сну, начальнiк, потым адчынiў дзверцу машыны i з асалодай сеў на сядзенне. - Бывай, мацi-гаспадыня! Бачу, што жыве яшчэ наша вёска! Нiчога, мала засталося! Мацуйцеся!
Пыл з-пад колаў шугануў бабулi ў вочы, асеў на "вiтамiнчыках".
Хацела старая працягваць iрваць крапiву для галоднага парсючка, але падклыпала суседка.
- Хто гэта з табой так доўга балясаў?
- Ого! Гэта ж быў... (i старая назвала пасаду субяседнiка).
Цяпер ужо суседка ўсклiкнула:
- Ого!.. Ну, i як ён? Што гаварыў? Што абяцаў?..
Старая рогам хустачкi выцерла сасмяглыя губы i толькi ўздыхнула.
- Ну што ты, як рыбiна, маўчыш? Пра што была ў вас гаворка? Цi гэтак жа ты i з iм маўчала?
- Ды гаварылi мы з iм пра ўсё, але як гусь з парасём. Я - пра адно, ён пра другое...
- А хоць што ён абяцаў надалей? Як будзем жыць?
- Сказаў, што мала засталося...
- Што мала засталося? - спужалася суседка. - Жыць нам мала засталося, цi што?..
- Вось гэтага я не зразумела, - адвярнулася старая i зноў пачала рваць крапiву i запiхваць яе ў кошык.
РЫТМЫ
Кожны павiнен жыць у сваiм часе. Але не кожнаму гэта ўдаецца, а хутчэй за ўсё - нiкому, бо за чалавечы век жыццё мяняецца, перакручваецца настолькi, што незразумела - дзе галава, дзе ногi.
Што застаецца рабiць? Жыць-дажываць, бо далейшае жыццё - быццам нелюбiмая ежа, якую вымушаны жаваць як не сваiмi зубамi - ведаеш, што iншай не будзе...
I гэта штодзённая, нелюбiмая "ежа" атручвае душу i ўвесь твой унутраны свет.
Што былi раней за танцы!..