- Панна Агата?
Зыгмусь Чухрэвiч пакруцiў вусы i сеў.
- Чаго вы маўчыце, панна Агата?
Падсунуўся блiжэй, памаўчаў i ўзяў за руку. Яе маўчанне надавала яму смеласцi. Палажыў руку ёй на плячо. Падсунуўся яшчэ блiжэй, аж прыцiснуўся i абняў адной рукою.
- Чаго панна Агата так дрыжыць?
I пачаў цалаваць шыю.
- Панна Агата, панна Агата.
Ад дзiкай радасцi не памятаў ён, што робiць, - Агата не адсунулася ад яго, як заўсёды, не адабрала рукi сваёй, а нават, здалося яму, схiлiла ў яго бок галаву. I ўжо зусiм выразна пачуваў ён, што гарэла яна тысячамi агнёў. З кожнай хвiлiнай ён рабiўся смялейшым.
- Згалi вусы, - сказала яна.
- Нашто?
- I курыць пакiнь.
- Чаму?
- Нядобра чуваць дымам гэтым, перагарам.
Дзве цёмныя постацi з'явiлiся на вулiцы - Фэлька i Алiмпа. Асташонка не было з iмi. I гэта кальнула Агату, пасля ўзрадавала. Фэлька i Алiмпа падышлi i селi.
- Добры вечар, - сказала Алiмпа.
Зыгмусь астаўся сядзець, трымаючы яе руку, адно адхiлiў галаву. Гаворка мiж iмi ўсiмi доўга не клеiлася. Нарэшце Зыгмусь сказаў:
- Абабраў iгрушы, Фэлька?
Голас яго быў неспакойны, узнерваваны.
- Не ўсе. А ты?
- Таксама. У мяне мала ёсць што абiраць. Вусень, каб ён павыдыхаў, увесну быў увесь сад аб'еў.
Голас яго спакайнеў, шпарка рабiўся раўнейшым. Агата ўздыхнула, забрала ад Зыгмуся руку. Ён хацеў затрымаць, але яна была ўпартаю. Аглянуўся на Фэльку - Алiмпа сядзела каля яго нерухома. Але заўважыў ён - Фэлька гладзiць яе руку, зусiм не гледзячы ў той бок.
- Дзе ж Асташонка падзелi? - запытаў зайздросна Зыгмусь Чухрэвiч.
- Прыстаў да канпанi.
Зноў зачамярэла на сэрцы ў Агаты. "Нашто ён успамiнае пра Асташонка? Якi нячулы. А можа назнарок? Але дзе яму назнарок, каб i хацеў укалоць - не здагадаецца".
- Трэба iсцi, - сказала Алiмпа.
Устала i развiталася з Агатаю i Зыгмусем за руку. Фэлька пад руку павёў яе. Ноч маўчала, прачышчаючы неба. Высвечвалi зоры, вырысоўвалiся абрысы садоў i хат. Агата ўстала iсцi. Зыгмусь узяў яе пад руку. Пастаялi гэтак, i ён сказаў:
- Заўтра атаву забiраць буду.
Ёй хацелася зноў сесцi, але каб ён пасадзiў яе. А ён стаяў, трымаючы далiкатна яе пад руку. Тады яна злосна загаварыла:
- Заўтра атаву забiраць?
- Але.
- А груш мала ёсць у садзе?
- Зусiм мала.
- Вусень пааб'ядаў?
- Але, каб ён павыдыхаў.
Ён правёў яе да сянец. У сенцах доўга цалаваў, стала i далiкатна, аж пакуль не застукаў варотамi Фэлька. Тады пайшоў, пагаварыўшы трохi з Фэлькам на двары каля сянец. Счакаўшы, пакуль Фэлька ўкладзецца спаць у каморы, Агата яшчэ выйшла на вулiцу. Маладзеж разыходзiўся. Дзяўчаты шапталiся, i невыразны шэпт iх далёка чуваць быў у чулай цiшынi вераснёвай ночы. Чуваць быў там i вясёлы голас Асташонка. Агата моцна назнарок кашлянула i пачакала. Пэўна, чуў ён, але не падышоў. Агата села на лаўку, пачакала, пакуль там усе разышлiся. Асташонак зусiм знiк з вулiцы. Усё сцiхла. Хоць бы Зыгмусь Чухрэвiч падышоў яшчэ! Агата зачынiла вароты i пайшла спаць у адрынку на канюшыну. Доўга не магла заснуць; чухала пад пахамi, папраўляла пад галавою падушку. Цвыркалi ў канюшыне конiкi, i за шчыльнаю сцяною з смольных аполкаў часта ўздыхала цельная карова.
IV
Ралля дробна рассыпалася пад плугам i прыемна халадзiла босыя ногi. Дзiцячая ўсмешка кволага сонца цалавала зямлю. Пахла на полi бульбаю. Парэзаны плугамi бульбоўнiк выглядаў з раллi.
Рукi ў Агаты былi ў зямлi. Твар абвязаны хусткаю. Фэлька стала пажартаваў:
- Чаго ты гэтае загары баiшся, як ты дыхаць можаш, гэтак абвязаўшыся. Ад цяперашняга сонца загары не будзе.
Агата, як граблася ў зямлi, так, не паднiмаючы галавы, адказала:
- От... табе вельмi абыходзiць, цяжка мне цi лёгка дыхаць.
I падумала, што Фэльку можа нядобра чуць гэткi пануры адказ. Тады глянула на яго, усмiхнуўшыся. Але ўсмешка была схавана пад хусткаю, i Фэлька ўбачыў адно вочы. Агата зноў сказала:
- На пераноссе рабацiнне вельмi ад сонца садзiцца.
- Пераноссе ў цябе якраз на сонцы.
Фэлька запрагаў каня, развязваў вузлы на вяроўцы, абцiраў рукi аб картовае галiфэ. Саскроб вострым каменем зямлю з плуга. Ласкава сказаў да Агаты:
- Найму капальнiкаў ды за дзён тры выберам. Што мы будзем тут з табою корпацца.
Пасля, пачакаўшы:
- Пакiдай, годзе грабцiся, усё роўна гэтых двух градусаў да вечара не выбераш.
- Дык нашто ты разараў гэтулькi?