якiя захоўваюць цеплыню ягоных далоняў,
пытаўся ў прафэсараў: як пабачыць земляка?
Усе пацiскалi ў адказ плячыма.
Дзiўным чынам я знайшоў яго...
На хвiлiну Скарына адарваўся ад пiльнага занятку
i, як сучасны кампутар, iмклiва счытаў з майго твару
апошнiя навiна з Бацькаўшчыны.
Ня буду доўга замiнаць, дружа Францiшак,
о! колькi наперадзе ў нас працы!
Да пабачэньня! Плёну дзеля велiчы роднага Полацку!
Вечарам зь сябрам выправiмся
ў мiстычную рэстарацыю "Ружы i кроў",
дзе замовiм чырвонага вiна,
якое, перш чым налiць у нашыя фужэры,
даюць пакаштаваць на смак.
Мы вып'ем за Полацак i за тваё здароўе, дружа Францiшак!
Я буду па-беларуску
апавядаць сябру пра чароўнае месца,
дзе Палата сустракаецца зь Дзьвiною,
дзе Ян Баршчэўскi напаткаў свае фантастачныя прыгоды,
дзе Ластоўскi шукаў таямнiчыя лабiрынты...
Мой суразмоўца, якi нiколi ня быў у Полацку,
будзе ветлiва слухаць,
часам незаўважна пакiдаючы цьмяную залю-сутарэньне
дзеля якiхсьцi тэрмiновых развагаў i думак.
Я гатовы апавядаць гэтым сьценам, манэкену мнiха,
якi стаiць за маёй сьпiной,
i нетаропкай афiцыянтцы...
Заўтра Вавэль будзе такiм самым, якiм памятаю яго з мiнуўшчыны,
i пазаўтраму, i праз год, i праз стагодзьдзе,
i толькi Полацак будзе мяняцца:
адновiцца ўнiвэрсытэт, вярнуўшыся ў муры былога Езуiцкага калегiюму,
адбудуецца сабор сьвятога Стэфана,
паўстануць помнiкi героям, якiя праславiлi места,
народзiцца пантэон выбiтных людзей Краiны,
а пад старажытнымi скляпеньнямi ўнiверсытэту
зноў галава Дзядка, якая ўмее гаварыць на тузiне
эўрапейскiх моваў, будзе даваць парады полацкiм шкалярам.
Калi ты прыедзеш адпачыць да нас у Полацак,
я абавязкова зваджу цябе да гэтай разумнай галавы,
каб ты сам-насам запытаўся ў яе пра ўласнае патаемнае,
пасьля чаго я правяду цябе па полацкiх лёхах
да самых Бельчыцаў,
дзе мы зойдзем у рэстарацыю "У братоў базыльянаў",
замовiм чырвонага вiна i вып'ем за цябе, Вавэль!
Кракаў-Полацак, травень 1999 г.