Настаўнiк павярнуўся да экрана, i мы ўбачылi, як ён пакiваў галавой. Потым пачулi:
- Зоркалёт вярнуўся пазней. Была аварыя. А хлопчык... Ён тады ўжо вырас.
Нам стала шкада хлопчыка, якi нi разу не пагуляў са сваiмi равеснiкамi. Адзiн Сашка сказаў:
- Ну i што? Затое яму лягчэй было вярнуцца ў космас.
- Ён застаўся на Зямлi, - адказаў настаўнiк. I мне здалося, што яго голас задрыжаў. Але мне гэта, напэўна, толькi здалося. Праз момант настаўнiк дадаў: - Бо што можа быць лепшае за нашу цудоўную, цудоўную Зямлю!
- А той хлопчык, - вырвалася ў мяне, - дзе ён зараз?
Фiранкi папаўзлi ўверх. Зноў стала светла. Настаўнiк стаяў за сталом, пазiраючы вышэй нашых галоў. I мне здалося... Мне здалося, што наш настаўнiк вельмi падобны на таго штурмана, бацьку хлопчыка... i на самога хлопчыка...